Αξίζουμε να σωθούμε…;

Παρακολουθώντας τη διαδικασία λειτουργίας του κράτους, τόσο σε κεντρικό επίπεδο διακυβέρνησης όσο και στην καθημερινότητα των πολιτών, η μόνη εύλογη ερώτηση που προκύπτει και στον πιο καλόπιστο παρατηρητή, είναι αν αξίζουν τελικά οι προσπάθειες να σωθούμε…

Ας ακολουθήσουμε την κλασσική όσο και μπακαλίστικη μέθοδο που όμως διαχρονικά λειτουργεί, με τις δυο στήλες, των θετικών και αρνητικών σε διάφορα ζητήματα όπως το νέο μνημόνιο, η σημερινή συγκυβέρνηση, η καθημερινή λειτουργία του κράτους, η πραγματική οικονομία, οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, ο σχεδιασμός, ο ρεαλισμός και άλλα άκρως επικίνδυνα κι απαραίτητα για διαμόρφωση άποψης.

Σε όλους τους τομείς και ζητήματα, είναι παραπάνω από βέβαιο ότι τα αρνητικά είναι συντριπτικά περισσότερα και φυσικά προδιαγράφουν ότι όχι μόνο δε θα αρθούν τα σημερινά αδιέξοδα αλλά θα επιταθούν και μάλιστα τραγικά. Κι η διασφάλιση της επιδείνωσης, δεν αφορά μόνο στη λανθασμένη επιλογή σχεδιασμού με υπεραισιόδοξες προβλέψεις για μια διαλυμένη οικονομία αλλά κυρίως η αποτυχία εδράζεται στη νοοτροπία μας ως λαού, τόσο στον τομέα της εργασίας και της αποδοτικότητας, όσο και στη γενικότερη νοοτροπία μετά την απίστευτη μετάλλαξη που έχουμε υποστεί και μας έχει απομακρύνει τελείως απ’ τους άξιους και φωτοδότες προγόνους μας!

Μια βόλτα έξω, μια καθημερινή μέρα, χωρίς καμιά πρόθεση αρνητικής καταγραφής, αρκεί για να διαπιστώσουμε για ποιους λόγους είμαστε καταδικασμένοι, από μόνοι μας… πόσο μάλλον τώρα που υποβοηθούν κι οι δανειστές μας…

Έλλειψη σεβασμού στον διπλανό μας, είτε περπατάει, είτε οδηγεί, είτε εργάζεται, είτε υποφέρει. Έλλειψη πολιτισμού στη διαχείριση οτιδήποτε δημόσιου και κοινού τέλος πάντων. Προσπάθεια να γλιτώσουμε τα πάντα, από δουλειά μέχρι υποχρεώσεις, από δημοκρατική λειτουργία μέχρι δικαιοσύνη και άρση αδικιών.

Νοοτροπία ‘άρπα- κόλλα’ σε όλα, προχειρότητα και βραχυπρόθεσμες, βιαστικές κι εντελώς αίολες  αποφάσεις, με πλήρη αδιαφορία για τα αποτελέσματα και τις επιπτώσεις, σε μας ή σε άλλους. Διακωμώδηση και προσπάθεια υποβάθμισης, κάθε απόδειξης βελτίωσης ή αριστείας κάποιων, που ακόμη το παλεύουν και προσπαθούν να πάνε παραπάνω ως άτομα αλλά κι ως μέλη ενός συνόλου.

Ψευτομαγκιά και κακό χιούμορ παρωδία, για οτιδήποτε δε μπορούμε να φτάσουμε, ούτε στο ελάχιστο και φυσικά ελληναράδικη αντιμετώπιση σε οτιδήποτε έχει αποδείξει ότι με σκληρή πραγματική δουλειά και υπευθυνότητα, έχει επιτύχει όσα εμείς ούτε να ονειρευτούμε πλέον, μας επιτρέπεται.

Κι όλα αυτά βέβαια, αποτυπώνονται και στην αντιπροσωπευτική ομάδα που συνεδριάζει στο κοινοβούλιο κι αναγκαζόμαστε να παρακολουθούμε όλα αυτά τα ευτράπελα, απαράδεκτα που σαφώς αδικούν, την ιστορία της δημοκρατίας που γεννήθηκε σ’ αυτή τη χώρα.

Το οριακά χαμηλότερο σημείο που έχουμε ποτέ οδηγηθεί  ως σύνολο, αποδεικνύεται περίτρανα απ’ τη συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών που στείλαμε να μας εκπροσωπήσουν, κουβαλώντας την ανικανότητα, έλλειψη πολιτισμού, έλλειψη σεβασμού, σοβαρότητα, υπευθυνότητα και κυρίως, συνειδητοποίηση της θέσης τους ως εκλεγμένοι.

Κι όσοι μας παρακολουθούν έτοιμοι να μας ξαναστηρίξουν, να μας ξαναδανείσουν, τι άποψη διαμορφώνουν για την εικόνα μας τελικά; Τα καραγκιοζιλίκια όπως πολύ σωστά αναφέρθηκαν, της βουλής αλλά κι η συνολική εικόνα της ελληνικής κοινωνίας, ποιον οδηγεί, στ’ αλήθεια, να μας εμπιστευθεί και να δώσει αγώνα να μας σώσει;

Χωρίς κανέναν εξωραϊσμό αλλά και καμιά δαιμονοποίηση των ‘κακών εταίρων’, μια ειλικρινής κι αντικειμενική ματιά στην κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί, οδηγεί στην ερώτηση αν τελικά αξίζουμε να σωθούμε και για ποιον λόγο… Ίσως για να μεγαλώσουμε αρκούντως τα παιδιά μας και να τα παροτρύνουμε να γίνουν πυρήνες σε άλλες χώρες, μήπως και σώσουμε το έθνος, έστω και σκορπισμένο στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. 

Γιατί εδώ μέσα, μόνο γελοιοποίηση, διάλυση και καραγκιοζιλίκια θα παρακολουθούμε πλέον… είναι τα μόνα που αποδείξαμε ότι μπορούμε να παράγουμε και μας αξίζουν…