Η επανάσταση μπορεί να περιμένει… το φθινόπωρο…

Συνηθίσαμε, λέει, τα capital controls, αποδεχθήκαμε, λες και μπορούσαμε να κάνουμε κι αλλιώς, την ψήφιση των προαπαιτούμενων από αστείους τέως υπουργούς κι αποτυχημένους επαναστάτες, δε μας ενοχλεί η τοποθέτηση γελοίου κωμικού σε θέση υφυπουργού, οπότε εύλογο είναι το συμπέρασμα ότι η επανάσταση μπορεί να περιμένει λίγο καιρό ακόμη…

Καθημερινή στιχομυθία πλέον μεταξύ Ελλήνων: ‘πώς τα πάς; - τι ρωτάς; Δεν ξέρεις; - εσύ; - άστα βράστα. – Και πού θα πάει; - Ξέρω κι εγώ; Όσο πάει…’ Κάτι εκφράσεις τύπου ‘έχει ο Θεός, όλα θα πάνε καλά, είμαι αισιόδοξος, κάτι θα γίνει ο Θεός αγαπάει την Ελλάδα’ έχουν εξαφανιστεί πλέον ως διά μαγείας!

Πρόκειται για την δεύτερη πιο σίγουρη παρακαταθήκη της ‘πρώτη φορά αριστεράς’ στην Ελλάδα, έπεται μετά τα δισεκατομμύρια που μας κόστισε ο ανεκδιήγητος νάρκισσος αντιπαθητικός σε τρεις ηπείρους τουλάχιστον, υπουργός κι η εκπαίδευση σε διαπραγματεύσεις του ‘γλυκούλη’ ερωτεύσιμου όσο κι άμαθου κι άπειρου  σαραντάρη Αλέξη.

Η ελπίδα πέθανε με την αποτυχία και την άνευ όρων συνθηκολόγηση των ‘δεξιών της αριστεράς’ και την υπογραφή του τρίτου μνημονίου που απλώς επιβεβαιώνει την αποτυχία όλων των προηγούμενων και την ανικανότητα της τελευταίας εφεδρείας πολιτικού προσωπικού της χώρας.

Και σ’ όλα αυτά, προστίθενται γελοία δημοσία πρόσωπα όπως φασιστοειδή, θηλυπρεπή, κατά φύσιν, γεννημένων γυναικών τέλος πάντων…,  κωμικοί ηθοποιοί που δε φτάνει που ψηφίστηκαν, υφυπουργοποιήθηκαν κιόλας ενώ ακόμη δεν ξεκαθάρισαν αν τους δωροδόκησαν ή χρωστούσαν στο στοίχημα χρήματα…, άσχετες Σίες και Τασίες που μόνο κομματικά ένσημα να επιδείξουν, σε νευραλγικούς τομείς διακυβέρνησης της χώρας αλλά και γραφικοί ‘αριστεροί’ που έχουν αλλάξει όλα τα κόμματα της βουλής κι απλώς περιφέρονται ως εκπρόσωποι του κυβερνώντος κόμματος και τελικά μαϊντανοί…

Σκηνικό για ευφάνταστο σενάριο ταινίας – παρωδίας που μόνο κάτι κομπάρσοι της κακιάς ώρας θα δεχόταν να πάρουν ρόλους, ώστε να δικαιολογήσουν τα λεφτά κάποιους άσχετου κομπλεξικού λεφτά που θεωρεί ότι έτσι θα γίνει γνωστός… Πάντως, σοβαρό κυβερνητικό σχήμα, της πιο πολύπαθης και καταχρεωμένης ανεπτυγμένης χώρας του πολιτισμένου κόσμου, δεν το λες με τίποτα!

Κι ο περίφημος ελληνικός λαός, με τους μοναδικούς στην ιστορία της ανθρωπότητας, προγόνους, με την λαμπρή ιστορία αντίστασης και υπερηφάνειας, με χρυσές σελίδες στο παρελθόν του και το παράδειγμα, κάποτε, για όλους τους λαούς, πού είναι; Πώς τα δέχεται όλα αυτά;

Λοιπόν, ένα κομμάτι είναι στις ουρές στα ΑΤΜ, ένα άλλο κομμάτι στα καφέ, με φρέντο καπουτσίνο, ένα άλλο κομμάτι στις παραλίες κι ένα άλλο, μικρό η αλήθεια, διακοπές με τα λεφτά του μπαμπά και της μαμάς, το υστέρημα εννοείται…  Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι που κάνουν πως δουλεύουν στα δροσερά μέχρι σημείου ζακέτας… δημόσια κτίρια, περιμένοντας να πάρουν άδεια, εκείνοι που ανοίγουν τα μαγαζιά τους απλώς για να ‘χουν κάπου να πάνε αφού βγαίνουν απ’ το σπίτι και φυσικά οι συνταξιούχοι που κάνουν τη βόλτα τους σκεπτόμενοι πού θα πρωτοδώσουν τη σύνταξη για να βοηθήσουν τους άνεργους της οικογένειας.

Και κανείς δεν ενοχλείται απ’ την κατάσταση; Μα, όλοι ενοχλούνται βέβαια! Και τότε, γιατί δε γίνεται κάτι; Καλά, μ’ αυτή τη ζέστη; Τι να γίνει δηλαδή; Επανάσταση; Τι είν’ αυτό καλέ; Με 40 βαθμούς θερμοκρασία; Ιούλιο μήνα; Να πάθουμε και κάτι απ’ τον ήλιο; Βραδάκι που πέφτει ο ήλιος, ποιος να μας ακούσει; Άστο μωρέ, από Σεπτέμβριο. Μήπως θ’ αλλάξει κάτι;

Μα, τον Σεπτέμβριο θα έχουν ψηφιστεί όλα, θα έχει έρθει κι η ώρα να πληρώσουμε εφορία, θα έχει εγκατασταθεί κι τρόικα, μήπως τώρα είναι η ώρα να φωνάξουμε ότι δε συμφωνούμε; Δε βαριέσαι μωρέ, τόσα χρόνια υπομονή κάναμε, δυο μνημόνια φάγαμε, τώρα στο τρίτο θα κωλώσουμε; Πάμε για κανένα μπανάκι να ξεσκάσουμε κι άσε την επανάσταση για το φθινόπωρο.

Έτσι κι αλλιώς, χαμένοι από χέρι είμαστε κι όλοι χρωστάμε… Γιατί να χάσουμε και τα μπάνια μας…; Έχει παντού τηλεόραση για να παρακολουθούμε τον περιοδεύοντα θίασο που κυβερνάει και ψηφίζει αβέρτα ό,τι του δώσουν, μήπως θ’ αλλάξει κάτι;

Η επανάσταση μπορεί να περιμένει!