Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις χαμένες στην ελληνική νοοτροπία

Επιτέλους κάποιοι Περιφερειάρχες έφεραν απευθείας απ’ την Ευρωπαϊκή Ένωση επιδοτήσεις για τις πληττόμενες επιχειρήσεις της περιφέρειάς τους που όμως χάνονται στην ελληνική νοοτροπία της ασχετοσύνης και του μειοδοτικού διαγωνισμού καταστροφής αφελών

Ενός κακού, μύρια έπονται όπως βιώνουμε ξεκάθαρα τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας με τα δεινά να έρχονται απανωτά, εντός κι εκτός συνόρων.

Συνηθίσαμε στις κακοτοπιές κι ο καθένας να παλεύει μόνος του προσπαθώντας απλώς να επιβιώσει πλέον με ελάχιστους να μπορούν ν’ απολαμβάνουν κέρδη και ασφάλεια απ’ το ελεύθερο επάγγελμα ή την επιχείρησή τους.

Και σα να μην έφτανε το μπάχαλο που έτσι κι αλλιώς καλούμασταν να λειτουργήσουμε, μετά και την οικονομική κρίση που οδήγησε σε κρίση αξιών και διέλυσε την όποια ελληνική κοινωνία νομίζαμε πως είχαμε στήσει, ήρθε κι ο ιός εκ Κίνας να μας διαλύσει ό,τι ελάχιστο τέλος πάντων είχε απομείνει κι είχαμε ξεκινήσει να ξαναστήνουμε.

Επιχειρήσεις κλείνουν, άλλες χαροπαλεύουν και μετά το άδειο καλοκαίρι που στέρησε το σημαντικότερο έσοδο της χώρας, η απελπισία στις επιχειρήσεις έχει χτυπήσει νέα υψηλά ποσοστά, άγνωστα στη χώρα μέχρι σήμερα.

Κι έρχονται δυο Περιφερειάρχες στην επικράτεια και διασφαλίζουν απ’ την Ευρωπαϊκή Ένωση ένα πρόγραμμα επιδότησης πληττόμενων επιχειρήσεων, που θα μπορούσε να βοηθήσει αρκετούς ελεύθερους επαγγελματίες, με ένα βοήθημα που δε χρειάζεται να επιστρέψουν κιόλας.

Βέβαια, λόγω της ευρωπαϊκής νοοτροπίας που ακολουθούν τέτοια προγράμματα, υπάρχει συγκεκριμένη τακτική και διαδικασία που ακολουθείται κι έχει φυσικά σχέση με ηλεκτρονική υποβολή για να κερδηθεί πολύτιμος χρόνος και να διασφαλισθεί η απαραίτητη διαφάνεια.

Και με την ανακοίνωση ότι άνοιξε η πλατφόρμα, αρχίζει ο πανικός κι η κατάντια της ελληνικής νοοτροπίας που είθισται να επικρατεί σε τέτοιες περιπτώσεις. Βγήκαν όλοι όσοι χρειαζόταν έστω και λίγα ευρώπουλα κι έπιασαν πόρτα πόρτα τις επιχειρήσεις στις γειτονιές, παίρνοντας λίγα ευρώ απ’ τον κάθε απελπισμένο μικροεπιχειρηματία, δίνοντάς του την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να περιμένει και να ονειρεύεται ότι μπορεί να λάβει την επιδότηση ενώ οι πιθανότητες είναι ελάχιστες.

Άσχετοι εξ αντικειμένου ελεύθεροι επαγγελματίες, που απλώς γνωρίζουν ‘5 πράγματα’ από υπολογιστές, μειοδοτούν για την αμοιβή που αξιολογούν ότι χρειάζεται η ανάρτηση των οικονομικών δεδομένων των αφελών επαγγελματιών, ξεκινούν την πώληση ονείρων.

Οι επαγγελματίες που ερευνούν πριν αποφασίσουν να δώσουν προσφορές για την ολοκλήρωση του αιτήματος, διαπιστώνουν τον όγκο της εργασίας που χρειάζεται και τη σοβαρότητα συγκεκριμένων σημείων που μπορούν να ακυρώσουν τελείως το αίτημα κι εμφανίζονται επιφυλακτικοί και φυσικά προσεκτικοί.

Όσοι δε, μελετούν τα στατιστικά και διαπιστώνουν τον πραγματικό αριθμό των επιχειρήσεων που τελικά θα επωφεληθούν, προειδοποιούν ώστε να μην εκμεταλλευθεί κανένας επιτήδειος κανέναν απελπισμένο.

Φυσικά, όπως έχουμε συνηθίσει στο ελληνικό γίγνεσθαι, οι σοβαροί που ορθώνουν ανάστημα και λένε όλη την αλήθεια για το θέμα, δεν εισακούονται κι επικρατεί το μπάχαλο του εύκολου και φυσικά φθηνότερου!

Μόνο που όταν ανακαλύψουν όλοι αυτοί που προτιμούν το φθηνό, ότι το αίτημά τους θα είναι ημιτελές ή ακόμη χειρότερα, λάθος αναρτημένο, θα είναι ήδη πολύ αργά! Και θα χει χαθεί η όποια πιθανότητα να λάβουν την επιδότηση, στη φθήνια της μειοδοσίας των άσχετων σε σχέση με τους επαγγελματίες.

Μήπως η χώρα τελικά, απ’ τη φθήνια σε όλες τις επιλογές μας, δεν έφτασε στα βάραθρα που στροβιλίζεται τα τελευταία χρόνια; Φθήνια και κατάντια, μακριά από αλήθειες που πονάνε και επαγγελματίες που αξιολογούν σωστά τη δουλειά τους επειδή κάνουν σωστά τη δουλειά τους.

Εν αναμονεί λοιπόν του πολύ γέλιου που έρχεται με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων της αξιολόγησης των φακέλων που υποτίθεται ότι κατατίθενται και μάλιστα σωστά! Γιατί, αν μείνουν οι Περιφέρειες μόνο στην ανακοίνωση των δικαιούχων αφήνοντας χωρίς εξήγηση τον αποκλεισμό όσων ακυρωθούν τα αιτήματα τους, το πολιτικό κόστος θα είναι σημαντικό και τελικά αντί για καλό θα επωμισθούν το κακό που θα φέρει η ηλίθια κι επικίνδυνη ελληνική νοοτροπία της μειοδοσίας και της ασχετοσύνης.

Η πιθανότητα να κλείσει μια επιχείρηση αντί να επιδοτηθεί, αποτελεί ό,τι χειρότερο μπορεί να φανταστεί ο ελεύθερος επαγγελματίας όταν ξεκινάει την επιχειρηματική του δραστηριότητα. Το ενδεχόμενο να παίζει μια ολόκληρη κοινωνία μ’ αυτή την πιθανότητα, αποτελεί τη χειρότερη απόδειξη κατάντιας που φυσικά ξεκινά απ’ την αφέλεια εκείνων που θεωρούν ότι όσο πιο φθηνά λάβουν μια υπηρεσία, τόσο καλύτερα για την τσέπη τους.

Μια τόσο σημαντική και θετική πρωτοβουλία κατάντησε εργαλείο κατά εκείνων που προσπάθησαν να φέρουν κάτι θετικό στον τόπο τους και τ’ αποτελέσματα θα είναι απογοητευτικά για όλους, με λίγους όμως να κατανοούν τους πραγματικούς λόγους αποτυχίας του εγχειρήματος.

Περαστικά μας!

Σεβασμός στους παλιούς βουλευτές; ΓΙΑΤΙ;

 

Είθισται λοιπόν να σεβόμαστε τους μεγαλύτερους θεωρώντας ότι έχουν προσφέρει, έχουν αποκτήσει πείρα και τέλος πάντων έχουν βάλει το λιθαράκι τους στην πρόοδο. Για την καταστροφή, ισχύει το αντίστροφο άραγε;

Άσπρα μαλλιά, ρυτίδες, έστω και προσεγμένα καλυμμένες, γυαλιά ίσως και γενικώς σεβάσμιο ύφος, αυτό της εμπειρίας, της γνώσης, ενίοτε δε, της σοφίας…

Μόνο σεβασμό και αποδοχή προκαλούσε κάποτε αυτή η εικόνα, οπουδήποτε κι αν τη συναντούσε κάποιος, ασχέτως μορφωτικού, κοινωνικού και οικονομικού επιπέδου. Υπήρχε η αποδοχή ως θέσφατο, ότι είχε προσπαθήσει, είχε μοχθήσει κάποιος για να φτάσει σε μια ηλικία που διέθετε αυτά τα χαρακτηριστικά.

Φτάσαμε λοιπόν φευ στην εποχή που το άσπρο μαλλί έγινε μόδα απλώς και διαπιστώσαμε όλοι δε σημαίνει αυτομάτως σοφία η μεγάλη ηλικία, κάποιες φορές δε το αντίθετο ακριβώς! Όσο μεγαλύτερα λάθη κάνει κάποιος ως νέος, τόσο μεγαλύτερο θράσος έχει μεγαλώνοντας ώστε να φτάσει να προκαλεί την απαξίωση και τον χλευασμό κάθε φορά που απαιτεί σεβασμό.

Υπάρχουν τομείς όμως που δεν αποτελεί μόνο προσωπική αποτυχία η λανθασμένη πορεία αλλά έχει πολλά και σημαντικά αρνητικά αποτελέσματα στο σύνολο. Ειδικά σε μια χώρα όπως η δική μας, με την κρίση που περάσαμε και οριζόντια επηρέασε όλους τους τομείς της κοινωνίας μας, παρακολουθούμε κάποιους πολιτικούς της προηγούμενης εποχής, που συνεχίζουν να εκλέγονται, μάλλον από συνήθεια, χωρίς να έχουν να επιδείξουν έργο παρά μόνο θέσεις που τους τοποθέτησε η εκάστοτε αρχηγεία του κόμματος που υπηρετούν κι απορεί κανείς, πώς διατηρούν τη βάση των ψηφοφόρων τους.

Και μάλιστα σε περιοχές όπως η Θεσσαλονίκη, που άλλαξαν τα πάντα με την κατάρρευση του κοινωνικοοικονομικού ιστού της λόγω αλλαγής δραστηριοποίησης μεγάλου μέρους των ελεύθερων επαγγελματιών κι επιχειρηματιών της, απορεί κανείς, πώς είναι δυνατόν να συνεχίζουν να εκλέγονται βουλευτές που έχουν να επιδείξουν μόνο βόλτες στο κέντρο της πόλης και χτυπήματα στην πλάτη σε περιφερειακούς δήμους.

Χαμηλή αυτοπεποίθηση ψηφοφόρων; Σίγουρα μια απ’ τις αιτίες! Αδιαφορία πολιτών για το παρόν και μέλλον της πόλης; Σαφώς! Το ‘χουν αποδείξει άλλωστε και με άλλες επιλογές σε άλλες θέσεις εκλεγμένων. Ευκολόπιστοι επειδή δεν έχει χρειαστεί να ζητήσουν κάτι ώστε να διαπιστώσουν ότι δεν υπολογίζει κανείς το πρόβλημά τους ακόμη κι αν δεν είναι πρόσληψη στο δημόσιο;

Η νοοτροπία εκλογής που επικρατούσε επί δεκαετίες κι έδινε εκλεγμένους που μόνο ύφος 40 καρδιναλίων πουλούσαν ενώ το μόνο τους έργο ήταν καμιά πρόσληψη στο δημόσιο ενός παιδιού μεγάλων οικογενειών συνήθως, πολλά τα ψηφαλάκια…, με χτύπημα στην πλάτη και με κοπλιμέντα σε ανθρώπους που τα είχαν ανάγκη, πουλώντας φιλία και χαμόγελα, θα έπρεπε, μετά την ολοσχερή καταστροφή που υποστήκαμε ως κοινωνία, να έχει τελειώσει και να είναι όχι απλώς παρωχημένη αλλά κατάπτυστη και αποκρουστική!

Κι όμως, αντί οι ελάχιστοι πλέον η αλήθεια, εκλεγμένοι από κείνες τις δεκαετίες ακόμη και σήμερα, να κατεβάζουν το κεφάλι και να ζητούν συγγνώμη για τα λάθη και την απραξία τους, δηλώνουν ευθαρσώς στρατιώτες κομμάτων που απλώς ακολουθούν ό,τι τους διατάζουν οι ηγεσίες ώστε να κρατήσουν τη θέση τους με όλα όσα τη συνοδεύουν!  

Κι έρχεται ο νοήμων ψηφοφόρος, που αγαπά την περιοχή του και τέλος πάντων έχει φτάσει η εποχή να δει τι έχει γίνει γύρω του, τι έχει προσφέρει αυτός που επί χρόνια ψηφίζεται κι αποτελεί το πρότυπο για τους νέους εκλεγμένους που τέλος πάντων, θεωρητικά πάντα, περιμένει κανείς περισσότερα.

Αυτό που αντικρύζει μόνο νεύρα κι απογοήτευση φέρνει φυσικά. Σε κάποιες περιπτώσεις δε, ανθρώπινη αγανάκτηση για τον εμπαιγμό προηγούμενων γενιών που αντιμετώπιζαν διαφορετικά τους εκλεγμένους θεωρώντας τους όντως κάτι καλύτερο απ’ τον μέσο όρο και τέλος πάντως το άριστο που είχε να επιδείξει η κοινωνία, όπως επιτάσσει η δημοκρατία.

Πεθαίνουν εκείνοι οι παλιοί κι αφήνουν κενό στη λίστα των ψηφοφόρων αλλά οι ανάγκες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νεότεροι, λόγω της ανικανότητας των εκλεγμένων επί δεκαετίες, φέρνει νέους ψηφοφόρους που έστω και να μπορέσουν να ονειρευτούν, πέφτουν στον λάκκο της υποστήριξης του υποψήφιου που τους αγκαλιάζει μέχρι να εκλεγεί.

Κι έτσι εξασφαλίζεται η συνέχεια του συστήματος κι έτσι συνεχίζουμε εμεί σαν κυβερνιόμαστε από ανίκανα στρατιωτάκια που απλώς υπακούουν διαταγές, αδιαφορώντας για το παρόν και το μέλλον του τόπου και των κατοίκων του κι η καταστροφή απλώς συνηθίζεται…  

Είναι και κάτι εκδηλώσεις ή επισκέψεις στην πόλη , που έχουμε την ‘τύχη’ να καμαρώνουμε τους εκλεγμένους μας, με την ερώτηση ‘ποιος τους ψηφίζει’ να πλανάται στον αέρα ενώ γνωρίζουμε πολύ καλά ποιοι τους αναδεικνύουν εκεί, στα βάθρα, που υποτίθεται θα στέκονταν οι άριστοι.

 Σήμερα οι άριστοι έχουν μεταναστεύσει κι οι σοβαροί έχουν κλειστεί στον πολύ μικρό επαγγελματικό και κοινωνικό τους κύκλο γιατί απλώς δεν αντέχουν την γελοιότητα και την αηδία που προκαλούν εικόνες και συναναστροφές με τους υπαίτιους της καταστροφής που απλώς βασίζονται στη λήθη που αποτελεί αγαπημένο σπορ των Ελλήνων!

Μπορεί ο κορονοϊός να μας έχει φέρει τα πάνω κάτω και να έχει αλλάξει πολλά που δε θέλαμε ν’ αλλάξουν, τη χειρότερη στιγμή που όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλύτερα αλλά μας έσωσε κι απ’ τη βάσανο κάποιων εκδηλώσεων που θα έπρεπε να παρακολουθήσουμε ψεύτικα χαμόγελα και γελοιόφατσες ευτυχισμένες ενώ οι πολίτες μόνο κατήφεια κι απογοήτευση βιώνουν!

Καλύτερα να προστατεύουμε τον εαυτό μας απ’ τη θέα όλων αυτών των ανίκανων, που μόνο εκνευρισμό μας προκαλούν αφού δυστυχώς, θα τους έχουμε να τους ταΐζουμε ες αεί μέσω συντάξεων και προνομίων που θα απολαμβάνουν ως εκλεγμένοι επί δεκαετίες και χωρίς να λογοδοτήσουν ποτέ για το κακό που μας έκαναν με την απραξία και την ανικανότητά τους ενώ κάποιοι θα συνεχίζουν να τους ψηφίζουν, ίσως ακόμη και λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης αφού θεωρούν μάλλον ότι δεν αξίζουν κάτι καλύτερο…  

Ανάξιοι φύλακες, πόσο μάλλον κληρονόμοι!

Κι ενώ τυλιγόταν στις φλόγες ένα απ’ τα πολυτιμότερα κληροδοτήματα του πλανήτη στις Μυκήνες, οι σύγχρονοι Έλληνες ασχολούνταν με ένα τηλεπαιχνίδι και την επανεμφάνιση ενός γηραιού τηλεοπτικού αστέρα, στο γυαλί…

Έχουν δοθεί τα τελευταία χρόνια πολλές ευκαιρίες, δυστυχώς, για να δηλώσω ότι ντρέπομαι για την εξέλιξη των Ελλήνων τα τελευταία κάποιες χιλιάδες χρόνια. Όσο υπερήφανη αισθάνομαι όταν ταξιδεύω στο εξωτερικό και διαπιστώνω με πόσο δέος μιλούν οι υπόλοιποι λαοί για την κληρονομιά μου ως Ελληνίδα, άλλο τόσο θλίβομαι και ντρέπομαι για την εξέλιξη και την ‘πρόοδο’ που διαπιστώνω στην καθημερινότητά μου ως σύγχρονη Ελληνίδα.

Προσπάθειες να ‘πληγωθεί’ η ιστορία κι οι μοναδικές καταβολές μας ως έθνος, άπειρες κι ατέρμονες! Οι σοβαρότερες σε μένος και συχνότητα επαναφοράς, φυσικά εκπορεύονται από Έλληνες που δηλώνουν επιστήμονες διαφόρων σχετικών ειδικοτήτων ή καθηγητές πανεπιστημίου.

Όλα τα επιχειρήματα που στόχευαν στην αλλοίωση του μεγαλείου του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού ή τη διάλυση του δίκαιου για πιο σύγχρονες αδικίες, υιοθετήθηκαν άμεσα και χωρίς δεύτερη σκέψη από σύγχρονους Έλληνες επιστήμονες, προκαλώντας σκεπτικισμό, αν τελικά υπάρχει στοιχειώδης διάθεση αναχαίτισης όλων των επιχειρημάτων που παγκοσμίως κυκλοφορούν κατά καιρούς, εναντίον ενός απ’ τους σημαντικότερους πολιτισμούς του πλανήτη διαχρονικά!

Κι όλη αυτή η διάθεση, αντί να εκλείψει και τη θέση της να πάρει δυνατή και σίγουρη επιχειρηματολογία υπέρ των προγόνων μας, παρακολουθούμε με θλίψη και θυμό συχνά, να εξελίσσεται και να θεριεύει, παράλληλα με την αδιαφορία για οτιδήποτε αφορά το παρελθόν μας.

Οι σύγχρονοι Έλληνες, που μας κληροδοτήθηκε ένα απ’ τα ομορφότερα οικόπεδα του πλανήτη, μια απ’ τις σημαντικότερες ιστορίες του κόσμου, η αρχή όλων των επιστημών και τα περισσότερα απ’ τα σημαντικότερα ονόματα φιλοσόφων, όλων των αιώνων, μόνο αυτό που περιμένει κανείς ν’ αντικρύσει δε βρίσκει κανείς τελικά όταν ασχολείται μαζί μας!

Τα αρχαία ελληνικά διδάσκονται στα μεγαλύτερα απ’ τα ξένα Πανεπιστήμια, οι αρχαιολογικοί μας χώροι μαγνητίζουν εκατομμύρια επισκεπτών που δε χορταίνουν να βλέπουν και να ξαναβλέπουν το μεγαλείο τους από κοντά, μακαρίζοντας εμάς που ζούμε δίπλα τους, ο έναστρος ουρανός είναι γεμάτος με αστρικά σώματα και πλανήτες με ονόματα αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, ρήσεις αρχαίων ελληνικών κοσμούν προμετωπίδες σύγχρονων ναών του πολιτισμού, της τέχνης και της γνώσης, αγάλματα Ελλήνων γλυπτών έχουν κλαπεί και γίνονται αντικείμενα θαυμασμού ως κύρια εκθέματα σημαντικών μουσείων του πλανήτη.

Αυτή την πραγματικότητα όπως περιγράφεται γρήγορα και με ελάχιστα παραδείγματα παραπάνω, καλούμαστε οι σύγχρονοι Έλληνες να τη διαχειριστούμε και κυρίως να τη διατηρήσουμε και να την κληροδοτήσουμε στους επόμενους, υποτίθεται καλύτερα και πιο υπεύθυνα απ’ τους προγόνους που μας κατέστησαν κληρονόμους της.

Τους σύγχρονους Έλληνες που τελικά, στη συντριπτική μας πλειοψηφία είμαστε για γέλια και για κλάματα! Για γέλια με τον τρόπο που επιλέγουμε, ψηφίζουμε, εργαζόμαστε, κινούμαστε γενικώς, αδιαφορούμε, διατεινόμαστε ότι προοδεύουμε! Για κλάματα για τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε μεγάλα και σημαντικά που μας βαραίνουν, για την αδιαφορία που επιδεικνύουμε για καθετί εκτός του σπιτιού μας, για το γεγονός ότι δε γνωρίζουμε ούτε καν τα ονόματα πλέον των αρχαίων φιλοσόφων προγόνων μας που υποκλίνεται ακόμη όλος ο πλανήτης, πόσο μάλλον τις θεωρίες τους και τα όσα αποτελούν την απαρχή όλων των επιστημών!

Δε γνωρίζουμε την ιστορία μας, την πορεία του έθνους μας, δεν ενδιαφερόμαστε για την εξέλιξή του, δεν ασχολούμαστε με τους εχθρούς που το μόνο εύκολο είναι να βρουν συμμάχους εντός των τειχών πλέον, δε ψηφίζουμε με στοιχειώδη κριτήρια αξιοσύνης κι επιτυχίας, δεν αντιστεκόμαστε σε οτιδήποτε μειώνει τη δύναμη της μόρφωσης, της παιδείας και της γνώσης που αποτελούν διαχρονικά, υπερόπλα εκείνων που επιθυμούν να εξοπλιστούν για τον σημαντικότερο πόλεμο, αυτόν της προόδου και της εξέλιξης, ατομικής και συλλογικής!

Βιώσαμε πριν λίγες μέρες την καταστροφή ενός παγκόσμιου πολιτιστικού μνημείου, με την πύρινη λαίλαπα να κατατρώγει τον αρχαιολογικό χώρο των Μυκηνών και η γαλλική τηλεόραση διέκοψε τη μετάδοση του προγράμματός της για να δώσει ζωντανή εικόνα απ’ τη θλιβερή εικόνα καταστροφής του μνημείου 3,5 χιλιάδων ετών!

Εκείνη την ώρα οι Έλληνες ήταν απασχολημένοι όμως, με ένα τηλεπαιχνίδι που υποβαθμίζει την ανθρώπινη νόηση καθιστώντας σε τραγικά πειραματόζωα κάποιους συνανθρώπους και την παρατήρηση, του πόσο γέρασε ένας παλαιός τηλεοπτικός αστέρας που επανεμφανίστηκε στο τηλεοπτικό γυαλί.

Και φυσικά δεν είναι η μόνη περίπτωση απόδειξης της κατάντιας μας και της θλιβερής εξέλιξής μας ως κληρονόμοι τόσο σημαντικού πολιτισμού! Τα παραδείγματα πολλά και σχεδόν καθημερινά πλέον!

Οργή, θυμός, αγανάκτηση για την κατάσταση που έχουμε περιέλθει! Απογοήτευση, θλίψη, ντροπή για την ‘εξέλιξη΄ που υποτίθεται παρουσιάζουμε και ως έθνος και ως λαός και ως κράτος!

Διαχρονικά το μόνο που εξελίσσεται είναι η ανικανότητά μας να επιλέξουμε άξιους και ικανούς να διαχειριστούν τα κοινά μας μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται βέβαια η παιδεία μας, η μόρφωσή μας, η διαφύλαξη των ιερών και οσίων μας, η διατήρηση του πολιτισμού μας, η απαραίτητη προσοχή στα αρχαιολογικά ευρήματα που βρίσκονται παντού στη χώρα!

Δικαιολογίες πολλές κι εύκολες! Το αποτέλεσμα όμως θλιβερό και προφανώς χωρίς καμιά περίπτωση αναστροφής!

Είμαστε ανάξιοι να διαχειριστούμε την τεράστια κληρονομιά μας κι είμαστε άξιοι της μοίρας μας με την ηλιθιότητα που κάναμε δομικό στοιχείο του σύγχρονου Έλληνα και την αδιαφορία μας που κατέστη δεύτερη φύση μας!

Κι ο πιο αισιόδοξος έπαψε πλέον να πιστεύει ότι μπορεί ν’ ανατραπεί ο κατήφορος που όπως εύκολα αποδεικνύεται απ’ τις πράξεις μας, δεν έχει τελειωμό κι απλώς διαπιστώνουμε καθημερινά ότι πάντα υπάρχει και πιο κάτω ενώ τη φιλοδοξία και την προσπάθεια για το καλύτερο, τις έχουμε προφανώς καταχωνιάσει σε ανήλιαγα, θεοσκότεινα, ξεχασμένα, μπαούλα του νου, εκεί που ξεχάστηκε η καταγωγή κι η χρυσή σελίδα που άφησαν οι πρόγονοί μας στον πλανήτη!

Ψυχραιμία η πολύτιμη…

 Οι γενιές που δε βίωσαν πόλεμο και τις μακάριζαν όσοι είχαν νιώσει την απειλή του πολέμου, καλούνται τώρα ν’ αντιμετωπίσουν συγχρόνως κάποιες απ’ τις σύγχρονες παραλλαγές συρράξεων με διάφορους ‘εχθρούς’….

Ως κάτοικοι ενός απ’ τα καλύτερα ‘οικόπεδα’ του πλανήτη που ο Θεός είχε κρατήσει για τις διακοπές του όπως θέλει το παλιό αστείο, που όπως είναι φυσιολογικό κι αναμενόμενο, προκαλεί όλους τους γείτονές του κι όχι μόνο, έχουμε εκπαιδευθεί σε διάφορου τύπου προκλήσεις και απειλές. Συμμετρικές ή ασύμμετρες, διαχειρίσιμες ή όχι τόσο εύκολες, λογικές ή παντελώς παράλογες.

Κι όλες αυτές προστίθενται σε σύγχρονους κινδύνους που αντιμετωπίζει όλος ο πλανήτης και σε μας, λόγω θέσης του ‘οικοπέδου΄ μεγεθύνονται και πολλαπλασιάζονται γεωμετρικά σε κάποιες περιπτώσεις.

Κι όταν προκύπτουν με φυσιολογικούς ρυθμούς, μια τη φορά πχ, κάπως τις αντιμετωπίζουμε και τέλος πάντων έχουμε μάθει να τις διαχειριζόμαστε. Όταν όμως η συγκυρία, ευτυχώς όχι τόσο συχνά, τις φέρνει συγχρόνως, τα πράγματα δυσκολεύουν. Τότε είναι που δοκιμαζόμαστε στ’ αλήθεια και καλούμαστε ν’ αποδείξουμε τι μάθαμε και πόσο σωστά εκπαιδευθήκαμε όταν απλώς σχεδιάζαμε παρόμοιες συγκυρίες.

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε και πολλά δείγμα καλής προετοιμασίας τα τελευταία χρόνια, ειδικά όσον αφορά τις επιλογές μας σε εκλεγμένους που καλούνται να διαχειριστούν τα κοινά μας συμφέροντα. Αποτέλεσμα να έχουμε αποδεχθεί πολλά που κάποτε θεωρούσαμε δεδομένα κι αδιαπραγμάτευτα.

Εύκολα το ξεπερνάμε όμως όπως αποδεικνύεται και πάμε παρακάτω, απλώς προσαρμοζόμενοι στα νέα δεδομένα, πολιτικά, κοινωνικά και διάφορα άλλα.

Η παρούσα συγκυρία όμως, αυτό που βιώνουμε εμείς που δεν είχαμε ζήσει τη φρίκη ενός πολέμου, αποτελεί πράγματι μια πολύ σκληρή πραγματικότητα για πολύ γερά νεύρα και πάντως για εξαιρετικά ικανούς διαχειριστές κρίσεων.

Συνδυασμός δύσκολων περιπτώσεων κι απειλών όπως το μεταναστευτικό απ’ τη μια, η πανδημία με την άγνωστη εξέλιξη και πορεία απ’ την άλλη, η οικονομική δυσπραγία μετά την οικονομικά κρίση που ζήσαμε κι η επεκτατική διάθεση του εξ ανατολών γείτονα, συνθέτουν μια συγκυρία που σίγουρα θα γραφτεί με έντονα γράμματα στην ιστορία μας. Μένει να δούμε την εξέλιξη για να διαπιστώσουμε και με τι είδους γράμματα θ’ αποτυπωθεί…

Το μεγάλο στοίχημα για όλους μας τώρα είναι να φανούμε ψύχραιμοι και να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας όσον αφορά δυο χαρακτηριστικά μας ως λαός, τον παρορμητισμό και την αποδοχή άνευ όρων σε πολλές περιπτώσεις, εκείνων που υπαγορεύουν οι ‘προστάτες’ μας.

Το κακό είναι ότι εκείνοι που έχουμε εκλέξει να διαχειριστούν τα κοινά μας συμφέροντα, είναι παιδιά δικά μας, είναι κάποιοι από μας, οπότε υτά τα χαρακτηριστικά είναι στο dna τους. Ευχόμαστε λοιπόν κι ελπίζουμε να επικρατήσει ο επαγγελματισμός κι η λογική τους ώστε να έχουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα κι όχι αυτά που κάποτε μας οδήγησαν σε μαύρες στιγμές της ιστορίας που ακόμη θυμόμαστε και χαμηλώνουμε τα μάτια.

Βέβαια στις μέρες μας έχουμε κι ακόμη μια ‘δύναμη’, αυτή των social media όπου ορδές σύγχρονων πολεμοχαρών, απλώς πληκτρολογούν εκ του ασφαλούς, απόψεις και προτάσεις που μόνο σε νέα προβλήματα θα μας έβαζαν.

Το δυστύχημα είναι ότι πρόκειται για τους ίδιους πολίτες που ψηφίζουν και καθορίζουν με την ψήφο τους αλλά και την καθημερινή τους συμπεριφορά σε όλους τους τομείς, την πορεία αυτού του τόπου…  Αν η συμπεριφορά τους στο διαδίκτυο, αποτελεί δείγμα της εικόνας του σύγχρονου Έλληνα, μάλλον πρέπει κι επισήμως ν’ απογοητευθούμε. Εντάξει, ν’ απογοητευθούμε πλήρως…

Η διασπορά ειδήσεων που δεν έχουν διασταυρωθεί κι η αναπαραγωγή τακτικών και προτάσεων που μόνο πανικό σπέρνουν, κι ο πιο αδαής καταλαβαίνει ότι δεν έχουν κάποια σκοπιμότητα πέραν της πεντάλεπτης δημοσιότητας των περισπούδαστων αγράμματων κι άσχετων, στις περισσότερες φορές, διαχειριστών ηλεκτρονικών μέσων που αναρτούν ανυπόγραφες, στη συντριπτική πλειοψηφία, απόψεις και θέσεις.

Ελπίζουμε κι ευχόμαστε όλοι, οι σοβαροί κι επαγγελματίες γνώστες της διαχείρισης τόσο λεπτών και σοβαρών θεμάτων όπως και τα τέσσερα που απασχολούν τώρα τη χώρα μας (οικονομία, πανδημία, λαθρομετανάστευση, απειλές γείτονος) ν’ ασχολούνται σοβαρά κι απρόσκοπτα με τα ζητήματα, ψάχνοντας με ψυχραιμία και λογική, τις σωστές λύσεις που θα φέρουν ηρεμία και θετικά αποτελέσματα ώστε να συνεχίσουμε να λειτουργούμε ήρεμα, ειρηνικά και με στόχο την ανάπτυξη, ως κράτος.

Προσοχή στα δάχτυλα, μη στραμπουλήξουμε κανένα εκεί στην παραλία που πληκτρολογούμε περισπούδαστες αναλύσεις και προτάσεις….

Μέχρι να σ’ έβρει το κακό…

Θαρραλέοι, πολυγραφότατοι, ξεσηκωτικοί, επαναστάτες, μηδενίζουν τα πάντα, μέχρι… Μέχρι να τους τύχει αυτό που νόμιζαν ότι ξορκίζουν πίσω από ένα πληκτρολόγιο…

Τα…αυγά της ασυδοσίας!

Λίγο ο ήλιος, λίγο η καραντίνα, λίγο η αψυχολόγητη έκφραση που τείνει να επικρατήσει, γεμίσαμε τηγανητά αυγά ως καλλιτεχνική έκφραση, σε δημόσιο χώρο χωρίς ούτε καν ερώτηση αν επιτρέπεται…

Υπόδειγμα καπιταλιστή, με ‘αριστερή σκέψη’…

Βήμα- οθόνη, καθρέφτης…

Αν αποστρέφεις το βλέμμα απ’ τον καθρέφτη σου κάθε πρωί, τότε πρέπει να το αποστρέφεις κι απ’ το βήμα της Βουλής ή την οθόνη από αναρτήσεις και σχόλια εκείνων που σε κυβερνούν αφού εσύ τους ψηφίζεις…

Το τραβάει ο οργανισμός μας…

Εκνευριζόμαστε και διαμαρτυρόμαστε και θορυβούμε επειδή κάποιοι μας δουλεύουν και μάλιστα επαναλαμβανόμενα ενώ τελικά εμείς αποζητάμε το δούλεμα…

Η ‘αγελοποίηση’ της άγνοιας…

Αποτελεί επιλογή πλέον να ‘τελείς εν εγνοία’ αφού όλες οι πληροφορίες είναι εκεί κι απλώς περιμένουν να ενδιαφερθείς για να τις λάβεις αντί να δέχεσαι ό,τι επιλέγουν να σου ‘σερβίρουν’ άλλοι…

Μικροψυχία, αχαριστία και άλλα δεινά…

Μεγάλη η ευθύνη έναντι της διαφαινόμενης επικράτησης του περιθωρίου, της αδιαφορίας, της απραξίας, της αχαριστίας, της αμορφωσιάς και του θράσους…

Πόσο άχρηστο τελικά…!

Κάποιες διαπιστώσεις είναι σημαντικότερες από άλλες σ’ αυτή την περίεργη κατάσταση του εγκλεισμού που βιώνουμε…

Και πάλι Πάσχα είναι…

Μήπως ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε τι πιστεύουμε και κατά πόσο τελικά ακολουθούμε τυφλά ένα τυπολατρικό τελετουργικό ή έχουμε βαθιά πίστη μέσα μας;

Ο σώζων εαυτόν…βολτάρει!

Τι κι αν μέχρι πριν ένα μήνα δε ξέραμε τι σημαίνει βόλτα; Τι κι αν επιστρέφαμε απ’ το γραφείο κ λιώναμε στον καναπέ; Τι κι αν μας παρακαλούσαν παιδάκια και κατοικίδια να βγούμε μια βόλτα έξω; Εμείς τώρα το ανακαλύψαμε!

Α, ρε κορονοϊέ δάσκαλε!

Διότι, δε μαθαίνουμε μόνο περί ιών και κορονοϊών, ούτε μόνο περί εξέλιξης της επιστήμης. Στάθηκε ο χρόνος μια στιγμή κι έχουμε μια ευκαιρία να μάθουμε…

Ψηφίζουμε διαχειριστές ΚΑΙ της δημόσιας υγείας…

Κάποιοι λαοί, βλέπε Ιταλοί, Ισπανοί, Αμερικανοί, Βρετανοί, διαπιστώνουν με πολύ ακριβό τίμημα τι σημαίνει ‘ψήφος ελαφρά τη καρδία’ αφού οι λανθασμένοι χειρισμοί ή η ενδοκυβερνητική διαφωνία οδήγησαν σε εκατόμβες νεκρών…

Καθένας το παλεύει όπως ξέρει κ μπορεί….

Δικαίωμα ή όχι, βάσιμη ή όχι, με επιχειρήματα κι αποδείξεις ή όχι, είναι άδικος κόπος να προσπαθεί κάποιος που δεν πιστεύει σε κάτι, να μεταπείσει ή να πείσει κάποιον που πιστεύει…