Δεν είναι κι ο πιο θρασύς…

Ξεσήκωσε αντιδράσεις, προκάλεσε ακόμη και τους πιο αδιάφορους να εκφράσουν άποψη και φυσικά οδήγησε τους παλιούς του συντρόφους στην ταπεινωτική θέση της παρακαλεστής ψήφου. Γιατί όχι όμως; Δεν είναι ο πιο θρασύς άλλωστε…

Στην αρχή έπεσε γέλιο, μετά πανικός, στη συνέχεια τρολάρισμα και τώρα έφτασε η ώρα της πραγματικής θεώρησης κι εκτίμησης του νέου κόμματος του γόνου της οικογενείας που ταλαιπώρησε την Ελλάδα, ίσως όσο κανείς άλλος…

Όταν πρωτοακούστηκε ότι ο πολυταξιδεμένος πρώην πρωθυπουργός που προφανώς έμεινε από δουλειά αφού κόπηκαν κι οι διαλέξεις κι οι υποχρεώσεις με την σοσιαλιστική παρεούλα που συνεδρίαζε σε εξωτικούς προορισμούς…, έπεσε γέλιο, πολύ γέλιο όμως! Και κάποιοι έτρεξαν να κατηγορήσουν τους αγγελιοφόρους της είδησης ως κακεντρεχείς κι εμπαθείς. Έλα όμως που δικαιώθηκαν!

Η εικόνα του κληρονόμου του κόμματος που διαλύθηκε επί προεδρίας του, στην πρώτη του επανεμφάνιση, με τους παλιούς πασόκους να τον επευφημούν, σοβάρεψε αυτόματα την κατάσταση. Κι άρχισε η πορεία που όπως διαφάνηκε ήταν πολύ καλά προετοιμασμένη και σχεδιασμένη και μάλιστα πλούσια σε χρηματοδότηση όπως όλα δείχνουν… Άρα καλοί και δυνατοί χρηματοδότες… που φυσικά επενδύουν για το μέλλον…

Τόσο θράσος λοιπόν ο πρωθυπουργός του Καστελόριζου; Τόση έλλειψη ντροπής ο πρωθυπουργός των μνημονίων και της ανύπαρκτης διαπραγμάτευσης;  Και τόσο πρόβατα εκείνοι που τολμούν και τον στηρίζουν; Βουλευτές και πολίτες;

Μια δεύτερη πιο προσεκτική ματιά στην όλη κατάσταση, απαιτεί και συγκρίσεις με το σύγχρονο περιβάλλον που ανέδειξε ένα τέτοιο «φρούτο». Και δεν είναι ανάγκη να πάμε και πολύ μακριά. Το θράσος αποτελεί κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα πολλών εκ των επίδοξων κυβερνητών της χώρας. Κι εκείνων που κυβέρνησαν ήδη κι εκείνων που προαλείφονται για κυβερνήτες.

Γιατί, αν όχι θράσος, τι άλλο είναι αυτό που χαρακτηρίζει τον αριστεροαστό νεόκοπο αρχηγό των συνιστωσών που μεταμόρφωσε με το «έτσι θέλω» σε κόμμα, όταν βγαίνει να υποστηρίξει θέσεις που δείχνουν να μην γνωρίζουν καν τα υπόλοιπα στελέχη του κόμματος και το αντίθετο;  Αν δεν είναι θράσος το γεγονός ότι οφθαλοφανέστατα κάνει αλλαγές θέσεων και γραμμής, με μόνο στόχο να πάρει τη διακυβέρνηση της χώρας στα χέρια του, τι άλλο μπορεί να είναι;

Θράσος δεν είναι κι η εμφανέστατη χρηματοδότηση ενός κόμματος που μέχρι πρότινος δεν είχε να πληρώσει το ενοίκιό του και ξαφνικά, μόνο η διαφημιστική του καμπάνια κι οι αφίσες του κοστίζουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ; Θράσος δεν είναι η δημόσια τοποθέτηση στελεχών που κατά λάθος εξελέγησαν κι ακόμη δε μπορούν να το πιστέψουν ότι οι Έλληνες έχουν τόσο χιούμορ ώστε να τους ψηφίσουν κι όμως, αρθρώνουν δημόσιο λόγο επί παντός επιστητού;

Και φυσικά υπάρχουν κι οι θρασείς που μιλούν για ανάπτυξη που είχαν τάξει και δεν διαφαίνεται ούτε στα χαρτιά τέτοιο ενδεχόμενο, όπως θρασείς είναι κι όλοι εκείνοι που συνεχίζουν να πιστεύουν ότι είναι αρχηγοί  κομμάτων εξουσίας ενώ έχουν μείνει τρεις κι ο κούκος…

Είναι πολλοί οι θρασείς και πολύ το θράσος στη σύγχρονη πολιτική σκηνή κι ο ανταγωνισμός μεγάλος, οπότε πριν κριθεί ο, κατά τα φαινόμενα πιο θρασύς,  απαραίτητες κρίνονται οι συγκρίσεις που οδηγούν σε άλλο πρόσωπο που διεκδικεί με αξιώσεις την πρωτιά και μάλιστα με διαφορά….