Μεταρρυθμίσεις και ‘πάγωμα’…

Μάλλον δεν υπήρξε ποτέ πιο ξεκάθαρη λύση σε αδιέξοδο κράτους και συνεχίζοντας να είμαστε μοναδικοί οι Έλληνες, καταλήγουμε πολύ εύκολα και χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις οικονομικών, στον μοναδικό συνδυασμό που μπορεί να φέρει ελπίδα και άρση του αδιεξόδου που συνεχίζεται…

Μια εβδομάδα μετά την πρώτη ψυχρολουσία και ενόψει της επόμενης που απλώς αποτελεί τη δεύτερη μιας σειράς που κανείς δεν ξέρει πότε και πού σταματάει, αρχίσαμε δειλά δειλά να κατανοούμε τι ακριβώς μας περιμένει βάσει όσων έχουν συμφωνηθεί για να παραμείνει στον φυσικό της χώρο η χώρα που δεν είναι άλλος βέβαια απ’ την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Εκείνο που επίσης δείχνουμε να έχουμε κατανοήσει, είναι η αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων που φωνάζουν τα τελευταία χρόνια οι εταίροι και δανειστές μας ότι είναι άκρως απαραίτητες για να πάρει μπροστά το σύστημα, με τον σωστό και δοκιμασμένο τρόπο που έχει αποδώσει σε άλλες ανεπτυγμένες χώρες που ανθεί η οικονομία τους. Είναι παραπάνω από εμφανείς αυτές οι μεταρρυθμίσεις κι η κατάσταση όπως έχει φτάσει σε αδιέξοδο, απλώς υπαγορεύει τι πρέπει να γίνει.

Η ερώτηση βέβαια είναι κατά πόσο είναι έτοιμη μια κοινωνία που ενώ βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση κι έχει στην ουσία πτωχεύσει οικονομικά, συνεχίζει να καλλιεργεί διαφθορά και ‘πάρτι’ σπαταλών κι αγνόησης πειθαρχικών ποινών, στον δημόσιο τομέα της κι ανέχεται κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές χωρίς ούτε ώρα πραγματικής εργασίας και με βαρύ παρελθόν ‘σκοτεινής’ διαχείρισης κονδυλίων, να δεχθεί μεταρρυθμίσεις.

Μια κοινωνία που απλώς θεωρεί φυσικό επόμενο την εξέλιξη τρόπων φοροδιαφυγής και γενικώς ‘μαύρων’ εσόδων και ‘μαύρης’ εργασίας, όταν πιέζεται με επιπλέον φορολόγηση κι αύξηση εισφορών, χωρίς ανάπτυξη κι επενδύσεις, μόνο ν’ αντιδράσει μεγεθύνοντας τα προβλήματα, της απομένει.

Η λύση είναι σχεδόν μονόδρομος κι όλοι όσοι βρίσκονται στην ‘πρώτη γραμμή του πυρός’ της οικονομίας, μπορούν και χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις οικονομικών και χωρίς τις περισπούδαστες όσο κι αδιάφορες, πολλές φορές, για την πραγματική οικονομία, αναλύσεις, να διαπιστώσουν εύκολα ότι μόνο με ‘πάγωμα’ εκτός κι εν συνεχεία εντός, συνόρων, των υποχρεώσεων, με ταυτόχρονη ενίσχυση των επενδύσεων ώστε να ξεκινήσει η ανάπτυξη, μπορεί να ελπίζει η χώρα σε άρση του αδιεξόδου.

Κάποιες φωνές υπερατλαντικών δανειστών και πολιτικών φίλων, έχουν αρχίσει ν’ ακούγονται με στόχο μια άλλη, βιώσιμη λύση, για το περίφημο ‘ελληνικό ζήτημα’. Η προσεκτική ανάγνωση κάποιων απ’ αυτά που ακούγονται και με το κατάλληλο φιλτράρισμα, αφήνουν μια αχτίδα ελπίδας που φυσικά όπως όλοι γνωρίζουμε, για να φτάσει να μετουσιωθεί σε πρόταση, χρειάζεται χρόνο και πολλή προσπάθεια.

Παρακολουθήσαμε τα τελευταία χρόνια, πολλές προσπάθειες να επιτευχθούν μεταρρυθμίσεις και τ’ αποτελέσματά τους που ήταν η πτώση κυβερνήσεων κι η απλή παραπομπή στις καλένδες λόγω πολιτικής αδυναμίας αντιμετώπισης της κατάστασης. Παρακολουθήσαμε επίσης την άρνηση πραγματικής αντιμετώπισης του τέρατος της φοροδιαφυγής όπως και της διαφθοράς που επίσης κοστίζει πολύ ακριβά στην πραγματική οικονομία.

Εκείνο που τώρα παρακολουθούμε απλώς και μάλιστα ανίκανοι να δράσουμε ώστε να ανατρέψουμε, ούτε καν να το σταματήσουμε, είναι η φτωχοποίηση πλέον και των τελευταίων απ’ τους ιδιώτες που έμειναν να λειτουργούν τις μικροεπιχειρήσεις τους που αποτελούσαν κάποτε τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας.

Μετά τις τελευταίες τραγικές εξελίξεις στην πολιτική ζωή της χώρας, με την τελευταία ελπίδα διαφορετικής διακυβέρνησής της, να καταρρέει και ν’ αποδεικνύεται περίτρανα ότι είναι μεγάλο το χρέος για να ψηφίζουμε ελεύθερα πλέον, σε εκλογές και δημοψηφίσματα… και πολλούς συμπολίτες μας να ‘πέφτουν’ απ’ τα ροζ συννεφάκια’ που ήθελαν να βρίσκονται, θεωρητικά θα πρέπει να έχουμε συνειδητοποιήσει κάποια πράγματα και θα έχουμε εκπαιδευθεί ώστε να δεχτούμε μεταρρυθμίσεις και λύσεις.

Αυτό που διαφαίνεται, απλοϊκά αλλά πραγματικά, ως η μόνη λύση και δεν είναι άλλο παρά ο συνδυασμός μεταρρυθμίσεων στην αρχή και στη συνέχεια ‘παγώματος’ αποπληρωμής κεφαλαίου προς τους δανειστές και υποχρεώσεων εντός της χώρας, με παράλληλη μείωση της φορολογίας και επενδύσεων ώστε να προκύψει ανάπτυξη, φαντάζει ο μονόδρομος που θα μπορούσε να φέρει ελπίδα κι επανεκκίνηση του συστήματος που απλώς τώρα παραπαίει με πολύ γρήγορους ρυθμούς…

Ο διαχειριστής της κατάστασης ή εκείνος που θα υλοποιήσει ένα τέτοιο πρόγραμμα, θα μπορούσε να γίνει ο νέος εθνάρχης αλλά σίγουρα είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει τους πολίτες, γεγονός που οδηγεί ίσως σε μια πολυσυλλεκτική κυβέρνηση εθνικής ενότητας ή ειδικού σκοπού, όπως κι αν τη βαφτίσει κανείς…