Χωρίς κανόνες….

Κι ενώ όλοι κόπτονται για την ελληνική οικονομία και συνεχίζουν να εμπαίζουν τις ελπίδες και να υποτιμούν τη νοημοσύνη μας, η ελεύθερη αγορά της χώρας, λειτουργεί χωρίς κανόνες… Ίσως αυτός είναι κι ο λόγος που ακόμη υπάρχει βέβαια, ό,τι απέμεινε…

Η ώρα της συλλογικότητας...

Κι ενώ η απόδοση ευθυνών έχει αναδειχθεί σε εθνικό σπορ με τη ‘μπάλα’ να βρίσκεται μονίμως στην κερκίδα, με τη χώρα εν τω μεταξύ να ξεπουλιέται με θράσος που μόνο η αριστερά θα μπορούσε να επιδείξει όπως αποδεικνύεται, πολιτικοί χώροι που έχουν τις λύσεις, αντί να λειτουργήσουν συλλογικά, φαντάζουν ελκυστικοί για προσωπικό καπέλωμα από κατά φαντασίαν ηγέτες…

Άλλος πληρώνει, άλλος πίνει…

Όλο και πικραίνει η γεύση της αριστεράς που οδήγησε το αδιέξοδο κι η ανικανότητα όλων των προηγούμενων ν’ αποφασίσουν να δοκιμάσουν οι Έλληνες… 

Τι θα γίνει όμως όταν σταματήσουν να πληρώνουν αυτοί που επιβαρύνονται ώστε να… κερνιούνται οι συνήθεις "ύποπτοι"…;

Πόσο πια…;

Όσο κι αν είναι πολλά αυτά που συμβαίνουν, δείχνουμε να διαθέτουμε κι άλλη ανοχή και περισσή προσαρμοστικότητα ως λαός. Πόσο όμως πια θα επιτρέπουμε να συνεχίζουν να υποτιμούν τη νοημοσύνη μας…;

Περιοδεύων θίασος…

Κι επειδή η ευρύτερη περιοχή μας φλέγεται, χρειάζεται μια αχτίνα γέλιου και φάρσας, ένας περιοδεύων θίασος που σπάει τη μονοτονία των σοβαρών και μεγάλων θεμάτων. Κι αυτό ακριβώς αναλάβαμε εμείς να δώσουμε στις κρίσιμες ώρες που διέρχεται η περιοχή…

Όσο προλαβαίνουμε…

Κάποιοι το λένε δειλία, άλλοι έλλειψη αγάπης στη χειμαζόμενη πατρίδα και κάποιοι ότι χαρακτηρίζει ριψάσπιδες. Τελικά, η απόφαση για μετανάστευση γίνεται όλο και πιο σοφή πράξη για τους Έλληνες… όσο προλαβαίνουν ακόμη! 

Και να θέλουν, μπορούν πλέον…;

Μπορεί να μην πρόκειται για την αρχή του Γ’ παγκοσμίου πολέμου όπως  υποστηρίζουν πολλοί αλλά σίγουρα πρόκειται για μια σοβαρή κατάσταση που ξεκίνησε εδώ και καιρό στην Ευρώπη κι η χώρα μας πρωταγωνιστεί… Ποιοι διαχειρίζονται όμως τόσο σοβαρές καταστάσεις για τη χώρα;

Ακρο-αριστερο-δεξιό ‘αυγό του φιδιού’…

Κοινό το αφήγημα για τα δύο άκρα κι αλληλένδετη η ύπαρξή τους… έτσι κι αλλιώς, απ’ ην ανοχή μας στη δράση τους, εκκολάπτεται το ‘αυγό του φιδιού’, μαύρο ή πορτοκαλί, αδιάφορο…

Εμείς οι άχρηστοι…!

Ούτε ως ακραίο παράδειγμα αποτυχίας ενός κράτους, σε μάθημα οικονομικών δε φαντάστηκε κανείς ν’ αναφέρει ποτέ, την αδιέξοδη όσο και τραγική κατάσταση που βιώνουν οι άνω των 40 στη διαλυμένη Ελλάδα του σήμερα… χωρίς δουλειές, χωρίς αναγνώριση των προσόντων που απέκτησαν και χωρίς προοπτική σύνταξης…

Κατάργηση συνόρων με θολωμένο μυαλό, χωρίς τη δόση…

Και μετά την ανικανότητα διακυβέρνησης, διαχείρισης κρίσης οικονομικής, διαπραγμάτευσης και επαναφοράς της χώρας στα στοιχειώδη που θα έφερναν την ελπίδα για ανάκαμψη, έρχεται κι η πλήρης ανικανότητα διαφύλαξης των συνόρων αφού η προσπάθεια έχει επικεντρωθεί αποκλειστικά στα επιπλέον προαπαιτούμενα και τη δόση…

Περισσότερο αριστερός άρα λιγότερο Έλληνας...;

Ζήσαμε λοιπόν ν’ απολαύσουμε στο τιμόνι της χώρας, έστω και συμβιβασμένους, τους πάλαι ποτέ αριστερούς που δήλωναν άθεοι, κατά των παρελάσεων κι απέναντι σε οτιδήποτε θεωρείται εθνικό, που θέλουν να ταυτίσουν με την ακροδεξιά... Μήπως όμως τελικά δεν είναι αριστεροί κι απλώς προσπαθούν να περισώσουν ό,τι απέμεινε, προσπαθώντας να δείχνουν λιγότερο Έλληνες...;

Οι άλλοι όμως, συνεχίζουν…

Κι ενώ εμείς απ’ το πρωί ως το βράδυ, καθημερινές και αργίες, ασχολούμαστε με το χρέος που έχουμε, φτιάχνουμε ή θα έχουμε αφού ως κράτος χρωστάμε σε όποιον κινείται στον πλανήτη, οι υπόλοιποι λαοί ζουν και συνεχίζουν κανονικά ερευνώντας, προσχωρώντας, παράγοντας πολιτισμό και γενικώς, συνεχίζουν να ζουν τη ζωή τους…

Γιατί να πληρώσω…;

Έχουμε πλέον εμπεδώσει όλοι μας, ασχέτως οικονομικής κατάστασης, σημερινής ή παλαιότερης, ότι επιφορτιζόμαστε με άδικους κι υπέρογκους φόρους ώστε ν’ αποπληρωθούν τα δάνεια που λήφθηκαν απ’ το κράτος με στόχο να καλυφθεί η κακοδιαχείριση κι η καταλήστευση του κράτους επί δεκαετίες. Θα μας πει όμως κάποιος και γιατί πρέπει να πληρώσουμε…;

Οι πρίγκιπες, ο μάγκας κι ο αλαφροΐσκιωτος…

Προσπαθούν να μαζέψουν νεοδημοκράτες να ψηφίσουν τον νέο αρχηγό ώστε να δηλώνουν λαϊκό κόμμα.  Όμως, πόσο μπορεί να είναι λαϊκό ένα κόμμα με υποψήφιους δυο… πρίγκηπες, με όνομα και περιουσία που επέτρεψαν να μην εργασθούν ποτέ; Πόσο σοβαρό και σεβαστό να γίνει ένα κόμμα με υποψήφιο έναν βαρύμαγκα που δε δείχνει διάθεση να γίνει πιο κόσμιος, έστω και για λίγες μέρες; Πόσο στιβαρό να δείχνει ένα κόμμα με υποψήφιο έναν αλαφροΐσκιωτο φωνακλά νεόκοπο νεοδημοκράτη;

Έχει κι ο φόβος τα όριά του…

Τις τελευταίες μέρες και μετά την ολοκλήρωση των διαδικαστικών που ακολουθούν τις εκλογές, εύκολα διαπιστώνει κάποιος ότι επικρατεί μια προσπάθεια διάχυσης φόβου από κυβερνητικά στελέχη και ειδικά εκείνους που διαχειρίζονται οικονομικά ζητήματα κι έσοδα του κράτους. Γνωρίζουν όμως το επόμενο στάδιο του φόβου…;

Και να θέλουν, μπορούν…;

Η ερώτηση των πολλών εκατομμυρίων, στη χώρα, που αφορά άπαντες και για πολλά ζητήματα όπως, υλοποίηση μεταρρυθμίσεων, πάταξη φοροδιαφυγής, φοροδοτική ικανότητα πολιτών, εργασία για περισσότερα χρόνια, διατήρηση ασφαλιστικού συστήματος και τόσα άλλα που ακούμε και πλέον απλώς μειδιούμε…

Ωδή στη μετριότητα…

Πόσο μπορεί να περιμένει ένας λαός, στο παρά πέντε πλέον της εξαθλίωσης, από συναισθηματικής και οικονομικής πλευράς, κουρασμένος κι απαισιόδοξος απ’ την καθημερινή πάλη που φαντάζει περισσότερο από ποτέ, ατέρμονη, να περιμένει θετικά αποτελέσματα από μια βουλή που αντί να προτάσσει την αριστεία, προβάλλει συντεχνιακούς αγώνες, τα ψηλοτάκουνα και το πλούσιο μπούστο, τους φοιτητικούς ψευτοαγώνες ενώ  κουκουλώνει βαριά παραπτώματα τέκνων θεσμικών πλέον, προσώπων…;

Όχι! Δεν μου αξίζει!

Ένα μεγάλο καζάνι αγανάκτησης που καθημερινά προστίθεται και κάτι καινούργιο που με καταπιέζει, αυτό κατάντησε η ζωή μου! Κι ήρθε η ώρα να φωνάξω, να φωνάξουμε όλοι μαζί ότι ΟΧΙ! Δε μας αξίζει τέτοιο παρόν κι ανύπαρκτο μέλλον!

Όσο ανεβαίνει η μαϊμού στο δέντρο…

…τόσο καλύτερα φαίνονται τα οπίσθιά της… Κι όσο πιο εύκολα αναδεικνύονται στο εσωτερικό της χώρας οι ημι- μαθείς, -ικανοί, -μορφωμένοι, γενικώς οι μέτριοι, τόσο μεγαλύτερο είναι το ρεζίλι της χώρας την ώρα της ευθείας αναμέτρησης με  το αντίστοιχο άλλων χωρών… με μόνη πληγωμένη, τη χώρα…

Φρέσκος, όχι απλώς νέος…

Το κόμμα που εκφράζει την μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη της χώρας, μετά την παράδοση του κράτους στο συνοθύλευμα της αριστεράς και την, για δυο φορές επιβράβευσή της απ’ τον αγανακτισμένο λαό, δε χρειάζεται απλώς έναν νέο αρχηγό αλλά έναν φρέσκο αρχηγό!

Πλειοψηφία της μειοψηφίας…

Πόσο δημοκρατικό αποτέλεσμα είναι τελικά να κυβερνήσει το κόμμα που πλειοψήφησε στο 55% του εκλογικού σώματος και χωρίς να υπάρχει τρόπος να καταγραφούν οι λόγοι αποχής του 45% εκείνων που δικαιούνται να ψηφίσουν;

‘Πολιτική ευθύνη’, αυτή η άγνωστη…

Πόσο ρισκάρει ένας πολιτικός αρχηγός, απόβλητος του συστήματος, όταν δυο μέρες πριν τις εκλογές θυμίζει μια έννοια που έχει ξεχαστεί στη χώρα που κατρακυλάει λόγω πολιτικών ευθυνών που δεν αναλήφθηκαν ποτέ;

Ασπίδα ή απλώς χαζομάρα…;

Είπαμε επικοινωνιακά κόλπα, είπαμε πλέον οι πολιτικοί να είναι πιο κοντά στον μέσο Έλληνα, είπαμε να δείχνουν τις καλές σχέσεις που έχουν αντί να τις κρύβουν αλλά πολλή η χαρά για την τραγικότητα της κατάστασης! Μήπως έτσι προστατεύονται τελικά;

Καλωσόρισμα στη φάμπρικα, απ’ τον πόλεμο…

Όμως πόσο πονόψυχος μπορεί να είναι ένας λαός! Μας το αποδεικνύουν αυτές τις μέρες, οι φίλοι μας οι Γερμανοί που καλωσορίζουν εκείνους που εμάς μας ταλαιπωρούν και μας κοστίζουν εκατομμύρια και δοκιμάζουν την ανθρωπιά μας με τις απαιτήσεις τους στη χώρα μας.. Εμείς δεν έχουμε βαριά βιομηχανία όμως…

Η αλήθεια της σιγής…

Στον πιο περιττό κι ελλειμματικό από επιχειρήματα προεκλογικό αγώνα, που μόνο την παράσταση μεταξύ των αρχηγών κάποιων κομμάτων παρακολουθούμε, λείπουν εκείνες οι φωνές που θα μπορούσαν να εμπνεύσουν ελπίδα ή να στείλουν μηνύματα εναλλακτικών λύσεων κι αυτή η σιγή είναι που λέει την αλήθεια…

Τάσεις φυγής…

Πόσο τραγικό άραγε είναι το γεγονός ότι όλο και περισσότερο ταυτιζόμαστε με τους χιλιάδες μετανάστες που περνούν απ τη χώρα, στη διάθεση φυγής απ τη χώρα μας λόγω του …ιδιότυπου πολέμου με τη βαριά φορολογία και την ανεργία, που αντιμετωπίζουμε…;

Ακόμη αριστερός ο Αλέξης…;

Στον πιο περιττό, ανούσιο, άνευ αντικειμένου και τραγικά χαμηλού επιπέδου προεκλογικό αγώνα του έτους, μέχρι στιγμής, εκτός απ’ τον σύγχρονο εμφύλιο της ‘αριστεράς’ τέλος πάντων, απορεί κανείς κατά πόσο τα κόμματα και κάποια πρόσωπα  συνδέονται με την ιδρυτική ιδεολογική τους βάση…

Σκληρή δοκιμασία η ‘φιλελεύθερη Ελληνίδα’…

Έτσι κι αλλιώς ο πραγματικός φιλελευθερισμός όπως σκιαγραφείται στη βιβλιογραφία και βάσει των προσπαθειών εφαρμογής του, αποτελεί ένα πολύ δύσκολο πολιτικο-κοινωνικό-οικονομικό σύστημα για τους Έλληνες. Οι Ελληνίδες φιλελεύθερες όμως, έχουν ν’ αντιμετωπίσουν και την ανατολίτικη άποψη πολλών κατ ευφημισμόν φιλελεύθερων που μόνο ο χαρακτηρισμός ‘ψευτοφιλελεύθερος ανατολίτης’ τους ταιριάζει…

Ανακεφαλαιώνουμε ψηφίζοντας…

Η απάντηση στην ερώτηση ΄γιατί πάλι εκλογές’, ήρθε απ’ τον ίδιο τον Αλέξη, τηλεοπτικά, θέλει να κάνει ανακεφαλαίωση δράσεων και κυρίως λαθών που με περίλυπο ύφος θα μας αραδιάσει αφού δε μπορεί να πάρει πίσω πλέον…

Όχι, δεν είναι αυτή η Ελλάδα!

Κι εκεί που λέμε ότι πιάσαμε τον πάτο του βαρελιού, έρχεται κάτι καινούργιο κι αποδεικνύει ότι αυτή η άλλη κοινωνία που ζούσαμε, τελικά έκρυβε μέσα της ατέλειωτα σκουπίδια, αηδία, βρωμιά, μίσος, μετριότητα, αχαριστία… Όμως δεν είναι τελικά αυτή η Ελλάδα!

Αξίζουμε να σωθούμε…;

Παρακολουθώντας τη διαδικασία λειτουργίας του κράτους, τόσο σε κεντρικό επίπεδο διακυβέρνησης όσο και στην καθημερινότητα των πολιτών, η μόνη εύλογη ερώτηση που προκύπτει και στον πιο καλόπιστο παρατηρητή, είναι αν αξίζουν τελικά οι προσπάθειες να σωθούμε…

Ρύθμιση λουκέτου…

Ξεκάθαρα διαφαίνεται ότι οι αλλαγές στην πρόβλεψη για τις 100 δόσεις, που θα ψηφιστούν με τα προαπαιτούμενα, έχουν υπαγορευθεί, συζητηθεί κι αποφασισθεί από γραφειοκράτες που ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματική οικονομία…

‘Οικονομικό πραξικόπημα’…

Μεσούντος του Αυγούστου, με τις παραλίες γεμάτες, παρά τη γρήγορη κι απόλυτη διάχυση των ειδήσεων, λίγοι θα σταθούν σε σημαντικές ειδήσεις – προάγγελους του ιδιότυπου αλλά σαφώς διαφαινόμενου ‘οικονομικού πραξικοπήματος’ που έρχεται απ’ τον Σεπτέμβριο…

Αξιοπρέπεια τέλος!

Μια καθημερινή μέρα που αναγκαστικά ερχόμαστε σε επαφή, κοινωνική, επαγγελματική, συντροφική, με τους γύρω μας Έλληνες, αρκεί για να διαπιστώσουμε ότι οι αξιοπρεπείς και υπεύθυνοι είναι η τραγική μειοψηφία… κι ακόμη περιμένουμε την ανάκαμψη…

Ένας φρέντο, δυο χαβανέζικα πουκάμισα, τρεις περίεργες κουπ …

Κι όμως, τελικά πρέπει να είμαστε όχι μόνο ευχαριστημένοι αλλά κι ευγνώμονες απ’ την ‘πρώτη φορά αριστερά’ αφού διασφάλισε στη χώρα μια κυβέρνηση που τα χει όλα! Μέχρι και γελωτοποιούς, καραγκιόζηδες, καφενόβιους φλαμπουροφέροντες, υστερικές κακοχτενισμένες και… στραβοχυμένους πανικόβλητους… 

Ποιοι θα μπουν πρώτοι…;

Γρήγορη ή μάλλον εξπρές, η αποκαθήλωση των καθαρών, αμόλυντων, ειδικών, μορφωμένων, ασυμβίβαστων, επαναστατών, αριστερών που θα ερχόταν ώστε να εξαφανίσουν τους προηγούμενους άχρηστους, λαμόγια, ανίκανους, κλέφτες, που ξεπούλησαν τη χώρα. Η ερώτηση πλέον είναι μια: ποιοι αξίζουν να μπουν πρώτοι φυλακή ώστε να περιμένουν τους επόμενους…;

Η επανάσταση μπορεί να περιμένει… το φθινόπωρο…

Συνηθίσαμε, λέει, τα capital controls, αποδεχθήκαμε, λες και μπορούσαμε να κάνουμε κι αλλιώς, την ψήφιση των προαπαιτούμενων από αστείους τέως υπουργούς κι αποτυχημένους επαναστάτες, δε μας ενοχλεί η τοποθέτηση γελοίου κωμικού σε θέση υφυπουργού, οπότε εύλογο είναι το συμπέρασμα ότι η επανάσταση μπορεί να περιμένει λίγο καιρό ακόμη…

Μεταρρυθμίσεις και ‘πάγωμα’…

Μάλλον δεν υπήρξε ποτέ πιο ξεκάθαρη λύση σε αδιέξοδο κράτους και συνεχίζοντας να είμαστε μοναδικοί οι Έλληνες, καταλήγουμε πολύ εύκολα και χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις οικονομικών, στον μοναδικό συνδυασμό που μπορεί να φέρει ελπίδα και άρση του αδιεξόδου που συνεχίζεται…

Απλώς αναμένουμε την ανακοίνωση…

Από μια ‘παγωμένη’ αγορά, που κάθεται άπραγη, τι ακριβώς περιμένουν να εισπράξουν; Από άδειες επιχειρήσεις που ετοιμάζουν τις απολύσεις, τι ακριβώς αναμένουν να μεταρρυθμίσουν; Από ένα ‘νεκρό’ καλοκαίρι, τι πιστεύουν ότι θα έρθει το φθινόπωρο…;

Βολεύει το μπάχαλο…

Κι η ζωή μας συνεχίζεται κανονικά και με πολύ κέφι μάλλον παρά τις αμφιβολίες για την επιτυχία ενός προγράμματος που όλο και περισσότερο ακούγεται ότι δε βγαίνει, πολιτική αστάθεια με άγνωστες συνέπειες και το μέλλον αόρατον για τη χώρα…

«Δε βγαίνει μάνα μου»…

Πιέστηκαν να ψηφίσουν οι εθνοπατέρες, αυτό που εκβιάστηκαν να φέρουν οι κυβερνώντες ενώ το είχαν απορρίψει οι πολίτες σε δημοψήφισμα που άλλο ψήφισαν, άλλο ήθελαν να εκφράσουν κι αλλιώς ερμηνεύθηκε…

Τι ακριβώς πετύχαμε…;

Εντάξει, γλιτώσαμε την καταστροφική έξοδο απ’ το ευρώ, αποφύγαμε τον κίνδυνο αποευρωποίησης της χώρας και την ένταξή της σε δορυφορική τροχιά χωρών με άλλα προβλήματα που θα μας έβαζε σε περιπέτειες άλλου τύπου. Τι πετύχαμε όμως τελικά…;

Ζητείται ηγέτης των… υπολοίπων…

Κι αφού προσχώρησαν όλοι πλέον στο μνημονιακό μέτωπο και μέσα σε πέντε μήνες πανηγυρίσαμε δυο φορές νίκη του ηγέτη των κεντροαριστερών, έχουμε ξεκάθαρο κενό στην ηγεσία του κεντρώου και κεντροδεξιού φιλοευρωπαϊκού μετώπου που κατέβηκε στο δημοψήφισμα ‘ακέφαλο’ και το αποτέλεσμα έφερε βίαια και την ανάγκη για εξελίξεις…

Ναι, σε ‘άλλη Ευρώπη’…

Άλλαξε η Ευρώπη μετά τα τόσα δις που μας δάνεισε κι έγινε σκληρή και φασιστική κι όχι δημοκρατική και φιλική όπως ήταν όσο μας επιδοτούσε και δε ρωτούσε τι τα κάνουμε… Για να την αλλάξουμε όμως, πρέπει να είμαστε εκεί!

Ελπίδα στους ανίκανους…;

Φώναξαν πολύ χωρίς σχέδιο και στρατηγική, πήγαν – ήρθαν χωρίς πλάνο, έφεραν αντάρα κι ανακάτεμα στη χώρα, έδωσαν ψεύτικες ελπίδες χρησιμοποιώντας τον όχλο που στη χώρα μας αποτελεί χαρακτηριστικό του λαού πλέον, ειδικότερα της κρίσιμης μάζας που μετακινείται χωρίς να ενημερωθεί και να ψάξει και κατέληξαν να δεχθούν την πιο σκληρή απ’ τις συμφωνίες που θα μπορούσαμε να έχουμε…

NAI στην Ευρώπη, ΟΧΙ στη συμφωνία!

Να που μας δίνεται λοιπόν η ευκαιρία ν’ αποδείξουμε ότι δεν είμαστε γίδια αλλά σκεπτόμενοι πολίτες, που δε ‘σέρνονται’ απ’ όσους κομματικοποιούν και ποδοσφαιροποιούν μια τόσο σημαντική απόφαση για το παρόν και το μέλλον μας ως λαού…

Η μόνη σίγουρη εξαγωγή …

Ρυθμίζουμε δόσεις για την επόμενη δεκαετία αποφασίζοντας ότι εμείς θα μείνουμε εντός των συνόρων ‘καμένοι’ και χρεοκοπημένοι, προσπαθώντας να σώσουμε τις επόμενες γενιές που πλέον εμείς παροτρύνουμε να σταδιοδρομήσουν εκτός συνόρων αφού είναι το μόνο που μπορούμε να εξάγουμε και μάλιστα άριστης ποιότητας!

‘Ακριβή’ μου Ευρώπη…!

Ταρακουνηθήκαμε περισσότερο από ποτέ και μας τράβηξαν πολύ δυνατά το ‘αυτί’ οι φίλοι, εταίροι, δανειστές και…’αδελφοί’ μας ευρωπαίοι ενώ βρισκόμαστε σε ελεύθερη πτώση ως κράτος, διαπιστώνοντας οριστικά ότι η Ευρώπη για μας είναι πολύ ακριβή πλέον…

Αυτοί είμαστε…!

Περιμένουμε ελπίζοντας, φωνάζουμε προσδοκώντας και συνεχίζουμε κάνοντας όνειρα, λες και πρόκειται για όλους τους άλλους πλην ημών, του ίδιου λαού που στην καθημερινότητά του αποδεικνύει επακριβώς ότι κι αυτοί που τον κυβερνούν και διαπραγματεύονται, είναι ίδιοι μ’ αυτούς που μένουμε πίσω και παρακολουθούμε με την ψυχή στο στόμα…

‘Νέοι’ πολιτικοί, με εφηβικά σύνδρομα…

Η εικόνα ενός πρωτοκλασάτου υπουργού που παρακολουθεί την ομιλία του πρωθυπουργού καθήμενος οκλαδόν στο πάτωμα, μπορεί να ενταχθεί στην ίδια κατηγορία με την αντικατάσταση της γραβάτας ή της δερμάτινης τσάντας με σακίδιο πλάτης…;