Ώρα ευθύνης… μας…

Γελάσαμε, φωνάξαμε, θυμώσαμε, αγανακτήσαμε, κλάψαμε και τώρα πλέον συνηθίσαμε να δουλεύουμε, όσοι έχουμε δουλειά, να πληρώνουμε, όσοι έχουμε ευρώ, να υπομένουμε, όσοι έχουμε υπομονή. Και τώρα, τέλος τα ψέματα, ήρθε η ώρα της ευθύνης για όλους μας…

Πιο χαμηλά… πιο χαμηλά…

Η ερώτηση των ημερών πρέπει να είναι τελικά, πού έγκειται η υποκρισία; Στο ότι θεωρούνται κάποιοι σοβαροί λόγω θέσης κι αξιώματος ενώ όλοι γνωρίζουν ότι δεν έχουν σχέση με τη σοβαρότητα ή το γεγονός ότι εμφανιζόμαστε έκπληκτοι απ’ την κατρακύλα ενώ εμείς την έχουμε προκαλέσει…;

Απ’ το χειρότερο στο… χείριστο!

Νέα διάσταση σε λέξεις όπως «αδιέξοδο» και φράσεις όπως «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» δίνουμε οι σύγχρονοι Έλληνες με την κατάσταση που έχουμε περιέλθει το τελευταίο διάστημα… Απ’ τη μια οι χειρότεροι των προηγούμενων όπως ακούγεται τελευταία, που μας κυβερνούν κι απ’ την άλλη οι χείριστοι όλων όπως πολλοί πιστεύουν, που περιμένουν να μας κυβερνήσουν…

Μόνο κομματική θλίψη πλέον…

Πόσο όμως έχει διαλυθεί τελείως κι η παραμικρή αίσθηση του παρελθόντος, σε κάθε περίπτωση, εικόνα, συγκέντρωση, ομάδα, προσπάθεια, των κομμάτων στη σύγχρονη λαβωμένη και διαλυμένη Ελλάδα…

Όνειρο ζουν… μην τους ξυπνάτε…!

Το σύστημα δείχνει να έχει αποφασίσει αλλαγή «βάρδιας» στο Ελλαδιστάν για λόγους που μόνο εκείνοι που το κινούν, γνωρίζουν. Άρον άρον λοιπόν, προσπαθούν να μπερδέψουν, να μπουρδουκλώσουν και να «τσουβαλιάσουν» Αντωνάκηδες και Βαγγελάκηδες και να φέρουν τα νέα αν κι όχι φρέσκα πλέον, πρόσωπα…

Μόνο διαχείριση… σκουπιδιών, πλέον!

Κι αναγκαζόμαστε λοιπόν να βλέπουμε την εικόνα, ν’ ακούμε τη φωνή και να παρακολουθούμε την πορεία ενός τυχάρπαστου μακρυμάλλη φοιτητή της νομικής που είχε το θράσος ν’ αδειάσει μια σακούλα σκουπιδιών σε γραφείο Αντιπρύτανη, αποδεικνύοντας περίτρανα αυτό που υποπτευόμασταν και πλέον ξέρουμε, ότι μόνο σκουπίδια έμεινε να διαχειριζόμαστε…

Έλα να παίρνουν σειρά σιγά σιγά…

Μυρίζουν εκλογές και διαπιστώνεται φυσικά, ότι συνεχίζουν να ισχύουν τα ίδια κριτήρια επιλογής προσώπων που θα μας προταθούν να επιλέξουμε να μας εκπροσωπήσουν στη βουλή… τέκνα πολιτικών, μη εκλεγμένοι αυτοδιοικητικοί, ανύπαρκτοι επαγγελματικά και κοινωνικά πλην όμως έχοντες και κατέχοντες… και φυσικά μαϊντανοί των τοπικών μέσων …ενημέρωσης και των κάθε είδους κοινωνικών εκδηλώσεων…

Οδηγίες προς υποψήφιους «τρελούς» επενδυτές…

Πόσο ν’ αντέξει και να σταθεί στα πόδια του και να συνεχίσει να προσπαθεί ένας τρελός που αποφασίζει να επενδύσει σε ελεύθερο επάγγελμα στην Ελλάδα του σήμερα όταν όλοι εκείνοι που μπορούν να τον στηρίξουν, τον θεωρούν εν δυνάμει αποτυχημένο περιμένοντας δυο χρόνια να δουν αν θα τα καταφέρει…;

Όταν ο δήμαρχος … «είναι αλλού» …

Μια νέα κατηγορία δημάρχων έχει αναδειχθεί απ’ τις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές αφού και τα μεμονωμένα περιστατικά του παρελθόντος, εξελίσσονται, ενισχύοντας την υποψία ότι κάποιοι δήμαρχοι «είναι αλλού»…

Πώς θα πετύχουμε όταν χαιρόμαστε με την αποτυχία…;

Πισωγυρίσαμε τις τελευταίες μέρες όπως διαπιστώνεται παντοιοτρόπως και φυσικά επιβεβαιώθηκε αυτό που όλοι γνωρίζαμε όσο κι αν απευχόμαστε, ότι δεν έχουμε στα χέρια μας πλέον τη χώρα και την τύχη της. Πώς μπορεί ν’ αλλάξει όμως αυτό όταν χαιρόμαστε για την αποτυχία…;

Εμπιστοσύνη; Τι είναι αυτό…;

Το σύντομο ανέκδοτο της εποχής μάλλον είναι η ‘ψήφος εμπιστοσύνης’ που συζητιέται στη βουλή… ‘Ψήφος στήριξης’, μπορεί, ‘ψήφος σωτηρίας’, ακόμη καλύτερα, ‘ψήφος διατήρησης’, στην εξουσία εννοείται, σίγουρα! Η λέξη ‘εμπιστοσύνη’ όμως, καλό είναι να μείνει για κάποια χρόνια στα αζήτητα μήπως και ξανακερδίσει την αξία της…

Να χαιρόμαστε τις «χαριτωμένες» και τους «υπέροχους»…

Είναι αναγκαίο πλέον αν όχι επιτακτικό, να δημιουργηθεί ένα ταμείο για βαρέα κι ανθυγιεινά ένσημα, για όλους εκείνους που παρακολουθούν ομιλίες και συνεδριάσεις της Βουλής αλλά κι άλλων οργάνων αφού η κατάσταση έχει προ καιρού, ξεφύγει και τελευταία απόγινε χάριν κάποιων χαριτωμένων κυριών που είναι ν’ απορεί κανείς ποιος τους έστειλε εκεί…

Πιο ειλικρινής η… «λεύτερη»…

Οποία έκπληξις λοιπόν, που έφερε και κοκκινίσματα παρειών, κοινώς κοκκίνισαν μάγουλα ενώ κάποιοι αγχώθηκαν ακούγοντας φράσεις όπως «σκάσε μωρή» και «στα δικά μας οι ΄λεύθερες». Οποία υποκρισία όμως… ότι δεν το περιμέναμε ας πούμε…;

Το σύστημα αποφάσισε… Τα πρόβατα ακολουθούν…

Οι δημοσκοπήσεις, λέει, εδώ και λίγες μέρες, ως εκ θαύματος, όλες μαζί και με διάφορους χρηματοδότες, ξεκίνησαν να διενεργούνται και πάλι ενώ μέχρι πρόσφατα είχαν «σωπάσει» και βγάζουν όλες το ίδιο αποτέλεσμα. Απ’ την άλλη, καταιγισμός ειδήσεων για απίστευτες επισκέψεις του εκκολαπτόμενου επόμενου κυβερνήτη της χώρας… Ερωτήσεις και παρατηρήσεις απαγορεύονται! Ο ρόλος των προβάτων είναι ένας και συγκεκριμένος…

Θρησκεία, όπου όποτε κι όπως βολεύει…..

Ανέκαθεν η θρησκεία «δοκιμάστηκε» ως όργανο της πολιτικής ενώ δεν είναι λίγες οι εποχές που έχουν χαράξει την ανθρωπότητα με μνήμες που δεν σβήνουν με κανέναν τρόπο, όταν πολιτική και θρησκεία έγιναν ένα. Σήμερα, μάλλον κατά περίπτωση και κατά το δοκούν χρησιμοποιείται η θρησκεία απ’ την πολιτική…

Η ελεύθερη αγορά αυτορυθμίζεται χωρίς παπαγαλάκια και δικαστικές αποφάσεις…

Πόσο ώριμη και σοβαρή μπορεί να θεωρείται μια κοινωνία όταν εμφανίζεται ανίκανη να ρυθμίσει ακόμη κι αυτά που, θεωρητικά πάντα, μόνη της πρέπει να επιβάλλει ή να ακυρώσει, πέρα από λανθασμένες νομοθετικές ταγές που οδηγούν σε πιεστικές δικαστικές αποφάσεις…; 

Και γιατί όχι Πρόεδρος; Για ένα σκουλαρίκι…;

Κάποιος, μάλλον συνάδελφος δημοσιογράφος, έτσι, εν αιθρία, εκεί που κοιμόταν, πετάχτηκε απ’ τον ύπνο του κι αποφάσισε, την επόμενη φορά που θα δει τον Δήμαρχο κυρ – Γιάννη, να τον ρωτήσει αν θα δεχτεί μια ενδεχόμενη πρόταση για Πρόεδρος Δημοκρατίας… Κι η απάντηση ήταν μάλλον προς το αρνητικό… για ένα σκουλαρίκι…. Μα, γιατί;

Ένας που εργάζεται, θρέφει πέντε που… συνταξιάζονται…

Πώς τα έφεραν από δω, τα έφεραν από κει και τα κατάφεραν να γιγαντώσουν το φαινόμενο που υποτίθεται έπρεπε να εξαφανίσουν, κανείς δεν κατάλαβε! Αποτέλεσμα να μετατραπεί η Ελλάδα σε χώρα συνταξιούχων όπου εργάζονται οι πολύ λιγότεροι για να θρέφουν τους συντριπτικά περισσότερους…

Κι εκείνοι που δε βρέθηκαν σε αεροπλάνο που πέφτει…

Οποία είδησις ότι κάποιοι νεοεκλεγμένοι, μεταξύ των οποίων κι η νέα Περιφερειάρχης Αττικής, δεν θα δώσουν θρησκευτικό όρκο αλλά πολιτική υπόσχεση! Πόσο είδηση είναι αφού είχαν δηλώσει άθεοι…;

Θέλω εκδίκηση… Φταίω;

Όσο ήρεμος άνθρωπος, καλός χριστιανός και διατεθειμένος να δικαιολογήσει τις πράξεις συνανθρώπων του, και να είναι κάποιος, το τελευταίο διάστημα προκαλείται σε υπερθετικό βαθμό. Αποτέλεσμα, ακόμη και σε ανθρώπους που δεν αισθάνθηκαν ποτέ να τους κατακλύζει αυτό το δηλητήριο, να έχει γεννηθεί η επιθυμία για την γλυκιά αίσθηση της ικανοποίησης μετά από μια πράξη εκδίκησης…

Κάποιος να τους σταματήσει…

Κάποτε, όταν πιστεύαμε όλοι μαζί, ότι καταφέραμε το ακατόρθωτο, να δουλεύουμε λίγο και ν’ απολαμβάνουμε τα πάντα, έκλεινε κι η βουλή για πολύ καιρό και ησυχάζαμε. Τώρα, δε μας φτάνουν όλα τα δεινά που μας βρήκαν, τους έχουμε και καλοκαιριάτικα σε πλήρη απασχόληση…

«Κρυμμένη» η σωτηρία…

Πετρέλαιο, φυσικό αέριο, χρυσός αλλά και αρχαίοι βασιλικοί τάφοι… Η σωτηρία που ψάχνουμε όλοι απεγνωσμένα σ’ αυτή την πολύπαθη χώρα, όλα δείχνουν ότι είναι κάπου «κρυμμένη», σε διάφορες γωνιές αυτού του ευλογημένου τόπου κι απλώς περιμένει υπομονετικά να την ανακαλύψουμε και να τη διαχειριστούμε σωστά…

Μονόδρομος ο «θάνατος του εμποράκου»…;

Κι άντε κρατάμε τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις κι άντε μπαίνουμε σε ρυθμίσεις για τα χρέη στο δημόσιο κι άντε το παλεύουμε περιμένοντας την πολυπόθητη ανάπτυξη… Μέχρι πότε; Με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε σε αδιέξοδο και την συσσώρευση χρεών που άλλοι αντέχουν κι άλλοι όχι… Πάμε λοιπόν όλοι για το μεγάλο φινάλε… ;

Όσο τα ζητάμε, τόσο μας τα ‘σερβίρουν’…

Καλοκαιράκι, ζέστη, άδειες, χαλάρωση γενικώς, όλα λειτουργούν με πιο αργούς ρυθμούς κι όσοι έμειναν στις πόλεις, έχουν σίγουρα περισσότερο χρόνο για σερφάρισμα. Έλα όμως που το καλοκαιρινό πνεύμα έχει επηρεάσει κι όλους εκείνους που ‘ανεβάζουν’ θέματα σε ιστοσελίδες και σελίδες κοινωνικής δικτύωσης…

Λείπει το παλικαράκι, μεγαλώνει το τέρας…

Μια ανάσα πριν το τέλος Ιουλίου, το τέλος της περιόδου που υποτίθεται έπρεπε να πληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας στο δημόσιο, ΦΠΑ, εφορία κτλ. Ε, και; Όπως όλοι συζητάμε μεταξύ μας, κανείς δεν έχει να πληρώσει τα υπέρογκα, για τα δεδομένα του καθενός, ποσά που ζητά το κράτος. Οπότε, η μεγάλη απορία είναι, ποιος θα πληρώσει τελικά ώστε να εκπληρωθούν οι άπιαστοι στόχοι και να συνεχίσουμε να ελπίζουμε…;

Οι πιο σημαντικοί πάνε πάλι διακοπές…;

Ζέστη, σου λέει, διακοπές, νιρβάνα… Αρχίζει απ’ τα μέσα Ιουνίου και συνεχίζεται μέχρι τέλη Αυγούστου. Χειρότερη περίοδος; Αρχές Ιουλίου με 15αύγουστο. Και γιατί παρακαλώ; Ποιος ο λόγος; Γιατί να σταματούν οι δραστηριότητες και να καθυστερούν όλα; Έχουμε αυτή την πολυτέλεια;

Τον μισούμε… κι ας μην φταίει!

Νέος, μεγάλος, «πατριάρχης» της λογιστικής, οικονομολόγος με τρία μεταπτυχιακά, μοντέρνος, παλαιών αρχών, ελεύθερος, παντρεμένος, άντρας, γυναίκα, όπως και να ‘ναι ο λογιστής μας, όσο συμπαθής κι αν μας είναι ως άνθρωπος, όταν χτυπάει το τηλέφωνο, μόνο με «ωχ» αντιμετωπίζουμε το κουδούνισμα… και μάλιστα, χωρίς να φταίει…

Βόλτα ή ανάπτυξη…;

Καλή η διεκδίκηση του Δήμου Θεσσαλονίκης για το κομμάτι του λιμανιού που ήδη χρησιμοποιείται για πολιτιστικές εκδηλώσεις και βόλτες αλλά οι άνθρωποι που βιοπορίζονται απ’ το λιμάνι Θεσσαλονίκης, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την συρρίκνωσή του που αν συνεχιστεί θα κοστίσει πολύ ακριβά σε όλη την ευρύτερη περιοχή

«Κολυμβήθρα του Σιλωάμ» η κάλπη, για τους πολιτικούς - επιχειρηματίες…;

Είναι λογικό κι απολύτως επιβεβλημένο, πριν την εμπλοκή στην πολιτική, σε τοπικό ή εθνικό επίπεδο, όλοι οι εκλεγμένοι, να ασκούν ένα επάγγελμα. Πόσο λογικό και ηθικό είναι όμως, να χρησιμοποιούν τη θέση τους ως εκλεγμένοι στη συνέχεια ώστε να πλουτίζουν ως επιχειρηματίες χρησιμοποιώντας εμφανείς αλλά υπόγειες διαδρομές…; Και κατά πόσο μπορεί η κάλπη να παίξει τον ρόλο του ξεπλύματος κάθε αμαρτίας ώστε να ξεκινήσει μια εποχή νέων αμαρτιών…;

Το δικαίωμα στο… γκρι…

Και τελικά, αυτή η πολυχρωμία «κεφαλών» σε βαθμό… κακουργήματος, με τα χρώματα να γίνονται όλο και πιο… ενοχλητικά έντονα και να έχει φτάσει να θεωρείται φυσιολογικό εβδομηντάρηδες να μην έχουν ούτε τρίχα άσπρη, πώς έφτασε ν’ αποτελεί δικαίωμα; Και γιατί να μην αποτελεί δικαίωμα η «άσπρη κόμη» που τελικά είναι και το φυσιολογικό…;

Διεκδικεί τα αυτονόητα η Θεσσαλονίκη!

«Έκλεισε» ένα χρόνο κλειστή η Ελληνική Ραδιοτηλεόραση, με τη ΝΕΡΙΤ να εκπέμπει κανονικά και να έχει σταθεί αξιοπρεπώς στα «πόδια» της.  Όμως, εκτός απ’ τους απολυμένους που απλώς ακολουθούν την πορεία των εκατοντάδων άλλων χιλιάδων συμπατριωτών τους, τελικά χαμένη η συμπρωτεύουσα κι όλη η Β. Ελλάδα, που έμεινε και παραμένει  χωρίς ουσιαστική τηλεοπτική κάλυψη…

Αφού αυτούς στείλαμε…

Αηδιαστική υποκρισία και γελοία κριτική για τα ονόματα των νέων υπουργών αφού τελικά απλώς επελέγησαν πρόσωπα απ αυτά που ψηφίσαμε και στείλαμε να μας εκπροσωπήσουν στις προηγούμενες εκλογές… Κι όπως δείχνουν οι τελευταίες εκλογές, για την ευρωβουλή και την αυτοδιοίκηση, το κριτήριό μας δεν έχει βελτιωθεί αφού ούτε καν άλλαξε…

Νέα πρόσωπα… ίδια νοοτροπία…

Εμφανής, σχεδόν όσο κι απαραίτητη πλέον, η ανανέωση προσώπων και σχεδίων, σε όλους τους τομείς μιας κατακερματισμένης, πληγωμένης, θυμωμένης κοινωνίας που ακόμη υποφέρει από παλιά λάθη. Μόνο που παραπάνω από απαραίτητη είναι η αλλαγή νοοτροπίας, για να έχει νόημα όποια άλλη ανανέωση…

Μας ζορίζει; Επιλέγεται όποιος το καταργεί…

Λέξεις όπως ‘πρόβατα’, ‘μαντρί’ και παρόμοιες,  γίνονται εξαιρετικά δημοφιλείς κάποιες συγκεκριμένες περιόδους κι όχι άδικα θα πει κάποιος, ειδικά στη χώρα μας. Πόσο όμως το αξίζουμε τελικά; Κι ακόμη χειρότερα, πόσο πιστεύουν εκείνοι που διεκδικούν εξουσία, ότι μας αξίζει;

Ποιο μήνυμα ακριβώς…;

Είχε λέει μήνυμα η κάλπη. Σοβαρά; Για ποιο μήνυμα λέμε; Αυτό που επιβεβαιώσαμε ως ψηφοφόροι ότι βαριόμαστε να ψάξουμε ποιον να ψηφίσουμε και σταυρώνουμε φίρμες; Ή αυτό που επειδή μισούμε κάποιους, ψηφίζουμε άλλους πιο μισητούς κι επικίνδυνους; Μπορεί βέβαια να εννοούν και το μήνυμα της αποδοχής εκείνων που παραδέχονται ότι απέτυχαν αλλά θεωρούν ότι είναι καλύτεροι… Μήπως να μας πει κάποιος τελικά ποιο μήνυμα έστειλε η κάλπη;

Η αποχή… φιμώνει…

Η Κυριακή των εκλογών είναι μια γιορτή. Κάθε φορά! Και γιορτάζει φυσικά η δημοκρατία κι είμαστε όλοι καλεσμένοι. Συμφωνούντες, διαφωνούντες, αγανακτισμένοι, προβληματισμένοι, εκνευρισμένοι, αποφασισμένοι…  Και μόνο όταν συμμετέχουμε στις εκλογές έχουμε δικαίωμα να μιλήσουμε μετά. Οι απέχοντες, εκτός απ’ το δικαίωμα αποτύπωσης της διάθεσης και βούλησής τους, χάνουν και το δικαίωμα κριτικής του όποιου αποτελέσματος της κάλπης και των συμπερασμάτων της…

Αλεξάνδρα Γρηγορίου: «είμαι ΕΝΤΑΞΕΙ… Η Θεσσαλονίκη όμως, όχι…»

(Συνέnτευξη στο ΠόλιςPost.gr)
Κι ενώ ο προεκλογικός αγώνας μπήκε στην τελευταία φάση του με κάποιους υποψήφιους να έχουν ήδη εμφανή τα σημάδια κόπωσης απ’ το ατέρμονο σε πολλές περιπτώσεις τρέξιμο, ζητήσαμε από μια υποψήφια δημοτική σύμβουλο Θεσσαλονίκης, να μας μεταφέρει το κλίμα των ημερών αλλά και την προσωπική της αίσθηση για όλα όσα συμβαίνουν γύρω της αυτό τον καιρό

Πολύχρωμη Σαλονίκη...αχρωμάτιστη...

Δελεαστική η ύπαρξη «δεξαμενής ψηφοφόρων», μπλε, πράσινη, πορτοκαλί, κόκκινη αλλά τα τοπικά προβλήματα δεν έχουν χρώματα… Και κάποιοι από μας που ζητάμε την άδεια των συμπολιτών μας να διαχειριστούμε τα κοινά, την άποψή μας για τα μνημόνια και τα λάθη ή τα ορθά της κεντρικής εξουσίας, την κρατάμε για τον εαυτό μας αφού δεν θα βοηθήσει σε τίποτα στη διαχείριση της Θεσσαλονίκης….

Ούτε μοντέλο, ούτε «επώνυμος»… έχω ελπίδα;

Εκείνο το γνωστό ανεκδοτάκι που καταλήγει με τη φράση «πού πας ρε Καραμήτρο» -χωρίς υπονοούμενο για κανέναν με το επίθετο «Καραμήτρος…» - το γνωρίζουμε όλοι μάλλον πλέον… Γιατί, ως υποψήφια δημοτική σύμβουλος, όσο συνειδητοποιημένη κι αν είμαι, με θέσεις κι επιχειρήματα και κατόπιν ωρίμου σκέψεως κι όχι λόγω ποσόστωσης, αισθάνομαι ως Καραμήτρος από τότε που ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά μου…;

Οι υποψήφιοι πίσω απ’ την... ομίχλη

Εκλογές έχουμε, αυτοδιοικητικές, που εκλέγονται οι πιο κοντινοί ψηφισμένοι, στην καθημερινότητα του πολίτη. Απ’ αυτές που μας θυμίζουν όλα εκείνα που επιβάλλεται ν’ αλλάξουν στη ζωή μας, μόλις ανοίγουμε την πόρτα του σπιτιού μας, κάθε πρωί… Και πώς μπορεί ένας νέος υποψήφιος να φέρει το φρέσκο, το νέο και να κάνει τη διαφορά…;

Εθισμένοι στη μιζέρια…

Όταν δε μπορεί κάποιος, πλέον, να δει έστω και λίγο θετικά, μια ούτως ή άλλως θετική εξέλιξη για τη χώρα και να περιμένει ότι κάτι θ’ αλλάξει προς το καλύτερο κι απλώς συνεχίζει να μιζεριάζει και ν’ απαισιοδοξεί, μόνο εθισμένος στη μιζέρια μπορεί να είναι…

Απλώς δεν υπάρχει…!

Μια πρωτότυπη συνέντευξη – καταγγελία ενός υποψήφιου των αυτοδιοικητικών εκλογών, που απλώς «δεν υπάρχει»…

Εκτός εάν…

Είναι σίγουρο ότι τελειώνει η κρίση! Εκτός εάν… Είναι βέβαιο ότι οδεύουμε προς την ανάκαμψη! Εκτός εάν… Είναι εμφανές ότι έρχεται η ανάπτυξη! Εκτός εάν… Είναι προφανές ότι θ’ αναδειχθεί πρώτο κόμμα στις εκλογές! Εκτός εάν.. Είναι σίγουρο ότι οι Έλληνες είναι πολιτισμένοι και δεν αντιδρούν! Εκτός εάν…

Έναντι… ζωής….

Πώς ζούμε και πληρώνουμε και πληρωνόμαστε κι αναπνέουμε τελικά; Έναντι μισθού, έναντι χρέους, έναντι ενοικίου, έναντι ρεύματος, έναντι όλων… Κι η ζωή μας, έναντι ζωής κι αυτή… ελπίζοντας ότι παρακάτω έχει κάτι περισσότερο… Γι’ αποπληρωμή, έπαψε να το σκέφτεται κι ο πιο αισιόδοξος…

Μας μισούν και δεν θέλουν… είναι απλό!

Όλοι κάτι περιμένουμε ή περιμέναμε ή θέλαμε να πιστεύουμε ότι περιμένουμε τέλος πάντων…. Κι εκτός απ’ τους δημόσιους υπαλλήλους που περιμένουν το μισθό τους, όλοι οι υπόλοιποι δεν ξέρουν ακριβώς τι πρέπει ή μπορούν να περιμένουν πλέον αφού αποδεικνύεται καθημερινά ότι μάλλον μας μισούν εκείνοι εκεί πάνω κι απλώς περιμένουν να τελειώσουμε…

Απόκριες ή … εκλογές;

Απόκριες καιρό, ποιος έκανε κόμμα προλαβαίνοντας το κενό που έμεινε στην ελιά…; Να το πάρει το ποτάμι…; Ή να τ’ αφήσουμε μετά το κλείσιμο του τριωδίου και να τα πούμε σαρακοστιανά; Όχι τίποτ’ άλλο, να μην μπερδευτούμε και γελάσουμε ως απόκρια, με λάθος πράγματα… Ενώ όσο να πεις η σαρακοστή, είναι πιο σοβαρή επιλογή χρόνου για σοβαρές ερωταπαντήσεις… ενόψει εκλογών πάντα….

Τα τραβάει ο οργανισμός μας…

Ξεκίνησε λοιπόν το γελοίον του πράγματος… όχι το γελοιοδέστερο βέβαια που είναι το επόμενο ακριβώς στάδιο αλλά με την έναρξη της προεκλογικής περιόδου και με τον ορισμό όσων υποψηφίων χρήστηκαν μέχρι τώρα τουλάχιστον, ξεκινάει κι η βλακεία που ακούει στο όνομα ‘πρόγραμμα υποψηφίου’… Γιατί έχουν όλοι πρόγραμμα, ακόμη κι εκείνοι που αποδεδειγμένα έχουν προσπαθήσει να χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους ή να κοροϊδέψουν το σύστημα που θα προσπαθήσουν να μας πείσουν ότι θα το κάνουν να ‘δουλέψει’ υπέρ μας…  

Μήπως να δουλέψουν πριν κυβερνήσουν...;

Όχι που θα μέναμε από εκλογές! Όχι που θα μέναμε ήρεμοι να περάσει ολόκληρος χρόνος χωρίς να τους ακούμε να τσιροβολάνε στα μπαλκόνια και να προσπαθούν να μας γεμίσουν το κεφάλι με ό,τι βλακεία τους κατέβει... Μήπως όμως ήρθε η ώρα επιτέλους να επιβάλλουμε ως τουλάχιστον ένα κριτήριο επιλογής υποψηφίων, να είναι η προϋπηρεσία στην εφιαλτική εργασιακή πραγματικότητα όπως διαμορφώθηκε για όλους τους κοινούς θνητούς...;

Ο φόβος φυλάει… αν ‘πιάσει’…

Και πώς μπορείς να κρατήσεις έναν ολόκληρο λαό που υποφέρει εξαιτίας λαθών άλλων και δεν έχει ούτε τη δύναμη ν’ αντιδράσει; Πώς διαχειρίζεσαι την αγανάκτηση, τον εκνευρισμό, την κατάθλιψη και της αδιαφορία που προκύπτουν από συνεχή σφυροκοπήματα; Μα, με τον ασφαλέστερο και δοκιμασμένο τρόπο του φόβου…

Προκαλώ, άρα υπάρχω…

Καταντάει πέραν του γελοίου πλέον αυτό που βιώνουμε καθημερινά με διάφορους ανασφαλείς και ανύπαρκτους που προσπαθούν ν΄αποδείξουν ότι δικαιούνται όντως, το οξυγόνο που καταναλώνουν, προκαλώντας για διάφορους λόγους. Τις περισσότερες φορές φυσικά τ’ αποτελέσματα είναι τα ακριβώς αντίθετα…