Τάσεις φυγής…

Πόσο τραγικό άραγε είναι το γεγονός ότι όλο και περισσότερο ταυτιζόμαστε με τους χιλιάδες μετανάστες που περνούν απ τη χώρα, στη διάθεση φυγής απ τη χώρα μας λόγω του …ιδιότυπου πολέμου με τη βαριά φορολογία και την ανεργία, που αντιμετωπίζουμε…;

Συνηθίσαμε στις εικόνες με τους απελπισμένους, κυρίως Σύριους συνανθρώπους μας που περνούν απ τη χώρα, κυνηγώντας, όχι το όνειρό τους μόνο αλλά κυρίως μια αξιοπρεπή ζωή που ελπίζουν να στρώσουν στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Για να μείνουν στη χώρα μας, ούτε λόγος βέβαια αφού, ευτυχώς λόγω συνθηκών, μας απαξιώνουν λόγω οικονομικής κατάστασης.

Αυτές οι εικόνες όμως και το μαζικό αυτό κύμα που αυξάνεται συνεχώς, απλώς καλύπτει ή αποσπά την προσοχή απ’ το άλλο κύμα φυγής, αυτό των Ελλήνων προς άλλες χώρες του εξωτερικού. Κι αυτό το κύμα αυξάνεται συνεχώς και μάλιστα αναλογικά, μάλλον με γεωμετρικά μεγαλύτερους ρυθμούς, όσο προχωράει το φθινόπωρο κι έρχονται οι υποχρεώσεις.

Ο καθένας μας πλέον έχει στο περιβάλλον του κάποιον νέο ή πλέον και μεγαλύτερους σε ηλικία, που την ερχόμενη εβδομάδα έφτασε ο καιρός να φύγει ή έχει κάνει τη διαδικασία ή τουλάχιστον το σχεδιάζει να πάει σ’ άλλη γη, σ’ άλλα μέρη. Προορισμός, κυρίως χώρες της Ευρώπης αλλά και άλλες ήπειροι, για όσους έχουν άκρη.

Οικογένειες ολόκληρες, που μέχρι πρότινος σκεφτόταν τα παιδιά και τα σχολεία, δείχνουν αποφασισμένοι πλέον να φύγουν, ειδικά μετά την κατάθεση της φορολογικής δήλωσης που αποτυπώνει όλα εκείνα που απλώς ακούγαμε ότι ψηφίστηκαν. Οι αδικίες που επιτελούνται προ της ανάγκης για αύξηση των κρατικών εσόδων, ειδικά με τις προκαταβολές φόρων που έχουν ξεπεράσει κάθε φαντασία, δεν επιτρέπουν καμιά αισιοδοξία για κάλυψη των υποχρεώσεων.

Οι ελεύθεροι επαγγελματίες απλώς δίνουν κανένα μήνα διορία πριν αποφασίσουν το κλείσιμο και τη μετανάστευση ενώ οι υπάλληλοι, πλην των δημοσίων βέβαια, απλώς σχεδιάζουν πότε θα παραιτηθούν για να ξεκινήσουν. Όσο για τους άνεργους, η μείωση των συντάξεων των παππούδων, σε συνδυασμό με την αδύνατη πλέον εύρεση εργασίας, οδηγεί νομοτελειακά στη σκέψη της αναχώρησης εκτός χώρας.

Η συζήτηση πλέον περί των διαδικασιών που ακολουθούνται για κάθε χώρα προορισμού, είναι καθημερινή κι οι οδηγίες που δίνει ο ένας στον άλλον είναι συγκεκριμένες αφού όλοι λίγο πολύ το έχουμε ψάξει. Το χειρότερο όλων βέβαια είναι ότι αποτελεί μονόδρομο πλέον η μετανάστευση αφού όλα τα υπόλοιπα έχουν δοκιμασθεί και απέτυχαν.

Αυτό το κύμα φυγής που φυσικά θ’ αφήσει πίσω του χρέη κι ερήμωση, δεν το αφουγκράζεται κανείς; Αυτή την καθημερινή συζήτηση που ακολουθεί το βαθύ ‘αχ’ όλων μας με το πρωινό μας ξύπνημα, δεν έτυχε να το ακούσει κανείς απ’ τα τζιμάνια που υπογράφουν κι έχουν το θράσος να ζητούν ψήφο;

Αυτή την αγανάκτηση και τον βουβό θυμό, δεν τον υπολογίζουν οι ιθύνοντες τεχνοκράτες που καταρτίζουν τα προγράμματα λες και πρόκειται για αντικείμενα κι όχι για ανθρώπους; Καταλήγουμε ότι η σίγουρη απάντηση για τις παραπάνω ερωτήσεις, είναι μάλλον ‘όχι’, έτσι δείχνουν όλες οι αποφάσεις άλλωστε.

Κι αν φύγουμε τελικά όσοι είμαστε σε παραγωγικές ηλικίες κι αφήσουμε πίσω περιουσίες αλλά και χρέη, ποιος θα μείνει στον τόπο εκτός των δημοσίων υπαλλήλων που χωρίς αντικείμενο θα κάθονται και των συνταξιούχων που απλώς τους ταΐζει πλέον το κράτος;

Φεύγουν οι νέοι με τη μόρφωση που έχουν λάβει δωρεάν πριν προλάβουν να επιστρέψουν στην πατρίδα αυτό που τους έδωσε, αν και δεν είναι δωρεάν η παιδεία με τέτοια φορολογία…, φεύγουν οι παραγωγικοί πολίτες παίρνοντας την γνώση και την εμπειρία τους, φεύγουν κι οι επόμενες γενιές ως παιδιά τώρα, που όμως θα μάθουν να ζουν στο εξωτερικό και θα στήσουν εκεί τη ζωή τους βέβαια παρά σε μια τελειωμένη Ελλάδα.

ΟΙ Σύριοι πρόσφυγες που χρησιμοποιούν τη χώρα μας ως πρώτο σταθμό στο ταξίδι τους, έχουν πόλεμο στην πατρίδα τους κι όλος ο πλανήτης νιώθει το δράμα τους και τους συμπονά. Ο δικός μας καθημερινός πόλεμος που μας διώχνει απ την πατρίδα μας, περνάει στα ψιλά γράμματα της καθημερινότητας και της ιστορίας για τους υπόλοιπους.

Μόνο εμείς που με το ζόρι σηκωνόμαστε κάθε πρωί απ’ το κρεβάτι για ν’ αντιμετωπίσουμε το τέρας που παλεύουμε καθημερινά, γνωρίζουμε πόσο μας πιέζει και μας διώχνει απ την πατρίδα μας. Θα το διαπιστώσουν κι οι αρμόδιοι, εντός κι εκτός χώρας, όταν θα ψάχνουν να πάρουν αυτά που θα χρωστάμε επειδή μας τα φόρτωσαν χωρίς να φροντίσουν να μάθουν πού θα τα βρούμε, αλλά θα είμαστε χαμένοι κι εμείς στους δρόμους της άλλης μετανάστευσης… του μοντέρνου οικονομικού πολέμου του οποίου θύματα είμαστε οι Έλληνες…