Θέλω εκδίκηση… Φταίω;

Όσο ήρεμος άνθρωπος, καλός χριστιανός και διατεθειμένος να δικαιολογήσει τις πράξεις συνανθρώπων του, και να είναι κάποιος, το τελευταίο διάστημα προκαλείται σε υπερθετικό βαθμό. Αποτέλεσμα, ακόμη και σε ανθρώπους που δεν αισθάνθηκαν ποτέ να τους κατακλύζει αυτό το δηλητήριο, να έχει γεννηθεί η επιθυμία για την γλυκιά αίσθηση της ικανοποίησης μετά από μια πράξη εκδίκησης…

Είναι παραπάνω από βέβαιο πλέον, ότι τελειώνοντας το καλοκαίρι, διαπιστώσαμε όλοι πως δεν σεβάστηκε κανείς τα «μπάνια του λαού» κι οι ειδήσεις για δολοφονίες, σφαγές, βασανιστήρια με θρησκευτικά κίνητρα, πτώσεις αεροπλάνων, πολέμους με θύματα παιδιά κι άλλα παρόμοια, διαδέχονται με καταιγιστικούς ρυθμούς η μια την άλλη.

Με μια απλή «βόλτα» στο διαδίκτυο, μισής ώρας σερφάρισμα, τα θύματα κι οι εικόνες μίσους είναι τόσα πολλά που απλώς εξαφανίζουν όλες τις άλλες ειδήσεις. Μέχρι και ζωντανή σφαγή με επιχειρήματα «ευτυχήσαμε» να δούμε. Πτώματα από αεροπορική τραγωδία, λίγα λεπτά μετά την πτώση, ζωντανό πυροβολισμό παλαιστίνιου από ελεύθερο σκοπευτή ενώ σκηνές από τροχαία μπροστά στα μάτια μας και τραυματισμένους ή άρρωστους από νοσοκομεία ανά τον κόσμο, δεν θεωρούνται πλέον είδηση. Κακοποίηση παιδιών και γενικώς αδύναμων μελών της κοινωνίας, απλώς τις μετράμε ως «ακόμη μια»… Ακόμη και υποθέσεις όπως οι «ανοίξεις» κάποιων κρατών που παρακολουθούσαμε πριν λίγους μήνες, αναβίωσαν σε χώρα που κανείς δεν το φανταζόταν, λόγω του θανάτου ενός έγχρωμου και τώρα απλώς παρακολουθούμε σκηνές βίας κι άλλα τέτοια «υπέροχα».

Και σα να μην φτάνουν όλα αυτά, έχουμε και τα πιο ελαφριά αλλά προκαλούντα αρκούντως αδικίες, οικονομικά εγκλήματα που διαπράττονται καθημερινά με θύματα τους «συνήθεις υπόπτους» βέβαια, τους Έλληνες φορολογούμενους. Για την άνεση ν’ απολαμβάνουν την υπέροχη χώρα μας, τουρίστες χαμηλών εισοδημάτων που κάποτε ούτε να τους φτύσουμε και τώρα τους προσκυνάμε, ούτε λόγος βέβαια αφού έχουμε ανάγκη και το τελευταίο ευρώ του κάθε, αλλά κάθε ποιότητας κι επιπέδου τουρίστα, μπατίρη ή πλούσιου, λίγο μας ενδιαφέρει.  

Πόσο φυσιολογικός κι ισορροπημένος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος ώστε να τα παρακολουθεί όλα αυτά με απάθεια και να μην αισθάνεται τίποτα; Πόσο αναίσθητος πρέπει να είναι κάποιος ώστε να μην αισθανθεί έναν κόμπο στο λαιμό, θυμό και πικρία αλλά και αδύναμος ν’ αντιδράσει; Κι όλα αυτά βέβαια αναπόφευκτα οδηγούν σ’ ένα συναίσθημα που μπορεί να υπαγορεύει το ένστικτο αλλά οι πολιτισμένοι και φιλοσοφημένοι αυτής της γης, υποτίθεται ότι είχαμε μάθει να το αγνοούμε και να το διαχειριζόμαστε θετικά.

Κι όμως, αυτό το συναίσθημα, όλο και συχνότερα, όλο κι εντονότερα, τελευταία κάνει την εμφάνισή του σε όλο και περισσότερους ανθρώπους που μάλιστα το εκφράζουν με διάφορους τρόπους και φυσικά όχι ακριβώς εκεί που επιβάλλεται να διοχετευθεί  το αποτέλεσμα της πρόκλησής του.

Και φταίμε εμείς που ξεχνάμε την πολιτισμένη πλευρά μας κι έρχεται στην επιφάνεια η σκοτεινή πλευρά της εκδίκησης που είχαμε θαμμένη στα ζωώδη ένστικτά μας; Φταίμε εμείς για όλες αυτές τις εικόνες και τις ειδήσεις που μας «βομβαρδίζουν» συνεχώς θυμίζοντάς μας πόσο έχουμε αποτύχει ως ανθρώπινο είδος;

Μπορεί να φταίμε για πολλά, όπως η ανοχή σε καταστάσεις που οδήγησαν στις τραγικές εικόνες που παρακολουθούμε, τώρα, μπορεί να φταίμε λόγω της αδιαφορίας για φαινόμενα που εξελίχθηκαν αρνητικά και εις βάρος συνανθρώπων μας, μπορεί να φταίμε για πολλά και διάφορα. Για την πρόκληση που έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση της εκδίκησης στους πολιτισμένους ανθρώπους, μάλλον δε φταίει κάποιος συγκεκριμένος και σίγουρα όχι ο καθένας από μας που τη νιώθουμε.

Το θέμα είναι απλώς τώρα, να μάθουμε να διαχειριζόμαστε αυτό το συναίσθημα μήπως και μπορέσουμε να έχουμε θετικά αποτελέσματα και διόρθωση της κατάστασης κι όχι επιδείνωση που οδηγεί σε φαύλο κύκλο…