Σκληρή δοκιμασία η ‘φιλελεύθερη Ελληνίδα’…

Έτσι κι αλλιώς ο πραγματικός φιλελευθερισμός όπως σκιαγραφείται στη βιβλιογραφία και βάσει των προσπαθειών εφαρμογής του, αποτελεί ένα πολύ δύσκολο πολιτικο-κοινωνικό-οικονομικό σύστημα για τους Έλληνες. Οι Ελληνίδες φιλελεύθερες όμως, έχουν ν’ αντιμετωπίσουν και την ανατολίτικη άποψη πολλών κατ ευφημισμόν φιλελεύθερων που μόνο ο χαρακτηρισμός ‘ψευτοφιλελεύθερος ανατολίτης’ τους ταιριάζει…

Πόσο μεγαλύτερη απόδειξη για την ορθότητα και την πλήρη αναγνώριση της προσωπικότητας ενός ατόμου, ασχέτως φύλου, απ’ την αποδοχή γυναικών που σηματοδότησαν τον φιλελευθερισμό σε παγκόσμιο επίπεδο σε δυο τουλάχιστον περιπτώσεις, αυτή της Α. Ραντ και φυσικά της Μ. Θάτσερ. Η μια εμπνεύσθηκε κι αποτύπωσε αφήνοντας πολύτιμη παρακαταθήκη κι η άλλη πάλεψε, μάτωσε κι εφάρμοσε όσο της επετράπη, το άρτιο σύστημα του φιλελευθερισμού.

Κριτική και για τις δυο, έχει γίνει και συνεχίζει να γίνεται, κάτι εφικτό και φυσικά απολύτως αποδεκτό αφού ως γνωστόν ‘λάθη δεν κάνουν μόνο εκείνοι που δεν κάνουν τίποτε’. Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση στην παρουσία και των δυο συγκεκριμένων γυναικών στον φιλελευθερισμό. Διά της παρουσίας κι επικράτησής τους, οι κοινωνίες στις οποίες ήταν σύγχρονες οι δράσεις τους, απεδείχθησαν απολύτως φιλελεύθερες και φυσικά ό,τι πιο κοντά στο παράδειγμα προς μίμηση για όποιον αυτοπροσδιορίζεται φιλελεύθερος.

Ανδροκρατούμενες κι οι δυο χώρες τις συγκεκριμένες χρονικές περιόδους, αποδείχθηκε απ τον τρόπο αποδοχής των δράσεων των δυο προσώπων, ότι διέθεταν το ανοιχτό μυαλό και της αίσθηση περί ορθού και ισότητας, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να ξεπεράσουν τις όποιες πατριαρχικές τους καταβολές και ν’ αποδεχθούν μια γυναίκα να εκφράζει και να προσπαθεί να υλοποιήσει, το ορθό.

Ειδικά στην περίπτωση της Μ. Θάτσερ, η Βρετανία απέδειξε όλα εκείνα που είχαν αποτυπωθεί σε φωτογραφίες και βιντεάκια της εποχής, απ’ την εποχή του πολέμου ακόμη που οι η γυναίκα είχε ήδη κατακτήσει τη θέση της στη συντηρητική κοινωνία της Αγγλίας, έξω απ’ το σπίτι και σε θέσεις κλειδιά για τη λειτουργία του κράτους ακόμη και σε εμπόλεμη κατάσταση.

Στην πολύπαθη Ελλάδα μας, όλα αυτά, απλώς διαβάζονται ως ιστορία κι ενίοτε με την ανάλογη απαξία και κριτική που αδικεί, τουλάχιστον, τον ρόλο γυναικών στην παγκόσμια ιστορία κι όχι μόνο στα συγκεκριμένα παραδείγματα. Φυσικά υπάρχουν οι περιπτώσεις μεμονωμένων σύγχρονων Ελλήνων και ομάδων ολόκληρων που ανδροκρατούνται αλλά σέβονται τη γυναίκα όχι μόνο ως μητέρα και σύζυγο αλλά κι ως οντότητα, ίση αν όχι καλύτερη σε κάποιους τομείς, που έχει και μπορεί να προσφέρει τα μέγιστα στο σύνολο και στην ομάδα.

Μια τέτοια, πραγματική αναγνώριση κι όχι απλώς χτύπημα στην πλάτη που συνοδεύεται απ’ το απαραίτητο κομπλιμέντο και φυσικά την απλή κατανόηση της παρουσίας που ομορφαίνει, συνήθως, την ομήγυρη, απαιτεί μόρφωση, ακαδημαϊκή αλλά και κοινωνική και φυσικά έμφυτη αντιμετώπιση του φαλλοκρατικού προτύπου που σε πολλά σπίτια ακόμη καλά κρατεί!

Η αποδοχή μιας γυναίκας σε μια φιλελεύθερη ομάδα αποτελεί μια απ’ τις πιο σκληρές δοκιμές για την αίσθηση του φιλελευθερισμού των μελών της κι ο τρόπος αντιμετώπισής της αποδεικνύει εν τοις πράγμασι πολλά που δε χρειάζεται να διατυπωθούν τελικά. Η προσπάθεια υποβάθμισής της και τοποθέτησής της σε βοηθητικό ρόλο και πάντως υπό ενός άνδρα φιλελεύθερου, μόνο την φαλλοκρατική και ραγιάδικη νοοτροπία των μελών της ομάδας αποδεικνύει. Ειδικά όταν οι γυναίκες που προτίθενται να μετάσχουν στην ομάδα, κάθε άλλο παρά σε Μπάρμπι παραπέμπουν αφού υπάρχουν φυσικά κι αυτές οι δυστυχείς περιπτώσεις…  

Με το κίνημα του φεμινισμού να θεωρείται καθαρά πλέον, προσπάθεια υποβάθμισης του ρόλου της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία κι όχι αναβάθμισής της και με δεδομένη τη μόρφωση της σύγχρονης Ελληνίδας αλλά και της πλήρους συμμετοχής της στη σκληρή επαγγελματική πραγματικότητα όπως έχει διαμορφωθεί, ειδικά όταν έχει περάσει κι απ’ τα στάδια της μητρότητας και της συζύγου, η δοκιμασία για μια φιλελεύθερη ομάδα που μετέχουν γυναίκες, οδηγεί απλώς στην ένδειξη άγνοιας της βαθύτερης έννοιας του φιλελευθερισμού ή καθαρής αποδοχής του.

Μια κοινωνία σε διάλυση όπως δυστυχώς η σύγχρονη Ελλάδα, που καταλήγει η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργό της να είναι διορισμένη δικαστικός, έχει ανάγκη από υγιείς ομάδες και σύνολα που πρεσβεύουν το αποδεδειγμένα σε άλλα κράτη, ορθό, μακριά από φαλλοκρατικές κι άλλου τύπου αναστολές και πάντως μακριά από πρακτικές που παραπέμπουν στις μαύρες σελίδες της ιστορίας μας που διήρκεσαν 400 χρόνια και μας θυμίζουν ότι το ένα μας πόδι, ως έθνος, βρίσκεται ακόμη στην ανατολή….