Μυρίζουν
εκλογές και διαπιστώνεται φυσικά, ότι συνεχίζουν να ισχύουν τα ίδια κριτήρια
επιλογής προσώπων που θα μας προταθούν να επιλέξουμε να μας εκπροσωπήσουν στη
βουλή… τέκνα πολιτικών, μη εκλεγμένοι αυτοδιοικητικοί, ανύπαρκτοι επαγγελματικά
και κοινωνικά πλην όμως έχοντες και κατέχοντες… και φυσικά μαϊντανοί των
τοπικών μέσων …ενημέρωσης και των κάθε είδους κοινωνικών εκδηλώσεων…
Με τις οι εξελίξεις να τρέχουν ιλιγγιωδώς και οι
πλέον ανενημέρωτοι έχουν καταλάβει ότι περάσαμε σε μια, γνωστή για την Ελλάδα
περίοδο, που βιώνουμε συχνά πυκνά κι ακούει στο όνομα «προεκλογική» ενώ οι
περισσότεροι προσπαθούμε να δούμε πώς θα καλύψουμε τις οικονομικές υποχρεώσεις
κι αν θα δουλέψει η αγορά.
Κάποιοι όμως κι όχι λίγοι όπως διαφαίνεται, έχουν
άλλου είδους άγχος. Δεν αφήνουν τρόπο και πιθανότητα παρουσίας, σε κοινωνικές
κι άλλου τύπου εκδηλώσεις, όπου κι όσο γίνονται πλέον αφού έχουν σημαντικά
ελαττωθεί και κυνηγάνε σας τρελοί όποιον γνωστό έχουν σε τοπικά κανάλια,
λιγότερο ή περισσότερο α-σόβαρα…
Κι όσο κι αν φαίνεται λίγο κι ανάξιο λόγου να
επιδίδονται κάποιοι σε τέτοιες δραστηριότητες στις μέρες μας που τα προβλήματα
ξεπερνούν τις δυνάμεις μας, τελικά είναι εξαιρετικά σημαντικό αφού αποτελεί
όπως εύκολα διαπιστώνεται, ένα απ’ τα κυριότερα κριτήρια επιλογής των προσώπων
που θα «κοσμήσουν» τις λίστες των κομμάτων στις επερχόμενες εκλογές.
Δεν είναι δυνατόν φυσικά να είναι όλοι γόνοι
πολιτικών οικογενειών, ούτε τέκνα μπαμπάδων άνετων οικονομικά που απλώς
χρηματοδοτούν καμπάνιες παιδιών για κάλυψη δικών τους κόμπλεξ κατωτερότητας,
ούτε κολλητοί μεγαλοπαραγόντων διαφορών ομάδων, ώστε να έχουν μια εκλογική βάση
«στο τσεπάκι»… Τι να κάνουν λοιπόν; Γυρνάνε από δω κι από κει, όπου δουν φως
και κουβέντα, σοβαρή ή όχι, αδιάφορο, αρκεί να υπάρχει κάμερα…, μπαίνουν και
λένε τα δικά τους. Όπου μαζεύεται κόσμος, αδιάφορο για ποιον λόγο, διασφαλίζουν
μια πρόσκληση, κάνουν και μερικές χειραψίες να τους θυμούνται κι όλα καλά!
Το επόμενο βήμα είναι οι καλές γνωριμίες στο κόμμα,
όποιο κόμμα τέλος πάντων. Να γνωρίζουν κάποιον απ’ το «κέντρο», τας Αθήνας…
Εκεί, γίνεται η παράθεση των παραπάνω «προσόντων» που αποδεικνύουν «ευρεία
εκλογική βάση», γνωριμίες δηλαδή που μπορούν να μεταφραστούν σε ψήφους.
Κι έρχεται η ώρα της επιλογής κι ο εκάστοτε αρχηγός
ακούει τους συμβούλους κι επιλέγει ονόματα βάσει πληροφοριών, μεταξύ των οποίων
φυσικά, η έλλειψη προσωπικής θέσης και άποψης κι η τυφλή πειθαρχία, κατέχουν
υψηλότατη θέση στα επιθυμητά προσόντα. Και μας τους σερβίρουν εμάς να
διαλέξουμε ποιοι θα μας εκπροσωπήσουν, τρομάρα μας…
Και μετά, αν τολμήσει κάποιος πολίτης να πει κάτι, η
απάντηση έτοιμη βέβαια: «εσύ τους ψηφίζεις»… κι έτσι είναι, δυστυχώς! Κι άντε
ψάξε μορφωμένο, επιτυχημένο επαγγελματικά, ταλαιπωρημένο όπως ο μέσος Έλληνας
που όμως δεν έχουν πάρει τα μυαλά του «αέρα» απ’ την επιλογή του ως ένας απ’
τους 300, να ξέρει τι πρέπει να πει και πώς να διεκδικήσει αυτά που πρέπει…
Και μετά αναρωτιούνται γιατί έχουν γίνει «πρώτες
πολιτικές φίρμες» κάτι φωνακλάδες τηλεοπτικοί «αστέρες» κι άλλοι απ’ τον συρφετό
της αναγνωρισιμότητας που κανένα άλλο προσόν δε διαθέτουν!
Μα οι σοβαροί άνθρωποι και στην απίθανη περίπτωση
που αποφασίζουν να εμπλακούν και να δείξουν κάποιο ενδιαφέρον, μόλις
διαπιστώσουν τα κριτήρια επιλογής κι επικράτησης, «κόβουν ρόδα μυρωμένα» αφού
αδυνατούν και δεν γνωρίζουν, πώς να χρησιμοποιούν τα κενά κι επιφανειακά «όπλα»
που πλέον αποτελούν κριτήρια ανάδειξης! Κάθονται λοιπόν σπίτι τους και
καταντήσαμε να «χαιρόμαστε» εκλεγμένους απείρου κάλλους, που νοιάζονται για την
ερωτική τους ζωή και τη δημόσια εικόνα τους περισσότερο απ’ το γεγονός ότι
εκπροσωπούν συμπολίτες τους, εκλεγμένους που δεν ξέρουν κανένα επάγγελμα γιατί
απλούστατα δε εργάστηκαν ποτέ στη ζωή τους και το μόνο που τους ενδιαφέρει
είναι να επανεκλεγούν για να ζήσουν…
Καταντήσαμε να παρακολουθούμε να μετέχουν του
δημόσιου βίου, πάνω από τρία μέλη της ίδιας πολιτικής οικογένειας και να τους
ταΐζουμε ες αεί, απλώς για να εκφέρουν την άποψή τους… Καταντήσαμε να
προκαλούμαστε από τυχαίες, παγκοσμίως άγνωστες βουλευτίνες που περηφανεύονται
ότι μπορούν να ζήσουν με τα τριπλάσια του βασικού μισθού… ως ένδειξη ανέχειας…
και γενικώς, καταντήσαμε να παρακολουθούμε παππούδες της αυτοδιοίκησης να
καλλιεργούν την αυταρέσκειά τους με ημίγυμνες φωτογραφήσεις και απίστευτες
δηλώσεις κι άλλα πολλά κι άκρως γελοία που συνθέτουν τον πολιτικό χάρτη της
χώρας…
Και ποιος φταίει για όλα αυτά; Αυτή είναι η ερώτηση
του αιώνα! Και μάλιστα… ρητορική…
Καληνύχτα μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου