Ζητείται ηγέτης των… υπολοίπων…

Κι αφού προσχώρησαν όλοι πλέον στο μνημονιακό μέτωπο και μέσα σε πέντε μήνες πανηγυρίσαμε δυο φορές νίκη του ηγέτη των κεντροαριστερών, έχουμε ξεκάθαρο κενό στην ηγεσία του κεντρώου και κεντροδεξιού φιλοευρωπαϊκού μετώπου που κατέβηκε στο δημοψήφισμα ‘ακέφαλο’ και το αποτέλεσμα έφερε βίαια και την ανάγκη για εξελίξεις…

Ζούμε την εποχή που η έκφραση ‘ραγδαίες οι εξελίξεις’ απέκτησε νέα… ταχύτητα αφού τις τελευταίες μέρες, κάθε λεπτό υπήρχε και κάτι καινούργιο που μπορούσε να επηρεάσει λιγότερο ή περισσότερο, το γενικό κάδρο για την κατάσταση της χώρας.

Το σύνολο σχεδόν των φόβων μας που ‘σέρνονταν’ ως φήμες τα τελευταία χρόνια της κρίσης, ξεκινήσαμε να τα ζούμε όσο κι αν κανείς μας κατά βάθος δεν το πίστευε ότι θα φτάσει αυτή η μέρα, για το καθένα χωριστά. Κι ακόμη δεν έχουμε τελειώσει βέβαια… έμειναν κάποια τελευταία αλλά σημαντικά και σοβαρά που δεν έχουμε ζήσει κι απευχόμαστε να τα ζήσουμε.

Από αναλύσεις και θέσεις κι απόψεις, μπουχτίσαμε αφού οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, δίνουν πλέον το δικαίωμα στον καθέναν μας να εκφράζει άποψη, σοβαρή ή γελοία, ουσιαστική ή ‘του αέρα’, ολοκληρωμένη ή ‘κουτσή’, ως αστείο ή απολύτως σοβαρό ενδεχόμενο… Και φυσικά, όλοι πιστεύουμε ότι η δική μας άποψη είναι η πιο ολοκληρωμένη κι όσο πιο αγράμματοι κι εγωιστές, τόσο πιο ‘κουφοί’ στις άλλες απόψεις…

Και μέσα σ’ όλο αυτό το κλίμα, ευτυχώς ξεκίνησαν και κάποια απ’ αυτά που φυσικά έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα! Όπως η απαραίτητη εκλογή του νέου αρχηγού του μεγαλύτερου κόμματος- εκφραστή, της φιλοευρωπαϊκής μερίδας του πολιτικού συστήματος της χώρας.

Κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει γιατί δεν ξεκίνησαν οι διαδικασίες αμέσως μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου αφού μια θέση είναι αυτή που υποστηρίζει ότι δεν προχώρησε σε παραίτηση ο αρχηγός της, επειδή δεν είχε ξεχωρίσει ο επόμενος κι η αντίπερα θέση υποστηρίζει ότι δε ξεχώρισε ο επόμενος ακριβώς λόγω της μη παραίτησης του αρχηγού στο χρόνο που επιβαλλόταν κατά παράδοση. Όλο αυτό βέβαια είχε ως αποτέλεσμα να μείνει η έκφραση του φιλοευρωπαϊκού μετώπου σε κανάλια, τηλεοπτικές περσόνες, σε τυχάρπαστους πολιτικούς διαμετρήματος τηλεπωλήσεων και σε αυτοδιοικητικούς πολιτικούς τοιχοδιώκτες… εκτός φυσικά των εκτός συνόρων αναμενόμενων πολιτικών εκφραστών της φιλοευρωπαϊκής εξέλιξης της ηπείρου.

Όπως και να ΄χει, έφτασε αυτή η στιγμή της εκλογής του νέου αρχηγού της ΝΔ λοιπόν που όμως είναι δεδομένο ότι θα είναι και ο ηγέτης του φιλοευρωπαϊκού μετώπου της χώρας, ο ‘απέναντι’ του λαοφιλούς Αλέξη δηλαδή που μετά το δημοψήφισμα, μένει να δούμε πόσο αντιευρωπαϊστής θα παραμείνει βέβαια…

Η ερώτηση που θα πρέπει ν’ απασχολεί όλους τους Έλληνες, ασχέτως κομματικής τοποθέτησης, λόγω της ποδοσφαιροποίησης που λατρεύουν στον πολιτικό βίο, όπως επανειλημμένως έχουμε αποδείξει, είναι αν υπάρχει αυτή η προσωπικότητα που θα μπορούσε να λειτουργήσει πρώτα ενωτικά και στη συνέχεια θετικά διά της απαραίτητης συνεργασίας αλλά και αποστασιοποίησης, απ’ τις θέσεις του απέναντι μετώπου των αριστερών με την προσθήκη και των ακροδεξιών και πάντως αντιευρωπαϊκών δυνάμεων.

Το πρόσωπο αυτό, με καθαρή και ψύχραιμη ματιά, δεν έχει διαφανεί ακόμη στον ορίζοντα αφού τόσο η υπερβολική μετριοπάθεια κάποιων εκ των μνηστήρων όσο και το σκληρό παρελθόν κάποιων άλλων, αποτρέπουν απ’ την κάλυψη της εικόνας του φιλοευρωπαϊστή, φιλελεύθερου, δυναμικού και με αγώνες υπέρ των φιλελεύθερων θέσεων από θέσεις ευθύνης.

Μένει να παρακολουθήσουμε το επόμενο διάστημα κατά πόσο είναι ώριμο το εναπομείναν ανθρώπινο δυναμικό της ΝΔ να επιλέξει ανάμεσα στους υποψήφιους για την αρχηγία, τον αυριανό ηγέτη που θα μπορέσει να σταθεί απέναντι στον, δυο φορές μέσα σε λίγους μήνες, σαρωτικό νικητή της προτίμησης των Ελλήνων, αριστερό όπως ακόμη ευαγγελίζεται, Πρωθυπουργό και ηγέτη του μετώπου που τουλάχιστον εμφανίζεται σκεπτικιστικό προς την Ε.Ε. στη σημερινή της μορφή.

Ακούγεται ως ακόμη μια ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής ζωής της χώρας κι ίσως έτσι είναι τελικά αφού λατρεύουμε τα δίπολα και τα σταυροδρόμια που είναι γεμάτη η ιστορία μας. Το μέγα ζήτημα είναι ότι δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια της δοκιμής και των επανειλημμένων παρατάσεων και ‘παρενθέσεων’ αφού η κατάσταση της χώρας απαιτεί άμεσες λύσεις και γρήγορες αποφάσεις αλλά και δύσκολες συνεργασίες έναντι αδιεξόδων.

Κι όλα αυτά βέβαια εν αναμονή μιας συμφωνίας που τελικά προβλέπεται πιο βαριά απ’ όσο φοβόμασταν και πιο ευκταία απ’ όσο δείξαμε ψηφίζοντας ‘όχι’…