Απλώς αναμένουμε την ανακοίνωση…

Από μια ‘παγωμένη’ αγορά, που κάθεται άπραγη, τι ακριβώς περιμένουν να εισπράξουν; Από άδειες επιχειρήσεις που ετοιμάζουν τις απολύσεις, τι ακριβώς αναμένουν να μεταρρυθμίσουν; Από ένα ‘νεκρό’ καλοκαίρι, τι πιστεύουν ότι θα έρθει το φθινόπωρο…;

Υπάρχουν δυο βήματα, απλά και γρήγορα, για την ανακήρυξη πτώχευσης, το ένα είναι η ανακοίνωση και το δεύτερο η υλοποίηση. Όσο κι αν προσπαθούν να το εξηγήσουν πολύπλοκα οι οικονομολόγοι, τελικά έτσι είναι. Δυσκολίες υπάρχουν βέβαια και στα δυο στάδια, αναμφίβολα.

Υπάρχει όμως κι η περίπτωση που ισχύει στη σύγχρονη Ελλάδα εδώ και οκτώ μήνες κι αφορά στην πτώχευση της πραγματικής οικονομίας που απλώς περιμένει και την επίσημη ανακοίνωση. Και χωρίς την ανάγκη οικονομολογικών εξηγήσεων και αναλύσεων.

Η υπερβολή που έγινε το αγαπημένο είδος λειτουργίας πολλών ενημερωτικών και όλων των ‘ενημερωτικών’ μέσων, ειδικά στο διαδίκτυο, περιέγραφε μεγεθύνοντας πολλά απ’ τα πραγματικά γεγονότα, τα προηγούμενα χρόνια. Ήρθε όμως η εποχή να μάθουμε ακριβώς τι σημαίνουν όλες εκείνες οι λέξεις που θεωρούσαμε υπερβολικές και μεγάλες.

Η αγορά όπως προσδιορίζεται με τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις της, που κάποτε αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας της χώρας, έχει συρρικνωθεί σε τέτοιο βαθμό που πλέον αναρωτιέται κάποιος αν συνεχίζει να λειτουργεί ένα κατάστημα που μόλις πριν 6 μήνες είχε επισκεφθεί.

Αλλά κι όσα καταστήματα ή επαγγελματικές στέγες, γραφεία, έχουν μείνει, τους τελευταίους μήνες έχει πλέον τόσο πολύ ελαττωθεί η δουλειά τους, που σχεδόν έμαθαν οι επαγγελματίες και μικροεπιχειρηματίες, να κάθονται. Κι όσο κάθονται βέβαια, απλώς πολλαπλασιάζονται τα έξοδα και κυρίως οι υποχρεώσεις προς όλους!

Αυτή είναι μια κατάσταση που παγιοποιήθηκε κι η ανησυχία όσων υπαλλήλων εργάζονται, επιτείνεται καθημερινά ενώ οι επαγγελματίες απλώς ξεγελούν τους εαυτούς τους με διάφορες δικαιολογίες, πριν καταλήξουν εκεί που νομοτελειακά πηγαίνουν, σε απολύσεις και τελικά κλείσιμο.

Κι έρχεται η Ευρώπη και πιέζει την ελληνική κυβέρνηση, για επιπλέον έσοδα και στόχους οι οποίοι, δεν είναι απλώς άπιαστοι, είναι αδύνατον να επιτευχθούν! Βγαίνουν οι διάφοροι αστέρες- οικονομολόγοι εκτός χώρας και καταθέτουν απόψεις για το ελληνικό πρόγραμμα, αναφέροντας σαφώς οι περισσότερο, τη σιγουριά τους σχεδόν, ότι δεν πρόκειται να υπάρξει διέξοδος στο ελληνικό ζήτημα, με το παρόν πρόγραμμα.

Έχουμε και τους άνεργους οικονομολόγους εντός συνόρων που καλύπτουν τις ώρες που αφήνει ελεύθερες η ανεργία τους κι αναλύουν κάθε στοιχείο στο οποίο έχουν πρόσβαση, χρησιμοποιώντας τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης καταφέρνοντας μόνο να σκορπίζουν τρόμο κι άγχος, στους ήδη επιβαρυμένους επισκέπτες των αμφίβολων sites με τις περισπούδαστες αναλύσεις που ελάχιστοι μπορούν να κατανοήσουν!

Μια βόλτα έξω, στην αγορά, με προσεκτική παρατήρηση αλλά και μια στοιχειώδης κουβέντα με κάποιους εκ των επαγγελματιών που έχουν απομείνει, οδηγεί σαφώς σε ασφαλή συμπεράσματα χωρίς καμιά οικονομολογική ανάλυση.

Τα χρήματα που φρόντισαν να εξασφαλίσουν ως δανεισμό στη χώρα, με ενέχυρο την ακίνητη περιουσία της, απλώς αρκούν για την κάλυψη των αναγκών προς τους δανειστές. Η φοροδοτική ικανότητα εκείνων που συνήθως πληρώνουν, έχει φτάσει σε μηδενικά όρια πλέον κι η πολυπόθητη ανάπτυξη που υποτίθεται ότι επιβάλλεται να συνοδεύει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις ώστε να επανεκκινήσει  η αγορά, δεν προβλέπεται πουθενά.

Η λύση διαφαίνεται να ‘ναι μια και φυσικά η πλέον δύσκολη: πάγωμα της ανάγκης αποπληρωμής των υποχρεώσεων της χώρας για κάποια, αρκετά χρόνια, με ταυτόχρονη ενίσχυση με ρευστό της οικονομίας της και φοροελαφρύνσεις ώστε να υπάρξουν επενδύσεις με ταυτόχρονο ‘πάγωμα’ κάποιων ετών για τις παλιές υποχρεώσεις των ιδιωτών αλλά απόδοσης κανονικά των τρεχουσών υποχρεώσεων.

Οικονομολόγοι δεν ευτυχούμε να είμαστε όλοι και φυσικά θα πρέπει να έχουν κατανοήσει κάποια διαδικτυακά ‘τζιμάνια’ και τηλεοπτικοί πολυλογάδες, ότι όποιος βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του πυρός σήμερα, στην καθημερινή επαφή με τους ‘στεγνούς’ οικονομικά καταναλωτές, γνωρίζει πολύ καλύτερα απ’ τους απόφοιτους των καλύτερων πανεπιστημίων του κόσμου, τι είναι αυτό που χρειάζεται το σύστημα για να ξαναπάρει μπροστά και να πάψουμε να κοιτάμε ο ένας τον άλλον, περιμένοντας απλώς την ανακοίνωση της πτώχευσης του κράτους.