Σεβασμός στους παλιούς βουλευτές; ΓΙΑΤΙ;

 

Είθισται λοιπόν να σεβόμαστε τους μεγαλύτερους θεωρώντας ότι έχουν προσφέρει, έχουν αποκτήσει πείρα και τέλος πάντων έχουν βάλει το λιθαράκι τους στην πρόοδο. Για την καταστροφή, ισχύει το αντίστροφο άραγε;

Άσπρα μαλλιά, ρυτίδες, έστω και προσεγμένα καλυμμένες, γυαλιά ίσως και γενικώς σεβάσμιο ύφος, αυτό της εμπειρίας, της γνώσης, ενίοτε δε, της σοφίας…

Μόνο σεβασμό και αποδοχή προκαλούσε κάποτε αυτή η εικόνα, οπουδήποτε κι αν τη συναντούσε κάποιος, ασχέτως μορφωτικού, κοινωνικού και οικονομικού επιπέδου. Υπήρχε η αποδοχή ως θέσφατο, ότι είχε προσπαθήσει, είχε μοχθήσει κάποιος για να φτάσει σε μια ηλικία που διέθετε αυτά τα χαρακτηριστικά.

Φτάσαμε λοιπόν φευ στην εποχή που το άσπρο μαλλί έγινε μόδα απλώς και διαπιστώσαμε όλοι δε σημαίνει αυτομάτως σοφία η μεγάλη ηλικία, κάποιες φορές δε το αντίθετο ακριβώς! Όσο μεγαλύτερα λάθη κάνει κάποιος ως νέος, τόσο μεγαλύτερο θράσος έχει μεγαλώνοντας ώστε να φτάσει να προκαλεί την απαξίωση και τον χλευασμό κάθε φορά που απαιτεί σεβασμό.

Υπάρχουν τομείς όμως που δεν αποτελεί μόνο προσωπική αποτυχία η λανθασμένη πορεία αλλά έχει πολλά και σημαντικά αρνητικά αποτελέσματα στο σύνολο. Ειδικά σε μια χώρα όπως η δική μας, με την κρίση που περάσαμε και οριζόντια επηρέασε όλους τους τομείς της κοινωνίας μας, παρακολουθούμε κάποιους πολιτικούς της προηγούμενης εποχής, που συνεχίζουν να εκλέγονται, μάλλον από συνήθεια, χωρίς να έχουν να επιδείξουν έργο παρά μόνο θέσεις που τους τοποθέτησε η εκάστοτε αρχηγεία του κόμματος που υπηρετούν κι απορεί κανείς, πώς διατηρούν τη βάση των ψηφοφόρων τους.

Και μάλιστα σε περιοχές όπως η Θεσσαλονίκη, που άλλαξαν τα πάντα με την κατάρρευση του κοινωνικοοικονομικού ιστού της λόγω αλλαγής δραστηριοποίησης μεγάλου μέρους των ελεύθερων επαγγελματιών κι επιχειρηματιών της, απορεί κανείς, πώς είναι δυνατόν να συνεχίζουν να εκλέγονται βουλευτές που έχουν να επιδείξουν μόνο βόλτες στο κέντρο της πόλης και χτυπήματα στην πλάτη σε περιφερειακούς δήμους.

Χαμηλή αυτοπεποίθηση ψηφοφόρων; Σίγουρα μια απ’ τις αιτίες! Αδιαφορία πολιτών για το παρόν και μέλλον της πόλης; Σαφώς! Το ‘χουν αποδείξει άλλωστε και με άλλες επιλογές σε άλλες θέσεις εκλεγμένων. Ευκολόπιστοι επειδή δεν έχει χρειαστεί να ζητήσουν κάτι ώστε να διαπιστώσουν ότι δεν υπολογίζει κανείς το πρόβλημά τους ακόμη κι αν δεν είναι πρόσληψη στο δημόσιο;

Η νοοτροπία εκλογής που επικρατούσε επί δεκαετίες κι έδινε εκλεγμένους που μόνο ύφος 40 καρδιναλίων πουλούσαν ενώ το μόνο τους έργο ήταν καμιά πρόσληψη στο δημόσιο ενός παιδιού μεγάλων οικογενειών συνήθως, πολλά τα ψηφαλάκια…, με χτύπημα στην πλάτη και με κοπλιμέντα σε ανθρώπους που τα είχαν ανάγκη, πουλώντας φιλία και χαμόγελα, θα έπρεπε, μετά την ολοσχερή καταστροφή που υποστήκαμε ως κοινωνία, να έχει τελειώσει και να είναι όχι απλώς παρωχημένη αλλά κατάπτυστη και αποκρουστική!

Κι όμως, αντί οι ελάχιστοι πλέον η αλήθεια, εκλεγμένοι από κείνες τις δεκαετίες ακόμη και σήμερα, να κατεβάζουν το κεφάλι και να ζητούν συγγνώμη για τα λάθη και την απραξία τους, δηλώνουν ευθαρσώς στρατιώτες κομμάτων που απλώς ακολουθούν ό,τι τους διατάζουν οι ηγεσίες ώστε να κρατήσουν τη θέση τους με όλα όσα τη συνοδεύουν!  

Κι έρχεται ο νοήμων ψηφοφόρος, που αγαπά την περιοχή του και τέλος πάντων έχει φτάσει η εποχή να δει τι έχει γίνει γύρω του, τι έχει προσφέρει αυτός που επί χρόνια ψηφίζεται κι αποτελεί το πρότυπο για τους νέους εκλεγμένους που τέλος πάντων, θεωρητικά πάντα, περιμένει κανείς περισσότερα.

Αυτό που αντικρύζει μόνο νεύρα κι απογοήτευση φέρνει φυσικά. Σε κάποιες περιπτώσεις δε, ανθρώπινη αγανάκτηση για τον εμπαιγμό προηγούμενων γενιών που αντιμετώπιζαν διαφορετικά τους εκλεγμένους θεωρώντας τους όντως κάτι καλύτερο απ’ τον μέσο όρο και τέλος πάντως το άριστο που είχε να επιδείξει η κοινωνία, όπως επιτάσσει η δημοκρατία.

Πεθαίνουν εκείνοι οι παλιοί κι αφήνουν κενό στη λίστα των ψηφοφόρων αλλά οι ανάγκες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νεότεροι, λόγω της ανικανότητας των εκλεγμένων επί δεκαετίες, φέρνει νέους ψηφοφόρους που έστω και να μπορέσουν να ονειρευτούν, πέφτουν στον λάκκο της υποστήριξης του υποψήφιου που τους αγκαλιάζει μέχρι να εκλεγεί.

Κι έτσι εξασφαλίζεται η συνέχεια του συστήματος κι έτσι συνεχίζουμε εμεί σαν κυβερνιόμαστε από ανίκανα στρατιωτάκια που απλώς υπακούουν διαταγές, αδιαφορώντας για το παρόν και το μέλλον του τόπου και των κατοίκων του κι η καταστροφή απλώς συνηθίζεται…  

Είναι και κάτι εκδηλώσεις ή επισκέψεις στην πόλη , που έχουμε την ‘τύχη’ να καμαρώνουμε τους εκλεγμένους μας, με την ερώτηση ‘ποιος τους ψηφίζει’ να πλανάται στον αέρα ενώ γνωρίζουμε πολύ καλά ποιοι τους αναδεικνύουν εκεί, στα βάθρα, που υποτίθεται θα στέκονταν οι άριστοι.

 Σήμερα οι άριστοι έχουν μεταναστεύσει κι οι σοβαροί έχουν κλειστεί στον πολύ μικρό επαγγελματικό και κοινωνικό τους κύκλο γιατί απλώς δεν αντέχουν την γελοιότητα και την αηδία που προκαλούν εικόνες και συναναστροφές με τους υπαίτιους της καταστροφής που απλώς βασίζονται στη λήθη που αποτελεί αγαπημένο σπορ των Ελλήνων!

Μπορεί ο κορονοϊός να μας έχει φέρει τα πάνω κάτω και να έχει αλλάξει πολλά που δε θέλαμε ν’ αλλάξουν, τη χειρότερη στιγμή που όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλύτερα αλλά μας έσωσε κι απ’ τη βάσανο κάποιων εκδηλώσεων που θα έπρεπε να παρακολουθήσουμε ψεύτικα χαμόγελα και γελοιόφατσες ευτυχισμένες ενώ οι πολίτες μόνο κατήφεια κι απογοήτευση βιώνουν!

Καλύτερα να προστατεύουμε τον εαυτό μας απ’ τη θέα όλων αυτών των ανίκανων, που μόνο εκνευρισμό μας προκαλούν αφού δυστυχώς, θα τους έχουμε να τους ταΐζουμε ες αεί μέσω συντάξεων και προνομίων που θα απολαμβάνουν ως εκλεγμένοι επί δεκαετίες και χωρίς να λογοδοτήσουν ποτέ για το κακό που μας έκαναν με την απραξία και την ανικανότητά τους ενώ κάποιοι θα συνεχίζουν να τους ψηφίζουν, ίσως ακόμη και λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης αφού θεωρούν μάλλον ότι δεν αξίζουν κάτι καλύτερο…  

Ανάξιοι φύλακες, πόσο μάλλον κληρονόμοι!

Κι ενώ τυλιγόταν στις φλόγες ένα απ’ τα πολυτιμότερα κληροδοτήματα του πλανήτη στις Μυκήνες, οι σύγχρονοι Έλληνες ασχολούνταν με ένα τηλεπαιχνίδι και την επανεμφάνιση ενός γηραιού τηλεοπτικού αστέρα, στο γυαλί…

Έχουν δοθεί τα τελευταία χρόνια πολλές ευκαιρίες, δυστυχώς, για να δηλώσω ότι ντρέπομαι για την εξέλιξη των Ελλήνων τα τελευταία κάποιες χιλιάδες χρόνια. Όσο υπερήφανη αισθάνομαι όταν ταξιδεύω στο εξωτερικό και διαπιστώνω με πόσο δέος μιλούν οι υπόλοιποι λαοί για την κληρονομιά μου ως Ελληνίδα, άλλο τόσο θλίβομαι και ντρέπομαι για την εξέλιξη και την ‘πρόοδο’ που διαπιστώνω στην καθημερινότητά μου ως σύγχρονη Ελληνίδα.

Προσπάθειες να ‘πληγωθεί’ η ιστορία κι οι μοναδικές καταβολές μας ως έθνος, άπειρες κι ατέρμονες! Οι σοβαρότερες σε μένος και συχνότητα επαναφοράς, φυσικά εκπορεύονται από Έλληνες που δηλώνουν επιστήμονες διαφόρων σχετικών ειδικοτήτων ή καθηγητές πανεπιστημίου.

Όλα τα επιχειρήματα που στόχευαν στην αλλοίωση του μεγαλείου του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού ή τη διάλυση του δίκαιου για πιο σύγχρονες αδικίες, υιοθετήθηκαν άμεσα και χωρίς δεύτερη σκέψη από σύγχρονους Έλληνες επιστήμονες, προκαλώντας σκεπτικισμό, αν τελικά υπάρχει στοιχειώδης διάθεση αναχαίτισης όλων των επιχειρημάτων που παγκοσμίως κυκλοφορούν κατά καιρούς, εναντίον ενός απ’ τους σημαντικότερους πολιτισμούς του πλανήτη διαχρονικά!

Κι όλη αυτή η διάθεση, αντί να εκλείψει και τη θέση της να πάρει δυνατή και σίγουρη επιχειρηματολογία υπέρ των προγόνων μας, παρακολουθούμε με θλίψη και θυμό συχνά, να εξελίσσεται και να θεριεύει, παράλληλα με την αδιαφορία για οτιδήποτε αφορά το παρελθόν μας.

Οι σύγχρονοι Έλληνες, που μας κληροδοτήθηκε ένα απ’ τα ομορφότερα οικόπεδα του πλανήτη, μια απ’ τις σημαντικότερες ιστορίες του κόσμου, η αρχή όλων των επιστημών και τα περισσότερα απ’ τα σημαντικότερα ονόματα φιλοσόφων, όλων των αιώνων, μόνο αυτό που περιμένει κανείς ν’ αντικρύσει δε βρίσκει κανείς τελικά όταν ασχολείται μαζί μας!

Τα αρχαία ελληνικά διδάσκονται στα μεγαλύτερα απ’ τα ξένα Πανεπιστήμια, οι αρχαιολογικοί μας χώροι μαγνητίζουν εκατομμύρια επισκεπτών που δε χορταίνουν να βλέπουν και να ξαναβλέπουν το μεγαλείο τους από κοντά, μακαρίζοντας εμάς που ζούμε δίπλα τους, ο έναστρος ουρανός είναι γεμάτος με αστρικά σώματα και πλανήτες με ονόματα αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, ρήσεις αρχαίων ελληνικών κοσμούν προμετωπίδες σύγχρονων ναών του πολιτισμού, της τέχνης και της γνώσης, αγάλματα Ελλήνων γλυπτών έχουν κλαπεί και γίνονται αντικείμενα θαυμασμού ως κύρια εκθέματα σημαντικών μουσείων του πλανήτη.

Αυτή την πραγματικότητα όπως περιγράφεται γρήγορα και με ελάχιστα παραδείγματα παραπάνω, καλούμαστε οι σύγχρονοι Έλληνες να τη διαχειριστούμε και κυρίως να τη διατηρήσουμε και να την κληροδοτήσουμε στους επόμενους, υποτίθεται καλύτερα και πιο υπεύθυνα απ’ τους προγόνους που μας κατέστησαν κληρονόμους της.

Τους σύγχρονους Έλληνες που τελικά, στη συντριπτική μας πλειοψηφία είμαστε για γέλια και για κλάματα! Για γέλια με τον τρόπο που επιλέγουμε, ψηφίζουμε, εργαζόμαστε, κινούμαστε γενικώς, αδιαφορούμε, διατεινόμαστε ότι προοδεύουμε! Για κλάματα για τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε μεγάλα και σημαντικά που μας βαραίνουν, για την αδιαφορία που επιδεικνύουμε για καθετί εκτός του σπιτιού μας, για το γεγονός ότι δε γνωρίζουμε ούτε καν τα ονόματα πλέον των αρχαίων φιλοσόφων προγόνων μας που υποκλίνεται ακόμη όλος ο πλανήτης, πόσο μάλλον τις θεωρίες τους και τα όσα αποτελούν την απαρχή όλων των επιστημών!

Δε γνωρίζουμε την ιστορία μας, την πορεία του έθνους μας, δεν ενδιαφερόμαστε για την εξέλιξή του, δεν ασχολούμαστε με τους εχθρούς που το μόνο εύκολο είναι να βρουν συμμάχους εντός των τειχών πλέον, δε ψηφίζουμε με στοιχειώδη κριτήρια αξιοσύνης κι επιτυχίας, δεν αντιστεκόμαστε σε οτιδήποτε μειώνει τη δύναμη της μόρφωσης, της παιδείας και της γνώσης που αποτελούν διαχρονικά, υπερόπλα εκείνων που επιθυμούν να εξοπλιστούν για τον σημαντικότερο πόλεμο, αυτόν της προόδου και της εξέλιξης, ατομικής και συλλογικής!

Βιώσαμε πριν λίγες μέρες την καταστροφή ενός παγκόσμιου πολιτιστικού μνημείου, με την πύρινη λαίλαπα να κατατρώγει τον αρχαιολογικό χώρο των Μυκηνών και η γαλλική τηλεόραση διέκοψε τη μετάδοση του προγράμματός της για να δώσει ζωντανή εικόνα απ’ τη θλιβερή εικόνα καταστροφής του μνημείου 3,5 χιλιάδων ετών!

Εκείνη την ώρα οι Έλληνες ήταν απασχολημένοι όμως, με ένα τηλεπαιχνίδι που υποβαθμίζει την ανθρώπινη νόηση καθιστώντας σε τραγικά πειραματόζωα κάποιους συνανθρώπους και την παρατήρηση, του πόσο γέρασε ένας παλαιός τηλεοπτικός αστέρας που επανεμφανίστηκε στο τηλεοπτικό γυαλί.

Και φυσικά δεν είναι η μόνη περίπτωση απόδειξης της κατάντιας μας και της θλιβερής εξέλιξής μας ως κληρονόμοι τόσο σημαντικού πολιτισμού! Τα παραδείγματα πολλά και σχεδόν καθημερινά πλέον!

Οργή, θυμός, αγανάκτηση για την κατάσταση που έχουμε περιέλθει! Απογοήτευση, θλίψη, ντροπή για την ‘εξέλιξη΄ που υποτίθεται παρουσιάζουμε και ως έθνος και ως λαός και ως κράτος!

Διαχρονικά το μόνο που εξελίσσεται είναι η ανικανότητά μας να επιλέξουμε άξιους και ικανούς να διαχειριστούν τα κοινά μας μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται βέβαια η παιδεία μας, η μόρφωσή μας, η διαφύλαξη των ιερών και οσίων μας, η διατήρηση του πολιτισμού μας, η απαραίτητη προσοχή στα αρχαιολογικά ευρήματα που βρίσκονται παντού στη χώρα!

Δικαιολογίες πολλές κι εύκολες! Το αποτέλεσμα όμως θλιβερό και προφανώς χωρίς καμιά περίπτωση αναστροφής!

Είμαστε ανάξιοι να διαχειριστούμε την τεράστια κληρονομιά μας κι είμαστε άξιοι της μοίρας μας με την ηλιθιότητα που κάναμε δομικό στοιχείο του σύγχρονου Έλληνα και την αδιαφορία μας που κατέστη δεύτερη φύση μας!

Κι ο πιο αισιόδοξος έπαψε πλέον να πιστεύει ότι μπορεί ν’ ανατραπεί ο κατήφορος που όπως εύκολα αποδεικνύεται απ’ τις πράξεις μας, δεν έχει τελειωμό κι απλώς διαπιστώνουμε καθημερινά ότι πάντα υπάρχει και πιο κάτω ενώ τη φιλοδοξία και την προσπάθεια για το καλύτερο, τις έχουμε προφανώς καταχωνιάσει σε ανήλιαγα, θεοσκότεινα, ξεχασμένα, μπαούλα του νου, εκεί που ξεχάστηκε η καταγωγή κι η χρυσή σελίδα που άφησαν οι πρόγονοί μας στον πλανήτη!