Σεβασμός στους παλιούς βουλευτές; ΓΙΑΤΙ;

 

Είθισται λοιπόν να σεβόμαστε τους μεγαλύτερους θεωρώντας ότι έχουν προσφέρει, έχουν αποκτήσει πείρα και τέλος πάντων έχουν βάλει το λιθαράκι τους στην πρόοδο. Για την καταστροφή, ισχύει το αντίστροφο άραγε;

Άσπρα μαλλιά, ρυτίδες, έστω και προσεγμένα καλυμμένες, γυαλιά ίσως και γενικώς σεβάσμιο ύφος, αυτό της εμπειρίας, της γνώσης, ενίοτε δε, της σοφίας…

Μόνο σεβασμό και αποδοχή προκαλούσε κάποτε αυτή η εικόνα, οπουδήποτε κι αν τη συναντούσε κάποιος, ασχέτως μορφωτικού, κοινωνικού και οικονομικού επιπέδου. Υπήρχε η αποδοχή ως θέσφατο, ότι είχε προσπαθήσει, είχε μοχθήσει κάποιος για να φτάσει σε μια ηλικία που διέθετε αυτά τα χαρακτηριστικά.

Φτάσαμε λοιπόν φευ στην εποχή που το άσπρο μαλλί έγινε μόδα απλώς και διαπιστώσαμε όλοι δε σημαίνει αυτομάτως σοφία η μεγάλη ηλικία, κάποιες φορές δε το αντίθετο ακριβώς! Όσο μεγαλύτερα λάθη κάνει κάποιος ως νέος, τόσο μεγαλύτερο θράσος έχει μεγαλώνοντας ώστε να φτάσει να προκαλεί την απαξίωση και τον χλευασμό κάθε φορά που απαιτεί σεβασμό.

Υπάρχουν τομείς όμως που δεν αποτελεί μόνο προσωπική αποτυχία η λανθασμένη πορεία αλλά έχει πολλά και σημαντικά αρνητικά αποτελέσματα στο σύνολο. Ειδικά σε μια χώρα όπως η δική μας, με την κρίση που περάσαμε και οριζόντια επηρέασε όλους τους τομείς της κοινωνίας μας, παρακολουθούμε κάποιους πολιτικούς της προηγούμενης εποχής, που συνεχίζουν να εκλέγονται, μάλλον από συνήθεια, χωρίς να έχουν να επιδείξουν έργο παρά μόνο θέσεις που τους τοποθέτησε η εκάστοτε αρχηγεία του κόμματος που υπηρετούν κι απορεί κανείς, πώς διατηρούν τη βάση των ψηφοφόρων τους.

Και μάλιστα σε περιοχές όπως η Θεσσαλονίκη, που άλλαξαν τα πάντα με την κατάρρευση του κοινωνικοοικονομικού ιστού της λόγω αλλαγής δραστηριοποίησης μεγάλου μέρους των ελεύθερων επαγγελματιών κι επιχειρηματιών της, απορεί κανείς, πώς είναι δυνατόν να συνεχίζουν να εκλέγονται βουλευτές που έχουν να επιδείξουν μόνο βόλτες στο κέντρο της πόλης και χτυπήματα στην πλάτη σε περιφερειακούς δήμους.

Χαμηλή αυτοπεποίθηση ψηφοφόρων; Σίγουρα μια απ’ τις αιτίες! Αδιαφορία πολιτών για το παρόν και μέλλον της πόλης; Σαφώς! Το ‘χουν αποδείξει άλλωστε και με άλλες επιλογές σε άλλες θέσεις εκλεγμένων. Ευκολόπιστοι επειδή δεν έχει χρειαστεί να ζητήσουν κάτι ώστε να διαπιστώσουν ότι δεν υπολογίζει κανείς το πρόβλημά τους ακόμη κι αν δεν είναι πρόσληψη στο δημόσιο;

Η νοοτροπία εκλογής που επικρατούσε επί δεκαετίες κι έδινε εκλεγμένους που μόνο ύφος 40 καρδιναλίων πουλούσαν ενώ το μόνο τους έργο ήταν καμιά πρόσληψη στο δημόσιο ενός παιδιού μεγάλων οικογενειών συνήθως, πολλά τα ψηφαλάκια…, με χτύπημα στην πλάτη και με κοπλιμέντα σε ανθρώπους που τα είχαν ανάγκη, πουλώντας φιλία και χαμόγελα, θα έπρεπε, μετά την ολοσχερή καταστροφή που υποστήκαμε ως κοινωνία, να έχει τελειώσει και να είναι όχι απλώς παρωχημένη αλλά κατάπτυστη και αποκρουστική!

Κι όμως, αντί οι ελάχιστοι πλέον η αλήθεια, εκλεγμένοι από κείνες τις δεκαετίες ακόμη και σήμερα, να κατεβάζουν το κεφάλι και να ζητούν συγγνώμη για τα λάθη και την απραξία τους, δηλώνουν ευθαρσώς στρατιώτες κομμάτων που απλώς ακολουθούν ό,τι τους διατάζουν οι ηγεσίες ώστε να κρατήσουν τη θέση τους με όλα όσα τη συνοδεύουν!  

Κι έρχεται ο νοήμων ψηφοφόρος, που αγαπά την περιοχή του και τέλος πάντων έχει φτάσει η εποχή να δει τι έχει γίνει γύρω του, τι έχει προσφέρει αυτός που επί χρόνια ψηφίζεται κι αποτελεί το πρότυπο για τους νέους εκλεγμένους που τέλος πάντων, θεωρητικά πάντα, περιμένει κανείς περισσότερα.

Αυτό που αντικρύζει μόνο νεύρα κι απογοήτευση φέρνει φυσικά. Σε κάποιες περιπτώσεις δε, ανθρώπινη αγανάκτηση για τον εμπαιγμό προηγούμενων γενιών που αντιμετώπιζαν διαφορετικά τους εκλεγμένους θεωρώντας τους όντως κάτι καλύτερο απ’ τον μέσο όρο και τέλος πάντως το άριστο που είχε να επιδείξει η κοινωνία, όπως επιτάσσει η δημοκρατία.

Πεθαίνουν εκείνοι οι παλιοί κι αφήνουν κενό στη λίστα των ψηφοφόρων αλλά οι ανάγκες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νεότεροι, λόγω της ανικανότητας των εκλεγμένων επί δεκαετίες, φέρνει νέους ψηφοφόρους που έστω και να μπορέσουν να ονειρευτούν, πέφτουν στον λάκκο της υποστήριξης του υποψήφιου που τους αγκαλιάζει μέχρι να εκλεγεί.

Κι έτσι εξασφαλίζεται η συνέχεια του συστήματος κι έτσι συνεχίζουμε εμεί σαν κυβερνιόμαστε από ανίκανα στρατιωτάκια που απλώς υπακούουν διαταγές, αδιαφορώντας για το παρόν και το μέλλον του τόπου και των κατοίκων του κι η καταστροφή απλώς συνηθίζεται…  

Είναι και κάτι εκδηλώσεις ή επισκέψεις στην πόλη , που έχουμε την ‘τύχη’ να καμαρώνουμε τους εκλεγμένους μας, με την ερώτηση ‘ποιος τους ψηφίζει’ να πλανάται στον αέρα ενώ γνωρίζουμε πολύ καλά ποιοι τους αναδεικνύουν εκεί, στα βάθρα, που υποτίθεται θα στέκονταν οι άριστοι.

 Σήμερα οι άριστοι έχουν μεταναστεύσει κι οι σοβαροί έχουν κλειστεί στον πολύ μικρό επαγγελματικό και κοινωνικό τους κύκλο γιατί απλώς δεν αντέχουν την γελοιότητα και την αηδία που προκαλούν εικόνες και συναναστροφές με τους υπαίτιους της καταστροφής που απλώς βασίζονται στη λήθη που αποτελεί αγαπημένο σπορ των Ελλήνων!

Μπορεί ο κορονοϊός να μας έχει φέρει τα πάνω κάτω και να έχει αλλάξει πολλά που δε θέλαμε ν’ αλλάξουν, τη χειρότερη στιγμή που όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλύτερα αλλά μας έσωσε κι απ’ τη βάσανο κάποιων εκδηλώσεων που θα έπρεπε να παρακολουθήσουμε ψεύτικα χαμόγελα και γελοιόφατσες ευτυχισμένες ενώ οι πολίτες μόνο κατήφεια κι απογοήτευση βιώνουν!

Καλύτερα να προστατεύουμε τον εαυτό μας απ’ τη θέα όλων αυτών των ανίκανων, που μόνο εκνευρισμό μας προκαλούν αφού δυστυχώς, θα τους έχουμε να τους ταΐζουμε ες αεί μέσω συντάξεων και προνομίων που θα απολαμβάνουν ως εκλεγμένοι επί δεκαετίες και χωρίς να λογοδοτήσουν ποτέ για το κακό που μας έκαναν με την απραξία και την ανικανότητά τους ενώ κάποιοι θα συνεχίζουν να τους ψηφίζουν, ίσως ακόμη και λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης αφού θεωρούν μάλλον ότι δεν αξίζουν κάτι καλύτερο…