«Κρυμμένη» η σωτηρία…

Πετρέλαιο, φυσικό αέριο, χρυσός αλλά και αρχαίοι βασιλικοί τάφοι… Η σωτηρία που ψάχνουμε όλοι απεγνωσμένα σ’ αυτή την πολύπαθη χώρα, όλα δείχνουν ότι είναι κάπου «κρυμμένη», σε διάφορες γωνιές αυτού του ευλογημένου τόπου κι απλώς περιμένει υπομονετικά να την ανακαλύψουμε και να τη διαχειριστούμε σωστά…

Ακόμη κι εμείς οι προβληματισμένοι, αδιάφοροι για τον αρχαίο πολιτισμό αλλά και «φορτωμένοι» με τόσα προβλήματα νεοέλληνες, ακόμη και μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού και των μπάνιων του λαού, λίγες μέρες πριν το Πάσχα του θέρους, τον 15Αύγουστο, γυρίσαμε το βλέμμα και περιμένουμε με αγωνία να μάθουμε σε ποιον μεγαλόσχημο σύγχρονο του Μ. Αλεξάνδρου, ανήκει ο τάφος που βρέθηκε στην Αμφίπολη. Κι όχι μόνο περιμένουμε ελπίζοντας αλλά ψάχνουμε και διαμορφώνουμε και άποψη που καταθέτουμε ενώ ευχόμαστε να είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στον μέγα στρατηλάτη!

Και τι να σημαίνει αυτό άραγε; Ότι ξαφνικά διαπιστώσαμε την αξία των ανακαλύψεων που σχετίζονται με την λαμπρή αρχαία ιστορία μας; Ότι επιτέλους αρχίσαμε να πλησιάζουμε σε συνειδητότητα, όλους τους μορφωμένους και πολιτισμένους του κόσμου που έρχονται στην Ελλάδα για να χαρούν από κοντά τα περίφημα όσο και πολύτιμα για τον παγκόσμιο πολιτισμό, ευρήματα; 

Μακάρι! Αλλά δύσκολα… το ξέρουμε… Έχουμε πολύ δρόμο για να πλησιάσουμε σε τέτοιο επίπεδο.

Τι μπορεί να συμβαίνει τότε; Αν το συνδυάσουμε με το ενδιαφέρον που έχουμε επιδείξει ως λαός τελευταία για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας που κρύβονται στο υπέδαφος και το παραλληλίσουμε με την προοπτική να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην προσπάθεια να ξεχρεώσουμε τις επόμενες δεκαετίες, μάλλον βρήκαμε τους λόγους του μεγάλου και ξαφνικού ενδιαφέροντός μας. Πολύ σκληρό κι άκρατα ρεαλιστικό; Μπορεί.

Το γεγονός είναι όμως ότι σιγά σιγά όλοι μας συνειδητοποιούμε πως η σωτηρία μας ως λαού, βρίσκεται «κρυμμένη» κάπου, σε κάποια γωνιά της ευλογημένης γης κι έχει διάφορες μορφές. Είτε «μαύρος χρυσός», είτε «πολύτιμο αέριο», είτε «αρχαιολογικός θησαυρός». Όποια μορφή και να ‘χει, μπορεί να βοηθήσει τα μέγιστα με ένα μόνο δεδομένο: τη σωστή διαχείριση απ’ τους ιθύνοντες που ως λαός έχουμε ορίσει να διαχειρίζονται τα κοινά συμφέροντα.

Εύλογη η αμφισβήτηση για την ορθή διαχείριση κι ο προβληματισμός λόγω του κακού προηγούμενου που μετράει πολλά χρόνια πίσω… και με δεδομένο ότι ο «λογαριασμός» του λάθους είναι τεράστιος και τον πληρώνουν αθώοι. Ίσως όμως ακριβώς αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα κι η μοναδική πρόκληση. Με την ανακάλυψη όλων αυτών των κρυμμένων θησαυρών, ν’ αποδείξουμε ότι μάθαμε να διαχειριζόμαστε κι ότι τα λάθη μας μπορούν να μας κάνουν καλύτερους.

Δύσκολο; Φαντάζει ακατόρθωτο αλλά αν σκεφτούμε ότι αποτελεί μονόδρομο για την άρση του αδιεξόδου που έχουμε βρεθεί, ίσως ξεκινήσουμε επιτέλους ν΄αντιμετωπίζουμε διαφορετικά κάποια πράγματα και καταστάσεις που είναι υπερπολύτιμα πλέον για το παρόν μας και κυρίως για το μέλλον των παιδιών μας…