Όσο προλαβαίνουμε…

Κάποιοι το λένε δειλία, άλλοι έλλειψη αγάπης στη χειμαζόμενη πατρίδα και κάποιοι ότι χαρακτηρίζει ριψάσπιδες. Τελικά, η απόφαση για μετανάστευση γίνεται όλο και πιο σοφή πράξη για τους Έλληνες… όσο προλαβαίνουν ακόμη! 

Σταυροδρόμι της μεγάλης φυγής του αιώνα η χώρα μας, με το πέρασμα των μεταναστών να γιγαντώνεται μέρα τη μέρα και τις προβλέψεις κάθε άλλο παρά ευοίωνες. Ανοιχτά σύνορα από θαλάσσης, τα ανατολικά ευρωπαϊκά σύνορα , έτσι φαντάζουν με τους ρυθμούς διέλευσης. Κι εμείς, ετοιμαζόμαστε για την παγίδευσή τους πλέον στη χώρα μας, μετά τις νέες εξελίξεις και το κλείσιμο συνόρων γειτόνων μας.

Όλα αυτά βέβαια, σε μια χώρα που έχει ουσιαστικά χρεοκοπήσει, με οικονομία πλήρως διαλυμένη και πλέον, μια κυβέρνηση με το ένα πόδι εκτός… Οι προβλέψεις και τα όσα ψηφίζονται, μόνο λύσεις δε φέρνουν ενώ το άμεσο μέλλον φαντάζει ανυπόφορο και το μακρινό μέλλον όντως αόρατο!

Η μέση τάξη έχει εξαφανισθεί, οι εναπομείνασες επιχειρήσεις δε κλείνουν ακόμη πριν ολοκληρώσουν σταδιακά, τις απολύσεις ώστε να φτάσουν να εργάζονται μόνο οι συγγενείς, ώστε να έχουν ένα πιάτο φαί στο τραπέζι ενώ οι υπάλληλοι δουλεύουν για να καλύψουν υποχρεώσεις και δάνεια.

Οι εργαζόμενοι, όσοι έχουν εργασία ακόμη, μεταξύ 35 και 60 χρόνων, δεν περιμένουν ότι θα τα καταφέρουν να πάρουν τη σύνταξη – φιλοδώρημα που τους επιφυλάσσει το σύστημα ενώ οι νεότεροι απλώς λιάζονται, όντως, στα καφέ, τρώγοντας το πεντάευρο που τους δίνουν οι παππούδες απ’ τη σύνταξη.

Ανάμεσα σ ‘ αυτόν τον κόσμο, φυσικά υπάρχουν λαμόγια που εκμεταλλεύονται τις καταστάσεις για να ξεφεύγουν, φυσικά υπάρχουν τεμπελχανάδες που απλώς συνήθισαν στην ανεργία και να τους ταΐζουν, φυσικά υπάρχουν άχρηστοι κι ακαμάτηδες όπως τους λέγαμε κάποτε. Ωστόσο, υπάρχουν και πάρα πολλοί, που ειλικρινά ενδιαφέρονται να ζήσουν μια υγιή και νόμιμη ζωή, σύμφωνα με τους κανόνες και τους νόμους του κράτους.

Αυτοί είναι που διαπιστώνουν ότι αυτό πλέον είναι απλώς ανέφικτο! Εκτός του ότι το νομοθετικό πλαίσιο είναι πλέον παραθυράτο στην συντριπτική πλειοψηφία του απ’ τις ρυθμίσεις και τις εξαιρέσεις που νομοθετούνται καθημερινά, η επιβάρυνση των δραστηριοτήτων κάθε είδους, μόνο σε αδιέξοδα οδηγεί και τον πιο φιλότιμο κι εργατικό σύγχρονο Έλληνα.

Μόνη λύση αν και τελευταία, φαντάζει η μετανάστευση. Η μετεγκατάσταση, έστω και για λίγα χρόνια μέχρι την ανάκαμψη του καθενός, σε χώρες χωρίς ήλιο, χωρίς το κλίμα και την ατμόσφαιρα, γενικά και ειδικά, με άλλη διάθεση, άλλη νοοτροπία και φυσικά πολλές δυσκολίες, όπως αντιμετωπίζουν όλοι όσοι αποφασίζουν τέτοιες κινήσεις στη ζωή τους.

Οι προσπάθειες να προκληθεί το εθνικό αίσθημα της προσπάθειας για τη χώρα και οι παροτρύνσεις που συνοδεύονται με την υπενθύμιση παλαιότερων αγώνων του έθνους, προφανώς δεν έχουν καμιά αξία μπροστά στο άδειο πιάτο και στην αύξηση των υποχρεώσεων, με γεωμετρική πρόοδο. Η αγάπη για την πατρίδα και το φιλότιμο, λυγίζουν μπροστά στον φόβο της ανέχειας και της αδυναμίας κάλυψης και των απαραίτητων , πλέον, ειδικά για τα παιδιά μας.

Μόνο που πλέον τα πράγματα, δεν είναι τόσο εύκολα κι εκτός χώρας. Για τους νεότερους, πτυχιούχους, με γνώση ξένων γλωσσών, σαφώς υπάρχουν θέσεις εργασίας. Για τους μεγαλύτερους όμως, ασχέτως εργασιακής εμπειρίας και γνώσεων, η κατάσταση όλο και δυσκολεύει, ειδικά με την αθρόα προσφορά φθηνών εργατικών χεριών, με τα κύματα των προσφύγων που ψάχνουν χώρα με βαριά βιομηχανία για να στήσουν τη ζωή τους.

Καθυστερούμε σε όλες τις αποφάσεις μας οι Έλληνες, αναβάλουμε, αναμένουμε τον από μηχανής Θεό, 

ελπίζουμε μέχρι να διαλυθεί κι η τελευταία αχτίδα ελπίδας κι όταν το πάρουμε επιτέλους απόφαση, είναι αργά. Κι όσο κι αν έχουμε διαλυθεί ως κράτος, συνεχίζουμε φυσικά την ίδια τακτική. Έτσι και στο θέμα της μετανάστευσης, όσο κι αν είναι δύσκολο βέβαια, οι αποφάσεις μας καθυστερούν και πλέον δεν αργεί η μέρα που η σκέψη για μετεγκατάσταση με προοπτική, θα είναι μια μακρινή πολυτέλεια.

Η λέξη ‘αδιέξοδο’ έχει ομολογουμένως πάρει άλλη έννοια στη σύγχρονη Ελλάδα. Αυτό που βιώνει ο Έλληνας σήμερα, έχει ξεπεράσει κάθε δυσοίωνη πρόβλεψη και τα πολλαπλά και πανταχόθεν αδιέξοδα που βιώνουμε, κανείς δεν ξέρει πού μπορούν αν οδηγήσουν.

Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι εμφανιζόμαστε εξαιρετικά ανθεκτικοί σε πιέσεις κι επιβαρύνσεις κι είναι πλέον ξεκάθαρο ότι αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό μας, το εκμεταλλεύονται δεόντος εκείνοι που απαιτούν πλέον, με τον πιο σκληρό κι απάνθρωπο όσο και τεχνοκρατικό τρόπο, να τους επιστραφούν τα δανεικά.

Κάποιοι θα προλάβουν να φύγουν… εκείνοι που θα εγκλωβιστούν εντός χώρας περιμένοντας την ανάπτυξη, είτε νιώθουν, είτε όχι, πατριώτες, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα βιώσουν ό,τι πιο σκληρό κι απάνθρωπο μπορεί να αισθανθεί ο κάτοικος μιας πολιτισμένης χώρας στις μέρες μας…

Μένει να διαπιστωθούν οι αντοχές μας…