Ο λαός πάντα τους φοβίζει...

Καλωσορίζουμε την Ισπανία στην παρέα εκείνων που ζήτησαν την οικονομική στήριξη των εταίρων! Μπήκε τελικά σε πρόγραμμα στήριξης των τραπεζών της κι αν κι είναι light το πρόγραμμα που θ' ακολουθήσει, είναι πάντως οικονομική ενίσχυση απ' έξω όπως και των υπολοίπων με κορυφαία, απ' όλες τις πλευρές, την Ελλάδα φυσικά! Κι ο λόγος που έσπρωξαν γρηγορότερα την Ισπανία στην αναζήτηση στήριξης; Ο φόβος των αποτελεσμάτων των εκλογών στην Ελλάδα! Γιατί, αν εμείς ψηφίσουμε αλλοπρόσαλλα κι η κυβέρνηση που εκλέξουμε αποφασίσει να προκαλέσει πανικό κι αντάρα, οι πιο αδύναμοι της Ευρώπης δεν θ' αντέξουν στην επίθεση των αγορών! Απλά πράγματα! Αυτό βέβαια τους θυμίζει, σε όλους..., ότι οι λαοί εκλέγουν κι ορίζουν ανθρώπους κι όχι κάποιοι άνθρωποι να ορίζουν ολόκληρους λαούς όπως συνηθίσαμε τελευταία... και φυσικά ότι αν η Ελλάδα καταρρεύσει τελείως, θα πάρει πολύ κόσμο μαζί της και τελικά ίσως όλους... αμέσως ή αργότερα... Πώς να μην φοβούνται λοιπόν αυτό που θα φωνάξει ένας λαός δια της κάλπης; Η ωριμότητα κι η σοβαρότητα του λαού βέβαια, είναι ένα άλλο θέμα... Ελέγχεται κι επιδέχεται μεγάλης ανάλυσης! Ειδικά όταν αφορά Έλληνες και τις επιλογές τους τις τελευταίες δεκαετίες...!

"Η Ευρώπη γεννήθηκε στους πρόποδες της Ακρόπολης"!

Ο κορυφαίος Περουβιανός συγγραφέας Μάριο Βάργκας Λιόσα, μιλά για την Ελλάδα σε επιστολή του, που δημοσιεύθηκε στην ισπανική εφημερίδα «El Pais».

Με ένα λογοτεχνικό κείμενο που θυμίζει τη γνωριμία του με την «ερωμένη του Θουκυδίδη», όπως έχει χαρακτηριστεί η Ζακλίν ντε Ρομιγί, ο νομπελίστας συγγραφέας αναφέρεται με θαυμασμό και αγάπη στην Ελλάδα και τον ελληνικό πολιτισμό.

«Η Ευρώπη γεννήθηκε εκεί, στους πρόποδες της Ακρόπολης, είκοσι πέντε αιώνες πριν, και ό,τι καλύτερο έχει, ό,τι αποδέχεται και θαυμάζει περισσότερο έχει τις μακρινές ρίζες του σε αυτή τη μικρή γωνιά της γηραιάς ηπείρου, στις ακτές του Αιγαίου, όπου το φως του ήλιου είναι πιο δυνατό και η θάλασσα πιο γαλάζια» λέει ο βαθύτατα κοινωνικός και πολιτικός συγγραφέας που έχει αναδείξει τις μεγάλες πολιτικές αντιθέσεις της κοινωνίας και της εποχής του.
Αξίζει τον κόπο να διαβάσετε ολόκληρη την επιστολή:

«Γιατί η Ελλάδα;

Η Ελλάδα δεν μπορεί να πάψει να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της Ευρώπης, χωρίς η τελευταία να μετατραπεί σε μια γκροτέσκα καρικατούρα του εαυτού της, καταδικασμένη στην πιο παταγώδη αποτυχία. Η Ελλάδα είναι το σύμβολο της Ευρώπης.

Σε εκείνο το δείπνο, πριν από μερικά χρόνια, κάθισα δίπλα σε μια ηλικιωμένη κυρία που κάλυπτε τα μάτια της με μεγάλα σκούρα γυαλιά. Ήταν συμπαθητική, κομψή, μιλούσε εξαίσια γαλλικά και, παρόλο που κατέβαλλε μεγάλες προσπάθειες για να το κρύψει, σε ό,τι έλεγε και σκεφτόταν έλαμπε ένας τεράστιος πολιτισμός. Μόνο στα μισά του δείπνου αντιλήφθηκα, από την ιδιαίτερη προσοχή με την οποία χειριζόταν τα μαχαιροπήρουνα, πως ήταν τυφλή ή, τουλάχιστον, ότι η όρασή της ήταν πολύ περιορισμένη. Μόνο όταν χωρίσαμε μετά το δείπνο, ανακάλυψα ότι η Ζακλίν ντε Ρομιγί ήταν μια μεγάλη ελληνίστρια, καθηγήτρια Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας στην École Normale και στη Σορβόννη, η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια του Κολεγίου της Γαλλίας και μία από τις λίγες εκπροσώπους του γυναικείου φύλου στη Γαλλική Ακαδημία. Το πρώτο βιβλίο της που διάβασα, το Γιατί η Ελλάδα;, με εντυπωσίασε όσο και η ίδια. Παρά το γεγονός ότι αυτά που γράφει έχουν συμβεί πριν από είκοσι πέντε αιώνες, είναι εξαιρετικά επίκαιρα και η ανάγνωσή τους θα έπρεπε να είναι υποχρεωτική για τους Ευρωπαίους τούτες τις μέρες που, τρομοκρατημένοι από αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, το ιλιγγιώδες χρέος της, την πολιτική αναρχία, τη φοβερή φτώχεια και την άνοδο του φασιστικού και κομμουνιστικού εξτρεμισμού στις τελευταίες εκλογές, πιστεύουν ότι η έξοδος της χώρας από το ενιαίο νόμισμα, και ακόμη και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι αναπόφευκτη έως και αναγκαία.
Το βιβλίο εξηγεί πώς η νεαρή Ζακλίν διάβασε στα σχολικά της χρόνια Θουκυδίδη και πώς η εντύπωση που της προκάλεσε ο ένας από τους δύο πατέρες της Ιστορίας (μαζί με τον Ηρόδοτο) κατεύθυνε την κλίση της στη μελέτη της κλασικής Ελλάδας, στην οποία θα αφιέρωνε τη ζωή της. Το δοκίμιο κάνει έναν απολογισμό, με τρόπο σαφή, ψυχαγωγικό και βαθύ –σπάνιος συνδυασμός για ειδικό– εκείνου του θαυμαστού 5ου αιώνα προ Κοινής Εποχήςστον οποίο ιστορία, φιλοσοφία, τραγωδία, πολιτική, ρητορική, ιατρική, γλυπτική έφτασαν στο απόγειό τους στην Ελλάδα, και έθεσαν τα θεμέλια γι' αυτό που τελικά θα ονομαζόταν δυτικός πολιτισμός. Ο Όμηρος και ο Ησίοδος είναι σημαντικά προγενέστεροι του 5ου αιώνα, φυσικά, ενώ υπάρχουν καλλιτέχνες, διανοητές και κωμωδιογράφοι και μετά την εν λόγω ιστορική περίοδο. Το βιβλίο δεν διστάζει να υποχωρεί ή να προχωρεί στον χρόνο, ώστε να τους εντάξει όλους στην ελληνική κληρονομιά, παρόλο που το μεγαλύτερο μέρος αυτού που αποκαλεί «μια ξενάγηση μέσα από τα κείμενα» επικεντρώνεται σε εκείνο το μικρό χρονικό διάστημα των 100 χρόνων, όπου στον περιορισμένο χώρο του ελληνικού κόσμου υπάρχει μια ορμητική έκρηξη, μια φρενήρης δημιουργικότητα σε όλους τους τομείς του πνεύματος, με ιδέες, αισθητικά πρότυπα, πνευματικά μοντέλα, εφευρέσεις και ανακαλύψεις, χάρη στις οποίες ο πολιτισμός του λόγου θα έπαιρνε μια κρίσιμη απόσταση από όλους τους άλλους πολιτισμούς του παρελθόντος και της εποχής του, και, χωρίς να το επιδιώκει ή να το γνωρίζει, θα άλλαζε για πάντα την παγκόσμια ιστορία.

Η Ζακλίν ντε Ρομιγί καταδεικνύει ότι στην Ελλάδα γεννήθηκαν ή απέκτησαν μια πραγματική υπόσταση και έναν δυναμισμό που ποτέ πριν δεν είχαν υπάρξει στην κοινωνική ζωή κανενός λαού, οι καθοριστικοί παράγοντες της ανθρώπινης προόδου, όπως η δημοκρατία, η ελευθερία, το δίκαιο, η τέχνη και ο λόγος χωρίς τα δεσμά της θρησκείας, οι έννοιες της ισότητας, της υπεροχής του ατόμου, του πολίτη, και ένας μοναδικός, νέος τρόπος σύνδεσης του ανθρώπου με τη μετά θάνατον ζωή και τους θεούς, και, φυσικά, οι ιδέες της ομορφιάς και της ασχήμιας, του καλού και του κακού, της ευτυχίας και της δυστυχίας που, αν και με τις αναπόφευκτες αποχρώσεις και προσαρμογές που έχει επιβάλει η ιστορία, παραμένουν εν ισχύι.

Προκαλεί τον θαυμασμό το ότι ένας λαός τόσο μικρός και τόσο ελάχιστα συνεκτικός πολιτικά, φτιαγμένος από λίγες πόλεις και αποικίες απλωμένες σε όλη την Ευρώπη και τη Μικρά Ασία, οι οποίες διατηρούσαν μεγάλο βαθμό ανεξαρτησίας μεταξύ τους, ένας λαός ενστικτωδώς απρόθυμος να δημιουργήσει μια αυτοκρατορία, να ασκήσει αυτοκρατορική εξουσία και να υποστεί την κυριαρχία ενός τυράννου (όπως έκαναν όλοι οι άλλοι) ήταν σε θέση να αφήσει στην ιστορία της ανθρωπότητας ένα ίχνος τόσο βαθύ, τόσο παρόν τόσους πολλούς αιώνες αργότερα, όταν σχεδόν όλες οι άλλες μεγάλες αυτοκρατορίες ή πολιτισμοί –οι Πέρσες και οι Αιγύπτιοι, για παράδειγμα– αποτελούν σήμερα ως επί το πλείστον, χωρίς να ξεχνάμε κανένα από τα θαύματά τους, μουσειακά κομμάτια.

Δεν ήταν ατύχημα ούτε έργο της τύχης, υπήρχαν λόγοι γι' αυτό και στο βιβλίο της Ζακλίν ντε Ρομιγί παρελαύνουν μπροστά στα μάτια μας με το ίδιο παράστημα, την ομορφιά και την κομψότητα που με μάγεψαν εκείνο το βράδυ στη συνομιλία μας. Οι σωκρατικοί και πλατωνικοί διάλογοι, εκτός του ότι ήταν ένας τρόπος φιλοσοφικής διδασκαλίας, μας εξηγεί η συγγραφέας, έμαθαν στους ανθρώπους ότι η συνομιλία, η συζήτηση σε ομάδες, είναι ένας πιο πολιτισμένος και ηθικός τρόπος συνύπαρξης απ' ό,τι οι διαταγές ή η υπακοή, είναι μια μορφή επικοινωνίας που αναγνωρίζει ή καθιερώνει εξαρχής μια βασική ισοτιμία, μία αμοιβαιότητα δικαιωμάτων μεταξύ των συνομιλητών. Έτσι αναδύθηκε η ελευθερία, έπαψε ο άνθρωπος να είναι ζώο, γεννήθηκε αληθινά η ανθρωπιά του ανθρώπου.
Αυτή η παρουσίαση στο Γιατί η Ελλάδα; δεν εμφανίζεται ως μια αφηρημένη συζήτηση, αλλά μέσα από σχόλια και λογοτεχνικά αποσπάσματα, γιατί, όπως η συγγραφέας ποτέ δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει, ό,τι αποτελεί έναν πολιτισμό εκπροσωπείται κατ' ουσίαν στα λογοτεχνικά του έργα, και η πραγματική κριτική είναι αυτή που ερευνά την ποίηση, την πεζογραφία, το θέατρο, το δοκίμιο που παράγει μια κοινωνία καθώς αναζητά τις κρυμμένες αλήθειες που τροφοδοτούν τη φαντασία της και διαπερνούν τις περιπέτειες και τους ήρωες στους οποίους οι καλλιτέχνες έδωσαν ζωή για να κατευνάσουν τη δίψα των ανθρώπων της για το απόλυτο, τη δίψα τους να ζήσουν άλλες ζωές.
«Χωρίς να το ξέρουμε, αναπνέουμε τον αέρα της Ελλάδας κάθε στιγμή», γράφει σε μια από τις σελίδες του. Ένα από τα μεγάλα παράδοξα είναι ότι οι Έλληνες, οι οποίοι ποτέ δεν κατέκτησαν κανέναν λαό και πολέμησαν μόνο για την υπεράσπιση της ελευθερίας τους, αργότερα κυριάρχησαν διακριτικά σε όλο τον κόσμο, αρχίζοντας από τη Ρώμη, της οποίας οι λεγεώνες πίστεψαν ότι κατέλαβαν άκοπα την Ελλάδα, όταν στην πραγματικότητα θα ήταν οι ηττημένοι που θα κατόρθωναν να διεισδύσουν στον νου, στο πνεύμα και ακόμη και στη γλώσσα του κατακτητή. (Το δοκίμιο αποκαλύπτει ότι επί πολλά χρόνια εθεωρείτο εκλεπτυσμένο για τις ρωμαϊκές οικογένειες των συγχρόνων του Κικέρωνα και του Βιργιλίου να μιλούν ελληνικά.)

Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα του σήμερα είναι πολύ διαφορετική από εκείνη που έκτισε τον Παρθενώνα, από εκείνη στην οποία φιλοτέχνησε τα γλυπτά του ο Φειδίας και αγόρευσε ο Σόλωνας. Στους είκοσι πέντε αιώνες που μεσολάβησαν ο λαός της έχει βιώσει ίσως πιο πολλές συμφορές και καταστροφές από τους περισσότερους άλλους: εξωτερικούς και εμφυλίους πολέμους, κατοχές που επί αιώνες κατέστρεψαν την ελευθερία της, τυραννίες και απομόνωση που αρκετές φορές απείλησαν να τη διαλύσουν. Σήμερα το πρωί διάβασα στην International Herald Tribune μια τρομακτική περιγραφή της κατάστασης της οικονομίας της, για τα τερατώδη προνόμια που απολάμβαναν όλα αυτά τα χρόνια οι εφοπλιστές, ο τραπεζίτες και οι πιο πλούσιοι επιχειρηματίες, απαλλασσόμενοι από την καταβολή φόρων, και για τις περιουσίες που έχουν διαφύγει και εξακολουθούν να διαφεύγουν από τη χώρα προς την Ελβετία και τους ασφαλέστερους φορολογικούς παραδείσους ανά τον κόσμο, ενώ οι Έλληνες εξακολουθούν να γίνονται φτωχότεροι, να βλέπουν τους μισθούς τους να συρρικνώνονται ή να περνούν στην ανεργία, στην επαιτεία και την πείνα.

Στο πλαίσιο αυτό, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι πολλοί Έλληνες ψήφισαν στις πρόσφατες εκλογές ναζί και εξτρεμιστές της αριστεράς, αλλά το ότι εξακολουθούν να υπάρχουν πολλοί Έλληνες που πιστεύουν στη δημοκρατία, και ότι οι δημοσκοπήσεις για τις επόμενες εκλογές δείχνουν πως τα κόμματα της κεντροδεξιάς, του κέντρου και της κεντροαριστεράς που υπερασπίζονται την ευρωπαϊκή επιλογή και αποδέχονται τους όρους που έχουν επιβάλει οι Βρυξέλλες για τη σωτηρία της Ελλάδας, θα μπορούσαν να έχουν την πλειοψηφία και να σχηματίσουν κυβέρνηση.

Η ελπίδα μου είναι ότι αυτό θα συμβεί επειδή, απλά, η Ελλάδα δεν μπορεί να πάψει να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της Ευρώπης, χωρίς η τελευταία να γίνει μια γκροτέσκα καρικατούρα του εαυτού της, καταδικασμένη στην πιο παταγώδη αποτυχία. Η Ευρώπη γεννήθηκε εκεί, στους πρόποδες της Ακρόπολης, είκοσι πέντε αιώνες πριν, και ό,τι καλύτερο έχει, ό,τι αποδέχεται και θαυμάζει περισσότερο στον εαυτό της, συμπεριλαμβανομένης της χριστιανικής θρησκείας –μία από τις πιο όμορφες σελίδες του δοκιμίου της Ζακλίν ντε Ρομιγί εξηγεί γιατί τα περισσότερα Ευαγγέλια γράφτηκαν στα ελληνικά– καθώς και των δημοκρατικών θεσμών, της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έχει τις μακρινές ρίζες του σε αυτή τη μικρή γωνιά της γηραιάς ηπείρου, στις ακτές του Αιγαίου, όπου το φως του ήλιου είναι πιο δυνατό και η θάλασσα πιο γαλάζια. Η Ελλάδα είναι το σύμβολο της Ευρώπης και τα σύμβολα δεν μπορούν να καταλυθούν χωρίς αυτό που ενσαρκώνουν να καταρρεύσει και να αποσυντεθεί σε εκείνη τη βάρβαρη σύγχυση του παραλογισμού και της βίας από την οποία μας έβγαλε ο ελληνικός πολιτισμός».

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Γιατί όχι, ΝΔ- ΣΥΡΙΖΑ...;

Όταν η χώρα χάνεται, όταν η χώρα βουλιάζει και κινδυνεύει απ' τις απειλές που πανταχόθεν πλέον έρχονται καταιγιστικές, οι συνθήκες παύουν να είναι απλώς έκτακτες, είναι μοναδικά τραγικές! Έκτακτες συνθήκες έχει ξαναπεράσει η χώρα, μοναδικά τραγικές, είναι η πρώτη φορά! Πρώτη φορά λοιπόν προκύπτει κι η ανάγκη για μοναδικές λύσεις που ξεπερνούν στεγανά και παλιές συνήθειες! Αν ο λαός θέλει σοβαρότητα και επαναδιαπραγμάτευση κι εκλέξει στα ίδια ποσοστά περίπου, τα δυο κόμματα, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, γιατί να θεωρείται υπερβολή κι απίστευτο να συνεργαστούν οι δυο τους και να κάνουν μια δυνατή κυβέρνηση που θα εκπροσωπεί την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού που τελικά πληρώνει; Λίγο αν υποχωρήσει ο καθένας τους απ' τις θέσεις τους για κάποια θέματα κι όχι σ' όλα, η χρυσή τομή μπορεί να βρεθεί για το καλό της πατρίδας που όλοι τους ευαγγελίζονται ότι παλεύουν και προσπαθούν! Αν μαζέψει λίγο κάποιες συνιστώσες του ο Α. Τσίπρας και πάψουν να λένε τα απίστευτα και φυσικά μη υλοποιήσιμα ή πρόχειρα του στυλ "βγαίνουμε απ' το ΝΑΤΟ και θα δούμε..."  κι αν απ' την άλλη ο Α. Σαμαράς μαζέψει κάποιους που θεωρούν ότι οι εκλογές γίνονται γιατί ήρθε η σειρά τους να υπουργοποιηθούν...., με την εντολή του λαού ξεκάθαρη, δεν υπάρχει άλλη λύση απ' αυτή της συνεργασίας! Άλλωστε, ήδη κάποια σοβαρά και ήρεμα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, παρουσία σοβαρών στελεχών της ΝΔ, ανέφεραν ότι η πρόταση για δημιουργία κυβέρνησης θα γίνει προς όλους, μηδενός εξαιρουμένου... πλην Χρυσής Αυγής βέβαια. Το ζητούμενο είναι το καλό της πατρίδας και να μείνουν οι περιττοί κι επιβλαβείς λεονταρισμοί στην άκρη!

Καθίστε! Ξεκινάει!!!!!!

Εντάξει λοιπόν, καταλαβαίνουμε ότι θέλετε την ησυχία σας κύριοι από σήμερα το απόγευμα που θ' απολαμβάνετε μέχρι... σκασμού, αυτό που οι περισσότεροι λατρεύετε με διαφορά απ' τα υπόλοιπα, να βλέπετε μπάλα! Καθίστε κι απολαύστε το λοιπόν για έναν μήνα! Ξεχαστείτε απ' όλα και συζητήστε μόνο γι' αυτό! Το δικαιούστε μ' όλα αυτά που συμβαίνουν! Μόνο μην ξεχάσετε να πάτε να ψηφίσετε, ναι; Χρειαζόμαστε οι υπόλοιποι την ψήφο σας! Άλλωστε κάποιοι εκτός χώρας έγραψαν ότι αν βγούμε απ' το ευρώ, θα γίνει μετά το EURO 2012!!!! Οπότε μην ενοχλείστε! Όσο για τους υπόλοιπους, εμάς τους... αδιάφορους, στηρίζουμε την εθνική μας ομάδα κι ευχόμαστε τα καλύτερα αν και θα μας επιτρέψετε να συνεχίζουμε να ζούμε κανονικά...! Καλή θέαση λοιπόν και καλή επιτυχία στην ομάδα μας! 

Κι άντε μετά να μας πιστέψουν...

Και φυσικά ισχύει η διπλανή γελοιογραφία και το διαπιστώσαμε ότι συμβαίνει και με την πρόσφατη τηλεοπτική "δραστηριότητα" του "νταή" υποψήφιου βουλευτή που φρόντισαν όλοι να την αναπαράγουν αρκούντως ως κατάπτυστη βέβαια που ήταν! Ωστόσο, αν κάποιος θέλει να είναι αντικειμενικός, θα πρέπει ν' αναφέρεται σε όλα τα παρόμοια περιστατικά που δυστυχώς δε λείπουν απ' τις πολλές συζητήσεις στα πολλά τηλεοπτική κανάλια που κάποιοι απ' τους πολλούς καλεσμένους έχουν χάσει την ψυχραιμία τους και φέρονται απαράδεκτα! Ίσως όχι τόσο απαράδεκτα όπως το χαστούκισμα μιας γυναίκας υποψήφιας βουλευτού αλλά πάντως έξω από πολιτισμένη αντιπαράθεση... Κι όταν τέτοια περιστατικά αποσιωπούνται και κάποια άλλα εξαντλούνται στη δημοσιότητα, δίνεται το δικαίωμα να γίνονται και τα ανάλογα σχόλια, καθόλου κολακευτικά βέβαια, για τους δημοσιογράφους που όμως ας μην ξεχνάμε ότι κι αυτοί είναι υπάλληλοι... Το γεγονός είναι βέβαια ότι η αξιοπιστία μας ως επαγγελματίες δοκιμάζεται σκληρά κι όχι άδικα κι ευθύνη γι' αυτό φέρουμε όλοι αφού όσο δεν αντιδρούμε εκείνοι που υπηρετούμε την αλήθεια και την αντικειμενικότητα, τόσο επικρατούν όλες οι άλλες "υπηρεσίες"...  

Τους «έστειλε αδιάβαστους» το ελληνικό δημόσιο…

Είχαν έρθει Γάλλοι τεχνοκράτες να βοηθήσουν να στηθεί όπως πρέπει ο δημόσιος τομέας της χώρας και να προχωρήσουν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις ώστε να λειτουργεί αποδοτικά από δω και στο εξής. Είχαν κανονίσει λοιπόν απ’ τις Βρυξέλλες να τους δώσουν καλούς μισθούς, και μπόνους ώστε να είναι αποδοτικοί όσο το δυνατόν περισσότερο κι όλοι ήταν ευχαριστημένοι ότι βοηθούν την Ελλάδα και δεν την αφήνουν στην τύχη της. Έλα όμως που όλα μπορούν να τα άλλαζαν οι καλοπληρωμένοι Γάλλοι αλλά εκείνο που δε μπορούσαν ν’ αγγίξουν είναι η νοοτροπία πολιτικών και δημοσίων λειτουργών και υπαλλήλων! Έκαναν τια έρευνές τους, στοιχειοθετούσαν τις προτάσεις τους, κατέθεταν τις λύσεις τους αλλά τίποτε δεν προχωρούσε! Βαρέθηκαν λοιπόν και τα «βρόντηξαν» παρά τους παχυλούς μισθούς και τα μπόνους! Σήκωσαν τα χέρια ψηλά τέλος πάντων, βγήκαν «νοκ άουτ», όπως και να το πει κανείς, το συμπέρασμα είναι το ίδιο, δεν άντεξαν το μπάχαλο που επικρατεί κι έμαθαν οι δημόσιοι υπάλληλοι να λειτουργούν και τα παράτησαν! Ποιος ξέρει και τι συμπεριφορές αντιμετώπισαν απ’ αυτούς που κλήθηκαν να συνεργαστούν και κατέθεσαν τις παραιτήσεις τους! Οι χαρούλες του τύπου «τους διώξαμε» κι άλλα τέτοια φαιδρά, δεν έχουν θέση όταν αναφερόμαστε σ’ έναν τομέα του ελληνικού κράτους που όλοι γνωρίζουμε και καθημερινά διαπιστώνουμε ότι νοσεί βαρύτατα! Άντε να δούμε αν και πότε θα μπορέσει κάποιος να βάλει μια σειρά στο μπάχαλο όπως το διαμορφώσαμε…

Δηλαδή πέτυχαν οι τότε 30άρηδες…;

Αναστάτωση προέκυψε απ’ το tweet του Ε. Βενιζέλου που θυμίζει πως ο Α. Παπανδρέου είχε δίπλα τους νέους σε ηλικία συνεργάτες όπως τον ίδιο στα 30 του! Και γιατί μας το λέει; Για να μας θυμίσει τους λόγους που φτάσαμε στο σημείο που είμαστε; Γιατί, εκείνοι οι νέοι τότε, αργότερα που μεγάλωσαν, δεν είδαμε να κάνουν κάτι ώστε να μην φτάσει στην κατρακύλα που βρίσκεται σήμερα η χώρα! Κι ο ΓΑΠ είχε νέους και τους χαιρόμασταν κι είδαμε τα χαΐρια μας! Όχι ότι υπάρχει πρόβλημα φυσικά με τη συμμετοχή νέων στην πολιτική! Το αντίθετο μάλιστα! Απλώς πρέπει να επιλέγονται με άλλα κριτήρια απ’ αυτά που επιλέχθηκαν οι τότε 30άρηδες που απέτυχαν παταγωδώς φυσικά! Κι αν περιμένουμε σήμερα να επιλέξει ο ίδιος ο παραπονούμενος, τους νέους που θα έχει δίπλα του, δεν έχουμε τα καλύτερα δείγματα ότι θα διαλέξει τους διαφορετικούς και καλύτερους… η νοοτροπία γαρ! Γιατί, είναι λογικό ότι δεν είναι όλοι οι νέοι σωστοί και αποφασισμένοι να προχωρήσουν στην υλοποίηση πραγματικών σχεδίων μόνο με τους αποδεκτούς τρόπους…! Το βιώσαμε αυτό και το πληρώνουμε πολύ ακριβά τώρα! Καλά που μας το θύμισε ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ μέσω τεχνολογίας…!

Μαλώνουν για μας χωρίς εμάς…

Τα καταφέραμε να τους αναστατώσουμε τους φίλους μας τους Ευρωπαίους κι όχι μόνο…, εμείς που και το όνομά της ακόμη η Ευρώπη, στους Έλληνες το χρωστάει… Άνω- κάτω με την λανθασμένη διαχείριση των οικονομικών μας που ταλαιπωρεί και δοκιμάζει το παγκόσμιο οικονομικό οικοδόμημα… Και τώρα τους παρακολουθούμε να διαφωνούν μεταξύ τους με την αγωνία ζωγραφισμένη σε κάθε τους κίνηση, για το μέλλον μας που άμεσα θα επηρεάσει και το δικό τους! Μόνο που εμείς θ’ αποφασίσουμε γι’ αυτό, εμείς που τώρα δε συμμετέχουμε στον καβγά…

Μήπως να μείνουν οι υπηρεσιακοί…;

Υποθέσεις που περνάνε στα «ψιλά» αποδεικνύουν ότι οι υπηρεσιακοί υπουργοί που λειτουργούν ως πολίτες κι όχι ως πολιτικοί με το άγχος της επανεκλογής, διαχειρίζονται με σύνεση και φειδώ το δημόσιο χρήματα και τα δημόσια πράγματα, καθιστώντας αδύνατη τη σύγκριση με τους πολιτικούς που σε λίγες μέρες θα ξαναπάρουν τις τύχες της χώρας στα χέρια τους…