Ώρα ευθύνης… μας…

Γελάσαμε, φωνάξαμε, θυμώσαμε, αγανακτήσαμε, κλάψαμε και τώρα πλέον συνηθίσαμε να δουλεύουμε, όσοι έχουμε δουλειά, να πληρώνουμε, όσοι έχουμε ευρώ, να υπομένουμε, όσοι έχουμε υπομονή. Και τώρα, τέλος τα ψέματα, ήρθε η ώρα της ευθύνης για όλους μας…

Αυτή τη φράση έχουμε συνηθίσει να την ακούμε για άλλους και ειδικά για πολιτικά πρόσωπα και τελικά έχει διασυρθεί τόσο, ώστε έχει χάσει κάθε αξία. Την εποχή του επαναπροσδιορισμού πάντων, όμως, είναι καιρός και μάλιστα με επιτακτική ανάγκη, να θυμηθούμε τι ακριβώς εκφράζει αυτή η φράση. Όλοι μας…

Ας δούμε λοιπόν τις λέξεις μία μία. ‘Ώρα’, μάλιστα. η στιγμή που θα ρίξουμε ένα μαγικό χαρτάκι στην κάλπη, ως ώριμοι, δημοκράτες, υπεύθυνοι πολίτες που ασκούν ένα δικαίωμα που είναι το υπέρτατο της δημοκρατίας και στο παρελθόν το έχουμε τόσο πολύ διασύρει, που φτάσαμε στο κατάπτυστο σημείο που ζούμε σήμερα, με την ψήφο μας τελικά.

Αυτή η στιγμή όμως, πρέπει επιτέλους ν’ αποτελεί τη στιγμή έκφρασης όλων εκείνων που σκεφτόμαστε, αποφασίζουμε και καταλήγουμε, μετά από προσεκτική παρακολούθηση, διάβασμα και ανάλυση, όσων ακούγονται κατά τη διάρκεια του βραχύ αλλά ουσιαστικού προεκλογικού αγώνα που ξεκινάει.

Ας ακούσουμε προσεκτικά αυτή τη φορά, τι έχουν να πουν εκείνοι που ενδεχομένως βασίζονται στο ότι δεν αναλύουμε ό,τι ακούμε και προσπαθούν να μας κοροϊδέψουν τελικά… και το έχουν καταφέρει στο παρελθόν, με μεγάλη επιτυχία! Ας τους δώσουμε το μήνυμα ότι πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί σε ό,τι λένε γιατί δεν παραμυθιαζόμαστε πια. Ας τους βροντοφωνάξουμε ότι δεν είμαστε τα πρόβατα που τώρα μεταφέρονται σε άλλο μαντρί. 

Η δεύτερη λέξη ‘ευθύνη’, μια βαριά, γεμάτη, δύσκολη λέξη που εκφράζει πολλά από κείνα που σαν άνθρωποι, είναι απ’ τα πρώτα που προσπαθούμε ν’ αποφύγουμε. Η λέξη που χαρακτηρίζει ήρωες από καταβολής κόσμου, εκείνοι που ανέλαβαν την ευθύνη για κάτι που άλλοι απέφευγαν. Η ευθύνη που όσοι ξέρουν και την κατέχουν, αναγνωρίζονται ως οι σοβαροί, υπεύθυνοι της κοινωνίας, εκείνοι που όλοι σέβονται και ζητούν να τους συμβουλεύσουν.

Αυτή η βαριά λέξη λοιπόν, που έχουμε ξεχάσει τελείως ότι επιβάλλεται να επικρατεί μέσα μας, όχι μόνο στα προσωπικά και στα οικογενειακά μας αλλά και στα δημόσια, τα κοινά. Κι ως πολίτες, κομμάτι της κοινωνίας, η στιγμή που αποδεικνύουμε την αίσθηση ευθύνης, είναι η ώρα της άσκησης του εκλογικούς μας δικαιώματος. Με την επιλογή του ατόμου και του κόμματος, αναλαμβάνουμε τελικά την ευθύνη των αποφάσεων και πράξεων όποιων ψηφίζουμε, απλά πράγματα, που όμως ηθελημένα ξεχνάμε…

Κι η τρίτη και τελευταία λέξη της φράση, η λέξη ‘μας’, που εκφράζει ακριβώς αυτό που επιβάλλεται περισσότερο από ποτέ, τώρα να θυμηθούμε. Ότι εμείς είμαστε που θα διαλέξουμε, εμείς είμαστε που θα δώσουμε εντολή για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για Πρωθυπουργό, για υπουργούς, για δεσμεύσεις της χώρας, για διαχείριση των προβλημάτων, για την εξέλιξη ή την οπισθοδρόμηση, για την διατήρηση ή τη διάλυση αυτής της πολύπαθης χώρας.  

Αυτό το ‘μας’ που θυμόμαστε μόνο για τα δικαιώματα, που χάσαμε τελικά και ποτέ για τις υποχρεώσεις που όμως μας φόρτωσαν τελευταία πολύ περισσότερο απ’ όσο αξίζαμε. Αυτό το ‘μας’ που λόγω της ουσιαστικής απουσίας μας σε προηγούμενες εκλογικές διαδικασίες, είτε λόγω της απαράδεκτης άποψης ότι ψηφίζοντας γελοία θα δώσουμε σε κάποιους άλλους μάθημα, που τελικά ‘λουστήκαμε’ εμείς…

Ήρθε η στιγμή που κάποιοι φοβόντουσαν, άλλοι απέφευγαν, άλλοι αγνοούσαν, άλλοι απλώς απαξιούσαν κι είναι τώρα, η ‘ώρα της ευθύνης μας’… Ό,τι κι είναι αυτό που ο καθένας μας θ’ αποφασίσει να επιλέξει, τουλάχιστον ας έχει γίνει κατόπιν ώριμης σκέψης, ανάλυσης και με πρώτη λέξη να μας επηρεάζει, τη λέξη ‘ευθύνη’ αφού δεν είναι θέμα άλλων πλέον αλλά του καθενός από μας…

Κι όπως λέει ο Ν. Καζαντζάκης: «ν’ αγαπάς την ευθύνη…να λες, εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί…εγώ θα φταίω…».