Ακρο-αριστερο-δεξιό ‘αυγό του φιδιού’…

Κοινό το αφήγημα για τα δύο άκρα κι αλληλένδετη η ύπαρξή τους… έτσι κι αλλιώς, απ’ ην ανοχή μας στη δράση τους, εκκολάπτεται το ‘αυγό του φιδιού’, μαύρο ή πορτοκαλί, αδιάφορο…

Οι απίστευτα σουρεαλιστικές στιγμές που βιώνουμε έτσι κι αλλιώς στη χώρα, τους τελευταίους μήνες, με την πλήρη απομυθοποίηση αυτού που κάποτε θεωρούνταν αριστερό και την άνευ όρων παράδοσή του στο πιο καπιταλιστικό σύστημα που μπορεί να υπάρξει, με τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας όσων ψήφισαν, μόνο με τη χρήση του παράλογου μπορεί να γίνει προσπάθεια να εξηγηθεί… Και πάλι όμως, δύσκολα μπορούν να δοθούν απαντήσεις στα όσα τραγικά μας συμβαίνουν. Σηκώνει και το παράλογο τα χέρια, με μας που έμπλεξε!

 Μεταξύ των περίεργων που ακούγονται και περνούν στα ‘ψιλά’ όμως, είναι οι διαπιστώσεις που πλέον αριθμούν αρκετές περιπτώσεις, μετά τον Ιανουάριο, ότι η έχθρα ανάμεσα στην κυβερνώσα πλέον, αριστερά και την ακροδεξιά, εμφανίζεται μόνο μέσα στο κοινοβούλιο, με τσιρίδες και φωνασκίες εντυπωσιασμού. Επί της ουσίας και στην πραγματική ζωή, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι όπως περίτρανα αποδεικνύεται τους τελευταίους μήνες διακυβέρνησης της χώρας απ’ την ‘αριστερά’…

Σταμάτησαν οι προκλήσεις, σταμάτησαν οι επιθέσεις και καταλήψεις, εξαφανίστηκαν τα γκρουπάκια κουκουλοφόρων που έτσι, στο ξεκούδουνο, πετούσαν καμιά μολότοφ σε κανέναν φύλακα αστυνομικού τμήματος κι αντιστοίχως, σταμάτησαν οι επιθέσεις σε πρόσφυγες και μετανάστες που αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, σταμάτησαν οι προκλήσεις σε αριστερά στέκια και γενικώς λούφαξαν κι απ’ την άλλη πλευρά.

Μια ηρεμία κι απ’ τις δυο πλευρές λοιπόν, με τα μέλη των ομάδων τους να έχουν εξαφανιστεί ακόμη κι απ’ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που κάποτε ΄μαλλιοτραβιόντουσαν’ με το παραμικρό! Οι τρεις θάνατοι, ένας για τους αριστερούς και δυο για τους ακροδεξιούς, σίγουρα έπαιξαν τον ρόλο τους ωστόσο η σύμπτωση ηρεμίας, δε μπορεί να πείσει κανέναν…

Η λογική των άκρων κι η λειτουργία όσο κι η αλληλοεξάρτησή τους, αποτελούν αντικείμενο πολλών αναλύσεων κι έχουν εξηγηθεί οι συμπεριφορές των υποστηρικτών τους, σε πολλές περιπτώσεις και διαφορετικές καταστάσεις. Πρόκειται φυσικά για φαινόμενο που απασχολεί ψυχολόγους και κοινωνιολόγους.

Στην πολιτική όμως και ειδικά σε μια χώρα υπό διάλυση, που η δράση των αριστερών ομάδων, έχει παίξει ρόλο στην πολιτική ιστορία της κι η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της ακροδεξιάς, έχει χαράξει τη νεότερη ιστορία της πλέον, το φαινόμενο των συγκοινωνούντων δοχείων που παρατηρείται, μόνο κινδύνους μπορεί να εγκυμονεί.

Η επιτηδευμένη πόλωση μεταξύ των δυο άκρων, σε συνδυασμό με τον λαϊκισμό που αμφότεροι οι πολιτικοί σχηματισμοί που τα στηρίζουν, παραδοσιακά χρησιμοποιούν, αποτελούν το πιο εκρηκτικό κοκτέιλ με στόχο να παρασυρθεί ένας λαός που σύρεται έτσι κι αλλιώς σε εξαθλίωση και οικονομική ασφυξία.

Το κέντρο, προς τα δεξιά ή προς τα αριστερά, που παραδοσιακά εκφράζει τη δημοκρατία, την ελευθερία του ατόμου και τη διασφάλιση της ελεύθερης επιλογής, με κοινό εχθρό τα άκρα, ειδικά με το παρελθόν που βαραίνει τα κόμματα της ελληνικής πολιτικής σκηνής, καμιά τύχη δε μπορεί να αναμένει ότι θα έχει στις εξελίξεις.

Κι αυτό αποτελεί ίσως τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τη σύγχρονη πολιτική ιστορία και τις δύσκολες σελίδες που καλούμαστε να γράψουμε με τόσο κόπο και πόνο πλέον!

Ενημέρωση, εγρήγορση, συμμετοχή, αντίδραση, είναι τα μόνο όπλα των απλώς πολιτών που επιβάλλεται πλέον να γνωρίζουν κάποια βασικά πράγματα που θ’ αποτρέψουν την επιτυχία εκείνων που προσπαθούν να τους παρασύρουν ή να τους αποσπάσουν την προσοχή απ’ τα σοβαρά και σημαντικά που εξελίσσονται στο προσκήνιο φτιαχτών αντιπαραθέσεων.

Ένα είναι το αφήγημα τελικά κι απλώς στολίζεται με άλλες λέξεις, η ουσία είναι μια κι εκφράζεται κι απ’ τα δυο άκρα που το καθένα οφείλει, εν πολλοίς, την ύπαρξή του, στο άλλο. Αν σωπάσει το ένα, αυτομάτως θα σιγήσει και το άλλο… Κι αυτό είναι κάτι που μπορούμε να πετύχουμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι, με την απαξία στις στημένες αντιπαραθέσεις και στα φτιαχτά γεγονότα που απλώς  εκκολάπτουν το ‘αυγό του φιδιού’, δεξιό ή αριστερό, μικρή σημασία έχει πλέον….