Όσο ανεβαίνει η μαϊμού στο δέντρο…

…τόσο καλύτερα φαίνονται τα οπίσθιά της… Κι όσο πιο εύκολα αναδεικνύονται στο εσωτερικό της χώρας οι ημι- μαθείς, -ικανοί, -μορφωμένοι, γενικώς οι μέτριοι, τόσο μεγαλύτερο είναι το ρεζίλι της χώρας την ώρα της ευθείας αναμέτρησης με  το αντίστοιχο άλλων χωρών… με μόνη πληγωμένη, τη χώρα…

Συνηθίσαμε πλέον και δεν το πολυσυζητάμε αλλά είναι τραγικό αν το καλοσκεφτεί κάποιος. Έχει πέσει τόσο πολύ κι απότομα, το επίπεδο των κυβερνώντων και γενικώς επικρατούντων στη δημόσια ζωή της χώρας, έχει γίνει τόσο εύκολο ν’ αναδειχθεί ο οποιοσδήποτε, ασχέτως προσόντων, ταλέντων και ικανοτήτων σε σημαντικές θέσεις, που ακόμη κι η έλλειψη βασικών γνώσεων, δε μας εκπλήσσει πλέον.

Είναι τόσο και τέτοιας έκτασης η κρίση αξιών κι η κοινωνική κατάπτωση που συνοδεύει την οικονομική διάλυση και τόσο βαθιά η έλλειψη εμπιστοσύνης πλέον μεταξύ μας, που ο κοινωνικός ιστός απλώς έπαψε να υπάρχει. Μόνο σημεία ψιλοαπόδειξης συνοχής, ίσως η προσπάθεια στήριξης των πολύ ασθενέστερων οικονομικά και σε κάποιες περιοχές, των προσφύγων. Σε κάθε άλλη περίπτωση, συλλογικότητα τέλος!

Μπορεί να μας κατηγορήσει κανείς ως κοινωνία για την κατάντια μας; Για την αδιαφορία μας; Για τον αρνητισμό μας; Τώρα, έτσι όπως φτάσαμε να διαβιούμε, μάλλον δεν είναι εφικτή οποιαδήποτε προσπάθεια κριτικής που έτσι κι αλλιώς άργησε να γίνει. Για το γεγονός όμως ότι γνωρίζαμε όλοι, λίγο πολύ αλλά δεν κάναμε τίποτε για να το σταματήσουμε και το καλλιεργούσαμε, η κριτική δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ κι όχι αδίκως…

Κι όλη αυτή η κατάπτωση κι η κατάντια, φυσικά ήταν νομοτελειακά δεδομένο ότι θ’ αποτυπωνόταν αργά ή γρήγορα και στους κυβερνώντες και κατέχοντες εξέχουσες θέσεις εκπροσώπησης. Κι αν στο εσωτερικό λίγο λίγο το συνηθίσαμε, όταν γίνονται οι εύλογες συγκρίσεις στο εξωτερικό, μόνο ντροπή πλέον μένει στους κάποτε υπερήφανους Έλληνες.

Είχαμε κάποτε τους κοστουμάτους πολυδιαβασμένους με τα μεταπτυχιακά και τους πολύγλωσσους που μπορούσαν να επιβληθούν εύκολα εντός των συνόρων και ν’ ανταπεξέλθουν άνετα εκτός. Το μορφωτικό επίπεδο των Ελλήνων ήταν κάτω του μετρίου, σε σχέση με τους υπόλοιπους λαούς και κάπως σωζόταν η κατάσταση.

Απεδείχθη όμως ότι εκείνα τα κοστούμια έκρυβαν απληστία, ανικανότητα, βρωμιά, ψευτιά, με αποτέλεσμα να γίνουν η στολή της διαφθοράς και του αποκρουστικού. Ωστόσο, το μορφωτικό επίπεδο των Ελλήνων ανέβαινε αργά αλλά σταθερά κι ίσως ανέμενε κανείς ότι θα έστρωνε η κατάσταση και θα ισορροπούσε με την αποπομπή των διεφθαρμένων και την έλευση των μορφωμένων και χορτασμένων.

Δυστυχώς όμως, ούτε αυτό έγινε στη χώρα που η λέξη ‘μοναδικό’ έχει αποκτήσει άλλο νόημα κι εντελώς αρνητική σημασία. Οι μορφωμένοι Έλληνες είτε ξενιτεύονται είτε κλείνονται στα σπίτια τους, επιτρέποντας στο τίποτα, το ημιμαθές, το ανίκανο, το ελάχιστο, το άσχετο, να επικρατήσει και να κυβερνήσει.

Πλέον η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών κάθε επιπέδου, σε όλα τα κόμματα, είναι απελπιστικά τραγική και πλέον τόσο αποκρουστική που ούτε να τους βλέπουμε αντέχουμε. Μπορεί να μην κλέβουν και να μην προκαλούν όπως οι κοστουμάτοι αλλά η ανικανότητα, η αδιαφορία, η έλλειψη κοινωνικής μόρφωσης και γενικώς το χαμηλό επίπεδο σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους, καταντάει υπέρ του δέοντος προκλητικό.

Κι όσο παραμένουν στη γειτονιά τους, στο νομό τους, στην περιφέρειά τους άντε εντός του κράτους τέλος πάντων, να κάτι μέσα ενημέρωσης που δεν έχουν ειδήσεις, να κάτι ηλίθιοι που τους στηρίζουν, να κάτι απεγνωσμένοι που τους δουλεύουν, αισθάνονται δικαιωμένοι. Όταν βγουν παραέξω όμως κι αρχίσουν οι αναπόφευκτες συγκρίσεις, εκεί ξεδιπλώνεται όλο το ρεζίλι της ελληνικής σύγχρονης κοινωνίας…

Κι αρχίζει η μπουρδολογία της προσπάθειας να υποβαθμισθεί καθετί καλύτερο που υποβαθμίζει αυτόματο το δικό μας ελάχιστο κι αρχίζει η βλακεία της αποφυγής σύγκρισης και τότε πια χάνεται κάθε ελπίδα σωτηρίας που ίσως τρέφουν κάποιοι, ότι μπορεί να λήξει αυτή η τραγική περίοδος που βιώνουμε.

Κι αναδεικνύεται ως σοφή η ρήση περί μαϊμούς και οπισθίων που όπως φαίνεται, κανείς δεν υπολογίζει πλέον απ’ αυτούς, που ξεπερνώντας κάθε γελοιότητα και γνωρίζοντας το… κόκκινο των οπισθίων… συνεχίζουν ν’ ανεβαίνουν στο δέντρο ανερυθρίαστοι,  αδιαφορώντας για τη συνεχιζόμενη κατάπτωση της κοινωνίας που κοιτά προς τα πάνω κι αντί αριστεία, παρακολουθεί οπίσθια μαϊμούς…