Αξιοπρέπεια τέλος!

Μια καθημερινή μέρα που αναγκαστικά ερχόμαστε σε επαφή, κοινωνική, επαγγελματική, συντροφική, με τους γύρω μας Έλληνες, αρκεί για να διαπιστώσουμε ότι οι αξιοπρεπείς και υπεύθυνοι είναι η τραγική μειοψηφία… κι ακόμη περιμένουμε την ανάκαμψη…

Βρίσαμε (πολύ), φωνάξαμε (λίγο), αγανακτήσαμε (αρκετά), ελπίσαμε (σημαντικά), ψηφίσαμε διάφορα (λάθος κλασσικά) και τελικά απλώς συμβιβαστήκαμε (τελείως). Με την πίεση να αυξάνεται τα τελευταία χρόνια και τα αδιέξοδα απλώς να διαδέχονται το ένα το άλλο, φτάσαμε πλέον στην κατάπτυστη θέση που προσπαθούμε να εγκλιματιστούμε σήμερα, αφού δεν επιδεικνύουμε καμιά διάθεση να εναρμονισθούμε με τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που θα μας οδηγούσαν σε διόρθωση των κακώς κειμένων, ετών.

 Προφανώς, όπως όλος ο πλανήτης πλέον διαπιστώνει, τα σχέδια για την οικονομική ανάκαμψη της χώρας μας, είναι λανθασμένα κι έχουν ήδη οδηγήσει σε αδιέξοδα πολύ ακριβά για τους ‘υπηκόους’ των σύγχρονων ηγεμόνων που είναι οικονομικοί… Ο κυριότερος λόγος φυσικά είναι διότι απλούστατα δεν υπολόγισε κανείς το ταμπεραμέντο και τη νοοτροπία του λαού που απευθυνόταν αυτά τα σχέδια και των ιδιαιτεροτήτων του λαού που καλούνταν να τα υλοποιήσει. Κι αν κάποια εκ των ελαττωμάτων του είναι όντων απαράδεκτα, τα προτερήματά του θα μπορούσαν να βοηθήσουν, αν προέβλεπαν οι εμπνευστές των σχεδίων, τις κατάλληλες δράσεις…

Όπως και να ‘χει, μετά και την τελευταία ολέθρια εκλογική επιλογή του Ιανουαρίου που έφερε στην κυβέρνηση εκείνους που χωρίς καμιά ουσία και βάση, αποτέλεσαν διά της εις άτοπον απαγωγής, τη μόνη και τελευταία ελπίδα των απελπισμένων Ελλήνων, πλέον η κατάσταση καθίσταται απλώς μη αναστρέψιμη και το μέλλον αόρατον!

Το τραγικό όμως που πρώτη φορά διαφαίνεται τόσο έντονα στην καθημερινότητά μας, είναι η έλλειψη της στοιχειώδους αξιοπρέπειας στην συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Κι όταν αφορά στην αναγκαστική έκπτωση λόγω οικονομικής δυσπραγίας κι αδιεξόδων, φυσικά υπάρχει δικαιολογία, ισοδύναμη της αδικίας που έχει οδηγήσει στην πτώση. Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως, η έλλειψη αξιοπρέπειας, συνειδητά συνδυάζεται με ανευθυνότητα, ωχαδελφισμό, έλλειψη σεβασμού του διπλανού, του γείτονα, του συνεργάτη, του συμπολίτη, γενικώς και φυσικά στην απώλεια κάθε είδους εμπιστοσύνης, εύλογα κι απολύτως αναμενόμενα.

Το μπάχαλο που έχει επέλθει στην καρδιά της ελληνικής κοινωνίας, αρχής γενομένης απ’ την οικονομική αδυναμία που έγινε πλέον καθεστώς να χρησιμοποιείται από όλους, ακόμη κι από κείνους που δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης της επιχείρησης ή της οικογένειά στους, έχει οδηγήσει στην πλήρη διάλυση του κοινωνικού ιστού ως επακόλουθο της διάλυσης του οικονομικού ιστού φυσικά.

Τα αποτελέσματα τα βιώνουμε όλοι μας κι εκείνοι που φυσικά υποφέρουν περισσότερο είναι οι υπεύθυνοι, σοβαροί, αξιοπρεπείς, που έχουν μάθει και συνεχίζουν να προσπαθούν να είναι ευγενείς, να σέβονται και να τηρούν τους ηθικούς κανόνες με τους οποίους έζησαν μια ζωή χωρίς να βλάψουν κανέναν. Είναι αυτοί που υποφέρουν περισσότερο διότι απλούστατα, εκτός απ’ το γεγονός ότι δε μπορούν να εγκλιματιστούν στα νέα απαράδεκτα δεδομένα λειτουργίας της κοινωνίας σε πλήρη πτώση, θεωρούνται απ’ τους υπόλοιπους, οι εκτός κλίματος και κρίνονται και κατακρίνονται, με ευκολία που είναι γελοία όταν προέρχεται από ανθρώπους άνω των 10 ετών!

Η ασυδοσία που βαφτίστηκε ελευθερία κι η κατάργηση ηθικών κανόνων και ορίων, καταδυναστεύουν τελικά την καθημερινότητά μας, περισσότερο απ’ όλα αυτά που είμαστε αναγκασμένοι πλέον να σκύψουμε το κεφάλι. Οι ξερόλες που κλείνουν τα μάτια στις αποτυχίες τους και ξέρουν μόνο να διδάσκουν, ποιος ξέρει τι, τους υπόλοιπους, που αυτομάτως θεωρούν υποδεέστερους κι ας έχουν να επιδείξουν περισσότερες επιτυχίες στη ζωή τους, όλο κι αυξάνονται, σχεδόν όσο κι οι αποτυχημένες προσπάθειες προόδου…

Αυτός είναι κι ο βασικότερος λόγος που τελικά είναι παραπάνω από βέβαιο ότι όποια μεταρρύθμιση κι αν προσπαθήσει να εφαρμόσει, οποιοσδήποτε λαοφιλής κενός ή γεμάτος τενεκές που εκλέγουμε να μας κυβερνά, θα αποτύχει παταγωδώς! Ο μόνος λόγος που ίσως είναι σε ύφεση όλες αυτές οι διαπιστώσεις, είναι η καλοκαιρινή ραστώνη και τα μπάνια του λαού που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όλοι λίγο πολύ κάνουμε.

Με την επιστροφή στη σκληρή πραγματικότητα από Σεπτέμβριο, θα διαπιστώσουμε περίτρανα πλέον ότι δεν αντέχουμε ο ένας τον άλλον αφού η κατάπτωση κι η ξευτίλα που θα κληθούμε να βιώσουμε, όχι χωρίς δική μας ευθύνη βέβαια…, θα είναι τέτοια, που η λέξη ‘αξιοπρέπεια’ θα αποτελεί απλώς ένα λύμα της γραμματικής μιας γλώσσας που αργοπεθαίνει.

Και φυσικά το μεγαλύτερο δίλημμα θα το έχουν και πάλι εκείνοι που θεωρούνται οι αντιστασιακοί της εποχής μας, οι αξιοπρεπείς, σοβαροί, συνεπείς και υπεύθυνοι που έχουν επιλέξει να ζήσουν τη ζωή τους όσο το δυνατόν ορθότερα και παραγωγικότερα. Οι υπόλοιποι, οι περισσότεροι δηλαδή, δυστυχώς, απλώς θα προσπαθούν να κολυμπήσουν στον …καφέ ωκεανό…, που πλέον αποτελεί τον καλύτερο χώρο για να προσπαθήσουν να κρύψουν το μπάχαλο που δημιούργησαν με τη νοοτροπία τους, πρώτα στη ζωή τους και στη συνέχεια στη χώρα, που αντί να διορθώνεται, απλώς εξελίσσεται προς το χειρότερο…

Βοήθεια δεν υπάρχει από πουθενά, μη ξεγελιέστε! Μόνοι μας είμαστε…