Πλειοψηφία της μειοψηφίας…

Πόσο δημοκρατικό αποτέλεσμα είναι τελικά να κυβερνήσει το κόμμα που πλειοψήφησε στο 55% του εκλογικού σώματος και χωρίς να υπάρχει τρόπος να καταγραφούν οι λόγοι αποχής του 45% εκείνων που δικαιούνται να ψηφίσουν;

Με τις εικόνες των πανηγυρισμών σε διάφορα επιτελεία κομμάτων, να φαντάζουν παραπάνω από γελοίες, ειδικά την επομένη το πρωί που πλέον τελείωσαν οι λόγοι καθυστέρησης υλοποίησης όλων εκείνων που θα μας τελειώσουν ως μονάδες και σύνολο, το μεγάλο ερώτημα των εκλογών αφορά στο κατά πόσο τελικά κυβερνά το κόμμα που πλειοψήφησε στο εκλογικό σώμα.

Μόνο ως αποτέλεσμα στατιστικών ερευνών μπορεί να εκληφθεί η θεώρηση ότι αν προσερχόταν στις κάλπες το 45% των εκλογέων που απείχε, δεν θα αλλοιωνόταν το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής. Κανείς δε μπορεί να ξέρει, αν πείθονταν όλος αυτό ςο κόσμος να πάει στις κάλπες, τι θα ψήφιζε τελικά.

Εκείνο όμως που επιβάλλεται να αναλυθεί και να του δοθεί η δέουσα προσοχή, είναι οι λόγοι που αποτρέπουν όλο και περισσότερους ψηφοφόρους να προσέρχονται στις κάλπες. Η αποχή στις εκλογικές διαδικασίες της χώρας, αυξάνεται σταθερά τα τελευταία χρόνια και το ποσοστό στις τελευταίες εκλογές έπιασε ‘ταβάνι’ προσεγγίζοντας το μισό ποσοστό του εκλογικού σώματος.

Πόσο μπορεί να θεωρείται πλειοψηφία λοιπόν, το 35% του 55%, που τελικά αποτελεί το 20% του συνόλου των Ελλήνων που είχαν δικαίωμα να συμμετάσχουν στις εκλογές; Πόσο μπορεί να μην προσμετράται αυτό το ποσοστό και να μην ελέγχονται οι λόγοι που δεν πείσθηκαν να προσέλθουν στις κάλπες;  

Οι αποφάσεις που έχουν παρθεί και θα επιβαρύνουν τους Έλληνες κι όλα εκείνα που επίκεινται τους επόμενους μήνες, η δημοκρατία επιτάσσει να λαμβάνονται απ’ την απόλυτη και ξεκάθαρη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Το 20%, σαφώς δεν αποτελεί την πλειοψηφία.

Ωστόσο, εκεί που αυξάνεται αρνητικά η δύναμη της μειοψηφίας τελικά που διαβάζεται ως πλειοψηφία, είναι η συμμετοχή των μικρότερων κομμάτων που ένα εξ αυτών, με κάποιες χιλιάδες ψήφων που άνετα μπορεί να είναι μόνο των συγγενών των υποψηφίων, συμμετέχει στην κυβέρνηση.

Έχει διασυρθεί και πληγωθεί και καταληστευθεί τελικά, αρκούντως αυτή η χώρα τις τελευταίες δεκαετίες, από διάφορους εθνοπατέρες που όμως, όλοι ψηφίστηκαν από κάποιους πολίτες. Τώρα, όλη αυτή η αγανάκτηση αποτυπώνεται ως αδιαφορία για την εκλογική διαδικασία κι αποχή απ’ τον μόνο τρόπο να διαμορφώσουμε ως πολίτες, τις συνθήκες και το περιβάλλον που θα λαμβάνονται οι αποφάσεις που θα ορίσουν τη ζωή μας και το μέλλον μας.

Δημοκρατικό δικαίωμα αποτελεί η επιλογή ενός κόμματος στην κάλπη κι επίσης δημοκρατικό δικαίωμα αποτελεί κι η επιλογή της αποχής απ’ την εκλογική διαδικασία. Πόσο δημοκρατικό είναι όμως να μην υπολογίζεται αυτή η αποχή σοβαρά και να γίνει αποτύπωση των λόγων που τους απέτρεψαν να ψηφίσουν; Πόσο καταστρεπτική μπορεί να είναι για το παρόν και το μέλλον η άποψη ότι η αποχή αποτελεί αντίδραση σε όσα μας βαραίνουν ενώ απλώς αλλοιώνεται τελικά το αποτέλεσμα της κάλπης;

Και βέβαια, να μην ξεχνάμε ότι σημαντικό ποσοστό εκείνων που απείχαν, δε μπόρεσαν ν’ αντέξουν οικονομικά, τρίτη μετακίνηση μέσα σε λίγους μήνες, για να συμμετάσχουν στις κάλπες. Αυτό από μόνο του επιβάλλεται να καταγραφεί και να εξαχθούν συμπεράσματα για την πραγματική κατάσταση της χώρας, πέρα απ’ τα γλέντια και τα πανηγύρια των προβάτων που θεωρούν ότι κέρδισαν κάτι, είτε στηρίζουν το πρώτο κόμμα, είτε κάποιο απ’ τα μικρότερα που τα κατάφεραν και ‘τρούπωσαν’ επιτέλους στη βουλή…

Σε μια εποχή που απλώς ξεκινά η τελευταία πράξη του δράματος που ξεκίνησε τον περασμένο Ιανουάριο και το 20% των Ελλήνων αποφάσισε ότι πρέπει να την διαχειρισθούν εκείνοι που προκάλεσαν να τη ζήσουμε με τόσο αρνητική ένταση, νικητής της εκλογικής διαδικασίας είναι η αδιαφορία, η απαισιοδοξία, η έλλειψη εμπιστοσύνης στο πολιτικό προσωπικό της χώρας.

Οι όποιοι πανηγυρισμοί απλώς επιβεβαιώνουν αυτό που όλοι φοβόμαστε, ότι είμαστε ανώριμοι ψηφοφόροι και τραγικά ανίκανοι να διαβλέψουμε ποιος από μας, μπορεί καλύτερα να διαχειριστεί το δράμα μας…