Κι
ενώ εμείς απ’ το πρωί ως το βράδυ, καθημερινές και αργίες, ασχολούμαστε με το
χρέος που έχουμε, φτιάχνουμε ή θα έχουμε αφού ως κράτος χρωστάμε σε όποιον
κινείται στον πλανήτη, οι υπόλοιποι λαοί ζουν και συνεχίζουν κανονικά
ερευνώντας, προσχωρώντας, παράγοντας πολιτισμό και γενικώς, συνεχίζουν να ζουν
τη ζωή τους…
Με την κατάντια μας που όσο πάει επιδεινώνεται
αποδεικνύοντας ότι υπάρχει πάντα και χειρότερο, με μια καθημερινότητα που
συνεχώς υπερβαίνουμε κάποιους φόβους μας, με την έννοια ‘μάταιο’ να παίρνει
άλλη διάσταση πλέον στη σύγχρονη Ελλάδα, ο εκνευρισμός είναι το πιο φυσιολογικό
κι αναμενόμενο απ’ τα αρνητικά αισθήματα που πλέον επικρατούν σε ατομικό όσο
και συλλογικό επίπεδο.
Εκνευρισμό για την ανικανότητα, για την αδικία,
για την επιβάρυνση, για την αδιαφορία, για την ανισότητα, για το ότι δεν
δράσαμε παλαιότερα όσο ήταν νωρίς, για το ότι δεν δρούμε τώρα μήπως και μας
υπολογίσει κανείς εξ όσων αποφασίζουν, εκνευρισμός για πολλά και διάφορα που
δόξα τω Θεώ, δε λείπουν, αντίθετα εμπλουτίζονται!
Κι ενώ θα περίμενε κανείς ότι δε μένει εκνευρισμός
πλέον γι’ άλλα πράγματα, ανακάλυψα ότι μια πηγή εκνευρισμού που αυξάνεται σημαντικά
όσο βαθαίνει η βουτιά στο πλήρες αδιέξοδο, αποτελεί κάθε φορά η διαπίστωση ότι
δεν υπάρχουν μόνο κατατρεγμένοι λαοί που διώκονται απ’ τη χώρα τους ή
βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση αλλά υπάρχουν και πολλοί άλλοι λαοί που
εξελίσσονται, προοδεύουν, πάνε παρακάτω.
Υπάρχουν οι λαοί που ενώ εμείς βουλιάζουμε όλο και
πιο βαθιά στην ανυπαρξία και τη μιζέρια μας, εκείνοι ερευνούν για καινούργια
θέματα, προοδεύουν εξ ονόματος του ανθρώπινου είδους, ανακαλύπτουν πράγματα που
θα βοηθήσουν στο μέλλον να πάμε παρακάτω. Υπάρχουν οι λαοί που ανταμείβονται
για τις προσπάθειές τους και σχεδιάζουν με σιγουριά το μέλλον τους ως απόμαχοι της
ζωής, με τις καλύτερες συνθήκες.
Λαοί που τέλος πάντων, μπορούν αν ονειρεύονται, να
προγραμματίζουν, να σχεδιάζουν και να περηφανεύονται ότι κληροδοτούν κάτι
καλύτερο και περισσότερο στα παιδιά τους, απ’ αυτά που παρέλαβαν. Λαοί που με
την εξέλιξή τους υποδεικνύουν τον τρόπο που θα μπορούσαμε να ζούμε στο μέλλον
ως ανθρώπινη φυλή, διορθώνοντας τα κακώς κείμενα που έχουν προκύψει απ’ τα
ελαττώματά μας.
Κι ο εκνευρισμός που προκύπτει, δεν αφορά μόνο στη
γεγονός ότι αποδεικνύονται εκείνοι καλύτεροι κι εμείς ό,τι χειρότερο αλλά
κυρίως στο ότι αυτή τη διαδρομή που καλύπτουν εκείνοι τώρα, που εμείς
πισωγυρίζουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, δεν πρόκειται να μπορέσουμε ως λαός να την
καλύψουμε ποτέ!
Καταντήσαμε σε τόσο τραγική κατάσταση, που μόνο με
χώρες που μόλις βγήκαν από εμπόλεμες καταστάσεις, μπορούμε να συγκριθούμε
πλέον. Κι η καθημερινότητά μας έχει ‘χρωματισθεί’ με το γκρίζο του πολέμου και
την ερήμωση του φόβου και της εγκατάλειψης.
Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι θα επανέλθουμε ποτέ
σε τέτοια κατάσταση ώστε να συμβαδίζουμε με τους λαούς που μέχρι πρότινος ήμασταν
δίπλα δίπλα στα σοβαρά που προκύπτουν από μια πολιτισμένη και σύγχρονη
κοινωνία; Ποιος μπορεί να προβλέψει καν, αν θα μπορέσουμε ποτέ να ξαναβρεθούμε
σε τέτοια θέση ώστε να υπολογίζουμε ο ένας τον άλλον κι όλους μαζί να μας
υπολογίζει ο υπόλοιπος πλανήτης που σήμερα προχωρά κι εξελίσσεται λύνοντας
προβλήματα;
Φαντάζει ακραία εγωιστικό και σίγουρα εγωκεντρικό
να πηγάζει εκνευρισμός απ’ την αδυναμία ν’ ακολουθήσουμε την εξέλιξη και την
πρόοδο, ευχόμενοι ίσως, ενδόμυχα, να μας περίμεναν, να έκαναν μια στάση για ν’
ανακάμψουμε κι εμείς και να τρέξουμε να τους προλάβουμε τα επόμενα χρόνια.
Ίσως ως Έλληνες, μαθημένοι να είμαστε στο
επίκεντρο του πολιτισμού και του ενδιαφέροντος, θεωρούσαμε δεδομένο ότι δε
μπορούν χωρίς εμάς και τώρα σκληρά διαπιστώσαμε ότι μια χαρά τα καταφέρνουν και
μάλιστα δεν τους καίγεται καρφί για τη διάλυση έως κι εξαφάνισή μας.
Κι αν τους υπόλοιπους λόγους εκνευρισμού, μπορούμε
να τους συζητάμε και να εκτονωνόμαστε έστω και περιστασιακά μεταξύ μας, αυτή η
πηγή του συγκεκριμένου εκνευρισμού, δεν είναι διαχειρίσιμη αφού μόνο την
αλήθεια καταγράφει και φυσικά το μέλλον την επιβάλλει να ισχύει ες αεί…όσο
μάλλον όπως διαφαίνεται κι ο διασυρμός μας ως λαού που δεν τα καταφέρνει πλέον
σε τίποτε… κυρίως όμως στην επιλογή των σωστών ανθρώπων να διαχειριστούν τα
τεράστια προβλήματα του που ξεκίνησαν απ’ την ανικανότητά του να εκλέγει
κυβερνήτες…
Ξύδι λοιπόν, έστω για προσωρινή και λίγη ηρεμία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου