Πόσο
μπορεί να περιμένει ένας λαός, στο παρά πέντε πλέον της εξαθλίωσης, από
συναισθηματικής και οικονομικής πλευράς, κουρασμένος κι απαισιόδοξος απ’ την
καθημερινή πάλη που φαντάζει περισσότερο από ποτέ, ατέρμονη, να περιμένει
θετικά αποτελέσματα από μια βουλή που αντί να προτάσσει την αριστεία, προβάλλει
συντεχνιακούς αγώνες, τα ψηλοτάκουνα και το πλούσιο μπούστο, τους φοιτητικούς
ψευτοαγώνες ενώ κουκουλώνει βαριά
παραπτώματα τέκνων θεσμικών πλέον, προσώπων…;
