Οι πιο σημαντικοί πάνε πάλι διακοπές…;

Ζέστη, σου λέει, διακοπές, νιρβάνα… Αρχίζει απ’ τα μέσα Ιουνίου και συνεχίζεται μέχρι τέλη Αυγούστου. Χειρότερη περίοδος; Αρχές Ιουλίου με 15αύγουστο. Και γιατί παρακαλώ; Ποιος ο λόγος; Γιατί να σταματούν οι δραστηριότητες και να καθυστερούν όλα; Έχουμε αυτή την πολυτέλεια;

Βάσει ερευνών, τέσσερις στους δέκα Έλληνες, σου λέει, θα πάνε φέτος διακοπές. Βέβαια η είδηση είναι ότι κάποιοι μπορούν να πάνε διακοπές… Ωστόσο, όπως όλα δείχνουν και φέτος, αυτοί οι τέσσερις είναι οι πιο σημαντικοί, που εργάζονται στα πιο κομβικά σημεία όλου του συστήματος και φυσικά οι πιο εργατικοί! Αλλιώς, πώς να εξηγηθεί ότι απ’ το πρώτο δεκαήμερο του Ιουλίου, ξεκίνησε η γνωστή νιρβάνα της αγοράς και των υπηρεσιών;

Πληρωμές; Χαλαρά έως ανύπαρκτα. Αγορές; Τα ίδια. Δημόσιες υπηρεσίες; Κλειστές πόρτες. Διάθεση; Απ’ το Σεπτέμβριο καλύτερα… Και γενικώς μια ραστώνη, μια βαρεμάρα, μια εγκατάλειψη…

Γιατί κι οι περισσότεροι που δεν φεύγουν διακοπές, βάσει ερευνών πάντα, ένα μπανάκι κι ένα αυθημερόν θα το κάνουν σε κοντινές παραλίες, οπότε, λίγο να προετοιμαστούν, λίγο να ξεκουραστούν απ’ την ταλαιπωρία, λίγο να ονειροπολήσουν αυτά που έζησαν και να ονειρευτούν το αυριανό μπάνιο, πάει η μέρα!

Και δεν πρόκειται για ένα διαφορετικό καλοκαίρι φέτος αλλά για ένα συνηθισμένο, όπως και το προηγούμενο αλλά και το επόμενο… Κι έτσι, στάνταρ χαμένος ένας μήνας παραγωγικότητας και λειτουργίας και φυσικά άλλος ένας εγκλιματισμού κι επαναφοράς του συστήματος.

Άραγε έχουμε πλέον αυτό το δικαίωμα; Έχουμε αυτή την πολυτέλεια να χάνουμε τόσο χρόνο απ’ την παραγωγική διαδικασία με τη δικαιολογία της καλοκαιρινής ραστώνης; Ως μέρος ενός συνόλου που λειτουργεί κανονικότατα, ως κρίκος της ευρωπαϊκής αλλά και της παγκόσμιας οικονομικής αλυσίδας, από πού πήραμε την άδεια να παρουσιάζουμε νωχελικότητα που στη συνέχεια πληρώνουμε όλοι ακριβά;

Κι όλα αυτά βέβαια δεν αφορούν στα νησιά και τις τουριστικές περιοχές που εκεί υπάρχει το κίνητρο της επιβίωσης και φυσικά οι άνθρωποι εργάζονται κανονικά. Τον υπόλοιπο χρόνο βέβαια, χαλαρά, όσο μπορούν και τους επιτρέπουν τα οικονομικά τους.  

Όπως και να το δει κανείς, ένας μήνας τουλάχιστον, πάει χαμένος κάθε χρόνο, από συνήθεια, στη χώρα μας, σε όποια κατηγορία οικονομικής κατάστασης κι αν βρίσκεται. Δικαίωμα στην ξεκούραση και στην αναμελιά; Δικαιολογία για κάλυψη των ενοχών της τεμπελιάς…; Όπως το δει καθείς…

Σε πολλές ιδιωτικές επιχειρήσεις που υπάρχει καλός προγραμματισμός, δεν παρατηρείται αυτή η νωθρότητα κι εργάζονται κανονικά. Κάποιοι από επιλογή και κάποιοι από ανάγκη αφού συνεργάζονται με το εξωτερικό. Εκεί, διαπιστώνεται και με τον καλύτερο τρόπο, τι σημαίνει συνέπεια και ανταμοιβή της. Κάτι που όπως αποδεικνύεται, δύσκολα θα προκύψει στο κράτος αυτό που οι πολίτες του δε δείχνουν να μαθαίνουν ούτε κι απ’ τις πιο σκληρές κι ενδεχομένως για πολλούς, άδικες τιμωρίες….!

Άντε και καλές ξάπλες… σε παραλίες ή σε επαγγελματικές καρέκλες… και ραντεβού τον Σεπτέμβριο να κλάψουμε όλοι μαζί που δεν τα βγάζουμε πέρα…