Θρησκεία, όπου όποτε κι όπως βολεύει…..

Ανέκαθεν η θρησκεία «δοκιμάστηκε» ως όργανο της πολιτικής ενώ δεν είναι λίγες οι εποχές που έχουν χαράξει την ανθρωπότητα με μνήμες που δεν σβήνουν με κανέναν τρόπο, όταν πολιτική και θρησκεία έγιναν ένα. Σήμερα, μάλλον κατά περίπτωση και κατά το δοκούν χρησιμοποιείται η θρησκεία απ’ την πολιτική…

 Ότι η θρησκεία δεν έχει και δεν πρέπει να έχει καμιά σχέση με την πολιτική, καμιά θρησκεία, πολυθεϊστική ή μονοθεϊστική, σύγχρονη ή παλαιότερη, πραγματική ή φιλοσοφική, της αγάπης ή του μίσους, με καμιά πολιτική, μοναρχική ή δημοκρατική, φιλοπολεμική ή ειρηνική, πολιτισμένη ή απαρχαιωμένη.

Κι όμως, όλο και περισσότερο, όσο η κρίση σε όλα τα επίπεδα, καλύπτει την καθημερινότητα όλο και περισσότερων κατοίκων του πλανήτη, η θρησκεία γίνεται εργαλείο αν όχι όπλο σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις, της πολιτικής και με θεαματικά, τραγικά σε κάποιες περιπτώσεις αποτελέσματα.

Με την πρόσφατη ίδρυση του πρώτου κράτους που μόνο θρησκευτική υπόσταση δηλώνουν οι κάτοικοί του, ότι έχει και με τον πιο ακραίο τρόπο που γίνεται προσπάθεια να γίνει αποδεκτό, το καταστροφικό ανακάτεμα θρησκείας- πολιτικής, εμφανίζει μια απ’ τις χειρότερες μορφές του. Το μίσος που κυλάει απ’ τις αποτρόπαιες πράξεις εκείνων που τυφλά πιστεύουν και σκοτώνουν, μόνο εκδίκηση μπορούν να προκαλέσουν απ’ τους υπόλοιπους πιστούς άλλων θρησκειών, ακόμη κι εκείνων που πιστεύουν στον Θεό της αγάπης και της συγχώρεσης.

Το φαινόμενο αυτό όμως, καταδικαστέο απ’ την συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων του πλανήτη, έχει ήδη γίνει παγκόσμιος στόχος και τα’ αποτελέσματα της δράσης που αποφασίσθηκε, θα διαφανούν σε μικρό χρονικό διάστημα.

Ωστόσο, στον υπόλοιπο κόσμο, παρακολουθούμε κινήσεις που αποδεικνύουν το αδιέξοδο και την απελπισία πολιτικών προσώπων και κινήσεων, με κόμματα που έχουν διαχωρίσει πολλάκις τη θέση τους απ’ ό,τι έχει σχέση με πίστη σε όποια θρησκεία, να εμφανίζονται όλο και πιο κοντά, έστω και σε κοινωνικό επίπεδο επισκέψεων των αρχηγών τους, με θρησκευτικούς ηγέτες μεγάλων θρησκειών με εκατομμύρια πιστών.

Η εμφανής και προκλητική προσπάθεια εκμετάλλευσης της πίστης, πολιτών - ψηφοφόρων που δηλώνουν πιστοί σε μια θρησκεία, όσο κι αν έχει κατηγορηθεί από δυτικούς πολιτικούς, τελευταία εμφανίζεται εξαιρετικά προσφιλής, ειδικά από εκείνους που θεωρούνταν μεγάλοι κατήγοροί της.

Πόσο όμως μπορεί να έχει αποτέλεσμα μια τέτοια επικοινωνιακή κίνηση, ειδικά στους πιστούς που πλέον εμφανίζονται, εκείνοι που τους θεωρούσαν «πρόβατα», να υποκύπτουν στην πρόκληση να τους προσεγγίσουν μέσω αυτού που τους κατηγορούσαν ότι τους «προβατοποιεί»…;

Αναφορά σε έρευνες για τις, νεόκοπες σ’αυτά τα ήθη, κοινωνίες, δεν υπάρχει ενώ για κάποιες συντηρητικές κοινωνίες, είναι δεδομένα τα’ αποτελέσματα. Όπως και να ‘χει όμως, μια πρώτη νίκη καταγράφεται σε κείνους που θεωρούνταν «πρόβατα» αφού γονάτισαν πλέον μπροστά τους, απελπισμένοι για εξουσία πολιτικοί αρχηγοί, αριστερίζοντες αστοί, με λατρεία στην εξουσία που όπως διαφαίνεται, θα κάνουν τα πάντα για να την κερδίσουν.

Κατά πόσο βέβαια, οι ηγέτες εκκλησιών, επιτρέπεται να υποκύπτουν σε δημοσιοσχετίστικες επαφές, με εμφανή την πολιτική χροιά και συναντήσεις που εύκολα μπορεί ο καθείς να κατανοήσει ότι κανένα αποτέλεσμα δεν προκύπτει αφού δεν υπάρχει κάποιο κοινό σημείο, είναι ένα θέμα που και πάλι οι πιστοί πρέπει να εξετάσουν και να δράσουν αναλόγως προς τις δυο κατευθύνσεις, της θρησκείας και της πολιτικής… Άλλωστε και οι δυο, θρησκείες και πολιτική, χωρίς πιστούς και πολίτες, δεν έχουν τελικά καμιά αξία…