Πλαστή δημοκρατία….

Κι αν μπορεί να διασυρθεί, να δικασθεί και να τιμωρηθεί ένας πρώην υπουργός Συγκοινωνιών μιας μπανανίας, για πλαστές πινακίδες του υπερπολυτελούς αυτοκινήτου του αν και «απόστρατος» της πολιτικής, δε μπορεί να γίνει το ίδιο και για την πλαστή δημοκρατία που τον ανέδειξε και τον έθρεψε κι επέτρεψε να την ξεγελάσει…

Κι εκεί που λέμε ότι δύσκολα μπορεί κάτι πλέον να μας εκπλήξει, έρχεται η βλακεία ενός ανθρώπου ν’ αλλάξει τα όρια των αντοχών μας! Γιατί, όσο κι αν θεωρεί κάποιος πρώην υπουργός ότι έχει κυβερνήσει ηλίθιους, όσο κι αν θεωρεί ότι είναι υπεράνω των νόμων απλώς επειδή δεν έχει αποδειχθεί κάτι εις βάρος του, τουλάχιστον λουφάζει κι ως «απόστρατος» της πολιτικής όσο δεν ασχολείται κανείς μαζί του…

Ειδικά όταν έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι η συγγενική σχέση του με μεγαλόσχημο γόνο και κυβερνήτη αυτής της μπανανίας του είχε εξασφαλίσει εκλογές, θέσεις κι αξιώματα!

Κι όμως, σε μια προσπάθεια μάλλον, απόδειξης της πλεονάζουσας ηλιθιότητας, προκαλεί τόσο πολύ που φτάνει να εκπλήσσει έναν ολόκληρο λαό τόσο που αντί για εκνευρισμό ή αγανάκτηση, πλημμυρίζει από χιούμορ ως άμυνα για το περιστατικό που δε μπορεί κανείς εύκολα να πιστέψει τελικά…

Και μείνανε μόνο οι πλαστές πινακίδες ενός τζιπ; Κι έμεινε μόνο το θράσος ενός πρώην υπουργού; Κι έμεινε μόνο η διαπίστωση προσπάθειας αποφυγής καταβολής φόρων από κάποιον που τράφηκε τόσα χρόνια απ’ το δημόσιο; Δυστυχώς όχι! Δεν έμειναν μόνο αυτά!

Εκείνο που μας πληγώνει που μένει είναι η διαπίστωση γι’ ακόμη μια φορά, ότι τελικά πλαστές δεν ήταν μόνο οι πινακίδες, πλαστή είναι η δημοκρατία που πιστεύουμε ότι έχουμε και διαχειριζόμαστε και μάλιστα σωστά… τρομάρα μας…

Πλαστή είναι η εικόνα που ζούσαμε τόσα χρόνια και τώρα απλώς προσπαθούμε να πείσουμε εαυτούς ότι με μερικά ξεσκαρταδιάσματα την αποκαταστήσαμε… Πλαστή ήταν όλα αυτά τα χρόνια η πεποίθηση ότι όλοι οι άλλοι θα στείλουν σοβαρούς ανθρώπους να μας κυβερνήσουν κι εμείς μπορούμε να ψηφίσουμε με άλλα κριτήρια… πιο προσωπικά…. Πλαστή ήταν η ευημερία που νομίζαμε πως είχαμε κερδίσει και απολάμβαναν κάποιοι ενώ τώρα την πληρώνουμε όλοι… Πλαστή είναι η πραγματικότητα που μας πλάσαραν κι εμείς δεν ψάχναμε αν και κατά βάθος ξέραμε ότι είναι επίπλαστη…

Πλαστή όμως δεν είναι η τραγική πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι, που λες και δε μας φτάνει το βάρος της, έχουμε και κάτι ελλειμματικούς σε ευφυΐα ή απλώς με χαρακτηριστικά που μόνο συμπαθή κατά τα άλλα και χρήσιμα ομολογουμένως τετράποδα διαθέτουν, να προκαλούν τη νοημοσύνη μας και ν’ αποδεικνύουν ότι αν ο κάθε λαός κυβερνάται απ’ αυτούς που αξίζει, εμείς είμαστε απλώς για τα σκουπίδια… Κάτι που μάλλον πρέπει να το ξαναδούμε προσεκτικά κι ο καθένας μας χωριστά, ειδικά πριν πάμε στην κάλπη…

Πλαστή κάλπη μπορεί να προκύψει; Το κακό είναι ότι κι αν υπήρξε, δεν τιμωρήθηκε κανείς ακόμη… Κι ένας λαός όπως εμείς, με την ανεκτικότητα και τον ωχαδελφισμό που μας χαρακτηρίζει, αν δεν αποδειχθεί τυχαία ότι υπάρχει και πλαστή κάλπη, είμαστε ικανοί να συνεχίζουμε να τη θεωρούμε πραγματική όσο κι αν μας καταδυναστεύει με τα όσα κυοφορεί και γεννάει κάθε φορά…