Απλώς δεν υπάρχει…!

Μια πρωτότυπη συνέντευξη – καταγγελία ενός υποψήφιου των αυτοδιοικητικών εκλογών, που απλώς «δεν υπάρχει»…

Το ραντεβού για την ιδιότυπη συνέντευξη δόθηκε μετά από τηλεφωνική επικοινωνία του ίδιου. Για δεύτερη φορά υποψήφιος, εκλεγμένος με καλή σειρά στην πόλη που γεννήθηκε, κατοικεί, δραστηριοποιείται επαγγελματικά και λατρεύει, γύρω στα 40, στο απόγειο της παραγωγικής του ηλικίας, θέλει να μιλήσει, να επικοινωνήσει με τους συνδημότες του κι όχι μόνο, για ένα θέμα όμως διαφορετικό απ’ όσα ακούγονται αυτές τις μέρες.

Μόνη επιθυμία να διατηρηθεί η ανωνυμία του. Η περιέργεια έχει ήδη εξαφθεί φυσικά κι οι ερωτήσεις δε θα μπορούσαν παρά να ξεκινήσουν απ’ αυτό. Η απάντηση τόσο ξεκάθαρη που δεν αφήνει περιθώρια για παρεξηγήσεις. Θέλει να διαμαρτυρηθεί για τον τρόπο που τα κόμματα της κεντρικής πολιτικής σκηνής προσπαθούν να χειραγωγήσουν ή και να ελέγξουν τελικά απόλυτα, την τοπική αυτοδιοίκηση, μέσω προσώπων. Μέλος κόμματος μέχρι πρόσφατα κι ο ίδιος,  υπέκυψε στον πειρασμό να δεχθεί την κομματική στήριξη την προηγούμενη φορά που κατέβηκε υποψήφιος. Στον απολογισμό που έκανε πλέον μετά την πρώτη θητεία, διαπιστώνει ότι μόνο αρνητικά είχε αυτή η στήριξη.

Κατ’ αρχήν δεν είχε το δικαίωμα της επιλογής θέσεων κι απόψεων όπως εκείνος θεωρούσε ότι έπρεπε να γίνουν. Όπως με θυμό αναφέρει, ακόμη κι αυτονόητα για κείνον καθημερινά ζητήματα, αν ακολουθούσε την κομματική γραμμή, θα έμεναν άλυτα για λόγους άσχετους προς το συμφέρον των συμπολιτών του που τελικά θεωρεί ότι οφείλει να είναι και το πρώτο μέλημα της τοπικής αυτοδιοίκησης. Αποτέλεσμα; Η αφόρητη πίεση της λογικής του και φυσικά η ανακολουθία έναντι των ψηφοφόρων του, ειδικά των κομματικών, που φυσικά δεν ήξεραν τις θέσεις του κόμματος για κάποια ζητήματα, οδηγούσε αναπόφευκτα να χρεωθεί εκείνος τη φθορά και τα λάθη.

Το σημαντικότερο όμως που κατέθεσε με πάθος και σιγουριά πλέον, είναι ότι η τοπική αυτοδιοίκηση δεν έχει καμιά σχέση με την κεντρική πολιτική σκηνή αφού η καθεμιά έχει τον ρόλο της στη ζωή των πολιτών κι οι ρόλοι αυτοί είναι διακριτοί κι απέχουν παρασάγγας. Το πέταγμα των σκουπιδιών είναι εντελώς διαφορετικό θέμα απ’ τα θέματα δημόσιας ασφάλεια που διαχειρίζεται η κεντρική εξουσία. Ένας εκλεγμένος της τοπικής αυτοδιοίκησης οφείλει να είναι καθημερινά εκεί, δίπλα στους συντοπίτες του και ν’ αφουγκράζεται τις ανάγκες και τα προβλήματά τους. Ένας εκλεγμένος της κεντρικής εξουσίας οφείλει να διεκδικεί στο κέντρο για την περιοχή του και φυσικά για εντελώς διαφορετικά θέματα.

Πολλές στιγμές κατά τη διάρκεια της συνέντευξης ο υποψήφιος ανέφερε ότι αυτά είναι δεδομένα κι έπρεπε ν θεωρούνται αυτονόητα αλλά δυστυχώς δε συμβαίνει αυτό ενώ κατέθεσε και τη διαπίστωσή του ότι αυτές οι θέσεις του έβρισκαν τους περισσότερους αυτοδιοικητικούς σύμφωνους.

Τότε γιατί ψάχνουν όλοι κομματική στήριξη, η ευνόητη ερώτηση. Για έναν και μόνο λόγο, τη σίγουρη δεξαμενή ψηφοφόρων που αναζητά κάθε νέος υποψήφιος ως στήριξη στην έναρξη της προσπάθειάς του. Στην περίπτωση που εκλεγεί όμως, διαπιστώνει πολύ γρήγορα το λάθος και τότε προσπαθεί να το διορθώσει αλλά με πολύ κόπο και πολλά απέναντί του.

 Ό απηυδισμένος υποψήφιός μας θέλει να φωνάξει αυτή την ιδιότυπη φυλακή που βιώνουν οι αυτοδιοικητικοί του κομματικού σωλήνα και παρά την απόλυτη βεβαιότητα για το δίκαιο των θέσεών του, θεωρεί σώφρων να κρατήσει τα στοιχεία της ταυτότητάς του κρυφά αφού δεν είναι σε θέση να κρίνει ποια θα είναι τ’ αποτελέσματα μιας τέτοιας καταγγελίας. Μιας ιδιότυπης καταγγελίας για ένα θέμα που γεννά χωρίς λόγο «αντάρτες» και αγαπημένα παιδιά ενός συστήματος που έχει παταγωδώς αποτύχει αλλά συνεχίζει βασανιστικά να ταλαιπωρεί του πολίτες, απευθείας αλλά και μέσω χειραγώγησης.

Η συνέντευξη ολοκληρώθηκε αφού ο υποψήφιος δεν ήθελε να φανούν αδύναμα τα όσα ανέφερε, με την επέκτασή σε άλλα ζητήματα σχετικά με τις εκλογές. Η πρωτοτυπία αλλά κι ο καημός του οδήγησαν και στο συμπέρασμα με το τέλος της συνάντησης ότι πράγματι η κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί οδηγεί σε τέτοιες αντιδράσεις που μόνο η φράση «δεν υπάρχει» τους ταιριάζει…