Πιο χαμηλά… πιο χαμηλά…

Η ερώτηση των ημερών πρέπει να είναι τελικά, πού έγκειται η υποκρισία; Στο ότι θεωρούνται κάποιοι σοβαροί λόγω θέσης κι αξιώματος ενώ όλοι γνωρίζουν ότι δεν έχουν σχέση με τη σοβαρότητα ή το γεγονός ότι εμφανιζόμαστε έκπληκτοι απ’ την κατρακύλα ενώ εμείς την έχουμε προκαλέσει…;

‘Ίπτανται τα εκατομμύρια ευρώ, τα μονταρισμένα δισκάκια, οι τρελές ατάκες καλοντυμένων και περιποιημένων δικηγόρων με τη γόβα στιλέτο, που ζουν το όνειρό τους στο κέντρο της δημοσιότητας, απ’ τους φοβισμένους πολιτικούς της σύγχρονης πολιτικής σκηνής της χώρας, που μόνο το γελοίο μπορεί να θεωρηθεί ο συνδετικός της κρίκος των μελών της.

Απ’ την άλλη πλευρά, σούρνονται στο βούρκο οι υπολήψεις εκλεγμένων στο ανώτερο πολιτικό όργανο της χώρας, αποτυπώνοντας απλώς τη σήψη της σύγχρονης Ελλάδας  και την κατάντια των επιλογών που έμειναν σε μια λαβωμένη πανταχόθεν δημοκρατία.

Κι όλα αυτά, τα παρακολουθούν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές τελικά, όλοι εμείς… έχοντας χάσει και το δικαίωμα της έκρηξης και του θυμού πλέον. Μόνο υποκρισία μπορεί να θεωρηθεί η αηδία που εκφράζουμε όλοι παρακολουθώντας το παράλογο να εξελίσσεται.

Κι αν πούμε ότι για τα παλιά μας λάθη, ως λαός, ψηφοφόροι, φοροφυγάδες κι αδιάφοροι, πολύ ή λιγότερο, κατά περίπτωση, κάτι πληρώσαμε τέλος πάντων και μάθαμε απ’ την τιμωρία, για τα καινούργια λάθη μας τι θα γίνει; Αφού την πατήσαμε ομαδικά με την ψήφιση πεινασμένων κι αχόρταγων, άπληστων καραγκιόζηδων που μας δούλευαν, τώρα, με τι κριτήριο φτάσαμε να ψηφίζουμε γελοίους παλιάτσους, με δείκτη νοημοσύνης κάτω του μετρίου, εύκολα χειραγωγήσιμους και πάντως διατεθειμένους να συρθούν όσο πιο χαμηλά μπορεί να φτάσει ένα δημόσιο πρόσωπο;

Με ποια λογική ρίχνουμε την πολύτιμη ψήφο που θα επιτρέψει σε εκλεγμένους να διαχειριστούν τα κοινά μας συμφέροντα, με κριτήριο την αναγνωρισιμότητα λόγω επαγγέλματος όπως η ηθοποιία και μάλιστα της τηλεόρασης και της επιθεώρησης, ούτε καν του σοβαρού θεάτρου… Με ποιους τρόπους ηρεμούμε τη συνείδησή μας όταν επιστρέφουμε απ’ την κάλπη έχοντας επιλέξει να μας εκπροσωπήσουν εκείνοι που μας κάνουν να γελάμε κι όχι εκείνοι που μας προκάλεσαν να τους σεβαστούμε με την πορεία και τη μόρφωσή τους;

Θέλοντας να τιμωρήσουμε εκείνους που μας πλήγωσαν στο παρελθόν, αποδεικνύοντας ότι κάθε άλλο παρά αξιόπιστοι και σοβαροί ήταν, εκλέγουμε τώρα, ως πράξη αντίστασης, ό,τι χειρότερο κι άσχετο, ξεχνώντας ότι έτσι απλώς σπρώχνουμε γρηγορότερα στον γκρεμό, ό,τι απέμεινε απ’ αυτή τη χώρα!

Πώς και ποιος μπορεί να έχει απαίτηση από έναν γελωτοποιό, μια αποτυχημένη δικηγόρο, έναν μπον βιβέρ ή έναν γόνο πλούσιου ματαιόδοξου πατέρα, να πάρουν τις σωστές αποφάσεις για τεράστια ζητήματα που η χώρα αντιμετωπίζει και χρειάζονται άμεσες λύσεις; Ποιος και πώς μπορεί να έχει απαίτηση από κυριούλες που μέσω κοινωνικών επαφών και μακροχρόνιας παρουσίας σε συνοικιακούς ή άλλους συλλόγους, απλώς συλλέγουν ψήφους κι όταν εκλεγούν ενδιαφέρονται πιο πολύ για το μαλλί και τη φούστα, να δώσουν τη σωστή διέξοδο με την ψήφο τους στη βουλή;

Πώς και ποιος μπορεί να έχει απαίτηση από τυχάρπαστους και καλά, αριστερούς, που θεωρούν ότι κάνουν επανάσταση με το κούρεμά και το ντύσιμό τους και βρέθηκαν στο βήμα της βουλής επειδή κάποιοι θέλουν να τρολάρουν το κοινοβούλιο, να εκφράσουν τον μέσο Έλληνα και να διεκδικήσουν για όσα τον ταλαιπωρούν;

Καθίστε αναπαυτικά στον καναπέ σας και μάλιστα στο σημείο που έχει κάνει γούβα απ’ την προτίμησή σας για το σημείο κι απολαύστε την ξεφτίλα που ως καλή θεατρική παράσταση, με το προνόμιο του μοντάζ και της συμμετοχής πασίγνωστων ηθοποιών, εξελίσσεται μπροστά σας, μέσα απ’ το χαζοκούτι του νοητικού ελέγχου σας. Ενοχές; Όσοι τις νιώσετε, θα σηκωθείτε και θα ενεργήσετε έτσι ώστε να μην ξανασυθρεί έτσι η χώρα. Όσοι δεν ξέρετε τι σημαίνει ‘νιώθω ενοχές’ μείνετε να σέρνεστε μέχρι να χορτάσετε τα προϊόντα που παράγονται στον πολιτικό βούρκο που βρισκόμαστε…