Ο σώζων εαυτόν…βολτάρει!

Τι κι αν μέχρι πριν ένα μήνα δε ξέραμε τι σημαίνει βόλτα; Τι κι αν επιστρέφαμε απ’ το γραφείο κ λιώναμε στον καναπέ; Τι κι αν μας παρακαλούσαν παιδάκια και κατοικίδια να βγούμε μια βόλτα έξω; Εμείς τώρα το ανακαλύψαμε!

Μπήκαμε στην τρίτη εβδομάδα ημικαραντίνας, αλλά ποιος μετράει; Μάθαμε να εργαζόμαστε απ’ το σπίτι, εξοικειωθήκαμε απολύτως με τις βιντεοκλήσεις, εντρυφήσαμε επί των καλωδιακών τηλεοράσεων, εξαντλήσαμε τις δικαιολογίες για την αλλαγή καφέ κι όλων των καθημερινών συνηθειών που χάσαμε. Γενικώς, προσαρμοστήκαμε στη νέα σκληρή πραγματικότητα!

Σκληρή; Δηλαδή πόσο σκληρή είναι; Για να το δούμε πιο προσεκτικά. Πόσο κακό είναι που ξυπνάμε πλέον πιο χαλαρά και σαφώς αργότερα; Πόσο άσχημο είναι που δεν στηνόμαστε στην ουρά να πάρουμε τον πρωινό καφέ από βαριεστημένα ανόρεκτα παιδάκια που ο μόνος τους νταλκάς είναι να τους θεωρούμε ‘μπαρίστα’ κι όχι καφετζήδες; Πόσο σκληρό είναι που πίνουμε καφέ στην αγαπημένη μας κούπα, κάθε μέρα πλέον κι όχι μόνο Σαββατοκύριακα;

Πόσο σκληρό είναι που μπορούμε να ντυνόμαστε πιο άνετα και πάντως όχι στημένα και με συγκεκριμένο τρόπο όπως λίγο πολύ όλες οι δουλειές επιβάλλουν; Πόσο σκληρό είναι που εκ των πραγμάτων εργαζόμαστε λιγότερες ώρες, όσοι τέλος πάντων εργαζόμαστε ακόμη;

Μπορεί να συνεχιστεί η λίστα ερωτήσεων για όλες τις δραστηριότητες κατά τη διάρκεια μιας συνηθισμένης ημέρας όπως διαμορφώθηκε με τον ιδιότυπο αγώνα που δίνουμε όλοι μας. Ωστόσο, δεν είναι μόνο άσχημα τα όσα ζούμε κι ούτε μόνο αρνητικά τα όσα μας συμβαίνουν.

Υπάρχουν όμως και ζητήματα που τώρα ανακαλύπτουμε ή συνήθειες που ξαφνικά μας έγιναν απαραίτητες κι είναι ν’ απορεί κανείς πόσο καταλυτικό λόγο παίζει η απαγόρευση τελικά. Διότι, όλα όσα απαγορεύονται, ξαφνικά φαντάζουν άκρως απαραίτητα και μάλιστα τα διεκδικούμε κιόλας!

Κι άντε, να δεχθούμε ότι μας έλειψε ο απογευματινός καφές με φίλους στο αγαπημένο μας στέκι. Να δεχθούμε ότι το βραδινό φαγητό ή ποτάκι παρά θιν’ αλός, μας έχει γίνει έμμονη ιδέα τώρα που ανοίγει κι ο καιρός.

Κανείς μας όμως σε θα μπορούσε να υπολογίσει, πόσοι τελικά αθλούνται ή απλώς γυμνάζονται ή ακόμη περπατάνε, κάθε απόγευμα για λόγους υγείας! Η διεκδίκηση της δυνατότητας αυτής εκ καιρώ καραντίνας, σε συνδυασμό με τους περιπατητές με φόρμες και αθλητικά που συναντά κανείς τα απογεύματα, τη μόνη απορία που φέρνει είναι, γιατί φώναζαν οι καρδιολόγοι για ελαφρά άσκηση και σωματική δραστηριότητα! Απορεί κανείς, με τόσο κόσμο έξω ν’ αθλείται, πώς φτάνουν τόσα γυμναστήρια που λειτουργούν; Τουλάχιστον τριπλάσιος αριθμός θα μας κάλυπτε!

Όλοι εκείνοι οι καθημερινοί άνθρωποι που πήγαιναν στο περίπτερο με το αυτοκίνητο και βαριόταν να σηκωθούν απ’ το γραφείο οπότε το συνδύαζαν με την τουαλέτα για να κερδίζουν βήματα και μόλις επέστρεφαν σπίτι έπιαναν τον καναπέ μέχρι να πάνε για ύπνο, απορεί κανείς, πού βρήκαν τώρα φόρμες κι αθλητικά και ξεχύθηκαν στα απαγορευμένα σημεία και τηρούν τον κανόνα της ελαφριάς σωματικής άσκησης;

Οι κανόνες λένε προστασία στο σπίτι κι εμείς μάλλον ακούμε βγείτε έξω να προστατευθείτε. Είπε κάποιος ότι η σωματική άσκηση προστατεύει απ’ τον ιό ενώ για τους υπόλοιπους ιούς είναι απλά καταστροφική;

Αν ακολουθούσαμε όλοι αυτή την τακτική καθημερινά, η λέξη παχυσαρκία θα ήταν άγνωστη κι οι καρδιολόγοι θα ‘χαν μείνει μισοί στο λειτούργημα για να εξετάζουν παππούδες από φυσιολογική φθορά. Πίεση, χοληστερίνη, ουρικά οξέα και λοιποί κίνδυνοι θα είχαν εξαλειφθεί!

Και φυσικά είναι πολύ θετική εξέλιξη αυτή και φυσικά είναι εξαιρετική επιλογή το περπάτημα! Και φυσικά θα είναι ο μεγάλος ευεργέτης της κοινότητας των καναπεδάτων γραφιάδων ο φονικός ιός αν μας αφήσει τη συνήθεια της σωματικής άσκησης! ΑΝ όμως!

Διότι αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ότι είμαστε τόσο κακομαθημένοι στις βόλτες και στα έξω γενικώς που δεν αντέχουμε ούτε το σπίτι μας, ούτε τους οικείους μας με τους οποίους είχαμε μάθει το πολύ δέκα μέρες διακοπών να περνάμε και τώρα καλούμαστε να κοιμόμαστε και να ξυπνάμε μαζί, όλη μέρα κολλητοί και χωρίς τον δικό του χώρο και χρόνο ο καθένας.

Καταλήξαμε λοιπόν ότι έχουμε ανάγκη για σωματική άσκηση όλοι και πρέπει να βγούμε να αθληθούμε και να ξεσκάσουμε ενώ στην πραγματικότητα επιθυμούμε τον χώρο μας, τον χρόνο μας, τις σκέψεις μας, τη μοναξιά μας βρε αδελφέ!

Ο σώζων εαυτόν, βολτάρει λοιπόν στις μέρες μας αλλά καλό θα είναι να βολτάρουμε τόσο όσο και να μην το παρακάνουμε γιατί έτοιμοι είναι να μας κλείσουν μέσα για τα καλά. Και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι θα μας κλείσουν για το καλό μας και δεν έχουμε επιχειρήματα να τους αντικρούσουμε όσο τα’ αποτελέσματα στη χώρα μας είναι θετικά ενώ σε άλλες χώρες το θανατικό είν’ αυτό που αστυνομεύει τα αυστηρά μέτρα εγκλεισμού.

 Καλές βόλτες! Με μέτρο…