Έχει κι ο φόβος τα όριά του…

Τις τελευταίες μέρες και μετά την ολοκλήρωση των διαδικαστικών που ακολουθούν τις εκλογές, εύκολα διαπιστώνει κάποιος ότι επικρατεί μια προσπάθεια διάχυσης φόβου από κυβερνητικά στελέχη και ειδικά εκείνους που διαχειρίζονται οικονομικά ζητήματα κι έσοδα του κράτους. Γνωρίζουν όμως το επόμενο στάδιο του φόβου…;

Όσο απομακρυνόμαστε απ’ τις περιττές όσο και μάλλον, τις πιο γελοίες, χωρίς αντικείμενο ουσιαστικής πολιτικής αντιπαράθεσης εκλογές του Σεπτεμβρίου, τόσο απομακρύνονται κι οι πολιτικές τοποθετήσεις κι οι θεωρίες περί του είδους των μεταρρυθμίσεων και της πορείας που θα ωφελήσει τη χώρα.

Η πολιτική έμεινε πλέον στην άκρη κι ίσως το μόνο που έμεινε να την αχνοθυμίζει, είναι οι εσωκομματικές διαδικασίες εκλογής του νέου προέδρου της ΝΔ. κατά τα άλλα, λες κι έχουν τακτοποιηθεί ξαφνικά όλα τα ιδεολογικοπολιτικά ζητήματα που τόσο έντονα μας απασχολούσαν τους προηγούμενους μήνες. Ειδικά όσον αφορά τον προσδιορισμό των πολιτικών κομμάτων της χώρας…

Σχεδόν αποκλειστικά πλέον ,ασχολούμαστε όλοι με τα οικονομικά και συγκεκριμένα, με τα έσοδα που πρέπει να πετύχει το κράτος ώστε να ικανοποιήσει τους δανειστές και φυσικά να τηρήσει τα όσα έχει δεσμευθεί η προηγούμενη κυβέρνηση, ενυπόγραφα πλέον.

Ο τρόπος όμως που μας ‘σερβίρουν’ τα, έτσι κι αλλιώς, αδύνατον να τηρηθούν, όσον αφορά τις προβλέψεις εσόδων, είναι πράγματα καινούργιος και μάλλον σε υπερθετικό βαθμό. Κάθε φορά που ο αρμόδιος υφυπουργός, που τείνει να μείνει στην ιστορία ως το πιο μισητό άτομο του συγκεκριμένου υπουργείου, με διαφορά απ’ τους προκατόχους του…, το ύφος του έχει εκείνο το χαιρέκακο, το απειλητικό, που βγάζει μένος και πάντως όχι συμπαράσταση.

Κάθε φορά που διαχέεται μια είδηση για τα εισπρακτικά μέτρα, εμφανίζονται στην πιο σκληρή τους μορφή, εμφανώς αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που θα έχουν σε όσους αναφέρονται και θα τ’ ακούσουν. Κι η στοιχειώδης προσπάθεια εξομάλυνσης, έχει χαθεί κι εκείνο που πήρε τη θέση της είναι το θράσος!

Με το θράσος λοιπόν που έδωσε η εύκολη ψήφος της πλειοψηφίας όσων ψήφισαν, μοιράζεται αφειδώς ο φόβος σε  κάθε μορφή και προς πάσα κατεύθυνση!  Απειλές για κατασχέσεις, για μειώσεις, για προσωποκράτηση, για νυχτερινές επιδρομές στα σπίτια, για ελέγχους και στα πιο απόκρυφα σημεία! Κι όλα αυτά, όχι σε κείνους που υπάρχουν υποψίες ότι έχουν εγκληματήσει οικονομικά αλλά σε όλους μας!

Φτάσαμε να φοβόμαστε για το παραμικρό πλέον και κάθε φορά που ακούμε ειδήσεις, σε όποιο κανάλι ή ραδιόφωνο, μόνο απειλές λαμβάνουμε που καλλιεργούν περισσότερο τον φόβο μας! Οι ελάχιστοι που δηλώνουν ότι δε φοβούνται, είτε δεν το παραδέχονται από εγωισμό, είτε απλούστατα έχουν φτάσει προ πολλού στο σημείο μηδέν που δεν έχουν τίποτε να χάσουν.

Είναι σαφές ότι έχουμε περάσει σε νέα μοντέλα διακυβέρνησης που κάποιοι έχουν προτείνει να ισχύσουν στη διαλυμένη χώρα μας κι έχουν να κάνουν με την κατατρομακράτηση των πολιτών, μέχρι να ‘στεγνώσουν’ άπαντες ώστε να καλυφθούν οι αστοχίες κι η ανικανότητα όσων διαχειρίστηκαν λανθασμένα τα κοινά συμφέροντα της χώρας, παλαιότερα αλλά και πιο πρόσφατα.  

Είναι σαφές ότι πλέον δεν μας υπολογίζουν ως σύνολο κι ως πιθανή ομάδα αντίστασης σε ό,τι κι αν έχουν προγραμματίσει για μας, μετά τις επανειλημμένες επιλογές μας ως ψηφοφόροι, που δεν αφήνουν περιθώρια να θεωρηθούμε σοβαροί και νοήμονες…

Είναι σαφές ότι πιστεύουν πως μόνο με τρομοκράτηση πλέον θα μας αναγκάσουν να βγάλουμε απ’ τα σεντούκια, τα τελευταία που έμειναν, σε όσους έμειναν, τέλος πάντων, ώστε να φύγουν κι αυτά στο εξωτερικό.

Μόνο που αυτός ο φόβος που όσο πάει κυριαρχεί πλέον μεταξύ μας, είναι τόσο ακραίος όσο αφορά όλο και περισσότερους τομείς της ζωής μας, που πλησιάζει η ώρα να γίνει η υπέρβαση και να περάσουμε στο επόμενο στάδιο που είναι και το πιο επικίνδυνο για όσους μας πιέζουν: το στάδιο που ένας λαός θεωρεί ότι δεν έχει να φοβάται τίποτα επειδή έπαψε να ελπίζει σε κάτι…

Τα τελευταία πέντε χρόνια, σταδιακά, περάσαμε όλοι σχεδόν, τα στάδια του φόβου απώλειας διαφόρων στη ζωή μας που μέχρι πρότινος, φάνταζε αδιανόητη η έλλειψή τους . Μπορεί να είναι διαφορετικά αυτά που ο καθένας θεωρεί πολύτιμα αλλά λίγο ως πολύ, έχουν απειληθεί πολλά σε όλους μας!

Αυτού του τύπου η εκπαίδευση όμως, φτάνει κάποια στιγμή στα όριά της κι εκείνοι που ήταν κάποτε αρχάριοι, έφτασαν να θεωρούνται πολύ γρήγορα βετεράνοι… Κι ο βετεράνος του φόβου, είναι επικίνδυνος πρώτα απ’ όλους, για κείνον που χρησιμοποιεί ως όπλο τον φόβο…

Μένει να διαπιστώσουμε λοιπόν όλοι μαζί, ποια ακριβώς είναι τα όρια του φόβου της πλειοψηφίας του λαού… κι όχι των ψηφοφόρων… αφού τα αποτελέσματα των λανθασμένων επιλογών, τα πληρώνουμε όλοι δυστυχώς κι όχι μόνο εκείνοι που προφανώς είχαν άγνοια κινδύνου όταν επέλεγαν αυτούς που σήμερα μας φοβίζουν περισσότερο και με μεγαλύτερο θράσος απ’ όλους τους προηγούμενους…