Το… γερασμένο «ΟΧΙ», σημερινό δικαιολογημένο «ναι»…

Γέρασε το «ΟΧΙ»… μεγάλωσε πολύ… απομακρύνεται σημαντικά πλέον απ’ την ένδοξη στιγμή… έχουν διαδοθεί κι αναφερθεί επανειλημμένως ακόμη κι οι λεπτομέρειες του παρασκηνίου εκείνης της ανεπανάληπτης, πατριωτικής, ιστορικής στιγμής… Ή μήπως όχι; Μήπως εμείς τα βλέπουμε διαφορετικά τα ιστορικά γεγονότα κι έχουμε τόσο πολύ αλλοιωθεί που θα μπορούσαμε να βρούμε πολλές δικαιολογίες σήμερα ώστε εκείνο το «ΟΧΙ» να ήταν ένα μεγαλοπρεπέστατο «ΝΑΙ» αν τύχαινε σήμερα και μάλιστα χωρίς καμιά ενοχή, πατριωτική  ή όχι…; 

Όταν εμείς γράφαμε εκθέσεις για την αποταμίευση…

…κάποιοι άπλωναν «τα πόδια τους περισσότερο απ’ ό,τι επέτρεπε το πάπλωμά τους», κάποιοι άλλοι «βουτούσαν στην πισίνα» του δημοσίου χρήματος και κάποιοι άλλοι αθόρυβα μάζευαν χρήμα απ’ τις ανεκτίμητης αξίας πληροφορίες στις οποίες είχαν πρώτοι, πρόσβαση… Και στους περισσότερους έμειναν οι εκθέσεις κι οι κουμπαράδες που άδειασαν αφού οι υποχρεώσεις είναι πλέον τόσες που μόνο για αποταμίευση δεν μπορεί να γίνει λόγος…

Πόσο ανήμποροι όμως...!

Μεγαλώσαμε κι έχουμε χρόνια που πάψαμε να επαναλαμβάνουμε ως κακομαθημένα: "θέλω να γίνει αυτό ή να σταματήσει να γίνεται εκείνο"... Ωστόσο, δεν πάψαμε να το νιώθουμε κιόλας για κάποια πράγματα! Κι εκείνο που εγωιστικά θ' αναφέρω ότι θέλω να σταματήσει είναι η ανακοίνωση κάθε μέρα σχεδόν κι ενός φίλου ή γνωστού μου, ότι απολύθηκε απ' τη δουλειά του! Δηλώνω αδυναμία να το αντέξω πλέον! Θέλω να σταματήσει! Είναι πολλά αυτά που ζητούν ν' αφομιώσουμε κι αυτό είναι απ'τα πιο βαριά! Κι όσο κι αν προσπαθώ να στηρίξω όλους αυτο΄ςυ τους άνεργους πλέον, γνωστού ςκαι φίλους, άλλο τόσο ανήμπορη νιώθω! Κι έτσι ανήμπορη, σίγουρα δε μπορώ να σκεφτώ καθαρά για όσα πρέπει να παλέψω... κι αφού συμβαίνει σε μένα, είναι σίγουρο ότι συμβαίνει και σε πολλού ςάλλους αν όχι σε όλους μας! Κουράγιο; Μάλοον.. Κουράγιο λοιπόν... Τι άλλο;