Πώς θα πετύχουμε όταν χαιρόμαστε με την αποτυχία…;

Πισωγυρίσαμε τις τελευταίες μέρες όπως διαπιστώνεται παντοιοτρόπως και φυσικά επιβεβαιώθηκε αυτό που όλοι γνωρίζαμε όσο κι αν απευχόμαστε, ότι δεν έχουμε στα χέρια μας πλέον τη χώρα και την τύχη της. Πώς μπορεί ν’ αλλάξει όμως αυτό όταν χαιρόμαστε για την αποτυχία…;

Ότι δεν υπάρχει, δεν έχει καν διαμορφωθεί και μάλλον δεν έχει γίνει καν προσπάθεια να διαμορφωθεί η έννοια «δημόσιο συμφέρον» στη χώρα μας, είναι πλέον λυπηρό δεδομένο. Και μάλιστα έχει διαπιστωθεί με τραυματικό κι επίπονο τρόπο τα τελευταία χρόνια.

Για τις ευθύνες τόσο του καθενός μας χωριστά όσο και του πολιτικού προσωπικού της χώρας που φυσικά αποτελεί ένα κομμάτι του λαού της, όσο μελάνι κι αν χυθεί, τελειωμό δεν έχει η περιγραφή της κατάντιας…

Κάθε φορά όμως που ο καθένας μας, στην καθημερινότητά του διαπιστώνει πόσο λείπει ό,τι έχει σχέση με σύμπνοια και ενδιαφέρον για οτιδήποτε κοινό, μόνο θλίψη και οργή ενδεχομένως, μπορεί να προκύψει. Κι η ερώτηση που αυτόματα κι εύλογα προκύπτει είναι φυσικά, πώς μπορεί, πώς είναι δυνατόν, να περιμένουμε ότι θα βγούμε απ’ τη δύσκολη κι αδιέξοδη κατάσταση που βιώνουμε, όταν επιχαίρουμε με την αποτυχία και χτυπάμε από παντού κάθε προσπάθεια διόρθωσης των κακώς κειμένων;

Είναι πολύ σκληρό και πάντως εντελώς απογοητευτικό, να διαπιστώνεται ότι μάλλον ήρθε η εποχή να πάρουμε απόφαση, σε συλλογικό επίπεδο, ότι δεν πρόκειται να βγούμε απ τη μαυρίλα αφού η νοοτροπία μας όχι απλώς δεν διορθώθηκε ούτε κατ’ ολίγον αλλά εξελίσσεται προς το χειρότερο! Η ατομικότητα κι ο εγωισμός, η προσπάθεια να δούμε μόνο ό,τι αφορά εμάς και μόνο και να κρίνουμε όσο πιο αυστηρά ό,τι αφορά τους άλλους και ειδικά το κοινό συμφέρον, αποτελεί πλέον χαρακτηριστικό αυτού του λαού.

Η προσπάθεια να εμβολίσουμε, όπως κι όσο μπορεί ο καθένας, κάθε κοινή προσπάθεια, μάλλον ως προτέρημα έχει φτάσει να θεωρείται ή ακόμη χειρότερα, ως αντίσταση κι επανάσταση, σ’ αυτό που όλους μας βαραίνει και μας καθυστερεί.

Και φυσικά, υπάρχουν πολλά ελαφρυντικά για την πορεία μας μέχρι εδώ, προσπάθησαν πολλοί και πολύ, ώστε να μας οδηγήσουν στην απόλυτη απώλεια κάθε ίχνους εμπιστοσύνης, ειδικά έναντι εκείνων που διαχειρίζονται τα κοινά μας συμφέροντα. Κι όπως όλα δείχνουν, πάρα πολύ δύσκολα, όσο σκληρά κι αν προσπαθούν νεότεροι πολιτικοί, θα κερδηθεί έστω και μέρος αυτής της χαμένης εμπιστοσύνης.

Εκείνο που όμως είναι απαραίτητο και μάλιστα γρήγορα να κατανοήσουμε όλοι μας, είναι ότι μ’ αυτή την τακτική, δεν πρόκειται ποτέ να βγούμε απ’ τα τόσα δύσκολα που συνεχώς μας βαραίνουν όλο και περισσότερο!

Σοβαρότητα, σωφροσύνη και αντίσταση σ’ αυτά που προσπαθούν να μας αγελοποιήσουν και να μας παρασύρουν εκεί μας θέλει το ρεύμα, ώστε να έχουμε πιθανότητα να επιλέξουμε σωστότερα έστω, αν όχι ορθά όπως πρέπει, για το κοινό μας καλό και συμφέρον στο μέλλον. Κι αυτό δυστυχώς απαιτεί πολλή και σοβαρή δουλειά απ’ τον καθένα μας χωριστά… γιατί αν περιμένουμε συνολικά, μαύρα τα μαντάτα μας… δυστυχώς!