Καθένας το παλεύει όπως ξέρει κ μπορεί….

Δικαίωμα ή όχι, βάσιμη ή όχι, με επιχειρήματα κι αποδείξεις ή όχι, είναι άδικος κόπος να προσπαθεί κάποιος που δεν πιστεύει σε κάτι, να μεταπείσει ή να πείσει κάποιον που πιστεύει…

Κι ήρθε η στιγμή που όλοι παρακολουθούσαμε σε ταινίες, βλέπαμε σε εφιάλτες, συζητούσαμε μεταξύ μας ως σενάρια και πάντως φοβόμασταν, η στιγμή της πανδημίας με ιό που δε μπορούμε ακόμη ν’ αντιμετωπίσουμε.

Σεναριολάγνοι σε παράκρουση, εθνικιστές υπερασπιστές των κλειστών συνόρων, μετά Χριστόν προφήτες που προέβλεπαν επικίνδυνες καταστάσεις, έχουν βρει την καλύτερή τους! Κι άντε να διαχωρίσει κανείς το πραγματικό απ’ το φανταστικό, το τεκμηριωμένο απ’ το γελοίο, το ψέμα απ’ την αλήθεια.

Την εποχή της διακίνησης της πληροφορίας με ταχύτητα λίγο μικρότερη απ’ αυτή του φωτός, το φιλτράρισμα όσων ακούμε και των πηγών απ’ όπου ξεκινά μια πληροφορία, είναι στοιχειώδης υποχρέωση πριν πανικοβληθούμε, πριν εξοργιστούμε ή πριν θεωρήσουμε εαυτόν πληροφορημένο τέλος πάντων.

Ωστόσο, μέσα σε όλα αυτά που ακούμε, βλέπουμε και κυρίως ζούμε, υπάρχουν κάποιες σταθερές που επιτρέπουν στον καθέναν μας να μπορεί να συνεχίζει να ζει, να κινείται, ν’ αναπνέει, να έχει κίνητρο να εργάζεται και να πηγαίνει παρακάτω.

Επιλογή προσωπική ποιες είναι οι σταθερές για τον καθέναν μας, οικογένεια, εργασία, τόπος γέννησης και για τη συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων του πλανήτη, η πίστη! Η πίστη σε έναν ή πολλούς θεούς, σε μια θρησκεία ή ένα φιλοσοφικό σύστημα, η πίστη σ’ έναν άνθρωπο που θεωρείται πεφωτισμένος ή η πίστη ακόμη και στον εαυτό του.

Αυτή η πίστη κάνει θαύματα από μόνη της και μάλιστα τέτοια θαύματα, απ’ αυτά που δε μπορεί κανένας επιστήμονας να εξηγήσει. Αυτή η πίστη που έχει κρατήσει ολόκληρα έθνη ζωντανά, αυτή η πίστη που ακόμη και ασθένειες γιατρεύει!

Αυτή η πίστη όμως έχει πλαίσια αν και δεν έχει όρια όπως διδάσκει η ιστορία του ανθρώπινου είδους. Και τα πλαίσια αυτά ορίζονται κυρίως απ’ τους παράγοντες που βιώνει κάθε γενιά κι οι παράγοντες αυτοί, όσο κι αν έχουν τις ίδιες βάσεις, εν πολλοίς, τελικά εξελίσσονται παράλληλα με την όποια πρόοδο και πάντως εξέλιξη του ανθρώπινου είδους.

Φτάσαμε σήμερα λοιπόν, προοδευμένοι τεχνολογικά και πνευματικά και πολιτιστικά ή τέλος πάντων έτσι θέλουμε να πιστεύουμε, ν’ αντιμετωπίζουμε μια πανδημία απ’ αυτές που φοβόμασταν και βλέπαμε στους χειρότερους εφιάλτες μας. Επιστημονικά προσπαθούμε ν’ ανταπεξέλθουμε σε κάτι νέο, λειτουργώντας σε αχαρτογράφητα ύδατα και χωρίς ‘όπλα’ πέραν της πρόληψης και αυτοπροστασίας.

Κι ενώ όλοι έχουν ‘σηκώσει τα χέρια ψηλά’ κι οι επιστήμονες παλεύουν με το άγνωστο κι οι κυβερνήτες ξενυχτούν μπροστά στο βάρος των δύσκολων επιλογών κι αποφάσεων, έρχονται οι πιστοί και δείχνουν τόσο σίγουροι κι ατρόμητοι που μόνο απορία προκαλούν!

Έκπληξη δε μπορεί να πει κάποιος ότι αισθάνεται απ’ την αντίδραση των πιστών, ειδικά των χριστιανών, που έχουν μακρά ιστορία σε θαύματα που έχουν πετύχει με την πίστη και την υπακοή τους.

Ωστόσο, επειδή ακριβώς πρόκειται για κάτι καινούργιο, για έναν πόλεμο διαφορετικό και με δραματική εξέλιξη αφού μέσα σε μόλις τρεις μήνες έκανε άνω κάτω όλον τον πλανήτη με άγνωστη τη συνέχεια, είναι πράγματι μεγάλη η δοκιμασία της πίστης για όσους πρέπει να επιλέξουν ανάμεσα στον ορθολογισμό και τα ρεαλιστικά αποτελέσματα που βιώνουμε και την πίστη που μόνο να νιώσει κάποιος μπορεί.

Κι όσο κι αν αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός μας να πιστεύει όπου κι όσο θέλει, άλλο τόσο αποτελεί και υποχρέωσή μας να λαμβάνουμε υπόψιν μας ότι σε μια κοινωνία ατόμων, τα δικαιώματά μας φτάνουν μέχρις εκεί που ξεκινούν οι υποχρεώσεις μας ως μέλη της ομάδας.

Όποιος πιστεύει ότι είναι άτρωτος από καθετί που μπορεί ν’ απειλεί τους υπόλοιπους, δεν έχει παρά να καθίσει σπίτι του, ερμητικά απομονωμένος, να καλλιεργεί την πίστη του και να μας ξαναδεί όταν θα έχει ολοκληρωθεί ο άσχημος κύκλος που έχουμε ακούσια ενταχθεί όλοι μας.

Όπως δεν έχουμε δικαίωμα να κρίνουμε κανέναν για την πίστη του, έτσι δεν έχει δικαίωμα και κανένας πιστός να μας θέσει σε οποιονδήποτε κίνδυνο, ως μέλη της ίδιας κοινωνίας.

Είναι άσκοπο να παλεύει κανείς να πείσει έναν πιστό να πάψει να πιστεύει ή να μετατοπίσει την πίστη του σε άλλο αντικείμενο πίστης. Όπως είναι άσκοπο να προσπαθεί ένας πιστός, σε περιόδους όπως αυτή που διανύουμε, να πείσει τους υπόλοιπους για την αλήθεια της πίστης του ενώ ο φόβος κι η ανασφάλεια αποτελούν τα επικρατέστερα συναισθήματα ενόψει του άγνωστου που βιώνουμε κι έχουμε μπροστά μας.   

Τις δύσκολες εποχές που βιώνουμε, με τις καταστάσεις να έχουν ξεφύγει από κάθε φαντασία και την εξέλιξη μπροστά μας αλλά απολύτως άγνωστη και δραματική, το σκόπιμο κι ωφέλιμο είναι να ψάξει καθένας μόνος του, μέσα του, να βρει τις σταθερές του και τους λόγους που μπορούν να τον βοηθήσουν να ξεπεράσει τον δικαιολογημένο φόβο που νιώθει, για το άτομο και τους αγαπημένους του.

Δυστυχώς με τέτοιες καταστάσεις μαθαίνουμε ότι η κοινωνική ευθύνη είναι πάνω απ’ την ατομική ευθύνη αυτοδιάθεσης και το επίπεδο του πολιτισμού καθενός μας αποδεικνύεται απ’ τον δείκτη της ευθύνης που επιδεικνύουμε ως άτομα, μέλη του συνόλου για το κοινό καλό όλων!