Εμείς οι άχρηστοι…!

Ούτε ως ακραίο παράδειγμα αποτυχίας ενός κράτους, σε μάθημα οικονομικών δε φαντάστηκε κανείς ν’ αναφέρει ποτέ, την αδιέξοδη όσο και τραγική κατάσταση που βιώνουν οι άνω των 40 στη διαλυμένη Ελλάδα του σήμερα… χωρίς δουλειές, χωρίς αναγνώριση των προσόντων που απέκτησαν και χωρίς προοπτική σύνταξης…

Εξανεμίστηκαν πλέον κι οι τελευταίες ελπίδες εκείνων που έδωσαν και μια και δύο ευκαιρίες στους ‘αριστερούς’ ή τέλος πάντων τους διαφορετικούς και φρέσκους σε σχέση με όλους τους παλαιότερους που απέτυχαν στη διακυβέρνηση της χώρας.

Όχι μόνο δεν διαφαίνεται ανάκαμψη αλλά η κατάσταση γίνεται όλο και χειρότερη κι όχι μόνο λόγω όλων των απαράδεκτων που προκάλεσαν με την ανικανότητα και την έπαρσή τους και τελικά τα υπέγραψαν αλλά και λόγω της απερίγραπτης έλλειψης συνεννόησης και ικανοτήτων, στη διαχείριση ακόμη και των πιο απλών και δεδομένων που ίσως έμειναν ν’ ασχολείται η ελληνική κυβέρνηση χωρίς εντολές απ’ τους δανειστές.

Η κατάσταση που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία δε χρειάζεται επανάληψη και υπενθύμιση, τη βιώνουμε όλοι μας καθημερινά και δυστυχώς αισθανόμαστε τη συνεχώς επιδεινούμενη πορεία της. Ασχέτως αν απλώς παρακολουθούμε χωρίς καμιά διάθεση να δράσουμε για κάτι….

Μπορεί οι νέοι μας να μεταναστεύουν όλο και περισσότερο κι όλο και συχνότερα και να έφτασε η κάθε οικογένεια πλέον να έχει κάποιον πτυχιούχο ή όχι, σε κάποια άλλη χώρα να ψάχνει να βρει φως κι ελπίδα αλλά οι τραγικότεροι Έλληνες παραμένουν εντός των συνόρων.

Πρόκειται φυσικά για τους 40+ μέχρι τις ηλικίες της σύνταξης, για τους οποίους η αδικία που επιτελείται είναι πολυεπίπεδη. Και φυσικά πρόκειται για εκείνους απασχολούνταν στον ιδιωτικό τομέα κι όχι τους δημόσιους υπαλλήλους και ειδικότερα εκείνους που έτρεξαν να εκμεταλλευθούν τις επανωτές ευκαιρίες συνταξιοδότησης που τους δόθηκαν τα προηγούμενα χρόνια της κρίσης.

Ο ιδιώτης λοιπόν, από πτυχιούχο μέχρι ανειδίκευτο εργάτη, αν ανήκει στην συντριπτική πλειοψηφία εκείνων που έχασαν τη δουλειά τους, ό,τι γνώσεις και δεξιότητες κι αν έχουν αποκτήσει με την εργασία τους τα προηγούμενα χρόνια, όχι μόνο δεν θεωρούνται επιπλέον προσόντα αλλά απαξιώνονται τελείως συνοδεία κριτικής, ενίοτε, για τον τρόπο απόκτησής! Άσχετα αν έχουν δουλέψει πολύ, σκληρά και με πρόοδο που άξιζαν.

Στην αναζήτηση εργασίας σήμερα, θεωρείται μεγάλος, ανεπαρκής, άλλης νοοτροπίας, δύσκολο να τον διαμορφώσει ο εργοδότης και φυσικά παλιό μοντέλο, κουρασμένο και χωρίς αντοχές, όπως θεωρείται χωρίς ούτε καν τις περισσότερες φορές, να φτάσει στη συνέντευξη με τον ενδιαφερόμενο για τη θέση.  

Κι είναι και λογικό μέχρις ενός σημείου αφού υπάρχουν νεότεροι, με περισσότερα μεταπτυχιακά, καλύτερα ή όχι, άλλη κουβέντα… και με περισσότερες αντοχές που φυσικά θα κοστίσουν λιγότερο αφού δεν έχουν κάτι να επιβαρύνει τις απαιτήσεις τους.

Κι όλα αυτά βέβαια, εις βάρος ολόκληρων γενιών των 40+ που δεν περιμένουν από πουθενά κάποια στήριξη ή τη στοιχειώδη σύνταξη αναγνώρισης όλων των προηγούμενων ετών εργασίας που απλώς πετιούνται στα σκουπίδια.

Δηλαδή το συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα, είναι ότι όλοι εμείς οι 40+, ασχέτως προσόντων, δεξιοτήτων, προσπάθειας τα προηγούμενα χρόνια, ασχέτως προσφοράς, το μόνο που έχουμε να επιδείξουμε είναι οι τυχεροί τσανακογλύφτες δημόσιοι υπάλληλοι συνομήλικοί μας που κατάφεραν να χωθούν σε μια θεσούλες και σήμερα ζουν μια χαρά ενώ οι υπόλοιποι είμαστε για τον Καιάδα.

Συμπεραίνουμε εύκολα ότι το σύστημα μας θεωρεί άχρηστους και φυσικά περιττούς αφού δεν ενδιαφέρεται για την όποια σύνταξή μας αλλά μόνο για τους φόρους που άδικα μας φορτώνει να πληρώνουμε ενώ οι ιδιώτες μας θεωρούν ανίκανους προς εργασία έστω κι αν κάποιοι εξ αυτών είναι συνομήλικοί μας και στοιχειωδώς θα έπρεπε να δείξουν, τουλάχιστον αλληλεγγύη.

Πόσο ελπιδοφόρο όμως είναι το μέλλον ενός κράτους, ενός λαού, που θεωρεί άχρηστες τρεις γενιές πολιτών και τους απαξιώνει με τον χειρότερο τρόπο; Πόσο μπορεί να θεωρεί κάποιος ότι θα επέλθει ανάκαμψη σ’ αυτόν τον διαλυμένο τόπο, χωρίς τις γνώσεις και την προσφορά των 40+ που διαθέτουν την απαραίτητη εμπειρία απ’ τα όσα έχουν ζήσει αλλά και τις ικανότητες να παράξουν ακόμη και να προσφέρουν στην κοινωνία;

Και φυσικά δεν αισθανόμαστε άχρηστοι, τουλάχιστον όσοι από μας έχουμε εργασθεί τίμια και σκληρά τα προηγούμενα χρόνια, για ν’ αποκτήσουμε όσες γνώσεις, εμπειρία κι ίσως περιουσία που αποκτήσαμε. Κι αν φτάσουμε να μας πάρουν τα ακίνητα λόγω αδυναμίας αποπληρωμής των ανύπαρκτων οικονομικών υποχρεώσεων που μας φορτώνουν κι αν φτάσουμε να γίνουμε βάρος στα παιδιά μας, όσοι έχουμε, να μας ταΐζουν για να μην πεινάσουμε, πάντως δε μπορεί κανείς να μας πάρει αυτά που έχουμε πραγματικά κερδίσει ζώντας, εργαζόμενοι και αποκτώντας προσόντα που θα λείψουν στη σύγχρονη κοινωνία αν συνεχίζει να μας πετάει στο περιθώριο.

Εκείνο που μένει ν’ αναρωτηθούμε βέβαια όλοι εμείς που τόσο κατάφορα αδικούμαστε, είναι γιατί δεν αποφασίζουμε να δράσουμε, να διεκδικήσουμε αυτό που μας στερούν και να πιέσουμε ν’ απαλλαγούμε απ’ όλα αυτά που μας φόρτωσαν, απολαμβάνοντας, μάλλον, την ανεργία και την εκποίηση της αξιοπρέπειάς μας…