Φρέσκος, όχι απλώς νέος…

Το κόμμα που εκφράζει την μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη της χώρας, μετά την παράδοση του κράτους στο συνοθύλευμα της αριστεράς και την, για δυο φορές επιβράβευσή της απ’ τον αγανακτισμένο λαό, δε χρειάζεται απλώς έναν νέο αρχηγό αλλά έναν φρέσκο αρχηγό!

Με παλιά, πιο παλιά δε γίνεται, υλικά, που χρησιμοποίησε ο χαρισματικός ηγέτης της κεντροαριστεράς, πλέον, που κυβερνά για δεύτερη συνεχόμενη φορά, καταρτίστηκε η νέα κυβέρνηση που θα διαχειρισθεί το αδιέξοδο που διαπιστώνεται από ειδικούς και μη. 

Με πρόσωπα παλαιότερων, παταγωδώς αποτυχημένων κυβερνήσεων και προσφάτως απαράδεκτα αδρανών υπουργείων, ο νέος πρωθυπουργός αποδεικνύει περίτρανα ότι απλώς αποτελεί τη μοναδική επιλογή των ψηφοφόρων κι όχι την καλύτερη. Κάτι που το γνωρίζουν και το αποδέχονται κι οι πιο θερμοί ψηφοφόροι του.

Η ευθύνη, όμως της μοναδικότητας ως επιλογή, δε βαραίνει μόνο τον ίδιο και μάλλον κυρίως βαραίνει  άλλους… Τους πολιτικούς του αντιπάλους πρώτα απ’ όλα. Διότι, δεν είναι τυχερός που εξελέγη, μόνο, κυρίως είναι τυχερός που δεν είχε αντίπαλο να κινδυνεύσει να μην εκλεγεί.  

Με την εκλογή του στην αρχηγεία του κόμματός του, πολλοί ήμασταν που διακρίναμε τον φιλόδοξο ηγέτη της κεντροαριστεράς και φυσικά την ανάγκη εμφάνισης του ‘αντιπάλου δέους’, τον αντίστοιχο ηγέτη της δεξιάς παράταξης. Μετά από δυο εκλογικές αναμετρήσεις, ένα δημοψήφισμα, δυσβάστακτο κόστος για τη χώρα με υπουργούς νούμερα και φυσικά το ξεσκαρτάρισμα της αριστερής πλατφόρμας από κόμμα και κοινοβούλιο, η πληγωμένη χώρα κατάντησε πάλι να επιλέγει να κυβερνηθεί απ’ τους ίδιους που τόσο γρήγορα απέτυχαν σε τόσα πολλά!

Ήρθε η ώρα λοιπόν, ν’ αναληφθούν οι ευθύνες της δεξιάς παράταξης και να πάψουν να μπαίνουν όλα ‘κάτω απ’ το χαλί’ όπως συνήθιζε να γίνεται, ενόψει εξουσίας που καλείται ν’ ασκήσει ο κύριος εκφραστής της, η ΝΔ, τις τελευταίες δεκαετίες. Ήρθε η ώρα να ψάξει σοβαρά πού πήγαν οι ιδεολογικές της βάσεις που δείχνουν να έχουν πλήρως διαλυθεί και να επιλέξει ποιος είναι ο δρόμος που θέλει ν’ ακολουθήσει. Ήρθε η στιγμή που επιβάλλεται να σταματήσει η συρρίκνωση και να ξεκινήσει η επιστροφή των ψηφοφόρων της που χάθηκαν κι έμειναν ασκεπείς πολιτικά.

Και φυσικά έχουν θέση στη ΝΔ και οι κάπως πιο δεξιοί και οι υποστηρικτές του κοινωνικού αλλά και του συντηρητικού φιλελευθερισμού. Και φυσικά χρειάζεται άνοιγμα ιδεολογικό προς το κέντρο. Ωστόσο, είναι παραπάνω από βέβαιο ότι μια προσπάθεια να επιβληθεί ένας υποψήφιος αρχηγός, με ακροδεξιές καταβολές ως ηγέτης της κεντροδεξιάς, θα πέσει στο κενό και φυσικά θ’ αποτρέψει τους κεντρογενείς να πλησιάσουν.

Όπως επίσης, η προσπάθεια συνέχισης της οικογενειοκρατίας, που σαφώς έχει μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας για τους πολιτισμένους πολιτικά, λαούς, θ΄ αποτρέψει όλους εκείνους που έχουν μνήμες απ’ το παρελθόν και δεν είναι ευχάριστες… και δυστυχώς δεν είναι λίγοι… Ο πόλεμος των φέουδων, μόνο να πληγώσει και ν’ αδικήσει την παράταξη μπορεί, πάντως σε καμιά περίπτωση ν’ αναδείξει τον επόμενο ηγέτη της κεντροδεξιάς, αφού ο γόνος ενός πολιτικού τζακιού, θα ‘σέρνει’ όλη την ιστορία και το στίγμα της οικογενειοκρατίας που ο λαός αποστρέφεται περισσότερο απ’ την ανικανότητα, όπως περίτρανα απεδείχθη.

Η ποδοσφαιροποίηση της διαδικασίας εκλογής του νέου αρχηγού της δεξιάς παράταξης, μόνο πλήγματα θα επιφέρει τόσο στη ΝΔ όσο και στην παράταξη. Η εικόνα των ίδιων στελεχών, μικρού ή μεγαλύτερου βεληνεκούς, που χωρίς να έχουν παρουσιάσει έργο ή προσπάθεια, παρά μόνο κομματικά ένσημα, χωρίς κοινωνικούς αγώνες παρά μόνο συμμετοχή σε κομματικά όργανα και χωρίς σαν έχουν ιδεολογικά σαφώς τοποθετηθεί αλλά απλώς αναμασούν τις οδηγίες του κόμματος, να μαζεύονται σε άσκοπες συνεδριάσεις που στο περιθώριο κάποιοι προσπαθούν να τους πείσουν για τον έναν ή τον άλλο υποψήφιο αρχηγό, αποτελούν ξεθωριασμένη και ξεπερασμένη τακτική που δεν εκφράζει κανέναν σώφρονα συνειδητοποιημένο, ιδεολογικά ώριμο πολίτη.

Ο επόμενος υποψήφιος αρχηγός έχει βαριά ευθύνη για το παρόν και το μέλλον της παράταξης και δεν αρκεί να είναι μόνο νέος σε ηλικία αλλά ο νεότερος μιας οικογένειας που θεωρεί φέουδο το κόμμα. Είναι απαραίτητο να είναι φρέσκος σε ιδεολογία, θέσεις, με αποδείξεις σε θέσεις ευθύνης και διοίκησης, με υπερκομματική δράση όπου χρειάζεται κι όχι απλώς μετριοπάθεια ιδιοτελή που θεωρείται λανθασμένα, προτέρημα στις μέρες μας.

Ο νέος αρχηγός επιβάλλεται να φέρει νέους ανθρώπους όλων των ηλικιών, να φέρει το όραμα εκείνο που θα επιτρέψει την επιστροφή εκείνων που άγονται και φέρονται σε κομματικά μικρομάγαζα που απλώς δηλώνουν ότι υπάρχουν, ελλείψει σοβαρής εκπροσώπησης.

Ο νέος αρχηγός της κεντροδεξιάς παράταξης, δεν αρκεί να γνωρίζει πρόσωπα στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, επιβάλλεται να έχει την αποδοχή τους ώστε η χώρα να ενταχθεί και πάλι ως ισότιμο μέλος στα όργανα της Ε.Ε. κι όχι ως ο φτωχός συγγενής που απλώς στέλνει στελέχη να επαιτήσουν.

Αν αποδειχθεί ότι δεν υπάρχει τέτοιο πρόσωπο διατεθειμένο να διεκδικήσει τη θέση ευθύνης της παράταξης, το μόνο που μένει να περιμένουμε είναι η συνέχιση όλων εκείνων που κατάντησαν τη χώρα όπως είναι σήμερα, παραδομένη στα χέρια ανίκανων μετά την αδυναμία διαχείρισή της από κείνους που απλώς πίστευαν ότι μπορούν να διαχειριστούν το κόμμα και τη χώρα… διώχνοντας όλους εκείνους που ήξεραν ότι ήταν πάνω απ’ τις δυνάμεις τους.