Το τραβάει ο οργανισμός μας…

Εκνευριζόμαστε και διαμαρτυρόμαστε και θορυβούμε επειδή κάποιοι μας δουλεύουν και μάλιστα επαναλαμβανόμενα ενώ τελικά εμείς αποζητάμε το δούλεμα…

Ανέβηκε, λέει, ο μέσος όρος ευφυίας των Ελλήνων λόγω σπουδών και γενικότερης αύξησης του επιπέδου σε κοινωνικά και άλλα ζητήματα καθώς και λόγω επαφής πλέον άμεσης με άλλους λαούς πιο μορφωμένους.

Εξομοιωνόμαστε, λέει, με τους ευρωπαίους ‘συμπολίτες’ λόγω και της σύγχρονης μετανάστευσης με τα παιδιά μας να στελεχώνουν πλέον σε όλη την Ευρώπη, εταιρίες, τράπεζες, νοσοκομεία, επιχειρήσεις και γενικώς όπου μπορούν να βρουν εργασία αφού η χώρα τους διώχνει.

Μόνο που αυτές οι διαπιστώσεις, δύσκολα έως καθόλου, δεν αποτυπώνονται στην καθημερινότητά μας, ειδικά όταν πρόκειται για διαχείριση εξαγγελιών και διάχυσης πληροφοριών από πολιτικούς, κυβερνήτες ή μη.

Λες κι είναι καταγεγραμμένο στο DNA μας, να μην φιλτράρουμε τίποτε απ’ όσα μας ‘σερβίρουν’ οι πολιτικοί κι οι πολιτικάντηδες της χώρας, όσο σοβαρό κι αν είναι το αντικείμενο ή το θέμα κι απλώς ‘καταπίνουμε αμάσητο’ ό,τι μας βάλουν στο πιάτο.

Κι έρχεται μετά η κατ’ ιδίαν συζήτηση, με τις λογικές ερωταπαντήσεις και διαπιστώνεται το απλό και σίγουρο όσο και διαχρονικό: το τραβάει ο οργανισμός μας το δούλεμα! Γουστάρουμε ρε παιδί μου, να μας λένε υπερβολές και εξόφθαλμα ψέματα από τηλεοράσεως κι εμείς να τα πιστεύουμε επειδή μας συμφέρουν, όσο κι αν ένας μέσος εγκέφαλος διαπιστώνει εκείνη τη στιγμή, ότι είναι αδύνατον να ισχύει αυτό που ακούγεται!

Περιμένουμε να έχουν αιδώ και δεύτερες σκέψεις εκείνοι που τολμούν να μας κοροϊδεύουν χωρίς να έχουμε καμιά απαίτηση απ’ τον εαυτό μας, να μην επιτρέπουμε να μας κοροϊδεύουν! Απαιτούμε να μη μας λένε ψέματα υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας, χωρίς να υπολογίζουμε ότι εμείς υποτιμούμε εαυτούς, αποδεχόμενοι τα ψέματα που μας λένε!

Καιγόμαστε για βοήθεια επειδή βουλιάζουμε οικονομικά κι αποδεχόμαστε οτιδήποτε μπορεί να μας βοηθήσει να ονειρευτούμε και ν’ αποστρέψουμε το βλέμμα απ’ την πραγματικότητα που όλοι γνωρίζουμε ότι είναι σκληρή και σίγουρα πάντως έχει αποδείξει ότι οι πραγματικές λύσεις που παρέχει  χρειάζονται δουλειά και σοβαρότητα, στοιχεία και αλήθειες που πονάνε.

Μας ενοχλεί οτιδήποτε ειλικρινές, πραγματικό, προσγειωμένο, που μας φέρνει αντιμέτωπους με τα προβλήματα που περιμένουν ν’ αντιμετωπίσουμε και να δώσουμε λύσεις ενώ μας τραβάει σαν μαγνήτης ό,τι γυαλίζει κι ας γνωρίζουμε ότι δεν είναι χρυσός, ούτε καν επικάλυψη χρυσού!

Κι επειδή κάνουμε τα πάντα για ν’ αποτρέψουμε το βλέμμα απ’ το πρόβλημα και τη λύση, μας έχουν πάρει είδηση οι πολιτικάντηδες και μας ‘δουλεύουν ψιλό γαζί’ όπως λέει ο σοφός λαός. Χωρίς ντροπή και δεύτερες σκέψεις, μας εμπαίζουν με θράσος αποδεικνύοντας ότι όσο υποχωρούμε και δείχνουμε ευκολόπιστοι, τόσο το εκμεταλλεύονται!

Και καταντήσαμε όλο το σύστημα σε όλες τις πτυχές του, πολιτική, ενημερωτική, κοινωνική, εκπαιδευτική, να έχει στηθεί στην παραδοχή πως δεχόμαστε άκριτα και χωρίς δεύτερη σκέψη απ’ την συντριπτική πλειοψηφία, ό,τι αποφασίζει να μας παρουσιάσει με όλο και πιο υποτιμητικούς για τη νοημοσύνη μας τρόπους, κυρίως μέσω τηλεοράσεων. Κι εμείς επικροτούμε κι αναγνωρίζουμε τη δύναμη του ‘γυαλιού’ τοποθετώντας σε θέσεις ευθύνης τηλεαστέρες γελοίων αντικειμένων, με επαγγελματικές πορείες έως μηδενικές πέραν των κραυγών και των ψεμάτων από τηλεοράσεως.

Κι άντε με τέτοια δεδομένα να διαχειριστεί κανείς τα πολλά και σοβαρά που μας προκύπτουν και ζητούν άμεσα λύσεις επηρεάζοντας καθοριστικά την καθημερινότητά μας και τελικά το σύνολο της ζωής μας.

Το χειρότερο όλων είναι πως λόγω της ευκολίας υιοθέτησης του απλού, εύκολου, χωρίς προδιαγραφές και κανόνες, αυτό απλώνεται, διαχέεται κι αποτελεί χωρίς να το καταλάβουμε, το νέο δεδομένο και τη νέα τακτική που όλοι τρέχουν ν’ αντιγράψουν και ν’ ακολουθήσουν.

Μένει στην άκρη λοιπόν και ξεχνιέται ή ακόμη χειρότερα, απαξιώνεται και χλευάζεται, καθετί άριστο, με αξιακό κώδικα, με κανόνα και προϋποθέσεις που θα έπρεπε ν’ αποτελεί το πρότυπο και το σημαντικό, το αξιοσέβαστο κι εκείνο που προωθείται και προτάσσεται.

Με τέτοια δεδομένα απ’ τη μια και μια διαλυμένη εκπαίδευση που απασχολεί πλέον απλώς υπαλλήλους σε όλες τις βαθμίδες κι όχι δασκάλους που νιώθουν το βάρος της πραγματικής μόρφωσης και παιδείας που θα όφειλαν να υπηρετούν, απ’ την άλλη, το μέλλον είναι παραπάνω από ζοφερό όσο αισιόδοξα κι αν προσπαθήσει κανείς να το αντιμετωπίσει.

Δεχόμαστε στην πλειοψηφία μας τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, τα ΄καταπίνουμε’ χωρίς δεύτερη σκέψη αποδεικνύοντας καθημερινά ότι απλώς μας αρέσει ό,τι μας βολεύει και βαριόμαστε ακόμη και ν’ αντικρούσουμε αυτό που εύκολα διαπιστώνεται πλέον, ότι ‘το τραβάει ο οργανισμός μας το δούλεμα’ και μάλιστα όσο πάει και περισσότερο, όσο πάει κι ευκολότερα…