Και γιατί όχι Πρόεδρος; Για ένα σκουλαρίκι…;

Κάποιος, μάλλον συνάδελφος δημοσιογράφος, έτσι, εν αιθρία, εκεί που κοιμόταν, πετάχτηκε απ’ τον ύπνο του κι αποφάσισε, την επόμενη φορά που θα δει τον Δήμαρχο κυρ – Γιάννη, να τον ρωτήσει αν θα δεχτεί μια ενδεχόμενη πρόταση για Πρόεδρος Δημοκρατίας… Κι η απάντηση ήταν μάλλον προς το αρνητικό… για ένα σκουλαρίκι…. Μα, γιατί;

Είναι, λέει, το αγαπημένο παιδί του συστήματος, ο κυρ Γιάννης… Όταν το πρωτάκουσα από χείλη ανθρώπου που γνωρίζει τ’ αυτοδιοικητικά της Θεσσαλονίκης και χαίρει και της δικής μου εμπιστοσύνης όπως και πολλών άλλων συντοπιτών, πάντως όχι αρκετών ώστε να επανεκλεγεί δημοτικός σύμβουλος…, κάποιους μήνες πριν, μάλλον ως υπερβολική διάθεση δικαιολόγησης κάποιων πραγμάτων το θεώρησα.

Βέβαια, η λατρεία, σχεδόν, που αντιμετωπίζει τον κυρ Γιάννη το σύστημα των μέσων ενημέρωσης του κέντρου κι όχι μόνο, ήταν κι είναι εμφανές, οπότε προβληματίζεται κι ο πιο δύσπιστος. Ήρθε μετά κι η τροπολογία της συγκυβέρνησης, οπότε δικαιώθηκε ο φίλος αυτοδιοικητικός.

Κι εκεί που τέλος πάντων το συνήθισα κι αποδέχτηκα όπως κι όλοι μας, ως δημοκράτες, την πανηγυρική επανεκλογή του Δημάρχου, έρχεται πάλι ο φίλος και με ταράζει με νέα είδηση, ότι δηλαδή το σύστημα τον θέλει ως εφεδρική λύση τον κυρ Γιάννη, σε περίπτωση που χρειαστεί κάπου… Αυτό, δε μπορούσα να το δεχτώ, το απέρριψα αμέσως, είναι δυνατόν; Ο άνθρωπος είναι αυτοδιοικητικός κι έχει το στυλάκι του επειδή γουστάρει. Τι δουλειά έχει με το σύστημα και μάλιστα σε κεντρικό επίπεδο; Το μειδίαμα που πήρα ως απάντηση, το θυμάμαι ακόμη και πάντως δεν μπήκα στον κόπο να το ερμηνεύσω και να συνεχίσω…

Κι έρχεται λοιπόν η μέρα, που διαβάζω ότι κάποιος, δημοσιογράφος μάλλον, εκεί που κοιμόταν, σκέφτηκε να ρωτήσει τον κυρ Γιάννη, αν θα δεχόταν να γίνει Πρόεδρος Δημοκρατίας! Φίλε μου αυτοδιοικητικέ, μη επανεκλεγμένε, ταπεινά και δημοσίως ζητώ συγγνώμη! Είχες δίκιο κι είχα άδικο να μην σε πιστέψω!

Κι όμως, η απάντηση απ’ τον ερωτηθέντα, έφερε νέα θέματα. Είναι αρνητικός λέει, αφού δεν προτίθεται να βγάλει το σκουλαρίκι! Και πολύ καλά κάνει! Άσε που δε βγαίνουν και τα τατουάζ… Ωστόσο, γιατί αυτά πρέπει να είναι τροχοπέδη στη νέα καριέρα που ενδεχομένως ν’ ανοίξει μπροστά του; Δυο νεανικές επιλογές, είναι δυνατόν να καταστήσουν ανέφικτη την υλοποίηση ενός τόσο υψηλού στόχου;

Μήπως, αν τοποθετηθεί εκεί ψηλά, οι άλλοι αρχηγοί κρατών που θα συναγελάζεται, δεν έχουν δει σκουλαρίκια και τατουάζ; Μήπως θα κυκλοφορεί και πολύ όπως τώρα; Καμιά επισκεψούλα στο εξωτερικό, οικοδεσπότης για κανέναν ξένο που θα ‘ρθει και θα θέλει να δει τον Πρόεδρο, τέτοια θα έχει, σιγά. Ούτε ομιλίες σε βουλές, ούτε επαφή με κόσμο.

Στις υπογραφές διαταγμάτων, ούτε το σκουλαρίκι, ούτε τα τατουάζ ενοχλούν. Οι απόψεις μπορούν να εναρμονισθούν, δεν είναι τίποτα σοβαρό, το έδειξε κι ο ίδιος που μόνο στο σκουλαρίκι κόλλησε.

Γιατί όχι τότε; Μήπως ν’ αρχίσουμε να σκεφτόμαστε όλοι την καταπληκτική ιδέα ενός κοιμώμενου δημοσιογράφου που τον ξύπνησε μια φαεινή ιδέα κι έκανε την αυτονόητη ερώτηση; Μήπως ν’ αρχίσει να το σκέφτεται πιο σοβαρά κι ο ίδιος και να ενημερώσουν και το… ανυποψίαστο σύστημα, ότι υπάρχει διέξοδος για το θέμα του Προέδρου; Γιατί όχι;

Φίλε μου αυτοδιοικητικέ, δεν πρόκειται να ξανααμφισβητήσω τίποτε απ’ αυτά που μου λες για τη Θεσσαλονίκη μας και το σύστημα… Υπόσχεση! Να μη σώσω να δω Πρόεδρο Δημοκρατίας Θεσσαλονικιό!