Προκαλώ, άρα υπάρχω…

Καταντάει πέραν του γελοίου πλέον αυτό που βιώνουμε καθημερινά με διάφορους ανασφαλείς και ανύπαρκτους που προσπαθούν ν΄αποδείξουν ότι δικαιούνται όντως, το οξυγόνο που καταναλώνουν, προκαλώντας για διάφορους λόγους. Τις περισσότερες φορές φυσικά τ’ αποτελέσματα είναι τα ακριβώς αντίθετα…

Το φαινόμενο το έχουν αναλύσει πολλοί ειδικοί επιστήμονες ανά τους αιώνες αλλά δυστυχώς, όσο κι αν έχουμε φτάσει να κατανοούμε ακριβώς τι σημαίνει πλέον, δε φαίνεται ότι μπορούμε και να το αντιμετωπίσουμε ως κοινωνία.

Όποιος έχει ένα χαρακτηριστικό, μια ιδέα, μια αντίληψη, μια ιδιαιτερότητα, κάτι που τον κάνει να ξεχωρίζει τέλος πάντων, απ’ τους υπόλοιπους, θεωρεί ότι έχει και το δικαίωμα να βγει να το βροντοφωνάξει και μάλιστα με τον πιο προκλητικό τρόπο! Και φυσικά, σ’ αυτούς που προκαλούν, δεν περιλαμβάνονται εκείνοι που ξεχωρίζουν λόγω υψηλού δείκτη ευφυΐας ας πούμε… ή εκείνοι που ξεχωρίζουν για κάτι που δεν έχουν ανάγκη να δικαιολογήσουν ή να το γνωστοποιήσουν για να νιώσουν ανώτεροι. Η αυτοπεποίθηση λειτουργεί ευθέως αντίστροφα με την πρόκληση που επιλέγουν κάποιοι, για να δηλώσουν την διαφορετικότητά τους. Τυχαίο; Μάλλον όχι…

Και φυσικά, η καλύτερη δικαιολογία για να δικαιολογηθεί η πρόκληση και να καλυφθεί η ελλειμματικότητα που ενδεχομένως προκύπτει απ’ την διαφορετικότητα, είναι η γνωστή και χιλιοειπωμένη κατηγορία της μάζας που προβατοποιεί τα μέλη των κοινωνιών και το σύστημα και όλα τα παρελκόμενα… κλασσικά!

Η ανάλυση του φαινομένου της πρόκλησης, είναι σαφώς θέμα των ειδικών. Εμείς οι ταπεινοί και προβατοποιημένοι κατά κάποιους, πώς μπορούμε λοιπόν να προστατευθούμε απ’ την πρόκληση; Δικαιώματα έχουν φυσικά όλοι εκείνοι που για κάποιον λόγο θέλουν να βροντοφωνάξουν τη διαφορετικότητά τους. Εμάς όμως, τι μας ενδιαφέρει; Το σκέφτηκαν ποτέ; Τι ενδιαφέρει εκείνον που απλώς κινείται στο δρόμο, η σεξουαλική προτίμηση ενός που κυκλοφορεί περιέργως ντυμένος ή φιλιέται δημοσίως με τον ομόφυλο σύντροφό του; Τι ενδιαφέρει τον απλό προβληματισμένο πολίτη αυτό που διακαώς, ποιος ξέρει γιατί, θέλει να βροντοφωνάξει προκαλώντας ο ‘διαφορετικός’; Ποιον ενδιαφέρει η διαφορετική άποψη για την οποιαδήποτε θρησκεία, που τυχόν έχει κάποιος διαφορετικός και προκλητικά κρίνει ή σατιρίζει πέραν των ορίων, αυτό που πιστεύει με πάθος ο άλλος;

Το ίδιο οξυγόνο αναπνέουμε όλοι κι είμαστε όλοι ίσοι, ό,τι κι αν πιστεύουμε, όποια κι αν είναι η σεξουαλική μας προτίμηση, το χρώμα του δέρματός του ή η γωνιά του πλανήτη που γεννήθηκε. Το θέμα είναι κατά πόσο μπορούμε να ισορροπήσουμε και να καταλάβουμε τελικά, τουλάχιστον εμείς οι ‘πολιτισμένοι’ του ανεπτυγμένου κόσμου, ότι η ασυδοσία δεν είναι η απάντηση στον φασισμό που έζησε η ανθρωπότητα και την πλήρωσε με καθυστέρηση και άδικα, νεκρούς.

Δικαιώματα έχουμε όλοι και φτάνουν εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα του άλλου, όπως όμως έχουμε όλοι και υποχρεώσεις. Η επίδειξη κι η πρόκληση, εκτός από χαμηλό πνευματικό επίπεδο, αποτυπώνουν κι ενοχές για το οξυγόνο που κάποιοι αναπνέουν ενώ το δικαιούνται αλλά οι ενοχές δεν τους επιτρέπουν να το δικαιολογούν, πρώτα στον εαυτό τους και στη συνέχεια στους υπόλοιπους.

Θλίψη και προβληματισμό για τη συνέχεια φέρνουν μόνο αυτές οι πρακτικές κι οδηγούν σε εποχές πολύ χειρότερες από κείνες που πήγε πίσω η ανθρωπότητα απ’ την επικράτηση του συντηρητισμού και της στείρας περιχαράκωσης και περιττής σκληρής απαγόρευσης που περιόριζαν τα όρια της ανθρώπινης φύσης.

Πρόκληση και ασυδοσία αποτελούν το άλλο άκρο του φασισμού και της απαγόρευσης που όμως οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα, καθυστέρηση κι εκτροχιασμό του ανθρώπινου είδους.