Ακόμη αριστερός ο Αλέξης…;

Στον πιο περιττό, ανούσιο, άνευ αντικειμένου και τραγικά χαμηλού επιπέδου προεκλογικό αγώνα του έτους, μέχρι στιγμής, εκτός απ’ τον σύγχρονο εμφύλιο της ‘αριστεράς’ τέλος πάντων, απορεί κανείς κατά πόσο τα κόμματα και κάποια πρόσωπα  συνδέονται με την ιδρυτική ιδεολογική τους βάση…

Προχωρήσαμε παρακάτω, εξελιχθήκαμε, ωριμάσαμε πολιτικά κι απομακρυνθήκαμε απ’ τους εμφύλιους και τις μαύρες σελίδες της ιστορίας μας ως έθνος. 

Υποτίθεται… Θα ήταν το λογικό και φυσιολογικό. Αν ισχύει ή όχι, άλλο θέμα… Η απάντηση γνωστή αν και σκληρή.

Το θέμα όμως που αναδεικνύεται σ’ αυτές τις περιττές εκλογές, είναι κατά πόσο τα κόμματα διατηρούν έστω και για το θεαθήναι, την όποια ιδεολογική βάση είχαν όταν ιδρύθηκαν. Ο σοσιαλισμός που τέλος πάντων πρέσβευε κάποια στιγμή, πριν το μεγάλο πλιάτσικο…, το ΠΑΣΟΚ, έχει καταρρεύσει αφήνοντας τις χειρότερες των εντυπώσεων… 

Ο φιλελευθερισμός έχει τόσο πολύ κακοποιηθεί στα χέρια των διαχειριστών- πολιτικών και κομμάτων στη χώρα, εκτός κι εντός βουλής, που πλέον φαντάζει αδίκημα και μόνο η αναφορά του. Μόνο νοσταλγοί περιόδου της ΝΔ έχουν απομείνει να τον αναφέρουν και κάτι κομματίδια που μόνο ως πλάκα θεωρείται η ψήφος κι ανάδειξή τους σε κοινοβουλευτικά μέρη.

Ο κομμουνισμός, μετά και τις τελευταίες εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο, έχει καταντήσει σύντομο ανέκδοτο ενώ ακόμη κι οι νεόκοποι που τόλμησαν να τον χρησιμοποιήσουν, έμειναν χωρίς ‘συντρόφους’ στο διεθνές στερέωμα. Για τις δυνάμεις της οικολογίας κι άλλες παρόμοιες ιδεολογικές βάσεις, σε μια χώρα που διαλύεται, περισσότερο ως μακρινές ανησυχίες φαντάζουν πλέον παρά ως εν δυνάμει πολιτικές θέσεις.

Ο πρώτος όμως σε ψήφους στις προηγούμενες εκλογές, ο αγαπημένος των Ελλήνων, τον ψήφισαν ή όχι, ο νέος, άφθαρτος, επαναστάτης, ο λαϊκός ‘ήρωας’ που θα στεκόταν απέναντι στους κακούς δανειστές, ο λαοφιλής αντιγράφος δημαγωγών του παρελθόντος, ο αστός με το άρωμα αριστερού, ο πολυαγαπημένος μας Αλέξης, μετά την απομάκρυνση των, γιαλαντζί ή όχι, αυτοαποκαλούμενων και πάντως όχι ‘μπαρουτοκαπνισμένων’ αριστερών συντρόφων του, κατά πόσο παραμένει ακόμη αριστερός; Έστω και λίγο, όπως κατάφερε να πείσει πριν τον θρίαμβο των προηγούμενων εκλογών…

Μετά την απόλυτη συνθηκολόγηση και παράδοση άνευ όρων στο μνημονιακό μέτωπο που με λύσσα πολεμούσε κι έστησε όλη την προσωπική του θεωρία, τι έμεινε από κείνη την, έστω και ελάχιστη, αίσθηση περί αριστερού, που έκαναν όλοι ότι πίστευαν πως διαθέτει; Μετά την απομάκρυνση των συντρόφων του εξωτερικού που ούτε φωτογραφία δε θέλουν μαζί του κι αν ήταν δυνατόν θ’ απέσυραν κάποιοι και τα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα, χωρίς αγώνες και πόνο αριστερό στο παρελθόν του, αρκεί άραγε να τον στηρίζει ο Λάκης και ο Χάρρυ που δηλώνουν αριστεροί, ώστε να θεωρείται κι ο ίδιος μοντέρνος αριστερός;

Τι είναι αυτό που στον σύγχρονο κόσμο σηματοδοτεί έναν αριστερό; Κι απ’ αυτά τα όποια χαρακτηριστικά, θεωρητικά όλα βέβαια…, ποια διαθέτει ο Αλέξης μας που μόνο ως alter ego των πιο συντηρητικών πολιτικών ευρωπαίων κι Ελλήνων μπορεί πλέον να αυτοπλασαριστεί; Ένα μαύρο μπλουζάκι polo και πολύ μπλα μπλα στην αριστερή κατεύθυνση ενώ η υπογραφή φαντάζει φαρδιά πλατιά κάτω από μνημόνιο που τελειώνει τη χώρα, δεν ορίζει αριστερό κανέναν! Όσο κι αν φωνάζει, όσο κι αν προσπαθεί να πείσει μάλλον τους συγγενείς του… διότι όλοι οι υπόλοιποι έπαψαν και να δέχονται τον χαρακτηρισμό πλέον…

Έχουμε λοιπόν έναν υποψήφιο κυβερνήτη, τον Αλέξη, που υπήρξε προηγούμενος Πρωθυπουργός και ηγείται ενός κεντρώου κόμματος που ελαφρώς γέρνει προς τα αριστερά επειδή κάποιοι, που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί και πάντως χωρίς αγώνες, λένε ότι στέκονται στο πλευρό του. Ιδεολογικά και άλλα κριτήρια, δεν ισχύουν για την όποια αριστεροσύνη του…

Ελέγχεται βέβαια αν και ποιοι είναι εκείνοι που θα έπρεπε και θα δικαιούνταν να ενοχληθούν απ’ τη χρήση του όρου ‘αριστερός’ του κεντρώου πλέον πολιτικού άνδρα αφού μόνο κάποιοι υπέργηροι έμειναν να το δηλώνουν υπερήφανα κι ίσως, γνωρίζοντας τι ακριβώς εννοούν…