Και πάλι Πάσχα είναι…

Μήπως ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε τι πιστεύουμε και κατά πόσο τελικά ακολουθούμε τυφλά ένα τυπολατρικό τελετουργικό ή έχουμε βαθιά πίστη μέσα μας;

Θυμάμαι την πρώτη φορά που χρειάστηκε να μείνω σπίτι πρωτοχρονιά, την πρώτη φορά που δεν πήγα εκκλησία για Ανάσταση και την πρώτη φορά που έτυχε να μείνω σε κλινική 10 μέρες κλινίρης. Όλες τις φορές με πίκρα και θυμό ίσως, διαπίστωσα ότι δε σταμάτησε ο κόσμος κι ότι όλα κύλησαν κανονικά παρά τη δική μου απουσία!

Δεν έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι μου, ούτε καθυστέρησε η νέα χρονιά να ‘ρθει αλλά κυρίως, δε σταμάτησε ο κόσμος να γυρνάει και να λειτουργεί! Συνέχισαν τα πάντα κανονικότατα κι έπρεπε εγώ να τα προλάβω! Τι νεύρα! Τι απογοήτευση! Τι ματαιότητα! Ήμουν βέβαια και γύρω στα 20, οπότε υπάρχει δικαιολογία για τις αντιδράσεις…

Στο μοναδικό όλο αυτό που ζούμε τις τελευταίες μέρες, κάπως έτσι αισθάνομαι ότι συμβαίνει όσο εγώ είμαι σπίτι κι ας εργάζομαι. Όμως σταμάτησαν οι ρυθμοί μου, δεν προχωράω παρακάτω και ζορίζομαι να τελειώσω όλα εκείνα που τελείωναν σε άλλους ρυθμούς μέχρι προ καραντίνας. Και κυρίως, δε ξέρω τι να περιμένω μετά, τα ακολουθεί όλο αυτό, τον εγκλεισμό και την επιβράδυνση όλων των γεγονότων κι εξελίξεων!

Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, ως χριστιανή ορθόδοξη που λατρεύω το Πάσχα με όλο το τελετουργικό του που είναι και το μόνο που ακολουθώ, ειδικά τις τελευταίες τρεις μέρες πριν την Ανάσταση, όπως οι περισσότεροι σύγχρονοι χριστιανοί…, καλούμαι τώρα να γιορτάσω αυτή τη μεγάλη γιορτή της χριστιανοσύνης, κλεισμένη στο σπίτι, χωρίς εκκλησία, χωρίς λαμπάδα και θλίψη με άσματα μεγαλοπαρασκευιάτικα, χωρίς τη χαρά της Ανάστασης το Μ. Σάββατο με τα πυροτεχνήματα κι όλα αυτά και φυσικά χωρίς την ανοιξιάτικη απόλαυση της Κυριακής του Πάσχα!

Μου ζητάνε πολλά! Δε ξέρω πώς ν’ ανταπεξέλθω! Θυμώνω και στραβώνω! Αρχικά… Και μετά κάθομαι και ζυγίζω και υπολογίζω και μετράω, τα υπέρ και τα κατά. Σα να είναι περισσότερα τα υπέρ απ’ τα κατά… Γιατί;

Μα απλούστατα διότι, είτε πάμε στην εκκλησία, είτε όχι, είτε πέσουν πυροτεχνήματα είτε όχι, είτε ψήσουμε οβελία ή όχι, το Πάσχα υπάρχει κι είναι εκεί! Η αναπαράσταση του Θείου Πάθους όπως το πιστεύουμε εμείς οι Χριστιανοί, γίνεται για να μας υπενθυμίζει τα ιστορικά γεγονότα, είτε είμαστε παρόντες στην αναπαράσταση, είτε όχι. Η Ανάσταση που είναι η κατάλυση του θανάτου και συνέβη μόνο στον Λάζαρο και τον Ιησού, δεν επηρεάζονται από λαμπάδες και ψαλμωδίες αυτά τα χρειαζόμαστε εμείς!

Όπως χρειαζόμαστε και τα έθιμα που συνοδεύουν το Πάσχα. Μόνο που αυτά, δε μας απαγορεύει κανείς να τα τηρήσουμε! Και τα αυγά μας μπορούμε να βάψουμε και τα τσουρέκια να γίνουν απ’ όσους το επιθυμούν κι η μαγειρίτσα να τιμηθεί κι ο οβελίας να είναι μικρότερος και στον φούρνο της κουζίνας. Δε μας τ’ απαγορεύει κανείς!

Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν πολλοί χριστιανοί ανά τον κόσμο που κρύβονται για να γιορτάσουν αυτή την μεγάλη γιορτή της χριστιανοσύνης. Επηρεάστηκε η πίστη τους; Δεν έχουμε τέτοια δείγματα! Το αντίθετο μάλλον…

 Για να δούμε λοιπόν, πώς μπορεί να επηρεαστεί η πίστη μας απ’ τις κλειστές εκκλησίες; οι συνειδητοποιημένοι χριστιανοί δεν έχουν ανάγκη το τελετουργικό για να γιορτάσουν το Πάσχα και να χαρούν την Ανάσταση που ακολουθεί τα Θεία Πάθη. Όπως δεν επηρεαζόμαστε όσοι δε νηστεύουμε όλη τη Σαρακοστή αλλά μόνο την τελευταία εβδομάδα. Δηλαδή ένας βήγκαν μπορεί να είναι καλύτερος χριστιανός επειδή δεν τρώει κρέας; Γελοιότητες!

Η πίστη είναι μέσα στον καθένα που πιστεύει, όπως πιστεύει, στον Θεό που πιστεύει. Το τελετουργικό έχει τον ρόλο του αλλά δεν είναι ούτε αυτοσκοπός ούτε η τήρησή τους απόδειξη πίστης. Φυσικά χρειάζεται και η εκκλησία κι ο κλήρος, καλός ή όχι και τόσο καλός, φυσικά χρειαζόμαστε τους ναούς και τις γιορτές μας ως χριστιανοί αλλά αυτά δεν ορίζουν την πίστη!

Περνάμε μια ιδιότυπη δυσκολία σε πλανητικό επίπεδο, μια μοναδική δοκιμασία που δεν έχει ξαναζήσει ο σύγχρονος άνθρωπος κι οι επιστήμονες που είναι παιδιά μας κι έχουμε συμβάλλει όλοι στη μόρφωσή τους και την έρευνα και την εξέλιξη των κλάδων που υπηρετούν, παρατηρούν και καταλήγουν ότι φέτος θα πρέπει έτσι ν’ αντιμετωπίσουμε τον περίεργο όσο και θανατηφόρο εχθρό που δοκιμάζει απ’ τα συστήματα υγείας, μέχρις τις οικονομίες των κρατών αλλά και τις αντοχές μας ως κοινωνίες και άτομα.

Η συγκυρία αυτή με τη χρονική ταύτιση του Πάσχα, μπορεί να βολεύει σεναριολάγνους και άλλους φωνακλάδες φοβητσιάρησες που μάλλον έτσι αντιμετωπίζουν την πιθανότητα να νοσήσουν κι οι ίδιοι, ωστόσο δε μπορεί να επηρεάσει τους πραγματικά και συνειδητοποιημένα πιστούς λόγω της διαφοροποίησης της αναπαράστασης ενός μέρους του τελετουργικού της θρησκείας τους.

Και φυσικά η αδυναμία τήρησης ενός απ’ τα έθιμα που αφορά στο ψήσιμο κρέατος, ουδεμία σχέση έχει με το όλο τελετουργικό που θα διαδραματισθεί αλλά απλώς θα κληθούμε να το παρακολουθήσουμε εκ του μακρόθεν με τη βοήθεια της τεχνολογίας για έναν χρόνο.

Και πάλι Πάσχα είναι και πάλι η ενδοσκόπηση κι η συγκίνηση που προκύπτουν στους περισσότερους απ’ την υπενθύμιση του Θείου Πάθους και τη χαρά της Ανάστασης, μπορούμε όσοι είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι, να τη βιώσουμε απλώς φέτος ίσως πιο μοναχικά που ίσως σημαίνει και πιο ουσιαστικά τελικά!

Ίσως τελικά, μέσα στα υπόλοιπα που ζούμε και μαθαίνουμε λόγω κορονοϊού, να ενταχθεί κι ένα πιο ταπεινό κι ουσιαστικό Πάσχα αφού καθένας μπορεί να το βιώσει χωρίς τις κορδέλες και τα στολίδια που έχουμε συνηθίσει για να το τονίζουμε.