Αυτοί είμαστε…!

Περιμένουμε ελπίζοντας, φωνάζουμε προσδοκώντας και συνεχίζουμε κάνοντας όνειρα, λες και πρόκειται για όλους τους άλλους πλην ημών, του ίδιου λαού που στην καθημερινότητά του αποδεικνύει επακριβώς ότι κι αυτοί που τον κυβερνούν και διαπραγματεύονται, είναι ίδιοι μ’ αυτούς που μένουμε πίσω και παρακολουθούμε με την ψυχή στο στόμα…

Άλλαξαν όλα πλέον στην καθημερινότητά μας στη σύγχρονη Ελλάδα, ο τρόπος που λειτουργούμε, που μιλάμε, που –όλο και λιγότερο- γελάμε, που δουλεύουμε, που επικοινωνούμε, που συζητάμε, που ονειρευόμαστε, που ζούμε, τελικά!

Άγχος, μένος, κατήφεια, απαισιοδοξία, αναμονή, προσμονή, ελάχιστη ελπίδα, προσπάθεια χωρίς κίνητρο… Αυτά αντικατέστησαν όλα εκείνα τα υπέροχα που μας χαρακτήριζαν ως λαό. Σεναριολογία ή όχι, σχέδιο ή όχι, η αλλαγή είναι πραγματική και καταγράφεται πλέον ξεκάθαρα! Κι όλο αυτό, επιβαρύνει την ψυχοσύνθεσή μας, τις σχέσεις μας, τις επαφές μας, τη ζωή μας, κάθε λεπτό.

Αρκεί να παρατηρήσει όμως κάποιος, μια ομάδα σύγχρονων Ελλήνων που θεωρητικά έχουν κάτι κοινό να τους ενώνει, είτε είναι στόχος, είτε ιδεολογία, είτε επάγγελμα κι εύκολα μπορεί να βγάλει συμπεράσματα για την όλη κατάσταση. Εκείνα που πρώτα καταγράφονται είναι το απόλυτο μπέρδεμα ως προς τις πολιτικές θέσεις και πεποιθήσεις.

Έχουμε μεταλλάξει όλα τα πολιτικά συστήματα και θεωρίες και τα έχουμε φέρει στα μέτρα μας, εξηγώντας όπως ο καθένας επιθυμεί, θεωρίες και γεγονότα που στον υπόλοιπο κόσμο έχουν ξεκαθαριστεί εδώ και χρόνια. Θεωρούμε ότι ο καθένας μας πλέον, επειδή ταλαιπωρείται απ’ το δικό του μετερίζι, κατέχουμε την αλήθεια που μας είναι αδιάφορο αν ισχύει ή αν θα γίνει δεκτή, πάντως εμείς δεν ακούμε κάτι άλλο!

Κρίνουμε άπαντες πάντες, με τη σιγουριά του αλάθητου και φυσικά ορίζοντας την υποκειμενικότητα ως την απόλυτη αλήθεια! Όσο για την ελευθερία λόγου, πράξεων και λειτουργίας, φτάσαμε στο σημείο να πιστεύουμε ότι όλοι μας είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε ό,τι σκεφτούμε και μας βολεύει!

Όλο αυτό το μπάχαλο, όσο καλύτερα μπορεί να χαρακτηρισθεί αυτό που ζούμε…, έχει στην κυριολεξία καταλύσει πλέον και τους στοιχειώδεις κανόνες που ίσχυαν στις μεταξύ μας σχέσεις. Αγένεια, έλλειψη εμπιστοσύνης, αυστηρή κριτική, ανακολουθία λόγων και πράξεων, βαφτίζονται ως ‘αρχές της ελευθερίας’ και με την ταμπέλα της ελευθερίας σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας, καταντάει αγελοποιημένη, αποτυχημένη, καταχρεωμένη κοινωνία μεταλλαγμένων Ελλήνων. Το μόνο μήνυμα που στέλνουμε μέσα απ’ την επικοινωνία μας στα σόσιαλ μίντια, στις συζητήσεις μας, στις επαφές μας, είναι ότι θέλουμε να ξεφύγουμε απ’ τις υποχρεώσεις μας κι ότι τελικά κάτι θα γίνει τελευταία στιγμή και θα τη γλιτώσουμε απ’ όλα!

Αυτή η αλαζονεία είναι που χαρακτηρίζει κι εκείνους που στέλνουμε να διαπραγματευθούν κι η αιτία που μας αντιμετωπίζουν τόσο καχύποπτα όλοι οι δανειστές μας πλέον. Αυτή η ψευδαίσθηση ότι μπορεί ο καθένας να κάνει ό,τι θέλει, όποτε θέλει, χωρίς να υπολογίζει αν και κατά πόσο ενοχλεί τον διπλανό του, αποτελεί ένα απ’ τα χαρακτηριστικά της συντριπτικής πλειοψηφίας πλέον του λαού μας και δυστυχώς έφτασε να κυβερνά κιόλας αφήνοντάς μας σε καθημερινή βάση πλέον έκπληκτους!

Στην προσπάθειά μας να ισορροπήσουμε ανάμεσα σ’ αυτό που είχαμε μάθει, σ’ αυτό που θεωρούσαμε ότι είμαστε και σ’ αυτό που με πίκρα διαπιστώνουμε ότι γίναμε τελικά, χάνουμε το μέτρο και την όποια αίσθηση ορίων, καθήκοντος, δικαιωμάτων και κυρίως υποχρεώσεων.

 Κι έτσι, φτάσαμε να μην αντέχουμε ο ένας τον άλλον σετ τέτοιο βαθμό, που ούτε ομάδα πέντε ατόμων δε μπορεί να συνθέσει κάτι ενώ της είναι σαφώς πιο εύκολο να διαλύσει ακόμη και τα μέχρι σήμερα δεδομένα.

Και μέσα σ΄αυτό το κλίμα, περιμένουμε εσωκομματικές διαδικασίες και πολιτική αναδιάρθρωση και κοινωνική συνείδηση και αναγέννηση κι άλλα τέτοια ‘υπέροχα’… Ο δρόμος που πήραμε είναι ο λάθος δρόμος κι η συνέχεια θα είναι σκληρή κι άδικη για έναν λαό που έμεινε στο παρελθόν κι όλο απομακρύνεται…

Έχουμε ό,τι μας αξίζει, μας κυβερνούν εκείνοι που μας αξίζουν κι η πορεία μας είναι αυτή που εμείς χαράξαμε. Όλα τ’ άλλα είναι απλώς αντικείμενο ατέρμονης συζήτησης σκασμένων και καταπιεσμένων που ψάχνουν ακροατήριο διεκδικώντας την ορθότητα της άποψης στα γελοία πλαίσια της απόλυτης ελευθερίας που κανένας δεν έχει τη δυνατότητα να διαχειριστεί, όπως περίτρανα αποδεικνύεται απ’ τις πολλαπλές αποτυχίες μας…

Πιείτε τα καφεδάκια και τα ποτάκια σας με ό,τι απέμενε από ευρώ λοιπόν, καθίστε να συζητάτε ελλείψει ευρώ για ψυχοθεραπεία κι αφήστε άλλους λαούς, που απέδειξαν την αξία τους, να διαχειριστούν και να εξελίξουν πολιτικά συστήματα και θεωρίες που θα τους πάνε παρακάτω…