Μόνο διαχείριση… σκουπιδιών, πλέον!

Κι αναγκαζόμαστε λοιπόν να βλέπουμε την εικόνα, ν’ ακούμε τη φωνή και να παρακολουθούμε την πορεία ενός τυχάρπαστου μακρυμάλλη φοιτητή της νομικής που είχε το θράσος ν’ αδειάσει μια σακούλα σκουπιδιών σε γραφείο Αντιπρύτανη, αποδεικνύοντας περίτρανα αυτό που υποπτευόμασταν και πλέον ξέρουμε, ότι μόνο σκουπίδια έμεινε να διαχειριζόμαστε…

Είναι γνωστό ότι μια φωτογραφία, μια εικόνα γενικώς, μπορεί να προκαλέσει πολλά συναισθήματα, ευχάριστα και δυσάρεστα. Μπορεί να φέρει στο νου ακόμη και μυρωδιές και να θυμίσει στιγμές και πράγματα που ζήσαμε. Και μάλιστα, όσο πιο έντονα φέρει τέτοια αποτελέσματα, τόσο πιο επιτυχημένη τη θεωρούμε.

Μια τέτοια εικόνα λοιπόν «ευτυχούμε» να «απολαμβάνουμε», απ’ τη στιγμή που κάποιος φοιτητής που πολλοί χαρακτηρίζουν κι όχι άδικα μάλλον «συνδικαλιστή», είχε τη φαεινή ιδέα να επιδείξει σθένος, ανδρισμό κι αποφασιστικότητα, αδειάζοντας μια σακούλα σκουπίδια στο γραφείο Αντιπρύτανη Πανεπιστημίου των Αθηνών.

Κι άρχισε η ενημέρωση, ποιος είναι, από πού είναι, πώς πέρασε στο πανεπιστήμιο κι άλλα που κανέναν δεν ενδιαφέρουν τελικά κι όμως καθιστούν δημόσιο πρόσωπο τον οποιονδήποτε. Ένας τυχάρπαστος λοιπόν φοιτητάκος, με μακρύ μαλλί που θέλει την περιποίησή του ως γνωστόν, άρα συμπεραίνουμε ότι θα διαθέτει πολύ χρόνο αν και φοιτητής μιας σχολής που χρειάζεται πολύ διάβασμα, με απόψεις και ύφος τουλάχιστον καρδινάλιου και μάλλον προς αριστερά κατεύθυνση, που πιθανότερο είναι να έχει ως πρότυπο κάποιον Αλέξη της πολιτικής κι όχι κάποιον άλλον… έγινε το πρόσωπο της ημέρας. Μάλλον πέτυχε τον στόχο του δηλαδή!

Κι επειδή ποσώς μας ενδιαφέρει το πρόσωπο που κανένα ενδιαφέρον δεν παρουσιάζει αφού δεν έχει κάτι αξιόλογο να μας δείξει, όπως οι σπουδές ή η ευφυΐα του πχ που ενδεχομένως να είναι αξιομνημόνευτη αλλά δεν την χρησιμοποιεί όπως φαίνεται… ας δούμε η πράξη τι αποδεικνύει. Το γεγονός ότι κάποιοι φοιτητές, αποφάσισαν να πάρουν μια σακούλα σκουπιδιών και να τη μεταφέρουν και τελικά να την αδειάσουν, αυτόματα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι είναι εξοικειωμένοι με τα σκουπίδια. Κι η εξοικείωση με τα σκουπίδια, δεν αφορά μόνο στα οικιακά απορρίμματα, τις σακούλες και τα μπουκάλια, τα αποφάγια και τα κουτιά, αφορά στα κάθε είδους σκουπίδια με τα οποία ερχόμαστε σε επαφή καθημερινά όλοι μας.

Σκουπίδια στο δρόμο, στα σχολεία, στους εργασιακούς χώρους, στην τηλεόραση, στο διαδίκτυο, στη μουσική, στη λογοτεχνία, στην υγεία, στην εκκλησία, παντού σκουπίδια! Και φυσικά σε κάθε μορφή: πλαστικά, γυάλινα, χάρτινα, μεταλλικά αλλά κυρίως ανθρώπινα… με λόγια, έργα, πράξεις, αδιαφορία, απαξία, τεμπελιά, ωχαδελφισμό, απληστία, πρόκληση, ξεπεσμό.

Γιατί η παραγωγή κάποιων σκουπιδιών απ’ αυτά που συνηθίσαμε να μας περιβάλλουν, δεν απαιτεί μηχανές σε εργοστάσια αλλά σάπιους ανθρώπους που καλοντυμένοι και καθ’ όλα αξιοπρεπείς, μόνο σκουπίδια μπορούν να δώσουν στον περίγυρό τους… Και μάλιστα, όσο πιο περιποιημένοι και «τραβηγμένοι» ή «παραφουσκωμένοι» είναι κάποιοι, τόσο περισσότερα σκουπίδια παράγουν! Όσο πιο ευυπόληπτοι θεωρούνται κάποιοι, τόσο μεγαλύτερες ποσότητες απορριμμάτων αφήνουν…

Αποτέλεσμα όλων αυτών βέβαια, να συνηθίσουμε να ζούμε, ν’ αναπνέουμε, να παρατηρούμε και τελικά να διαχειριζόμαστε σκουπίδια. Εντός κι εκτός σάκων και κάδων απορριμμάτων… Έτσι λοιπόν, ένας νεαρός μακρυμάλλης φοιτητής, αποφάσισε αυτό που έμαθε και παρακολουθεί γύρω του, να το κάνει κι εμπράκτως σε ένα γραφείο ώστε να τραβήξει την πολυπόθητη προσοχή κάποιων πολύ καλών διαχειριστών και κατεξοχήν πηγών αναπαραγωγής σκουπιδιών που τώρα βρήκαν είδηση και φροντίζουν να μας «πυροβολούν» ώστε να εμπεδώσουμε την εικόνα και το όνομα του γραφικού νέου!

Όσο ανεχόμαστε τη βρωμιά και τη δυσωδία που αναδύουν τα διάφορα απορρίμματα που μας έχουν κατακλύσει κι όσο απλώς αποδεικνύουμε με την ανοχή, την αδιαφορία ή τις επιλογές μας ότι μάθαμε να ζούμε μ’ αυτά και να διαχειριζόμαστε την ύπαρξή τους στη ζωή μας, κανένα δικαίωμα δεν έχουμε να δηλώνουμε ενοχλημένοι από τέτοιες κατάπτυστες εικόνες που αποτυπώνουν απαράδεκτες πράξεις κακομαθημένων αμόρφωτων κι απολίτιστων νεαρών… Κι αν τέτοιοι νέοι άνθρωποι εκφράζουν τις επόμενες γενιές μας, απλώς περαστικά μας! Έχουμε όμως, τους απογόνους που μας αξίζουν κι εκπαιδεύουμε… μην το ξεχνάμε αυτό!