Βήμα- οθόνη, καθρέφτης…

Αν αποστρέφεις το βλέμμα απ’ τον καθρέφτη σου κάθε πρωί, τότε πρέπει να το αποστρέφεις κι απ’ το βήμα της Βουλής ή την οθόνη από αναρτήσεις και σχόλια εκείνων που σε κυβερνούν αφού εσύ τους ψηφίζεις…

Ότι ζούμε όλο και πιο δύσκολες καταστάσεις, ότι η εξέλιξη τομέων όπως η τεχνολογία κι η επιστήμη, είναι μάλλον αντιστρόφως ανάλογη της δύσκολης καθημερινότητας που σκληραίνει όλο και περισσότερο και μάλιστα από αστάθμητους παράγοντες που είναι κοντά στο αδύνατο ο έλεγχός τους, αποτελεί μια πραγματικότητα πλέον. Ειδικά με όλα αυτά που καλούμαστε ν’ αντιμετωπίσουμε με τη σύγχρονη πανδημία που μας ταλαιπωρεί.

Το δυστύχημα όμως είναι όσο πιο δύσκολες καταστάσεις έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε, τόσο ελαττώνεται κι η ικανότητα τόσο η δική μας να επιλέξουμε τους σωστούς διαχειριστές τους όσο κι ο αριθμός των ικανών ανάμεσα στους οποίους έχουμε να επιλέξουμε.

Παγκόσμιο το φαινόμενο δυστυχώς όπως αποδεικνύεται με τον χειρότερο τρόπο και με απώλειες ζωών αθώων και υλικών αποκτημάτων εκείνων που έχουν ελάχιστα.

Κάποτε γνωρίζαμε ένα είδος πολέμου, στις μέρες μας όμως έχουν πολλαπλασιαστεί τόσο τα είδη του πολέμου πλέον που το μόνο κοινό χαρακτηριστικό παραμένει απλώς οι απώλειες και για τις  δυο ή παραπάνω, μαχόμενες πλευρές!

Ακόμη και τα πεδία των πολέμων εμπλουτίστηκαν αφού προστέθηκαν οι οθόνες των υπολογιστών και των κινητών τηλεφώνων για τις διαδικτυακές ‘μάχες’ που όμως διαφέρουν σημαντικά απ’ τα υπόλοιπα είδη σε πολλά σημεία με πρώτο εκείνο της έλλειψης φυσικής παρουσίας κι ευθείας αντιπαράθεσης που ακόμη κι οι χειριστές υπερόπλων εκπαιδεύονται για να μην την ξεχνούν όταν πατούν τα κουμπιά.

Όλοι αυτοί οι πόλεμοι, όλες αυτές οι μάχες, είτε αντιπαρατίθενται οι μαχόμενοι με φυσική παρουσία ο ένας απέναντι στον άλλον, είτε όχι, έχουν τους ηγέτες των ομάδων, των κρατών, των δυνάμεων, που χαράσσουν τη στρατηγική, δίνουν τις εντολές, αναλαμβάνουν την ευθύνη τελικά!

Κι η ερώτηση έχει καταντήσει ρητορική: πόσο σκεφτόμαστε ως ηγέτη που θ’ αναλάβει τη συλλογική ευθύνη, όταν ασκούμε το ύψιστο δικαίωμά μας ως μέλη δημοκρατικών κοινωνιών; Πόσο φέρνουμε στα μάτια μας μπροστά, εκείνον που με ευκολία ‘σταυρώνουμε’ στην κάλπη, ως ηγέτη, μπροστάρη, με σθένος, γνώσεις, αποφασιστικότητα, σοβαρότητα, υπευθυνότητα, προσωπικότητα δυναμική, με αποδεδειγμένα τα προσόντα που διατείνεται ότι διαθέτει;

Η ιστορία τουλάχιστον της δικής μας πατρίδας, αποδεικνύει ότι μόνο αυτά δε σκεφτόμαστε ως ψηφοφόροι! Η μεγαλύτερη απόδειξη φυσικά είναι η παταγώδης αποτυχία διαχείρισης των κοινών συμφερόντων της χώρας που έπεσε στα βράχια κι όπως αποδεικνύεται δεν πρόκειται να επαναλειτουργήσει ούτε στοιχειωδώς ορθά, βάσει δεδομένων άλλων χωρών που αποτελούν πρότυπα.

Παρακολουθεί κανείς όσο αντέχει βέβαια, τα όσα λέγονται απ’ το βήμα της Ελληνικής Βουλής, τα πρόσωπα που έφτασαν να χρησιμοποιούν ένα τέτοιο βήμα που θεωρείται το σημαντικότερο της δημοκρατίας και θλίβεται για την κατάντια του σώματος του κοινοβουλίου.

Οι απόψεις κι οι θέσεις που εκφράζονται καθώς κι ο τρόπος, το ύφος, το ανύπαρκτο ήθος, οι λεκτικές επιλογές που χρησιμοποιούνται στη συντριπτική πλειοψηφία, αποδεικνύουν την ατελείωτη κατρακύλα μας.

Αυτή η κατάσταση προφανώς μεταφέρεται και στις οθόνες, τηλεόρασης, υπολογιστή, τηλεφώνου, σε όποια ανάρτηση, συζήτηση, αντιπαράθεση, προκύψει για οποιοδήποτε θέμα, δυστυχώς! Είτε πρόκειται για διαχείριση κρίσεων, είτε για ρύθμιση προβλημάτων, είτε για απαντήσεις σε επίδοξους καταπατητές, είτε για εθνικά ζητήματα.

Μόνο που όλα τα παραπάνω αφορούν τις ζωές μας ως πολίτες και μέλη αυτού του κράτους! Το επίπεδο της μόρφωσης, της κοινωνικής συμπεριφοράς και της αυτογνωσίας των πολιτικών, εκφράζουν άμεσα τους πολίτες που τους εξέλεξαν και τους διαχώρισαν απ’ τους υπόλοιπους.

Κι αν υποθέσουμε ότι σε κάποια κόμματα ο μέσος όρος είναι εξαιρετικά χαμηλός επειδή εκφράζονται και τα χαμηλότερα στρώματα, μορφωτικά, κοινωνικά κτλ, δυστυχώς η ανικανότητα, η αγένεια, η έλλειψη επιπέδου παρατηρείται πλέον και σε άλλα κόμματα που υποτίθεται εκφράζουν άλλες ομάδες πληθυσμού.

Δημόσια αντιπαράθεση χωρίς στοιχειώδεις κανόνες ευγένειας, διαλεκτικότητας, επιχειρημάτων, αποδείξεων, που αφήνεται να τη χειρίζεται ο λιγότερο μορφωμένος, ο αγενής, ο προκλητικός, μόνο κακές υπηρεσίες προσφέρει σε κείνον  που την παρακολουθεί.

Κι έτσι, λίγο λίγο και χωρίς να το καταλάβουμε, πέφτει όλο και περισσότερο όλο και πιο γρήγορα, το επίπεδο της πολιτικής και των πολιτικών στη χώρα! Και φτάνουμε να έχουμε να διαχειριστούμε μεγάλα και σοβαρά προβλήματα και να έχουμε σε θέσεις ευθύνης ‘παιδάκια’ κι άτολμους πολυλογάδες τηλεοπτικούς αστέρες που τελικά το μόνο που έμαθαν καλά είναι να πλασάρουν σωστά τον εαυτό τους.

Μόνο που αυτά τα παιδαρέλια κι οι αδιάφοροι για τις ευθύνες που χάνονται στο δρόμο τελικά όπως έχει αποδειχθεί, τα θρασύμια κι οι προκλητικοί αγενείς καθώς κι οι ‘ωραίοι τίποτα’ που νοιάζονται μόνο για την εικόνα τους και κραυγάζουν χωρίς σκοπό απλώς για να κάνουν θόρυβο, αποτελούν τον καθρέφτη όλων μας, αφού εμείς τους αναδεικνύουμε σ’ αυτές τις θέσεις!

Αν αποφασίσουμε κάποια στιγμή να ζητήσουμε ευθύνες για την κατάντια μας, η πλέον σωστή θέση είναι το πρωί στον καθρέφτη μας! Φυσικά για όσους από μας αυτή η κατάσταση που βιώνουμε είναι σταθερά χειρότερη με μόνη σίγουρη απόδειξη ότι όσο κι αν το πιστέψαμε πολύ συχνά, δεν έχουμε πιάσει ακόμη ‘πάτο’…