Πόσο πια…;

Όσο κι αν είναι πολλά αυτά που συμβαίνουν, δείχνουμε να διαθέτουμε κι άλλη ανοχή και περισσή προσαρμοστικότητα ως λαός. Πόσο όμως πια θα επιτρέπουμε να συνεχίζουν να υποτιμούν τη νοημοσύνη μας…;

Μέχρι κάποια στιγμή μετά τη διαπίστωση ότι τελικά πρόκειται για κρίση, είχαμε πιστέψει ότι αποτελούμε λαό- πείραμα για διάφορα που ήθελαν να υλοποιήσουν οι δανειστές και εταίροι μας, ώστε να σώσουν τους επόμενους που όλοι φοβόταν ότι θ’ ακολουθήσουν.

Μετά ήρθαν οι εκλογές της επανάστασης, όπως πιστέψαμε, τρομάρα μας, που έφεραν στην εξουσία το συνοθύλευμα της αυταποκαλούμενης αριστεράς και ξυπνήσαμε. Κανένα πείραμα για τους μοναδικούς, όπως αποδεικνύουμε, σε αντοχές, λανθασμένες θεωρήσεις και λειτουργία κράτους Έλληνες.

Αν δεν υπήρχε το τεράστιο ζήτημα των προσφύγων, κανείς δεν θ’ ασχολούνταν πλέον μαζί μας σήμερα κι απλώς θα επέμεναν να εισπράξουν όσα μας χρωστούν. Μάλλον θετική εξέλιξη είναι η κατάντια αυτών των ανθρώπων, για τη χώρα μας, άσχετα αν αποδεικνύονται ανίκανοι οι κυβερνώντες μας να το διαχειριστούν προς όφελος της χώρας.

Και μέσα στον κακό χαμό και τις απροσδόκητες όσο και τραγικές εξελίξεις της ευρύτερης περιοχής, εντός συνόρων συνεχίζουμε το ίδιο παιχνιδάκι που ξεκίνησε με την μεταπολίτευση. Πλούσιοι υπουργοί, που ξεγέλασαν με λαϊκίστικες υποσχέσεις, παίρνουν αποφάσεις για έναν λαό που ανέχεται ακόμη και τώρα που βρίσκεται στα όρια της πείνας.

Παίζουν μπροστά στα μάτια μας, το παιχνίδι του προφανούς προκαλώντας την τύχη τους κι ένας ένας αποκαλύπτονται για ασθενή μνήμη καταγραφής τεράστιας περιουσίας, εκατομμυρίων, εταιρικών μετοχών κτλ Κι εμείς απλώς παρακολουθούμε την επιβεβαίωση αυτού που βαθιά μέσα μας γνωρίζαμε, το βλέπαμε αλλά δεν το υπολογίσαμε όταν πήγαμε στην κάλπη.

Άραγε έχουμε το δικαίωμα ως λαός να ζητήσουμε ευθύνες από κάπου; Κι από πού τελικά; Εμείς δεν τους αναδείξαμε; Εμείς δεν τους ακούσαμε; Εμείς δεν τους κρίναμε; Εμείς δεν τους ψηφίσαμε; Κι άντε την πρώτη φορά, δεν υπολογίσαμε σωστά. Τη δεύτερη;

Έχουν άραγε το δικαίωμα αυτοί, να μας θεωρούν ως μέσης νοημοσύνης; Με τις επιλογές και την ανοχή μας, αυτό που επιδεικνύουμε είναι μέσο όρο κάτω του μετρίου κι ανοχή διπλάσια του τεράστιου! Το άλλο συμπέρασμα που όμως αδικεί το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, είναι οι ενοχές για τη δράση των προηγούμενων δεκαετιών, που δεν επιτρέπει τώρα κριτική κι αποφασιστικές κινήσεις του λαού.

Όπως και να ΄χει, διασυρόμαστε όλο και περισσότερο όσο κι αν θεωρούμε κάθε φορά ότι φτάσαμε στον πάτο του διασυρμού ως λαός. Πασχίζουμε και κερδίζουμε με το σπαθί μας την απαξία και τη χλεύη των λαών που μας δανείζουν για να ζούμε και να λειτουργούμε ως κράτος, με τις αντιδράσεις και τις αποφάσεις μας, με τη νοοτροπία και τους εκπροσώπους μας.

Πόσο πια θα το ανεχόμαστε όλο αυτό; Πόσο θα επιτρέπουμε να μας δουλεύουν μπροστά στα μάτια μας; Πόσο θα περιμένουμε για ν’ αντιδράσουμε; Πόσο θα πιστεύουμε ότι κάποιος άλλος θα’ ρθει να μας σώσει; Πόσο θα θεωρούμε ότι αποτελεί υποχρέωση του διπλανού και ποτέ δική μας, η απόφαση να διεκδικήσουμε τ’ αυτονόητα και να πάψουν να μας θεωρούν ανόητους, ενοχικούς βολεμένους που κρύβουν πλούτο;

Τα παραδείγματα υπουργών που ξεχνούν να δηλώσουν εκατομμύρια ή διώκονται για παλιά οικονομικά εγκλήματα, μόνο σε λαό που προσπαθεί φιλότιμα να βγει απ’ τη χειρότερη κρίση της σύγχρονης ιστορίας του δε συνάδουν! Απορεί κανείς, πώς, αυτοί οι ‘κύριοι’ με τα κρυμμένα εκατομμύρια, θα συνεχίζουν να ζητούν απ’ τους μισθοσυντήρητους και με μηδενικά, σχεδόν, έσοδα, ελεύθερους επαγγελματίες, να καλύψουν τις φορολογικές τους υποχρεώσεις που πλασματικά τους φόρτωσαν με νόμους κυήματα όσων υπέγραψαν με τους δανειστές.

Η αίσθηση της διάλυσης και της πλήρους αδιαφορίας πλέον των πολιτών για τα χειρότερα που όλο κι αποδεικνύονται απλώς ένα βήμα πριν την επόμενη απαράδεκτη ανακάλυψη, είναι ο χειρότερος εχθρός της σύγχρονης Ελλάδας. Ο κακός μας εαυτός, ο αδιάφορος, ο αδρανής, ο αναποφάσιστος, ο ανεκτικός, είναι οι χειρότεροι σύμμαχοι των εχθρών που βλέπουμε παντού γύρω μας χωρίς να προχωρήσουμε στη στοιχειώδη αυτοκριτική για τα σημερινά κι όχι μόνο για τα παλαιότερα που μοιάζουν παράδεισος πλέον…

Στο χέρι μας είναι όλα κι όπως φαίνεται, διάθεση για αντίδραση δεν έχουμε. Αντέχουμε κι άλλο διασυρμό κι άλλη κοροϊδία κι άλλο εμπαιγμό κι άλλη πίεση κι άλλο φόρτωμα ευθυνών χωρίς αντίκρισμα. Αφού αντέχουμε λοιπόν, κανένα δικαίωμα για παράπονο δεν έχουμε! Το χάσαμε κι αυτό όπως όλα εκείνα που θεωρούσαμε ότι ήταν κεκτημένα… τρομάρα μας…

Λαός που δέχεται να κυβερνάται από υποκριτές και ψεύτες, καταθέτει την ειλικρίνεια και τις αγαθές του προθέσεις στο βωμό της ανεκτικότητας και της αδιαφορίας…