Και να θέλουν, μπορούν…;

Η ερώτηση των πολλών εκατομμυρίων, στη χώρα, που αφορά άπαντες και για πολλά ζητήματα όπως, υλοποίηση μεταρρυθμίσεων, πάταξη φοροδιαφυγής, φοροδοτική ικανότητα πολιτών, εργασία για περισσότερα χρόνια, διατήρηση ασφαλιστικού συστήματος και τόσα άλλα που ακούμε και πλέον απλώς μειδιούμε…

Κι αφού καταφέρουμε μετά από πολύ προσπάθεια και κόπο και με ελάχιστη δυνατότητα πλέον να ονειρευόμαστε, ξυπνάμε το πρωί και διαπιστώνουμε ότι έχουν εισαχθεί κι ετοιμάζονται να ψηφιστούν κι άλλα μέτρα κι άλλα προαπαιτούμενα κι άλλες επιβαρύνσεις κι άλλες απαγορεύσεις κι άλλες δεσμεύσεις.

Έχουμε εντρυφήσει όλοι σε οικονομικούς όρους κι ο φόβος απώλειας οτιδήποτε αποκτήσαμε, απ’ το κουτάλι της κουζίνας μέχρι το μεγαλύτερο ακίνητο, είτε το κληρονομήσαμε, είτε δίκαια και φανερά το αγοράσαμε, είτε κάποτε επενδύσαμε, αποτελεί πλέον το μόνιμο συναίσθημα όλων μας, ασχέτως μεγεθών χρωστούμενων και περιουσίας. Λέξεις όπως ‘φυλακή’, ‘προσωποκράτηση’ και παρόμοιες, που οι νομοταγείς πολίτες είχαμε συνδέσει με εγκληματίες, αποτελούν πλέον καθημερινή συνήθεια αφού αναφέρονται όλο και συχνότερα.

Ερωτήσεις που αβίαστα εκφράζονται κι αφορούν σε πρόσωπα που έχουν μπει βίαια στη ζωή μας και κάθε μέρα μας φοβερίζουν με την επιβολή νέων φόρων και μέτρων αδιαφορώντας για το πόσο αντιπαθητικοί έως μισητοί γίνονται, ποιος ξέρει με τι αντίτιμο βέβαια… ανταγωνίζονται την απορία της επιμονής διατήρησης του σπάταλου κράτους από μια αριστερή, λέμε τώρα, κυβέρνηση που μισεί οτιδήποτε ιδιωτικό όπως σαφώς διατυμπανίζει καθημερινά!

Οι απαράδεκτες συνθήκες φόβου και ψυχολογικής τρομοκρατίας που φτάσαμε πλέον να λειτουργούμε σ’ αυτό το υπόλειμμα χώρας που έφτασαν να κυβερνούν, να διαχειρίζονται και να γνωμοδοτούν για το παρόν και το μέλλον της, οι ελάχιστα άξιοι αντί των άριστων που είχε ανάγκη, λειτουργούν μόνο αρνητικά για όλους μας, εργαζόμενους , συνταξιούχους, άνεργους, παραγωγικούς, τεμπέληδες, νομοταγείς, φοροδιαφεύγοντες. Όλοι φοβόμαστε κι όχι αναλογικά με τις ευθύνες που αναλαμβάνουμε ή αποποιούμαστε…

Και το μεγάλο ερώτημα που ισχύει για όλους σχεδόν είναι: ‘και να θέλουν, μπορούν;’.  

Και να θέλουν οι άνεργοι να εργασθούν, μπορούν να βρουν δουλειά;

Και να θέλουν οι εργαζόμενοι να βγουν στη σύνταξη, όσοι το δικαιούνται, μπορούν;

Και να θέλουν οι κρατικοί λειτουργοί να εισπράξουν περισσότερους φόρους, μπορούν;

Και να θέλουν οι κυβερνώντες να προβούν σε μεταρρυθμίσεις, μπορούν;

Και να θέλουν να μείνουν οι νέοι μας στη χώρα τους, μπορούν;

 Και να θέλουν οι πτωχευμένοι να ξεκινήσουν νέα ζωή, μπορούν;

Και να θέλουν τα νέα ζευγάρια να κάνουν και να μεγαλώσουν εδώ τα παιδιά τους, μπορούν;

Και να θέλει ένας πενηντάρης να επαναπροσδιορίσει τη ζωή του στα νέα δεδομένα, μπορεί;

Κι ο κατάλογος της ερώτησης και των ομάδων που ταιριάζει, μοιάζει ατελείωτος στην Ελλάδα του σήμερα. Η τραγική ερώτηση μπορεί να μπει ως τελευταίο κομμάτι της πρότασης που ξεκινά με κάθε ομάδα και μονάδα και με όλο και περισσότερο θέματα που σε μια πολιτισμένη χώρα, θα έπρεπε να είναι τακτοποιημένα και λυμένα όπως σε όλες τις χώρες της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας που θεωρούμαστε μέλος.

Πόσο συγκροτημένο και βιώσιμο είναι λοιπόν ένα κράτος που κανείς δε μπορεί τελικά, όσο και να θέλει, να κάνει πλέον τα αυτονόητα; Πόσο μπορεί να ελπίζει κάποιος ότι θα βγει απ’ το τέλμα αυτή η πολύπαθη χώρα, ακολουθώντας τη λανθασμένη όσο κι αδιέξοδη τακτική της εξομοίωσης όλων των πολιτών της χωρίς κριτήρια τελικά κι ενώ συνεχίζει να κωφεύει στο αυτονόητο που ακούει στην πάταξη της μεγάλης φοροδιαφυγής και τη διαλεύκανση οικονομικών εγκλημάτων που συνεχίζονται εις βάρος των πολλών απ’ τους ελάχιστους με τη συμπόρευση του κράτους;

Είναι παραπάνω από ξεκάθαρο πλέον ότι στόχος είναι το κλείσιμο τα’όλων των μικρών επιχειρήσεων κι η δημιουργία μεγάλων ομίλων που ελέγχονται πιο εύκολα σε όλα τα επίπεδα και φυσικά θα μπορούν να συνεργαστούν ευκολότερα με το κράτος. Η εθνικότητα των ιδιοκτητών αποτελεί ένα θέμα αλλά πάντως, σίγουρα δεν θα είναι όλοι Έλληνες…

Οι υπόλοιποι θα είμαστε εργάτες και χαμηλόμισθοι υπάλληλοι αφού όλοι θα χρωστάμε και δεν θα έχουμε πλέον τίποτε στην ιδιοκτησία μας. Κι αυτό είναι το μόνο σίγουρο για το μέλλον μας αν δεν αντιδράσουμε ή αν κάποιος δε μας λυπηθεί και συνεχίζουν οι ανίκανοι που ψηφίζουμε, να διαχειρίζονται τις εντολές των δανειστών που μόνο στόχο έχουν την είσπραξη των δανεικών που μας κρατούν στη ζωή.

 Και τελικά, οι μόνοι που θέλουν και μπορούν, είναι οι δανειστές μας αφού όλοι εμείς εντός των συνόρων, απ’ τον πρώτο πολίτη της χώρας μέχρι τον τελευταίο ελληνοποιημένο μετανάστη, όσο κι αν θέλουμε, απλώς δε μπορούμε…