Έναντι… ζωής….

Πώς ζούμε και πληρώνουμε και πληρωνόμαστε κι αναπνέουμε τελικά; Έναντι μισθού, έναντι χρέους, έναντι ενοικίου, έναντι ρεύματος, έναντι όλων… Κι η ζωή μας, έναντι ζωής κι αυτή… ελπίζοντας ότι παρακάτω έχει κάτι περισσότερο… Γι’ αποπληρωμή, έπαψε να το σκέφτεται κι ο πιο αισιόδοξος…

Η συζήτηση ακούγεται όλο και συχνότερα όλο και περισσότερο πλέον μεταξύ εκείνων που έμειναν να παλεύουν εντός τειχών με κείνους που βρέθηκαν εκτός, είτε από τύχη και προ κρίσης είτε από επιλογή έφυγαν πρόσφατα. «Δύσκολα είναι εδώ, πολλή δουλειά και καθόλου χρόνος για τον εαυτό σου. Σου δίνουν παροχές αλλά ζητάνε το 100% της απόδοσής σου ως εργαζόμενος» η θέση εκείνου που εργάζεται στα εξωτερικό. Η απάντηση του Έλληνα εργαζόμενου αυτόματη και φυσικά απολύτως φυσιολογική: «ναι αλλά ξέρεις ότι την ημερομηνία που έχεις κανονίσει, θα πάρεις τα χρήματα που έχεις συμφωνήσει. Εδώ δουλεύουμε κι αυτά τα ψίχουλα που πλέον δικαιούμαστε, δεν τα παίρνουμε στην ώρα μας. Με έναντι τη βγάζουμε».

Ποιος εργαζόμενος, υπάλληλος ή όχι, δεν το έχει ακούσει ή δεν το έχει πει αυτό; Η σιγουριά της δουλειάς και της πληρωμής, φαντάζουν πλέον όνειρο απατηλό για όσους μείναμε να δουλεύουμε και να ελπίζουμε ότι κάτι θα γίνει σ αυτή τη χώρα που όχι απλώς τρώει τα παιδιά της, τα ξεσκίζει πρώτα.

Και φυσικά αυτό το περίφημο «έναντι» ξεκινάει απ’ την κεφαλή, απ’ το κράτος που υποτίθεται ότι πρέπει να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του, να καλύπτει τις ανάγκες των πολιτών του ώστε να έχει δικαίωμα να τους ζητάει κιόλας στη συνέχεια. Και πώς να είναι εντάξει όταν κι αυτό με έναντι επιβιώνει; Έναντι της δόσης που περιμένει και διαπραγματεύεται κι αναγκάζεται να υπογράψει και να υιοθετήσει ό,τι του ζητήσουν ώστε να μπορέσει να τα βγάλει πέρα.

Κι αυτό το «έναντι» πάει και παρακάτω και πάει λέγοντας… Φτάσαμε πλέον, όσοι μιλούμε ελληνικά εντός των τειχών, να ζούμε έναντι. Έναντι στην εφορία, έναντι στη ΔΕΗ, έναντι στο νερό, έναντι παντού.

Κι η αποπληρωμή πότε θα ‘ρθει; Καλή ερώτηση. Η αποπληρωμή είναι ένα θέμα που όσο μαθαίνουμε να ζούμε με έναντι, τόσο απομακρύνεται. Γιατί τώρα πια, ξεπεράσαμε τις αναστολές και τις φοβίες που είχαμε μέχρι προ κρίσης και μάθαμε να ζούμε έτσι. Έφτασε η εποχή που δεν μας ενοχλεί να θεωρούμε ότι είναι κακό να μας αντιμετωπίζουν και να τους αντιμετωπίζουμε με έναντι. Κι αυτό είναι το χειρότερο.

Με τα σχέδια και τα όνειρα, εκεί είναι που δεν έχουμε πλέον τη δυνατότητα, ούτε έναντι να περιμένουμε. Ποιος θα μας δώσει όνειρα; Ποιος θα μας δώσει ελπίδα; Από ποιον περισσεύει να δώσει και σε μας;

Κι όπως όλες οι συζητήσεις που αφορούν στις κάθε είδους πληρωμές, που έφτασαν να επικρατούν πλέον στη ζωή μας, τελειώνει κι αυτή φυσικά με ευχές που δεν τις πολυπιστεύουμε βέβαια όλοι μας αφού πάψαμε να πιστεύουμε ότι κι η βοήθεια που απολάμβανε η Ελλάδα ως οικόπεδο διακοπών, με έναντι ήταν τα τελευταία χρόνια και μάλλον τελείωσε η διάθεση για συνέχιση μέχρι την αποπληρωμή….