Πώς
τα έφεραν από δω, τα έφεραν από κει και τα κατάφεραν να γιγαντώσουν το
φαινόμενο που υποτίθεται έπρεπε να εξαφανίσουν, κανείς δεν κατάλαβε! Αποτέλεσμα
να μετατραπεί η Ελλάδα σε χώρα συνταξιούχων όπου εργάζονται οι πολύ λιγότεροι
για να θρέφουν τους συντριπτικά περισσότερους…
Είχα πολύ καιρό, μήνες μάλλον, να κατέβω στο κέντρο της
πόλης Δευτέρα πρωί. Φυσικά κατέβηκα για δουλειά αφού είχα ξυπνήσει απ’ τα
χαράματα με τα νεύρα πάνω απ’ το κεφάλι και το άγχος στο κόκκινο για τις δόσεις
της εφορίας, τον ΦΠΑ, τις ασφαλιστικές εισφορές κι όλες τις υποχρεώσεις του
μήνα που μόλις είχε ξεκινήσει.
Η κίνηση πολλή και εκνευριστική και το άγχος για την
ώρα που περνούσε, συνεχώς αυξανόταν ενώ κάθε προσπάθεια για ηρεμία, έπεφτε
αυτομάτως στο κενό. Κι εκεί που όλα έμοιαζαν αδιέξοδα, η διαπίστωση μετά την
αδιάφορη παρατήρηση, ήρθε να φέρει την τελειωτική σφαλιάρα. Όλα τα καφέ της λεωφόρου
που διερχόμασταν με το φορτωμένο λεωφορείο, γεμάτα από άνετους και
χαμογελαστούς και πάντως σαφώς ήρεμους, σε παραγωγικές ηλικίες θαμώνες που
απλώς απολάμβαναν τον πρωινό καφέ τους!
Το τσίμπημα της ζήλιας είναι βέβαια αναπόφευκτο κι αφού
εδραιωθεί, ακολουθούν εύλογα κι οι σκέψεις. Αν κάποιοι απ’ τους άνετους και
χαμογελαστούς, είναι άνεργοι, χαρά στο κουράγιο τους να είναι τόσο άνετοι ενώ
δεν έχουν δουλειά! Και γιατί δεν ψάχνουν δευτεριάτικα πρωί πρωί; Έχουν μείνει
τόσα στις τράπεζες που επιτρέπουν τέτοια άνεση, τέτοια εποχή με τόσες
υποχρεώσεις να βαραίνουν όλους;
Κάποιοι ίσως είναι σε άδεια. Κι αντί να τη χαρούν
κάπου αλλού, κατέβηκαν πρωινιάτικα για καφέ μέσα στο καυσαέριο; Κάποιοι που
ίσως είναι επισκέπτες, δεν θα πήγαιναν σε πιο τουριστικά μέρη; Τι δουλειά έχουν
μέσα στην κίνηση και τις πολυκατοικίες;
Μια ματιά γύρω μου και μέσα στο λεωφορείο, με τους
μισούς και παραπάνω επιβάτες να κρατούν την εφημερίδα στο χέρι και να χαζεύουν
χωρίς ίχνος άγχους απ’ το παράθυρο, χωρίς καμιά σπουδή για την ταχύτητα του
οχήματος, δίνει την απάντηση. Οι περισσότεροι λοιπόν, συνταξιούχοι!
Με περικομμένες τις συντάξεις και το εφάπαξ εν
αναμονή, εντάξει! Ωστόσο, συνταξιούχοι! Που ξύπνησαν νωρίς επειδή έτσι
συνήθισαν, εντάξει! Σε ηλικίες παραγωγικότατες που μπορούν να κάνουν τα πάντα,
εντάξει! Όμως, συνταξιούχοι! Γιατί, έτσι όπως διαμορφώθηκε η κατάσταση, η λέξη «συνταξιούχος»
πλέον, δεν παραπέμπει μόνο σ’ έναν ασπρομάλλη μεγάλο κυριούλη αλλά και σ΄έναν περί
τα 55 με ποδήλατο και κατοικίδιο που βγάζει βόλτα, φορμίτσες κι αθλητικούλια,
όλο ζωή κι έτοιμο για όλα…
Συνταξιούχοι λοιπόν, που πηγαίνουν μια φορά το μήνα
στην τράπεζα για να πάρουν τη σύνταξη και να τη μοιράσουν κι ίσως να μην
φτάνει, εντάξει. Όμως, δεν τρέχουν σαν τους αδιάβαστους κι ούτε το άγχος τους ξεχειλίζει
απ’ τα αυτιά και πάντως σίγουρα, αφού επιλέγουν απλώς σημείο για ν’ απολαύσουν
τον δευτεριάτικο καφέ τους, δεν έχουν ανάγκη ή διάθεση να εργασθούν άλλο,
άσχετα αν ή ηλικία τους το επιτρέπει... Βέβαια κι αυτοί που το επιθυμούν,
δουλειά πού θα βρουν…
Κι άντε να συνεχίσεις τη μέρα εσύ που δεν δικαιούσαι
σύνταξης κι είσαι σχεδόν βέβαιος ότι δεν πρόκειται να προλάβεις να πάρεις, είτε
γιατί δεν θ’ αντέξεις εσύ, είτε γιατί δεν θ’ αντέξουν τα ταμεία μέχρι να έρθει
η δική σου σειρά. Κι άντε να πας στην τράπεζα να περαιώσεις και να ρυθμίσεις
και να διακανονίσεις ενώ συνταξιδεύεις στο λεωφορείο με τους άνετους κι ήρεμους
σχεδόν συνομηλίκους σου συνταξιούχους που θα λιώσουν την εφημερίδα στο διάβασμα
ενώ εσένα θα λιώνουν από άγχος οι αρτηρίες σου…
Καλή η σύνταξη κι απαραίτητη μετά από προσφορά στην
κοινωνία! Όλοι θέλουμε να φτάσει η στιγμή να την απολαύσουμε αυτή την εποχή! Όχι
όμως όπως τα κατάφεραν τα τζιμάνια που γέμισαν τη χώρα συνταξιούχους που για να
πληρωθούν μια φορά το μήνα και να μην τους φτάνουν κιόλας, όλοι οι υπόλοιποι
πρέπει να λιώσουμε στο άγχος και να τρελαθούμε στο τρέξιμο!
Δεν τα κάνατε καλά παιδιά! Ένας δουλεύει και τρώνε
πέντε! Δε βγαίνει έτσι! Μετατρέψατε σε αναγκαστικούς τεμπέληδες, παραγωγικούς
ανθρώπους και το μόνο κέρδος θα είναι τελικά ότι απ’ αυτούς που δουλεύουμε
τώρα, ούτε οι μισοί δεν θα προλάβουν να σας επιβαρύνουν με σύνταξη! Κι έτσι, όμως
να είναι, πάλι δε βγαίνει ο λογαριασμός… Χαμένοι λοιπόν, ούτως ή άλλως…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου