…κάποιοι
άπλωναν «τα πόδια τους περισσότερο απ’ ό,τι επέτρεπε το πάπλωμά τους», κάποιοι
άλλοι «βουτούσαν στην πισίνα» του δημοσίου χρήματος και κάποιοι άλλοι αθόρυβα
μάζευαν χρήμα απ’ τις ανεκτίμητης αξίας πληροφορίες στις οποίες είχαν πρώτοι,
πρόσβαση… Και στους περισσότερους έμειναν οι εκθέσεις κι οι κουμπαράδες που
άδειασαν αφού οι υποχρεώσεις είναι πλέον τόσες που μόνο για αποταμίευση δεν
μπορεί να γίνει λόγος…
«Οκτώβριος, ο μήνας της αποταμίευσης» , τίτλος σε
εφημερίδα. Όλοι έχουμε να θυμηθούμε κάτι για την μέρα της αποταμίευσης 30
Οκτωβρίου αφού στο σχολείο κάθε χρόνο μας έβαζαν να γράψουμε μια έκθεση για την
αξία της αποταμίευσης.
Μεγαλώσαμε, σπουδάσαμε, δουλεύουμε, κάναμε σπίτια,
επιχειρήσεις κι όλα εκείνα που γράφαμε στις εκθέσεις έμειναν μάλλον στα χαρτιά
για την συντριπτική πλειοψηφία όπως αποδεικνύεται! Εκείνο το «βάζω στην άκρη
δυο απ’ τα δέκα που βγάζω» οι περισσότεροι το ξέχασαν ή απλώς το θυμόταν κάθε
χρόνο για την έκθεση.
Γιατί
μετά ακολούθησαν τον δρόμο των δανείων και της αποδοχής της τεράστιας προσφοράς
φθηνού χρήματος που ερχόταν από παντού χωρίς κανείς να θυμίζει ότι κάποια
στιγμή θα πρέπει να επιστραφεί. Κι επειδή ο γείτονας έκανε αυτό ή αγόρασε
εκείνο, πήραμε κι εμείς ένα δάνειο και πέντε- έξι κάρτες, να πάρουμε
μεγαλύτερο!
κι όσο εμείς ήμασταν απασχολημένοι με τον ανούσιο
αγώνα μας, κάποιοι άλλοι, που είχαν πρόσβαση στο «χρυσό καζάνι» του δημοσίου
χρήματος και στις πολύτιμες πληροφορίες που μπορούσαν ν’ αποδειχθούν
χρυσοφόρες, έκαναν τη δική τους δουλειά! αυτοί βέβαια, επειδή έβγαζαν πολλά
περισσότερα απ’ όσα χρειαζόταν για να χορτάσουν, άφηναν και στην άκρη, στην
Ελβετία κατά προτίμηση… όπως μαθαίνουμε τώρα, οπότε παρέμειναν και στο πνεύμα
της αποταμίευσης!
Όπως και να ΄χει όμως, τώρα ήρθε ο λογαριασμός για
όλους μας κι εκείνοι που την πάτησαν χοντρά είναι εκείνοι που πίστευαν τα όσα
έγραφαν ως παιδιά στις εκθέσεις της 30ης Οκτωβρίου κι έκαναν τη
δουλειά τους νόμιμα κι αποταμίευαν απ’ το περίσσευμά τους που τώρα το βλέπουν
σαν ξερολούκουμο τα κοράκια που μαζεύουν από παντού φόρους χωρίς να υπολογίζουν
ποιοι πλήρωναν όλα αυτά τα χρόνια και ποιο έκαναν πάρτυ!
Κι
οι νοικοκυραίοι που σήμερα άδικα ταλαιπωρούνται, παρακολουθούν εκείνους που
άπλωσαν τα πόδια πέρα απ’ το πάπλωμά τους να ρυθμίζουν και να ξαναρυθμίζουν
δάνεια και κάρτες και να κλαίγονται που άλλαξε η απίστευτα προκλητική και
γεμάτη περιττά ζωή τους κάποτε ενώ εκείνοι ζούσαν κόσμια και μετρημένα καις
ήμερα πάλι στερούνται χωρίς να φταίνε!
Κι όλοι μαζί παρακολουθούν τους αγύρτες που είχαν
πρόσβαση στο δημόσιο χρήμα και τις πληροφορίες, ν΄απολαμβάνουν τους καρπούς της
τότε συγκομιδής χωρίς να τιμωρείται κανείς για το έγκλημα…
Ό,τι κι αν γράφαμε τότε στις εκθέσεις πάντως, είτε
πήραμε ως βραβείο έναν κουμπαρά είτε όχι, είτε τηρήσαμε εκείνα που πιστεύαμε ή
μαθαίναμε ως παιδιά τότε, σήμερα δεν έχει κανένα νόημα η αποταμίευση αφού με
τον πιο σκληρό τρόπο μάθαμε ότι μ’ έναν άδειο κουμπαρά στο χέρι θα μείνουμε στο
τέλος όλοι, απλώς κάποιοι είχαν φροντίσει να έχει κάτι μέσα ενώ κάποιοι τον
είχαν ξεχάσει στα αζήτητα και τώρα που τον έψαξαν, κατάλαβαν το λάθος τους να
τον κρατάνε άδειο…
Για
να γεμίσει από δω και πέρα κουμπαράς, θα περάσουν πολλά χρόνια κι άντε να
θυμόμαστε και να μάθουμε τώρα στα παιδιά μας τι σημαίνει αποταμίευση αφού δεν
φτάνει για να ζούμε άνετα όχι να περισσέψει κιόλας! Ας την διδάξουμε ως έννοια
τουλάχιστον… ίσως κάποτε ξαναχρειαστεί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου